Τα προβλήματα ωστόσο που υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα στο ποδόσφαιρο της
χώρας, πηγαίνουν χέρι-χέρι με αυτά της κοινωνίας. Η μπάλα δίνει διέξοδο
στον κόσμο και μια ομάδα ανθρώπων συνεχίζει να παλεύει κόντρα σε όλους
και σε όλα, προκειμένου να υπάρχει έστω και η υποτυπώδης υποδομή.
Κάτω από τα τεράστια, «αιώνια» δέντρα του δάσους της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας, στα προάστια του Μπαϊκί και περίπου μία ώρα από το Μπανγκουί, βρίσκεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου! Για τους ντόπιους, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα στάδιο, ένας από τους καλύτερους αγωνιστικούς χώρους της περιοχής. Όταν ωστόσο πλησιάσει κάποιος, βλέπει ότι ο αγωνιστικό χώρος είναι… σχεδόν ολόκληρος καλυμμένος από χώμα, με χορτάρι μόνο σε ορισμένα σημεία, ενώ παράλληλα αποτελεί πέρασμα για ανθρώπους και κοπάδια από ζώα! Με τις αναπηδήσεις που κάνει η μπάλα, το ποδόσφαιρο φαντάζει άθλος. Οι παίκτες όμως των Les Viperes και των Les Finances, που αγωνίζονται στο τοπικό πρωτάθλημα του Λομπαγιέ, έχουν μάθει απέξω κάθε λακκούβα. Κοντρολάρουν κανονικά, αναπτύσσονται κανονικά και σκοράρουν κανονικά!
«Η Λίγκα του Λομπαγιέ αποτελείται από επτά ομάδες και επτά διαιτητές. Τέσσερις από αυτούς έχουν εκπαιδευτεί εδώ και τρεις από τη FIFA», δηλώνει στο επίσημο σάιτ της Ομοσπονδίας ο πρόεδρος της Λίγκας, Ζαν Κονγκολά. Η Λίγκα αποτελεί μέρος του πρωταθλήματος του Μπαϊκί, το οποίο αποτελείται από 118 ομάδες, οι οποίες παίζει σε υποκατηγορίας. «Παίζουμε από το Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούλιο», πρόσθεσε ο Κονγκολά . «Ξεκινούμε μετά την περίοδο των βροχών και υπάρχει βιασύνη, γιατί οι παίκτες πρέπει να έχουν αποχωρήσει τον Ιούλιο». Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; «Είναι η περίοδος του κυνηγιού κάμπιας. Εμφανίζονται τη συγκεκριμένη περίοδο της χρονιάς και όλοι ζουν στο δάσος για τις συλλέξουν. Είναι πηγή φαγητού και χρήματος εδώ!»
«Αν φτιάξεις ένα γήπεδο εδώ χωρίς φράκτη ή κάποια προστασία, θα έχει καταστραφεί σε δύο μέρες». Η δήλωση δεν ανήκει στον επικεφαλής της μικρής αυτής λίγκας, αλλά στον πρόεδρο της Κεντροαφρικανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, Πατρίκ Νγκαϊσόνα, ο οποίος, στο ίδιο ρεπορτάζ στο σάιτ της FIFA αναφέρεται στις επίσημες εγκαταστάσεις της Ομοσπονδίας, κοντά στο Μπανγκουί. «Πρέπει να υποδέχομαι τις Εθνικές ομάδες μας εδώ. Εδώ πρέπει να συγκεντρώνονται. Τα πάντα και οι πάντες περνούν από εδώ. Βόδια, πρόβατα, άνθρωποι. Ένας απλός φράχτης, πληρωμένος από τη FIFA, είναι μεγάλο πράγμα για εμάς».
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία αναλαμβάνει το κόστος κάποιων βασικών αναγκών, αφού δεν υπάρχουν χρήματα για το ποδόσφαιρο της χώρας. «Προφανώς υπάρχουν άλλες προτεραιότητες εδώ. Δεν έχουμε χορηγό για την Εθνική ομάδα και δεν έχουμε καν συνεργασία για την ένδυση». Η κατάσταση γίνεται καλύτερα αντιληπτή αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος ο Νγκαϊσόνα πληρώνει από την τσέπη του για τις εμφανίσεις της αντρικής και της γυναικείας ομάδας. Οι μοναδικές επιχορηγήσεις έρχονται είτε από την Παγκόσμια Ομοσπονδία, είτε από προσωπικότητες.
Παλιοί παίκτες είναι διαθέσιμοι να βοηθήσουν στο αθλητικό κομμάτι, ωστόσο «Πρέπει πρώτα να εκπαιδευτούν. Αλλά ακόμα και τότε, δεν υπάρχουν προπονητική κώνοι, δεν υπάρχουν μπάλες, τίποτα που να σε βοηθάει για να δώσεις πνοή στο σύλλογό σουτ. Οι προπονητές πρέπει να τα αγοράζουν όλα μόνοι τους», τονίζει η Ζαν Μαρί Ντικέ, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Ομοσπονδίας και πρόεδρος της Γυναικείας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Παρόμοια ωστόσο είναι και η κατάσταση στα γραφεία της Ομοσπονδίας. «Σε μερικά γραφεία δεν θα βρεις εξοπλισμό ή πόρους. Δεν υπάρχουν υπολογιστές και ίντερνετ, πρέπει να χρησιμοποιείς χαρτί. Δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό στο κτήριο και κάποιες στιγμές ούτε ηλεκτρισμός, ενώ η βροχή μπαίνει μέσα».
Ψηλά στις προτεραιότητες της Ομοσπονδίας βρίσκεται και το γυναικείο ποδόσφαιρο, αφού κάποιες παίκτριες παίζουν μαζί με τους άντρες. «Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στα 14 μου με τα αγόρια», τονίζει η Τατιάνα Γιανγκουένκο, υποδιευθύντρια της Γυνακείας Ποδοσφαιρικής Επιτροπής και προσθέτει: «Τα υιοθετημένα αγόρια του πατέρα μου έπαιζαν και τα δύο και ήθελα να είμαι σαν αυτούς, αν και η μητριά μου έλεγε ότι δεν ήταν κάτι που ένα κορίτσι πρέπει να κάνει. Παίζαμε ξυπόλητες».
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Μπανγκουί, η φτώχεια γίνεται έκδηλη σε κάθε γωνιά της πόλης, αν και υπάρχουν τουλάχιστον αξιοπρεπή γήπεδα. Από εκεί και πέρα όμως, το ποδόσφαιρο συνεχίζει να υφίσταται σε πείσμα των καιρών. Την προηγούμενη Κυριακή, ο κόσμος μαζεύτηκε στο αεροδρόμιο για να υποδεχτεί την αποστολή της Εθνικής που επέστρεφε από την Αλεξάνδρεια, έχοντας κερδίσει με 3-2 την Αίγυπτο στο πρώτο ματς των προκριματικών για το Κόπα Άφρικα 2013. Η Εθνική της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας αποτελεί το καμάρι των ανθρώπων. Ακόμα κι αν τελικά η ομάδα δεν προκριθεί, η νίκη αποτελεί τεράστιο επίτευγμα και δίνει κουράγιο στον κόσμο.
Κάτω από τα τεράστια, «αιώνια» δέντρα του δάσους της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας, στα προάστια του Μπαϊκί και περίπου μία ώρα από το Μπανγκουί, βρίσκεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου! Για τους ντόπιους, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα στάδιο, ένας από τους καλύτερους αγωνιστικούς χώρους της περιοχής. Όταν ωστόσο πλησιάσει κάποιος, βλέπει ότι ο αγωνιστικό χώρος είναι… σχεδόν ολόκληρος καλυμμένος από χώμα, με χορτάρι μόνο σε ορισμένα σημεία, ενώ παράλληλα αποτελεί πέρασμα για ανθρώπους και κοπάδια από ζώα! Με τις αναπηδήσεις που κάνει η μπάλα, το ποδόσφαιρο φαντάζει άθλος. Οι παίκτες όμως των Les Viperes και των Les Finances, που αγωνίζονται στο τοπικό πρωτάθλημα του Λομπαγιέ, έχουν μάθει απέξω κάθε λακκούβα. Κοντρολάρουν κανονικά, αναπτύσσονται κανονικά και σκοράρουν κανονικά!
«Η Λίγκα του Λομπαγιέ αποτελείται από επτά ομάδες και επτά διαιτητές. Τέσσερις από αυτούς έχουν εκπαιδευτεί εδώ και τρεις από τη FIFA», δηλώνει στο επίσημο σάιτ της Ομοσπονδίας ο πρόεδρος της Λίγκας, Ζαν Κονγκολά. Η Λίγκα αποτελεί μέρος του πρωταθλήματος του Μπαϊκί, το οποίο αποτελείται από 118 ομάδες, οι οποίες παίζει σε υποκατηγορίας. «Παίζουμε από το Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούλιο», πρόσθεσε ο Κονγκολά . «Ξεκινούμε μετά την περίοδο των βροχών και υπάρχει βιασύνη, γιατί οι παίκτες πρέπει να έχουν αποχωρήσει τον Ιούλιο». Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; «Είναι η περίοδος του κυνηγιού κάμπιας. Εμφανίζονται τη συγκεκριμένη περίοδο της χρονιάς και όλοι ζουν στο δάσος για τις συλλέξουν. Είναι πηγή φαγητού και χρήματος εδώ!»
«Αν φτιάξεις ένα γήπεδο εδώ χωρίς φράκτη ή κάποια προστασία, θα έχει καταστραφεί σε δύο μέρες». Η δήλωση δεν ανήκει στον επικεφαλής της μικρής αυτής λίγκας, αλλά στον πρόεδρο της Κεντροαφρικανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, Πατρίκ Νγκαϊσόνα, ο οποίος, στο ίδιο ρεπορτάζ στο σάιτ της FIFA αναφέρεται στις επίσημες εγκαταστάσεις της Ομοσπονδίας, κοντά στο Μπανγκουί. «Πρέπει να υποδέχομαι τις Εθνικές ομάδες μας εδώ. Εδώ πρέπει να συγκεντρώνονται. Τα πάντα και οι πάντες περνούν από εδώ. Βόδια, πρόβατα, άνθρωποι. Ένας απλός φράχτης, πληρωμένος από τη FIFA, είναι μεγάλο πράγμα για εμάς».
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία αναλαμβάνει το κόστος κάποιων βασικών αναγκών, αφού δεν υπάρχουν χρήματα για το ποδόσφαιρο της χώρας. «Προφανώς υπάρχουν άλλες προτεραιότητες εδώ. Δεν έχουμε χορηγό για την Εθνική ομάδα και δεν έχουμε καν συνεργασία για την ένδυση». Η κατάσταση γίνεται καλύτερα αντιληπτή αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος ο Νγκαϊσόνα πληρώνει από την τσέπη του για τις εμφανίσεις της αντρικής και της γυναικείας ομάδας. Οι μοναδικές επιχορηγήσεις έρχονται είτε από την Παγκόσμια Ομοσπονδία, είτε από προσωπικότητες.
Παλιοί παίκτες είναι διαθέσιμοι να βοηθήσουν στο αθλητικό κομμάτι, ωστόσο «Πρέπει πρώτα να εκπαιδευτούν. Αλλά ακόμα και τότε, δεν υπάρχουν προπονητική κώνοι, δεν υπάρχουν μπάλες, τίποτα που να σε βοηθάει για να δώσεις πνοή στο σύλλογό σουτ. Οι προπονητές πρέπει να τα αγοράζουν όλα μόνοι τους», τονίζει η Ζαν Μαρί Ντικέ, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Ομοσπονδίας και πρόεδρος της Γυναικείας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Παρόμοια ωστόσο είναι και η κατάσταση στα γραφεία της Ομοσπονδίας. «Σε μερικά γραφεία δεν θα βρεις εξοπλισμό ή πόρους. Δεν υπάρχουν υπολογιστές και ίντερνετ, πρέπει να χρησιμοποιείς χαρτί. Δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό στο κτήριο και κάποιες στιγμές ούτε ηλεκτρισμός, ενώ η βροχή μπαίνει μέσα».
Ψηλά στις προτεραιότητες της Ομοσπονδίας βρίσκεται και το γυναικείο ποδόσφαιρο, αφού κάποιες παίκτριες παίζουν μαζί με τους άντρες. «Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στα 14 μου με τα αγόρια», τονίζει η Τατιάνα Γιανγκουένκο, υποδιευθύντρια της Γυνακείας Ποδοσφαιρικής Επιτροπής και προσθέτει: «Τα υιοθετημένα αγόρια του πατέρα μου έπαιζαν και τα δύο και ήθελα να είμαι σαν αυτούς, αν και η μητριά μου έλεγε ότι δεν ήταν κάτι που ένα κορίτσι πρέπει να κάνει. Παίζαμε ξυπόλητες».
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Μπανγκουί, η φτώχεια γίνεται έκδηλη σε κάθε γωνιά της πόλης, αν και υπάρχουν τουλάχιστον αξιοπρεπή γήπεδα. Από εκεί και πέρα όμως, το ποδόσφαιρο συνεχίζει να υφίσταται σε πείσμα των καιρών. Την προηγούμενη Κυριακή, ο κόσμος μαζεύτηκε στο αεροδρόμιο για να υποδεχτεί την αποστολή της Εθνικής που επέστρεφε από την Αλεξάνδρεια, έχοντας κερδίσει με 3-2 την Αίγυπτο στο πρώτο ματς των προκριματικών για το Κόπα Άφρικα 2013. Η Εθνική της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας αποτελεί το καμάρι των ανθρώπων. Ακόμα κι αν τελικά η ομάδα δεν προκριθεί, η νίκη αποτελεί τεράστιο επίτευγμα και δίνει κουράγιο στον κόσμο.
πηγή: othersidefootball.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου