Εδώ πριν από μερικά χρόνια ο ΠΑΟΚ έκανε διπλό στο Καραϊσκάκη και πολυτιμότερος παίκτης του ματς είχε ψηφιστεί ο Ολαφ Μέλμπεργκ!
Η επιλογή του MVP για την προχθεσινή ματσάρα, το αποτέλεσμα της οποίας πανηγύρισε ολόκληρη η Ευρώπη -εκτός Γερμανίας και... δορυφόρων-, ήταν απόλυτα δίκαια (από την αρμόδια επιτροπή η οποία απαρτίζεται βασικά από προπονητές) και κυρίως συγκλονιστικά ποδοσφαιρική. Μπορεί ο σούπερ... τρελούτσικος Μάριο να έβαλε γκολάρες, αλλά αυτές οι πιρουέτες, αυτό το χάιδεμα της μπάλας από την ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του Αντρέα Πίρλο μάγεψε, σαγήνευσε, έθελξε τα μάτια κάθε ποδοσφαιρόφιλου.
Ουδέποτε υπήρξα θιασώτης του ιταλικού ποδοσφαίρου. Θαύμαζα όμως την εξυπνάδα και την τακτική τους στην μπάλα, έστω κι αν πολλές φορές με την άμυνα-τανάλια μού τσάκιζαν τα νεύρα. Και δεν μιλώ φυσικά για τη «χυδαία» ποδοσφαιρικά έκφραση του κατενάτσιο, έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά από τους όποιους... υμνητές του Χερέρα.
Επειδή όμως μιλάμε για μπαλαδόρους, η πατρίδα του Πίρλο έβγαλε πολλούς, αλλά θυμάμαι ακόμη τον Μπρούνο Κόντι (πραγματικό MVP του Μουντιάλ 1982) και τον Τζιανκάρλο Αντονιόνι. Δεν αναφέρομαι στους νεότερους, τον Μπάτζο και τον Ντελ Πιέρο. Μένω σε εκείνους τους παιχταράδες της Ρόμα και της Φιορεντίνα. Ο Πίρλο έχει τη δική τους χρυσόσκονη. Συγκλονιστικός ποδοσφαιριστής.
Και μαζί του μια εθνική Ιταλίας χωρίς τους προβεβλημένους (με εξαίρεση κάποιους) αλλά αποφασισμένους να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους στη διοργάνωση. Τους καλύτερους μαθητές στο ρεσιτάλ τακτικής του Πραντέλι, ο οποίος απέδειξε για ακόμη μία φορά πόσο αστείρευτη είναι η ιταλική πηγή σχολής προπονητών.
Η Ιταλία του Euro 2012 έχει ήδη δύο παράσημα: Ο κόσμος τη γουστάρει ΚΑΙ για την μπάλα που παίζει, τη λάτρεψε γι' αυτό που έκανε στην εθνική ομάδα της... Μέρκελ. Απομένει το κρας τεστ του τελικού. Ο ευρωπαϊκός Νότος στα καλύτερά του!
Ωριμη η τοποθέτηση του Δ. Γιαννακόπουλου
Δεν βρίσκω τίποτα περίεργο, τίποτα παράλογο και τίποτα... καταστροφικό στη χθεσινή δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για τη νέα εποχή στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Αντίθετα, βλέπω μια ώριμη, προσγειωμένη και πάνω απ' όλα καθόλου λαϊκίστικη δημόσια τοποθέτηση. Με ειλικρίνεια για τα νέα δεδομένα, αλλά ταυτόχρονα πάθος ότι η επιτυχία δεν εξαρτάται μονοδιάστατα από το μπάτζετ, σε εποχές που η δυσκολία των συνθηκών επιβάλλει διαφορετική στρατηγική.
Το... εύκολο για τους Γιαννακόπουλους θα ήταν να έχουν βγάλει μια μεγαλοπρεπέσταστη φωτογραφία με τα δεκάδες τρόπαια που κατέκτησαν στον Παναθηναϊκό και να είχαν «αποχωρήσει», αφήνοντας τον εξάστερο στη (δραματική) μοίρα του. Το ακόμη χειρότερο, να είχαν βάλει κάποιον μπροστινό για να φάει την... πλέμπα. Αντίθετα, εκείνοι έμειναν. Και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν κρύφτηκε, αλλά μπήκε μπροστά δεχόμενος εκείνος πρώτος την καταιγίδα.
Τα είχα γράψει και πριν ανακοινωθεί το «διαζύγιο» με τον Ομπράντοβιτς, ότι σε τέτοιες εποχές 13-14 εκατ. ευρώ μπάτζετ στο ελληνικό μπάσκετ είναι ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ. Καταλαβαίνω απόλυτα τους οπαδούς του Παναθηναϊκού που τρελαίνονται επειδή έφυγε ο «Ζοτς». Μήπως το δικό μας δημοσιογραφικό προϊόν έχει πλέον καμία σχέση με αυτό που διαχειριζόμασταν πριν από χρόνια; Ομως θεωρώ ότι η δήλωση του Γιαννακόπουλου κινείται στα πλαίσια της λογικής, με ταπεινότητα και καλώς εννοούμενο εγωισμό. Στη δική μου, προσγειωμένη στα δεδομένα της εποχής, οπτική φαντάζει ειλικρινής και σοβαρή. Ο καθένας μπορεί φυσικά να την κρίνει ανάλογα με το δικό του σκεπτικό...
Πηγή: Goal
Η επιλογή του MVP για την προχθεσινή ματσάρα, το αποτέλεσμα της οποίας πανηγύρισε ολόκληρη η Ευρώπη -εκτός Γερμανίας και... δορυφόρων-, ήταν απόλυτα δίκαια (από την αρμόδια επιτροπή η οποία απαρτίζεται βασικά από προπονητές) και κυρίως συγκλονιστικά ποδοσφαιρική. Μπορεί ο σούπερ... τρελούτσικος Μάριο να έβαλε γκολάρες, αλλά αυτές οι πιρουέτες, αυτό το χάιδεμα της μπάλας από την ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του Αντρέα Πίρλο μάγεψε, σαγήνευσε, έθελξε τα μάτια κάθε ποδοσφαιρόφιλου.
Ουδέποτε υπήρξα θιασώτης του ιταλικού ποδοσφαίρου. Θαύμαζα όμως την εξυπνάδα και την τακτική τους στην μπάλα, έστω κι αν πολλές φορές με την άμυνα-τανάλια μού τσάκιζαν τα νεύρα. Και δεν μιλώ φυσικά για τη «χυδαία» ποδοσφαιρικά έκφραση του κατενάτσιο, έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά από τους όποιους... υμνητές του Χερέρα.
Επειδή όμως μιλάμε για μπαλαδόρους, η πατρίδα του Πίρλο έβγαλε πολλούς, αλλά θυμάμαι ακόμη τον Μπρούνο Κόντι (πραγματικό MVP του Μουντιάλ 1982) και τον Τζιανκάρλο Αντονιόνι. Δεν αναφέρομαι στους νεότερους, τον Μπάτζο και τον Ντελ Πιέρο. Μένω σε εκείνους τους παιχταράδες της Ρόμα και της Φιορεντίνα. Ο Πίρλο έχει τη δική τους χρυσόσκονη. Συγκλονιστικός ποδοσφαιριστής.
Και μαζί του μια εθνική Ιταλίας χωρίς τους προβεβλημένους (με εξαίρεση κάποιους) αλλά αποφασισμένους να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους στη διοργάνωση. Τους καλύτερους μαθητές στο ρεσιτάλ τακτικής του Πραντέλι, ο οποίος απέδειξε για ακόμη μία φορά πόσο αστείρευτη είναι η ιταλική πηγή σχολής προπονητών.
Η Ιταλία του Euro 2012 έχει ήδη δύο παράσημα: Ο κόσμος τη γουστάρει ΚΑΙ για την μπάλα που παίζει, τη λάτρεψε γι' αυτό που έκανε στην εθνική ομάδα της... Μέρκελ. Απομένει το κρας τεστ του τελικού. Ο ευρωπαϊκός Νότος στα καλύτερά του!
Ωριμη η τοποθέτηση του Δ. Γιαννακόπουλου
Δεν βρίσκω τίποτα περίεργο, τίποτα παράλογο και τίποτα... καταστροφικό στη χθεσινή δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για τη νέα εποχή στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Αντίθετα, βλέπω μια ώριμη, προσγειωμένη και πάνω απ' όλα καθόλου λαϊκίστικη δημόσια τοποθέτηση. Με ειλικρίνεια για τα νέα δεδομένα, αλλά ταυτόχρονα πάθος ότι η επιτυχία δεν εξαρτάται μονοδιάστατα από το μπάτζετ, σε εποχές που η δυσκολία των συνθηκών επιβάλλει διαφορετική στρατηγική.
Το... εύκολο για τους Γιαννακόπουλους θα ήταν να έχουν βγάλει μια μεγαλοπρεπέσταστη φωτογραφία με τα δεκάδες τρόπαια που κατέκτησαν στον Παναθηναϊκό και να είχαν «αποχωρήσει», αφήνοντας τον εξάστερο στη (δραματική) μοίρα του. Το ακόμη χειρότερο, να είχαν βάλει κάποιον μπροστινό για να φάει την... πλέμπα. Αντίθετα, εκείνοι έμειναν. Και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν κρύφτηκε, αλλά μπήκε μπροστά δεχόμενος εκείνος πρώτος την καταιγίδα.
Τα είχα γράψει και πριν ανακοινωθεί το «διαζύγιο» με τον Ομπράντοβιτς, ότι σε τέτοιες εποχές 13-14 εκατ. ευρώ μπάτζετ στο ελληνικό μπάσκετ είναι ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ. Καταλαβαίνω απόλυτα τους οπαδούς του Παναθηναϊκού που τρελαίνονται επειδή έφυγε ο «Ζοτς». Μήπως το δικό μας δημοσιογραφικό προϊόν έχει πλέον καμία σχέση με αυτό που διαχειριζόμασταν πριν από χρόνια; Ομως θεωρώ ότι η δήλωση του Γιαννακόπουλου κινείται στα πλαίσια της λογικής, με ταπεινότητα και καλώς εννοούμενο εγωισμό. Στη δική μου, προσγειωμένη στα δεδομένα της εποχής, οπτική φαντάζει ειλικρινής και σοβαρή. Ο καθένας μπορεί φυσικά να την κρίνει ανάλογα με το δικό του σκεπτικό...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου