Γράφει ο Κώστας Κουκουλάς...
Το αποτέλεσμα δικαίωσε τον Πραντέλι. Τον προπονητή που στην Ιταλία όλοι του βγάζουν το καπέλο, παρά το γεγονός ότι στην καριέρα του δεν έχει κερδίσει ούτε έναν τίτλο. Βέβαια έχει κερδίσει την αναγνώριση από τους παίκτες και τους συναδέλφους του στο Καμπιονάτο, καθώς έχει ανακηρυχθεί τρεις φορές καλύτερος Ιταλός προπονητής.
Ο Τσέζαρε Πραντέλι δεν είναι ούτε Μαρτσέλο Λίπι ούτε Φάμπιο Καπέλο και σίγουρα ο τραπεζικός του λογαριασμός είναι πολύ μικρότερος των δύο. Από μακριά μοιάζει περισσότερο με φιγούρα από τον «Νονό» του Κόπολα και λιγότερο ως προπονητής. Η ποδοσφαιρική λογική του, δε, πάει ακόμα πιο πέρα από τη νοοτροπία που διέπει τους συμπατριώτες του. Ποιος θα πίστευε ότι ένας Ιταλός ομοσπονδιακός τεχνικός θα έδινε εντολή στους «ατζούρι» να παίξουν επίθεση; Περισσότερες ήταν η πιθανότητες να δούμε στην πλατεία του Αγίου Πέτρου... γυναίκα Πάπα, παρά μια Ιταλία με επιθετικούς προσανατολισμούς.
Ομως αν τα όσα συνέβησαν στο πρώτο ματς με την Ισπανία για τη φάση των ομίλων αποτέλεσαν έκπληξη, ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η νίκη-πρόκριση απέναντι στη Γερμανία ήταν η φυσιολογική συνέχεια μιας ομάδας που περπάτησε σε κάθε ματς πάνω στις αρχές της, αντίθετα όμως με τα όσα είπε ο Πραντέλι, δεν χρειάστηκε να πεθάνει για αυτές, αλλά... πέθανε τους αντιπάλους της.
Αν η Γερμανία είναι για πολλούς εις τους αιώνας μάλιστα των αιώνων η πιο πλήρης εθνική ομάδα της Ευρώπης με τρία Παγκόσμια Κύπελλα και άλλα τόσα Ευρωπαϊκά, η Ιταλία είναι απλά η καλύτερη καθώς στη συλλογή έχει 4 Μουντιάλ και ένα Κύπελλο Εθνών. Εχει να λέει επίσης ότι με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920(!) δεν έχει χάσει ποτέ από την αυριανή της αντίπαλο Ισπανία σε κανονική διάρκεια επίσημου ματς, ενώ δεν έχει ήττα απέναντι στη Γερμανία, παράδοση η οποία τηρήθηκε πιστά προχθές στη Βαρσοβία.
Αντίθετα, ο Πραντέλι δεν τήρησε την παράδοση του κατενάτσιο, πάνω στην οποία έχουν χτιστεί εδώ και δεκαετίες οι αρχές της «σκουάντρα ατζούρα». Δύο χρόνια τώρα η Ιταλία παίζει καλή μπάλα, όσο κι αν προσπαθούν οι αντίπαλοί της να τη χλευάσουν, όπως για παράδειγμα η ισπανική «As» που είχε γράψει έπειτα από τον προημιτελικό με την Αγγλία ότι «οι Ιταλοί ανακάλυψαν την μπάλα, αλλά έχασαν το τέρμα», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τους πικάρουν για τις πολλές χαμένες ευκαιρίες.
Οταν η Ιταλία νίκησε την Ιρλανδία και προκρίθηκε από τη φάση των ομίλων στους «8», ο Πραντέλι περπάτησε 21 χιλιόμετρα από τις τρεις το πρωί μέχρι τις επτά και μισή μαζί με το επιτελείο του και τον πρόεδρο της ιταλικής ομοσπονδίας για εκπληρώσει τάμα του σε μοναστήρι της Κρακοβίας. Αλλωστε πριν από το Euro πέρασε τόσα που άλλος στη θέση του θα είχε παραιτηθεί. Το σκάνδαλο με τα στημένα έφτασε μέχρι την εθνική, φιλικά ματαιώθηκαν και στο μοναδικό που πρόλαβε να δώσει είδε την ομάδα του να χάνει με 3-0 από τη Ρωσία, λογικό ήταν λοιπόν ακόμα και η πρόκριση από τον όμιλο να μοιάζει με... θαύμα.
Γεννημένος τον Αύγουστο του 1957 στην επαρχία της Μπρέσια, ο Πραντέλι μοίρασε τον περισσότερο χρόνο της ποδοσφαιρικής του καριέρας (από το 1978 μέχρι το 1990) μεταξύ της Αταλάντα και της Γιουβέντους. Από την Αταλάντα, μάλιστα, και τα τμήματα των ακαδημιών ξεκίνησε την προπονητική, φτάνοντας στο pick του την πενταετία 2005-2010 όταν και βρέθηκε στο τιμόνι της Φιορεντίνα. Πριν από αυτά είχε μείνει έναν χρόνο εκτός, καθώς ουδέποτε πρόλαβε να ενεργοποιήσει τη συμφωνία με τη Ρόμα. Το καλοκαίρι του 2004 υπέγραψε με τους Ρωμαίους, όμως λίγες μέρες αργότερα διαγνώστηκε στη σύζυγό του Μανουέλα Κάφι καρκίνος του στήθους και ο Πραντέλι αποφάσισε να σταθεί στο πλευρό της και να μην καθίσει στους πάγκους.
Τελικά, έναν χρόνο μετά, επιστρέφει στην ενεργό δράση με τη Φιορεντίνα, όμως το 2007, παραμονές αγώνα με την ΑΕΚ για το Κύπελλο UEFA στο ΟΑΚΑ, η σύζυγος του Πραντέλι χάνει τη μάχη με τη νόσο, με τον Ιταλό τεχνικό μάλιστα να μην ταξιδεύει στην Αθήνα για τον αγώνα.
Από τους «βιόλα» φεύγει το 2010, για να πάει στην εθνική ομάδα της Ιταλίας, αποφασίζοντας να αλλάξει όλη την αγωνιστική της φιλοσοφία. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε και το μόνο που απομένει είναι αν τελικά αύριο θα φτάσει στον πρώτο του και ίσως τον πιο σπουδαίο τίτλο της καριέρας του: Το ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Πηγή: Goal
Το αποτέλεσμα δικαίωσε τον Πραντέλι. Τον προπονητή που στην Ιταλία όλοι του βγάζουν το καπέλο, παρά το γεγονός ότι στην καριέρα του δεν έχει κερδίσει ούτε έναν τίτλο. Βέβαια έχει κερδίσει την αναγνώριση από τους παίκτες και τους συναδέλφους του στο Καμπιονάτο, καθώς έχει ανακηρυχθεί τρεις φορές καλύτερος Ιταλός προπονητής.
Ο Τσέζαρε Πραντέλι δεν είναι ούτε Μαρτσέλο Λίπι ούτε Φάμπιο Καπέλο και σίγουρα ο τραπεζικός του λογαριασμός είναι πολύ μικρότερος των δύο. Από μακριά μοιάζει περισσότερο με φιγούρα από τον «Νονό» του Κόπολα και λιγότερο ως προπονητής. Η ποδοσφαιρική λογική του, δε, πάει ακόμα πιο πέρα από τη νοοτροπία που διέπει τους συμπατριώτες του. Ποιος θα πίστευε ότι ένας Ιταλός ομοσπονδιακός τεχνικός θα έδινε εντολή στους «ατζούρι» να παίξουν επίθεση; Περισσότερες ήταν η πιθανότητες να δούμε στην πλατεία του Αγίου Πέτρου... γυναίκα Πάπα, παρά μια Ιταλία με επιθετικούς προσανατολισμούς.
Ομως αν τα όσα συνέβησαν στο πρώτο ματς με την Ισπανία για τη φάση των ομίλων αποτέλεσαν έκπληξη, ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η νίκη-πρόκριση απέναντι στη Γερμανία ήταν η φυσιολογική συνέχεια μιας ομάδας που περπάτησε σε κάθε ματς πάνω στις αρχές της, αντίθετα όμως με τα όσα είπε ο Πραντέλι, δεν χρειάστηκε να πεθάνει για αυτές, αλλά... πέθανε τους αντιπάλους της.
Αν η Γερμανία είναι για πολλούς εις τους αιώνας μάλιστα των αιώνων η πιο πλήρης εθνική ομάδα της Ευρώπης με τρία Παγκόσμια Κύπελλα και άλλα τόσα Ευρωπαϊκά, η Ιταλία είναι απλά η καλύτερη καθώς στη συλλογή έχει 4 Μουντιάλ και ένα Κύπελλο Εθνών. Εχει να λέει επίσης ότι με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920(!) δεν έχει χάσει ποτέ από την αυριανή της αντίπαλο Ισπανία σε κανονική διάρκεια επίσημου ματς, ενώ δεν έχει ήττα απέναντι στη Γερμανία, παράδοση η οποία τηρήθηκε πιστά προχθές στη Βαρσοβία.
Αντίθετα, ο Πραντέλι δεν τήρησε την παράδοση του κατενάτσιο, πάνω στην οποία έχουν χτιστεί εδώ και δεκαετίες οι αρχές της «σκουάντρα ατζούρα». Δύο χρόνια τώρα η Ιταλία παίζει καλή μπάλα, όσο κι αν προσπαθούν οι αντίπαλοί της να τη χλευάσουν, όπως για παράδειγμα η ισπανική «As» που είχε γράψει έπειτα από τον προημιτελικό με την Αγγλία ότι «οι Ιταλοί ανακάλυψαν την μπάλα, αλλά έχασαν το τέρμα», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τους πικάρουν για τις πολλές χαμένες ευκαιρίες.
Οταν η Ιταλία νίκησε την Ιρλανδία και προκρίθηκε από τη φάση των ομίλων στους «8», ο Πραντέλι περπάτησε 21 χιλιόμετρα από τις τρεις το πρωί μέχρι τις επτά και μισή μαζί με το επιτελείο του και τον πρόεδρο της ιταλικής ομοσπονδίας για εκπληρώσει τάμα του σε μοναστήρι της Κρακοβίας. Αλλωστε πριν από το Euro πέρασε τόσα που άλλος στη θέση του θα είχε παραιτηθεί. Το σκάνδαλο με τα στημένα έφτασε μέχρι την εθνική, φιλικά ματαιώθηκαν και στο μοναδικό που πρόλαβε να δώσει είδε την ομάδα του να χάνει με 3-0 από τη Ρωσία, λογικό ήταν λοιπόν ακόμα και η πρόκριση από τον όμιλο να μοιάζει με... θαύμα.
Γεννημένος τον Αύγουστο του 1957 στην επαρχία της Μπρέσια, ο Πραντέλι μοίρασε τον περισσότερο χρόνο της ποδοσφαιρικής του καριέρας (από το 1978 μέχρι το 1990) μεταξύ της Αταλάντα και της Γιουβέντους. Από την Αταλάντα, μάλιστα, και τα τμήματα των ακαδημιών ξεκίνησε την προπονητική, φτάνοντας στο pick του την πενταετία 2005-2010 όταν και βρέθηκε στο τιμόνι της Φιορεντίνα. Πριν από αυτά είχε μείνει έναν χρόνο εκτός, καθώς ουδέποτε πρόλαβε να ενεργοποιήσει τη συμφωνία με τη Ρόμα. Το καλοκαίρι του 2004 υπέγραψε με τους Ρωμαίους, όμως λίγες μέρες αργότερα διαγνώστηκε στη σύζυγό του Μανουέλα Κάφι καρκίνος του στήθους και ο Πραντέλι αποφάσισε να σταθεί στο πλευρό της και να μην καθίσει στους πάγκους.
Τελικά, έναν χρόνο μετά, επιστρέφει στην ενεργό δράση με τη Φιορεντίνα, όμως το 2007, παραμονές αγώνα με την ΑΕΚ για το Κύπελλο UEFA στο ΟΑΚΑ, η σύζυγος του Πραντέλι χάνει τη μάχη με τη νόσο, με τον Ιταλό τεχνικό μάλιστα να μην ταξιδεύει στην Αθήνα για τον αγώνα.
Από τους «βιόλα» φεύγει το 2010, για να πάει στην εθνική ομάδα της Ιταλίας, αποφασίζοντας να αλλάξει όλη την αγωνιστική της φιλοσοφία. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε και το μόνο που απομένει είναι αν τελικά αύριο θα φτάσει στον πρώτο του και ίσως τον πιο σπουδαίο τίτλο της καριέρας του: Το ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου