Ήταν Δευτέρα 25 Μαΐου στην αίθουσα Τύπου του γηπέδου "Γεώργιος
Καραϊσκάκης" όπου ο Σωκράτης Κόκκαλης έκανε τον απολογισμό της χρονιάς
και ενώ ήδη είχε φύγει ο Βαλβέρδε και ο Κετσμπάγια βρισκόταν προ των
πυλών μάλωνε τους δημοσιογράφους για την καχυποψία με την οποία
αντιμετώπιζαν την επικείμενη πρόσληψη του Τιμούρ...
Ο πρόεδρος είχε τα κέφια του και μέσα στα πολλά και διάφορα που είπε εκείνο το μεσημέρι, κάποια στιγμή ρώτησε τους εκπροσώπους του Τύπου; "Τι έχει δηλαδή ο Κετσπάγια και δεν τον θέλετε; Χολέρα έχει;" Βεβαίως η επιλογή του δεν δικαιώθηκε σε βάθος χρόνου, ο Γεωργιανός απολύθηκε (μετά το εντός έδρας; 0-0 με την Καβάλα) στις 15 Σεπτεμβρίου και η σεζόν εξελίχθηκε σε μαρτύριο για τον Ολυμπιακό, που άλλαξε τέσσερις φορές προπονητή (Κετσμπάγια, Μπάντοβιτς, Ζίκο, Μπάντοβιτς), αποκλείσθηκε στο Κύπελλο από τον Πανσερραϊκό και τερμάτισε πέμπτος στα πλέι οφς της Σουπερλίγκας!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την υπόθεση μας; Έχουν και... παραέχουν διότι την ίδια ερώτηση που έκανε τότε ο Κόκκαλης, μπορούν να διατυπώσουν και τώρα τόσο ο Παναγιώτης με τον Γιώργο Αγγελόπουλο, όσο και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος: να ενοχληθούν δηλαδή από τα αρνητικά σχόλια και την καχυποψία του Τύπου και του κόσμου για τις φερόμενες ως τελικές επιλογές τους για τις χηρεύουσες θέσεις του Ιβκοβιτς και του Ομπράντοβιτς και να αναρωτηθούν κι αυτοί με τη σειρά τους, εάν ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης έχουν χολέρα ή κάποια άλλη λοιμώδη νόσο!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στις φερόμενες (καθότι δεν υπάρχουν επίσημες ανακοινώσεις παρά μόνον ισχυρές πληροφορίες) επιλογές δυο Ελλήνων προπονητών, που δεν ξέρω αν θα ψάξουν για πάτους στα τσαγκάρικα της γειτονιάς τους, αλλά είναι υποχρεωμένοι να χωρέσουν μέσα στα μεγάλα παπούτσια που άφησαν αμανάτι στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και του ΣΕΦ ο Ζέλικο και ο Ντούντα!
Είναι όντως υπερμεγέθη αυτά τα παπούτσια, διότι ο μεν Ιβκοβιτς παραδίδει τον Ολυμπιακό ως πρωταθλητή Ελλάδος και Ευρώπης (μετά από 15 "πέτρινα" χρόνια), ο δε Ομπράντοβιτς αποχώρησε μετά από 13 χρόνια, κληροδοτώντας στον διάδοχό του-αλλά και στην ιστορική μνήμη- τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δυναστεία της σύγχρονης εποχής...
Ούτως ειπείν, ούτε ψύλλος στον κόρφο σας, Αργύρη μου και Γιώργου μου!
Εδώ υπεισέρχεται ο... Πιραντέλο, με μια απαραίτητη παράφραση: δεν είναι έτσι αν έτσι νομίζουμε και στο κάτω κάτω όλα κάποτε φτάνουν σε ένα νομοτελειακό φινάλε. Ο Ομπράντοβιτς κατέρριψε όλα τα ρεκόρ βιωσιμότητας και θριάμβων και ο Ιβκοβιτς μπορεί να άφησε στη μέση το μπουκάλι (που ο ίδιος επέμενε ότι πρέπει να καταλήγει σε άσπρο πάτο), αλλά οι ίδιοι αποφάσισαν να αποχωρήσουν. Το αν εξαναγκάσθηκαν να φύγουν, λόγω της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα και του περαιτέρω κουρέματος των προϋπολογισμών, τότε ο θεός κι η ψυχή τους!
Το να καθίσουν οι "γαύροι" και οι "βάζελοι" και να κλαίνε πάνω από τις φωτογραφίες των θριάμβων είναι μάταιο: ο γέγονεν, γέγονεν. The show must go on και αφού στις παραστάσεις που θα ανέβουν στη νέα σεζόν δεν θα κρατήσουν τους κεντρικούς ρόλους οι δυο Σέρβοι, ας βολευτούμε με δυο προπονητές, που, διάολε, δεν (θέλουν να) είναι κασκαντέρ για τις επικίνδυνες σκηνές του έργου.
Τιμώ, σέβομαι, εμπιστεύομαι και (μολονότι δεν τους πληρώνω εγώ) βάζω τα στήθια μου μπροστά για τους Ελληνες προπονητές, ειδικότερα για αυτούς που μεγάλωσα μαζί τους: έχω γεννηθεί το '63, ο Αργύρης είναι του '64 και ο Γιώργος του '65 και τους θυμάμαι και τους δυο εξ απαλών ονύχων, τον έναν στο Περιστέρι και εν συνεχεία στον Παναθηναϊκό και τον άλλον στο Μαρούσι. Τούτο βεβαίως όπως επίσης και οι σχέσεις ή οι συμπάθειες που έχουν ένθεν και ένθεν δεν εξασφαλίζουν ούτε την επιτυχία τους (στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό, εννοώ), ούτε την υστεροφημία τους, ούτε και την ασυλία τους στην κριτική των δημοσιογράφων και των οπαδών.
Αλλά, γαμώ το, ας τους αφήσουμε πρώτα να πιάσουν δουλειά, να δείξουν το ποιόν τους (στις συγκεκριμένες δύσκολες και πολύ απαιτητικές ομάδες) και εάν αποδειχθούν λανθασμένες επιλογές, τότε ας τους βαρέσουμε ομαδόν, κι αυτούς και εκείνους που τους επέλεξαν...
Το επιχείρημα ότι τάχα κι οι δυο θα γίνουν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι είναι σαθρό και ανυπόστατο: ο μεν Πεδουλάκης είναι πρώτος καπετάνιος από το 1997, έχει κοουτσάρει (το Περιστέρι) στην Ευρωλίγκα και οδήγησε μια ομάδα (Μακεδονικός) στον τελικό του ULEB Cup, ο δε Μπαρτζώκας μπορεί να αριθμεί πολύ λιγότερα ένσημα στο βιβλιάριο του αλλά πρόλαβε να φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα στους πάγκους της Ολύμπια (όπου τον ανέδειξε η "φλασιά" που έφαγε ο κουμπάρος του, ο Μαλάκος), του Aμαρουσίου (με την against all odds πορεία του στην Α1 και στην Ευρωλίγκα) και του Πανιωνίου...
Οκέι, καμιά ομάδα από αυτές που υπάρχουν στα βιογραφικά σημειώματα των δύο προπονητών (συμπεριλαμβανομένων των παρηκμασμένων ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, απ' όπου πέρασε ο Αργύρης) δεν συγκρίνεται με τις δυσκολίες, τις απαιτήσεις και τον υψηλό πήχη του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, αλλά μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε!
Και ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης έχουν τα φόντα να πετύχουν: δεν ξέρω (εάν αποδειχθούν άξιοι διάδοχοι των δυο "ιερών τεράτων" που διαδέχονται, αλλά, διάβολε, δεν είναι αυτό είναι το ζητούμενο! Οι δύο ομάδες ψαλιδίζουν κι άλλο τις δαπάνες τους, εξαναγκάζονται σε μια εκπτωτική λογική (που ανταποκρίνεται στα κελεύσματα της αγοράς) και προφανώς προσαρμόζουν σε αυτήν τις προπονητικές επιλογές τους, άλλωστε αμφότερες έχουν από ένα πολύ βαρύ συμβόλαιο (Σπανούλης, Διαμαντίδης), συν τη σοβαρή εκκρεμότητα του Ολυμπιακού με τον Πρίντεζη.
Το 1996 σε μια συνέντευξη ο Μάλκοβιτς μου είχε πει ότι ο προπονητής πρέπει να παίρνει μια δραχμή παραπάνω από τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της ομάδας του, αλλά αυτή η αξίωση είναι εκτός λογικής. Παρ' όλα αυτά το θέμα με τον Πεδουλάκη και τον Μπαρτζώκα (εάν όντως αυτοί αποβούν οι εκλεκτοί) δεν είναι οικονομικό, αλλά αγωνιστικό, διαχειριστικό και συνάμα ηθικό...
Η Ελλάδα ανέκαθεν παρήγαγε άξιους προπονητές και έξυπνους παίκτες. Η νέα γενιά των κόουτς διαθέτει ταλέντο, προσωπικότητα, διεθνείς παραστάσεις και φιλοδοξίες: κάμποσοι απ' αυτούς άνοιξαν τους ορίζοντες τους και εργάζονται με επιτυχία στο εξωτερικό, άλλοι έμειναν εδώ και φυλάττουν Θερμοπύλες! Θυμάμαι ότι στη δεκαετία του '90 ο Κόντος, ο Διαμαντόπουλος, ο Μίσσας, ο Κορωναίος, ο Δενδρινός, ο Αλεξανδρής, ο Πετρόπουλος, ο Φώσκολος που είχε αναλάβει τον Ολυμπιακό, αλλά έπεσε στην κέντα Κόκκαλη - Ιωαννίδη και άλλοι αξιότατοι προπονητές οι οποίοι γεννήθηκαν από το 1945 έως το 1955 έμειναν με το ανεκπλήρωτο απωθημένο να αναλάβουν έναν Παναθηναϊκό, έναν Ολυμπιακό, έναν ΠΑΟΚ ή έναν Αρη στα ντουζένια τους. Θυμάμαι επίσης το ντόρο που έγινε στην ΑΕΚ, όταν ο Φιλίππου εμπιστεύθηκε τον Καλαφατάκη και αργότερα τον Κατσικάρη...
Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι μόνοι γηγενείς Ελληνες οι οποίοι κάθισαν στον πάγκο του Παναθηναϊκού είναι ο Πολίτης, ο Κιουμουρτζόγλου (ως διάδοχός του μετά τον τσακωμό με τον Γκάλη, μεσούσης της σεζόν 1994-95) και ο Κυρίτσης, ο οποίος αντικατέστησε τον Μάλκοβιτς για έναν μήνα, στο τελείωμα της μαρτυρτικής περιόδου 1996-97. Ακολούθησε η διετία του (έχοντος ελληνικές ρίζες, αλλά ξένου υπηκόου) Σούμποτιτς και τα 13 χρόνια του υπεράνω πάσης υποψίας Ομπράντοβιτς...
Στον Ολυμπιακό οι αλλαγές είναι πολύ περισσότερες και επί ημερών Αγγελόπουλων πέρασαν από τον πάγκο κατά σειρά ο Καζλάουσκας, ο Γκέρσον, ο (μόνος Ελληνας, μετά το διαζύγιο με τον Πίνι και για δυόμισι χρόνια) Γιαννάκης και ο Ιβκοβιτς.
Την τελευταία φορά που και οι δυο "αιώνιοι αντίπαλοι" βγήκαν μαζί στην αγορά για να... ψωνίσουν προπονητές ήταν το καλοκαίρι του 1999, όταν οι Γιαννακόπουλοι έφεραν στην Αθήνα τον Ομπράντοβιτς (μετά τον Σούμποτιτς, με επιλαχόντα τον Τάνιεβιτς) και την ίδια εποχή ο Κόκκαλης χώριζε τα τσανάκια του με τον Ντούντα και επαναπροσλάμβανε τον Ιωαννίδη, τον οποίο σχόλασε μετά από έναν χρόνο και τότε έκανε μια κίνηση με μεγάλη προοπτική, αλλά και μπόλικο ρίσκο: ανέθεσε μια ομάδα φορτωμένη με σταρ και απαιτήσεις σε ένα μειράκιον (Ηλίας Ζούρος), που έφτασε να γίνει εθνικός προπονητής μας.
Ο Οσκαρ Ουάιλντ (εάν δεν κάνω λάθος) είχε πει πως εάν δεν ρωτήσεις η απάντηση θα είναι πάντοτε "όχι". Ο νεαρός Γιαννακόπουλος και οι επίσης νεαροί (αλλά πιο μπαρουτοκαπνισμένοι ως αφεντικά μιας καλαθοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας) Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να ρωτήσουν και μάλιστα στα ελληνικά! Δεν είναι βέβαιο ότι θα πάρουν μια καταφατική απάντηση, αλλά εφόσον αποφάσισαν να μπουν στο τριπάκι των ελληνικών προϊόντων, τουλάχιστον θα λύσουμε όλοι μαζί την απορία του εάν και κατά πόσο οι σχεδόν πενηντάρηδες, αλλά αδοκίμαστοι και άφθαρτοι σε μεγάλα μαγαζιά Ελληνες προπονητές μπορούν να κάνουν καλό νταλαβέρι!
Τους το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου διότι αδράχνουν και οι δυο μια ευκαιρία ζωής και επειδή τους ξέρω καλά, είμαι βέβαιος ότι θα κάνουν τα πάντα για να μην την ξεπουλήσουν φτηνά. Τεχνικώς, τακτικώς, πνευματικώς και από πολλές άλλες πλευρές είναι άρτιοι και το μόνο που χρειάζονται είναι γερή στήριξη με λίγη πίστωση χρόνου. Ναι, ναι, το ξέρω, αυτή η πίστωση δεν είναι πολύ δημοφιλής στις τάξεις των απαιτητικών οπαδών, των ανυπόμονων προέδρων, των... κακομαθημένων παικτών, ακόμη και των δημοσιογράφων που συχνά κάνουμε κατάχρηση (τέταρτης) εξουσίας, αλλά το γράφω όπως το πιστεύω: αφού έφυγαν οι δυο κουμπάροι κι από τη στιγμή που τα κουκιά στο μπάτζετ είναι μετρημένα, δεν βλέπω κανέναν λόγο για τον οποίο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να κυνηγούν χίμαιρες ανά την Ευρώπη και την Αμερική και να δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
Και στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί ο τάδε και ο δείνα (για να μη γράψω ονόματα που κυκλοφόρησαν και παρεξηγηθώ) είναι καλύτεροι από τον Πεδουλάκη και τον Μπαρτζώκα; Ο Γιώργος και ο Αργύρης είναι αυτόχθονες και υποψιασμένοι, ξέρουν πού πηγαίνουν και τι (θα) έχουν να αντιμετωπίσουν, αντιλαμβάνονται ποια κληρονομιά παρέλαβαν, γνωρίζουν ιδιοσυγκρασίες και παραξενιές, διαβάζουν εφημερίδες και ιστοσελίδες, έχουν τεντωμένες τις κεραίες τους και διαθέτουν τις προσλαμβάνουσες, αλλά (θαρρώ) και τη δύναμη για να καλύψουν τον... κώλο τους στις άσχημες στιγμές!
Σε τελική ανάλυση, χολέρα έχουν ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης και δεν τους θέλουμε, όπως ρώταγε και μια ψυχή...
πηγή: gazzetta.gr
Ο πρόεδρος είχε τα κέφια του και μέσα στα πολλά και διάφορα που είπε εκείνο το μεσημέρι, κάποια στιγμή ρώτησε τους εκπροσώπους του Τύπου; "Τι έχει δηλαδή ο Κετσπάγια και δεν τον θέλετε; Χολέρα έχει;" Βεβαίως η επιλογή του δεν δικαιώθηκε σε βάθος χρόνου, ο Γεωργιανός απολύθηκε (μετά το εντός έδρας; 0-0 με την Καβάλα) στις 15 Σεπτεμβρίου και η σεζόν εξελίχθηκε σε μαρτύριο για τον Ολυμπιακό, που άλλαξε τέσσερις φορές προπονητή (Κετσμπάγια, Μπάντοβιτς, Ζίκο, Μπάντοβιτς), αποκλείσθηκε στο Κύπελλο από τον Πανσερραϊκό και τερμάτισε πέμπτος στα πλέι οφς της Σουπερλίγκας!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την υπόθεση μας; Έχουν και... παραέχουν διότι την ίδια ερώτηση που έκανε τότε ο Κόκκαλης, μπορούν να διατυπώσουν και τώρα τόσο ο Παναγιώτης με τον Γιώργο Αγγελόπουλο, όσο και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος: να ενοχληθούν δηλαδή από τα αρνητικά σχόλια και την καχυποψία του Τύπου και του κόσμου για τις φερόμενες ως τελικές επιλογές τους για τις χηρεύουσες θέσεις του Ιβκοβιτς και του Ομπράντοβιτς και να αναρωτηθούν κι αυτοί με τη σειρά τους, εάν ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης έχουν χολέρα ή κάποια άλλη λοιμώδη νόσο!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στις φερόμενες (καθότι δεν υπάρχουν επίσημες ανακοινώσεις παρά μόνον ισχυρές πληροφορίες) επιλογές δυο Ελλήνων προπονητών, που δεν ξέρω αν θα ψάξουν για πάτους στα τσαγκάρικα της γειτονιάς τους, αλλά είναι υποχρεωμένοι να χωρέσουν μέσα στα μεγάλα παπούτσια που άφησαν αμανάτι στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και του ΣΕΦ ο Ζέλικο και ο Ντούντα!
Είναι όντως υπερμεγέθη αυτά τα παπούτσια, διότι ο μεν Ιβκοβιτς παραδίδει τον Ολυμπιακό ως πρωταθλητή Ελλάδος και Ευρώπης (μετά από 15 "πέτρινα" χρόνια), ο δε Ομπράντοβιτς αποχώρησε μετά από 13 χρόνια, κληροδοτώντας στον διάδοχό του-αλλά και στην ιστορική μνήμη- τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δυναστεία της σύγχρονης εποχής...
Ούτως ειπείν, ούτε ψύλλος στον κόρφο σας, Αργύρη μου και Γιώργου μου!
Εδώ υπεισέρχεται ο... Πιραντέλο, με μια απαραίτητη παράφραση: δεν είναι έτσι αν έτσι νομίζουμε και στο κάτω κάτω όλα κάποτε φτάνουν σε ένα νομοτελειακό φινάλε. Ο Ομπράντοβιτς κατέρριψε όλα τα ρεκόρ βιωσιμότητας και θριάμβων και ο Ιβκοβιτς μπορεί να άφησε στη μέση το μπουκάλι (που ο ίδιος επέμενε ότι πρέπει να καταλήγει σε άσπρο πάτο), αλλά οι ίδιοι αποφάσισαν να αποχωρήσουν. Το αν εξαναγκάσθηκαν να φύγουν, λόγω της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα και του περαιτέρω κουρέματος των προϋπολογισμών, τότε ο θεός κι η ψυχή τους!
Το να καθίσουν οι "γαύροι" και οι "βάζελοι" και να κλαίνε πάνω από τις φωτογραφίες των θριάμβων είναι μάταιο: ο γέγονεν, γέγονεν. The show must go on και αφού στις παραστάσεις που θα ανέβουν στη νέα σεζόν δεν θα κρατήσουν τους κεντρικούς ρόλους οι δυο Σέρβοι, ας βολευτούμε με δυο προπονητές, που, διάολε, δεν (θέλουν να) είναι κασκαντέρ για τις επικίνδυνες σκηνές του έργου.
Τιμώ, σέβομαι, εμπιστεύομαι και (μολονότι δεν τους πληρώνω εγώ) βάζω τα στήθια μου μπροστά για τους Ελληνες προπονητές, ειδικότερα για αυτούς που μεγάλωσα μαζί τους: έχω γεννηθεί το '63, ο Αργύρης είναι του '64 και ο Γιώργος του '65 και τους θυμάμαι και τους δυο εξ απαλών ονύχων, τον έναν στο Περιστέρι και εν συνεχεία στον Παναθηναϊκό και τον άλλον στο Μαρούσι. Τούτο βεβαίως όπως επίσης και οι σχέσεις ή οι συμπάθειες που έχουν ένθεν και ένθεν δεν εξασφαλίζουν ούτε την επιτυχία τους (στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό, εννοώ), ούτε την υστεροφημία τους, ούτε και την ασυλία τους στην κριτική των δημοσιογράφων και των οπαδών.
Αλλά, γαμώ το, ας τους αφήσουμε πρώτα να πιάσουν δουλειά, να δείξουν το ποιόν τους (στις συγκεκριμένες δύσκολες και πολύ απαιτητικές ομάδες) και εάν αποδειχθούν λανθασμένες επιλογές, τότε ας τους βαρέσουμε ομαδόν, κι αυτούς και εκείνους που τους επέλεξαν...
Το επιχείρημα ότι τάχα κι οι δυο θα γίνουν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι είναι σαθρό και ανυπόστατο: ο μεν Πεδουλάκης είναι πρώτος καπετάνιος από το 1997, έχει κοουτσάρει (το Περιστέρι) στην Ευρωλίγκα και οδήγησε μια ομάδα (Μακεδονικός) στον τελικό του ULEB Cup, ο δε Μπαρτζώκας μπορεί να αριθμεί πολύ λιγότερα ένσημα στο βιβλιάριο του αλλά πρόλαβε να φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα στους πάγκους της Ολύμπια (όπου τον ανέδειξε η "φλασιά" που έφαγε ο κουμπάρος του, ο Μαλάκος), του Aμαρουσίου (με την against all odds πορεία του στην Α1 και στην Ευρωλίγκα) και του Πανιωνίου...
Οκέι, καμιά ομάδα από αυτές που υπάρχουν στα βιογραφικά σημειώματα των δύο προπονητών (συμπεριλαμβανομένων των παρηκμασμένων ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, απ' όπου πέρασε ο Αργύρης) δεν συγκρίνεται με τις δυσκολίες, τις απαιτήσεις και τον υψηλό πήχη του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, αλλά μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε!
Και ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης έχουν τα φόντα να πετύχουν: δεν ξέρω (εάν αποδειχθούν άξιοι διάδοχοι των δυο "ιερών τεράτων" που διαδέχονται, αλλά, διάβολε, δεν είναι αυτό είναι το ζητούμενο! Οι δύο ομάδες ψαλιδίζουν κι άλλο τις δαπάνες τους, εξαναγκάζονται σε μια εκπτωτική λογική (που ανταποκρίνεται στα κελεύσματα της αγοράς) και προφανώς προσαρμόζουν σε αυτήν τις προπονητικές επιλογές τους, άλλωστε αμφότερες έχουν από ένα πολύ βαρύ συμβόλαιο (Σπανούλης, Διαμαντίδης), συν τη σοβαρή εκκρεμότητα του Ολυμπιακού με τον Πρίντεζη.
Το 1996 σε μια συνέντευξη ο Μάλκοβιτς μου είχε πει ότι ο προπονητής πρέπει να παίρνει μια δραχμή παραπάνω από τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της ομάδας του, αλλά αυτή η αξίωση είναι εκτός λογικής. Παρ' όλα αυτά το θέμα με τον Πεδουλάκη και τον Μπαρτζώκα (εάν όντως αυτοί αποβούν οι εκλεκτοί) δεν είναι οικονομικό, αλλά αγωνιστικό, διαχειριστικό και συνάμα ηθικό...
Η Ελλάδα ανέκαθεν παρήγαγε άξιους προπονητές και έξυπνους παίκτες. Η νέα γενιά των κόουτς διαθέτει ταλέντο, προσωπικότητα, διεθνείς παραστάσεις και φιλοδοξίες: κάμποσοι απ' αυτούς άνοιξαν τους ορίζοντες τους και εργάζονται με επιτυχία στο εξωτερικό, άλλοι έμειναν εδώ και φυλάττουν Θερμοπύλες! Θυμάμαι ότι στη δεκαετία του '90 ο Κόντος, ο Διαμαντόπουλος, ο Μίσσας, ο Κορωναίος, ο Δενδρινός, ο Αλεξανδρής, ο Πετρόπουλος, ο Φώσκολος που είχε αναλάβει τον Ολυμπιακό, αλλά έπεσε στην κέντα Κόκκαλη - Ιωαννίδη και άλλοι αξιότατοι προπονητές οι οποίοι γεννήθηκαν από το 1945 έως το 1955 έμειναν με το ανεκπλήρωτο απωθημένο να αναλάβουν έναν Παναθηναϊκό, έναν Ολυμπιακό, έναν ΠΑΟΚ ή έναν Αρη στα ντουζένια τους. Θυμάμαι επίσης το ντόρο που έγινε στην ΑΕΚ, όταν ο Φιλίππου εμπιστεύθηκε τον Καλαφατάκη και αργότερα τον Κατσικάρη...
Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι μόνοι γηγενείς Ελληνες οι οποίοι κάθισαν στον πάγκο του Παναθηναϊκού είναι ο Πολίτης, ο Κιουμουρτζόγλου (ως διάδοχός του μετά τον τσακωμό με τον Γκάλη, μεσούσης της σεζόν 1994-95) και ο Κυρίτσης, ο οποίος αντικατέστησε τον Μάλκοβιτς για έναν μήνα, στο τελείωμα της μαρτυρτικής περιόδου 1996-97. Ακολούθησε η διετία του (έχοντος ελληνικές ρίζες, αλλά ξένου υπηκόου) Σούμποτιτς και τα 13 χρόνια του υπεράνω πάσης υποψίας Ομπράντοβιτς...
Στον Ολυμπιακό οι αλλαγές είναι πολύ περισσότερες και επί ημερών Αγγελόπουλων πέρασαν από τον πάγκο κατά σειρά ο Καζλάουσκας, ο Γκέρσον, ο (μόνος Ελληνας, μετά το διαζύγιο με τον Πίνι και για δυόμισι χρόνια) Γιαννάκης και ο Ιβκοβιτς.
Την τελευταία φορά που και οι δυο "αιώνιοι αντίπαλοι" βγήκαν μαζί στην αγορά για να... ψωνίσουν προπονητές ήταν το καλοκαίρι του 1999, όταν οι Γιαννακόπουλοι έφεραν στην Αθήνα τον Ομπράντοβιτς (μετά τον Σούμποτιτς, με επιλαχόντα τον Τάνιεβιτς) και την ίδια εποχή ο Κόκκαλης χώριζε τα τσανάκια του με τον Ντούντα και επαναπροσλάμβανε τον Ιωαννίδη, τον οποίο σχόλασε μετά από έναν χρόνο και τότε έκανε μια κίνηση με μεγάλη προοπτική, αλλά και μπόλικο ρίσκο: ανέθεσε μια ομάδα φορτωμένη με σταρ και απαιτήσεις σε ένα μειράκιον (Ηλίας Ζούρος), που έφτασε να γίνει εθνικός προπονητής μας.
Ο Οσκαρ Ουάιλντ (εάν δεν κάνω λάθος) είχε πει πως εάν δεν ρωτήσεις η απάντηση θα είναι πάντοτε "όχι". Ο νεαρός Γιαννακόπουλος και οι επίσης νεαροί (αλλά πιο μπαρουτοκαπνισμένοι ως αφεντικά μιας καλαθοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας) Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να ρωτήσουν και μάλιστα στα ελληνικά! Δεν είναι βέβαιο ότι θα πάρουν μια καταφατική απάντηση, αλλά εφόσον αποφάσισαν να μπουν στο τριπάκι των ελληνικών προϊόντων, τουλάχιστον θα λύσουμε όλοι μαζί την απορία του εάν και κατά πόσο οι σχεδόν πενηντάρηδες, αλλά αδοκίμαστοι και άφθαρτοι σε μεγάλα μαγαζιά Ελληνες προπονητές μπορούν να κάνουν καλό νταλαβέρι!
Τους το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου διότι αδράχνουν και οι δυο μια ευκαιρία ζωής και επειδή τους ξέρω καλά, είμαι βέβαιος ότι θα κάνουν τα πάντα για να μην την ξεπουλήσουν φτηνά. Τεχνικώς, τακτικώς, πνευματικώς και από πολλές άλλες πλευρές είναι άρτιοι και το μόνο που χρειάζονται είναι γερή στήριξη με λίγη πίστωση χρόνου. Ναι, ναι, το ξέρω, αυτή η πίστωση δεν είναι πολύ δημοφιλής στις τάξεις των απαιτητικών οπαδών, των ανυπόμονων προέδρων, των... κακομαθημένων παικτών, ακόμη και των δημοσιογράφων που συχνά κάνουμε κατάχρηση (τέταρτης) εξουσίας, αλλά το γράφω όπως το πιστεύω: αφού έφυγαν οι δυο κουμπάροι κι από τη στιγμή που τα κουκιά στο μπάτζετ είναι μετρημένα, δεν βλέπω κανέναν λόγο για τον οποίο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να κυνηγούν χίμαιρες ανά την Ευρώπη και την Αμερική και να δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
Και στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί ο τάδε και ο δείνα (για να μη γράψω ονόματα που κυκλοφόρησαν και παρεξηγηθώ) είναι καλύτεροι από τον Πεδουλάκη και τον Μπαρτζώκα; Ο Γιώργος και ο Αργύρης είναι αυτόχθονες και υποψιασμένοι, ξέρουν πού πηγαίνουν και τι (θα) έχουν να αντιμετωπίσουν, αντιλαμβάνονται ποια κληρονομιά παρέλαβαν, γνωρίζουν ιδιοσυγκρασίες και παραξενιές, διαβάζουν εφημερίδες και ιστοσελίδες, έχουν τεντωμένες τις κεραίες τους και διαθέτουν τις προσλαμβάνουσες, αλλά (θαρρώ) και τη δύναμη για να καλύψουν τον... κώλο τους στις άσχημες στιγμές!
Σε τελική ανάλυση, χολέρα έχουν ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης και δεν τους θέλουμε, όπως ρώταγε και μια ψυχή...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου