Παρότι συνήθως ξεκινούν νωρίτερα οι επίσημες υποχρεώσεις σε όλη την
Ευρώπη, λόγω του «κολλήματος», κάθε καλοκαίρι δεν χάνω με τίποτε την
πρώτη αγωνιστική της πρέμιερ. Είναι τα ματς που με βάζουν στην
καινούργια χρονιά. Θέλετε το θέαμα, θέλετε η ατμόσφαιρα, είναι τα
παιχνίδια αυτά, το καλύτερο ορεκτικό για μια γεμάτη ποδόσφαιρο σεζόν.
Επίσης κάθε χρόνο, το ξεκίνημα είναι σχεδόν το ίδιο. Με αγωνία περιμένω την «πρώτη» της Λίβερπουλ. Με την προσδοκία, ότι θα δω κάτι περισσότερο από την τελευταία φορά. Και κάθε σεζόν βέβαια, και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Απογοήτευση πλήρης για την «κατάντια» της άλλοτε κορυφαίας ομάδας στην Ευρώπη.
Εφέτος είναι αλήθεια, πως δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο, διότι φρόντισαν οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες να ρίξουν «λευκή πετσέτα» από νωρίς. Διότι όταν προσλαμβάνεις ένα παιδάκι για τον πάγκο της ομάδας, τι άλλο μπορεί να είναι; Σε μια χρονική συγκυρία, όπου είναι φανερό πως δεν μπορείς να συναγωνιστείς το Μάντσεστερ και το Λονδίνο, στα χρήματα που θα ξοδέψεις για μετεγγραφές (για διάφορους λόγους) τότε μία είναι η ενδεδειγμένη λύση: δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις σε έναν προπονητή με καρύδια, έναν «Μουρίνιο», ώστε να πάρει το 150% από ένα μέτριο ρόστερ, που διαθέτεις. Και όπου σε βγάλει.
Βέβαια τα Αμερικανάκια νομίζουν, ότι είναι μπέιζμπολ και βιάστηκαν να «κλείσουν» (μην χάσουν) το κελεπούρι από την Σουόνσι, προπονητή και παίκτη.
Ξεκίνησε ο «ιστορικό σύλλογος» λοιπόν, με μια ξεγυρισμένη τριάρα από την Γουεστ Μπρομ, που έχοντας στον πάγκο τον περυσινό «προπονητή» της Λίβερπουλ (τον Στηβ Κλαρκ εννοώ, ο Νταλγκλίς ήταν για τις λεζάντες…) έκλεισε περίφημα τους διαδρόμους στο πρώτο μέρος, αφήνοντας ανούσια κατοχή στον αντίπαλο του. Και περίμενε το λάθος από τους γκελαδόρους αμυντικούς: μία ο Αγγερ και μία ο Σκρτλ, δύο πεναλτάκια και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Μετά μπήκε και ο σίφουνας Λουκάκου (ρε παιδιά, τον Μπορίνι πήρατε στο Ανφιλντ; Ποιος Μπορίνι; Ας αποκτούσατε δανεικό τον Βέλγο τουλάχιστον για μια χρονιά, αφού δεν έχετε ρευστόν) και γέλασε και ο κάθε πικραμένος.
Μιλάμε για το ιδανικό ντεμπούτο για τον Ρότζερς. Που υποδέχεται την άλλη Κυριακή την Μάντσεστερ Σίτυ (ωχ…) και μετά πάει στο Λονδίνο στην Αρσεναλ, που με τον ρυθμό που ξεπουλάει (πάει και ο Σονγκ στην Μπαρτσελόνα) κάπου θα θέλει να ξεσπάσει (ωχ, ωχ…). Άντε και εις ανώτερα!
ΥΓ1 Μετά τις μεγάλες μετεγγραφές των παικταράδων Μπορίνι, Ασαϊντι, Αλλεν και σία (μπορεί για άλλους συλλόγους να είναι καλοί, όχι όμως για να σηκώσουν αυτή την φανέλλα, που όσο περνά και ο καιρός γίνεται ασήκωτη), τώρα αποκτούν δανεικό τον Σαχίν από την Ρεάλ (έναν χρόνο ανενεργός και νομίζω πολύ ντελικάτος για τα χαφ των αγγλικών γηπέδων) και τον Ντέμπσι (Αμερικανάκι, να φροντίσουμε τον συμπατριώτη μας, να κολλήσει κανά ένσημο). Ολοταχώς για μία ακόμη σούπερ σεζόν η ομάδα.
ΥΓ2 Και ήταν και αυτοί οι ταλαίπωροι στην κερκίδα, που τραγουδούσαν «you ll never walk alone»…πόση πίκρα να αντέξουν. Ήταν νιοι και γέρασαν, που λέει και ένα άλλο τραγούδι.
ΥΓ3 Πάντως θα ευχαριστηθούμε μπαλλάρα πάλι στην Αγγλία. Τα φαβορί, φαβορί, αλλά σε όλα τα ματς, όπως φάνηκε από την πρεμιέρα θα γίνονται ματσάρες με πολλά γκολ. Πώς να μην είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο;
Πηγή: pamesports.gr
Επίσης κάθε χρόνο, το ξεκίνημα είναι σχεδόν το ίδιο. Με αγωνία περιμένω την «πρώτη» της Λίβερπουλ. Με την προσδοκία, ότι θα δω κάτι περισσότερο από την τελευταία φορά. Και κάθε σεζόν βέβαια, και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Απογοήτευση πλήρης για την «κατάντια» της άλλοτε κορυφαίας ομάδας στην Ευρώπη.
Εφέτος είναι αλήθεια, πως δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο, διότι φρόντισαν οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες να ρίξουν «λευκή πετσέτα» από νωρίς. Διότι όταν προσλαμβάνεις ένα παιδάκι για τον πάγκο της ομάδας, τι άλλο μπορεί να είναι; Σε μια χρονική συγκυρία, όπου είναι φανερό πως δεν μπορείς να συναγωνιστείς το Μάντσεστερ και το Λονδίνο, στα χρήματα που θα ξοδέψεις για μετεγγραφές (για διάφορους λόγους) τότε μία είναι η ενδεδειγμένη λύση: δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις σε έναν προπονητή με καρύδια, έναν «Μουρίνιο», ώστε να πάρει το 150% από ένα μέτριο ρόστερ, που διαθέτεις. Και όπου σε βγάλει.
Βέβαια τα Αμερικανάκια νομίζουν, ότι είναι μπέιζμπολ και βιάστηκαν να «κλείσουν» (μην χάσουν) το κελεπούρι από την Σουόνσι, προπονητή και παίκτη.
Ξεκίνησε ο «ιστορικό σύλλογος» λοιπόν, με μια ξεγυρισμένη τριάρα από την Γουεστ Μπρομ, που έχοντας στον πάγκο τον περυσινό «προπονητή» της Λίβερπουλ (τον Στηβ Κλαρκ εννοώ, ο Νταλγκλίς ήταν για τις λεζάντες…) έκλεισε περίφημα τους διαδρόμους στο πρώτο μέρος, αφήνοντας ανούσια κατοχή στον αντίπαλο του. Και περίμενε το λάθος από τους γκελαδόρους αμυντικούς: μία ο Αγγερ και μία ο Σκρτλ, δύο πεναλτάκια και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Μετά μπήκε και ο σίφουνας Λουκάκου (ρε παιδιά, τον Μπορίνι πήρατε στο Ανφιλντ; Ποιος Μπορίνι; Ας αποκτούσατε δανεικό τον Βέλγο τουλάχιστον για μια χρονιά, αφού δεν έχετε ρευστόν) και γέλασε και ο κάθε πικραμένος.
Μιλάμε για το ιδανικό ντεμπούτο για τον Ρότζερς. Που υποδέχεται την άλλη Κυριακή την Μάντσεστερ Σίτυ (ωχ…) και μετά πάει στο Λονδίνο στην Αρσεναλ, που με τον ρυθμό που ξεπουλάει (πάει και ο Σονγκ στην Μπαρτσελόνα) κάπου θα θέλει να ξεσπάσει (ωχ, ωχ…). Άντε και εις ανώτερα!
ΥΓ1 Μετά τις μεγάλες μετεγγραφές των παικταράδων Μπορίνι, Ασαϊντι, Αλλεν και σία (μπορεί για άλλους συλλόγους να είναι καλοί, όχι όμως για να σηκώσουν αυτή την φανέλλα, που όσο περνά και ο καιρός γίνεται ασήκωτη), τώρα αποκτούν δανεικό τον Σαχίν από την Ρεάλ (έναν χρόνο ανενεργός και νομίζω πολύ ντελικάτος για τα χαφ των αγγλικών γηπέδων) και τον Ντέμπσι (Αμερικανάκι, να φροντίσουμε τον συμπατριώτη μας, να κολλήσει κανά ένσημο). Ολοταχώς για μία ακόμη σούπερ σεζόν η ομάδα.
ΥΓ2 Και ήταν και αυτοί οι ταλαίπωροι στην κερκίδα, που τραγουδούσαν «you ll never walk alone»…πόση πίκρα να αντέξουν. Ήταν νιοι και γέρασαν, που λέει και ένα άλλο τραγούδι.
ΥΓ3 Πάντως θα ευχαριστηθούμε μπαλλάρα πάλι στην Αγγλία. Τα φαβορί, φαβορί, αλλά σε όλα τα ματς, όπως φάνηκε από την πρεμιέρα θα γίνονται ματσάρες με πολλά γκολ. Πώς να μην είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο;
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου