Ο Μιχάλης Τσόχος προσπαθεί να ξεχωρίσει τα συν από τα πλην της φετινής παρουσίας του Ολυμπιακού στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, τα οποία επιβεβαιώθηκαν και στο ματς με την Σάλκε.
Χθες τα λέγαμε από το backstage. “Οτι ο μοναδικός τρόπος να νικήσει ο Ολυμπιακός την Σάλκε ήταν να της κλέψει το ματς”. Διότι η Σάλκε σίγουρα θα επιβάλει ρυθμό, σίγουρα θα τον πιάσει από τον λαιμό. Ολα συνέβησαν και στο τέλος με την τύχη λίγο έλειψε να το κλέψει το ματς ο Ολυμπιακός, χωρίς φυσικά να το δικαιούται.
 
Κάτι η εξαιρετική απόδοση των δύο στόπερ του, κάτι ο Κάρολ και η πολύ ώριμη εμφάνισή του, μέχρι το γκολ που δέχτηκε, κάτι η τύχη, ο Ολυμπιακός κράτησε τη Σάλκε μέχρι το σημείο που αποφάσισε (σωστά κατά την άποψη μου) να ρισκάρει για να πάρει τη νίκη. Εξω ο Γκρέκο, μέσα ο Φουστέρ. Μήνυμα, από τον κόουτς ότι βγαίνουμε μπροστά, για να πάρουμε το παιχνίδι. Μήνυμα που ελήφθη από τους παίκτες. Αλλωστε το μοναδικό σημείο του ματς στο οποίο ο Ολυμπιακός απείλησε και καρδιοχτύπησε την Σάλκε ήταν τα πέντε λεπτά πριν δεχτεί το γκολ, άρα η εικόνα του ματς δεν λέει ότι ήταν κακές οι επιλογές του Ζαρντίμ.
 
Μέχρι εκείνο το σημείο το γήπεδο ήταν κατηφορικό οι τελικές προσπάθειες ήταν κάποια στιγμή 20 -3 υπέρ της Σάλκε και χρειάστηκε να συμβούν πολλά για να μείνει το 0-0.
Ας αφήσουμε όμως το ματς με την Σάλκε και ας δούμε τη συνολική εικόνα.
 
Κι' ας ξεκινήσουμε από τα πλην.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει στο ρόστερ του, τις μεγάλες προσωπικότητες που θα τον βγάλουν μπροστά, θα τραβήξουν και τους άλλους, τους μικρούς, τους άπειρους.
Ο Μέλμπεργκ δεν κατοικεί πλέον εδώ, ο Μιραλάς παίζει στην Εβερτον, ο Ιμπαγάσα κάθεται στον πάγκο, λόγω ηλικίας. Μένει μόνο ο Κάρολ. Είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό και δεν έχει να κάνει μόνο με την ποδοσφαιρική αξία, αλλά με την προσωπικότητα.
 
Ο Ολυμπιακός αν κόντρα στην Σάλκε είχε τον Μιραλάς αντί του Μασάντο, και τον προ δύο ετών Ιμπαγάσα αντί του Γκρέκο, ίσως να είχε νικήσει.. Του λείπει λοιπόν πολύ η προσωπικότητα και αυτή δυστυχώς μόνο αγοράζεται, δεν φτιάχνεται, εκτός κι' αν περιμένεις δύο τρία χρόνια.
Ενα άλλο πράγμα που του λείπει πολύ είναι η ταχύτητα. Δείτε τους παίκτες της ομάδας και σκεφτείτε ποιος είναι ο πραγματικά γρήγορος παίκτης του Ολυμπιακού. Κανείς. Δείτε την ταχύτητα του Φραφάν, του Ντράξλερ, του Χόλτμπι και θα καταλάβετε, τι σημαίνει γρήγορος. Ο Ολυμπιακός έχει έναν ίσως γρήγορο παίκτη, τον Χολέμπας. Κανέναν άλλο. Και αυτό δυστυχώς δεν φτιάχνεται, αγοράζεται.
 
Πάμε τώρα και στα συν.
Η ελληνοποίηση δεν έμεινε στα λόγια, άλλα έγινε πράξη από τον προπονητή του Ολυμπιακού. Κόντρα στη Σάλκε στην αρχική ενδεκάδα υπήρχαν οι Τοροσίδης, Μανωλάς, Σιόβας, Μανιάτης, Μήτρογλου και ο τύποις Ελληνας Χολέμπας.
 
Δεν είναι και μικρό πράγμα να διεκδικείς πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, με απολύτως επαγγελματικό και ανταγωνιστικό τρόπο με αμυντικό δίδυμο, Μανωλά,- Σιόβα και σέντερ φορ τον Μήτρογλου. Αλλες χρονιές τέτοιος συνδυασμός θα σήμαινε για τον Ολυμπιακό πεντάρα...
 
Κατά την άποψη μου στα συν του Ολυμπιακού είναι και ο προπονητής. Σοβαρός, με σχέδιο, με επιλογές, με σωστή διαχείριση πολύ δύσκολων αγώνων. Οπωσδήποτε θέλουμε κι' άλλο χρόνο για να τον κρίνουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια, οπωσδήποτε και αυτός θέλει χρόνο για να αποκτήσει την προσωπικότητα που του λείπει αφού είναι δύο χρονιά προπονητής σε υψηλό επίπεδο, αλλά το δείγμα γραφής για μία πολύ νέα ομάδα που πήρε στα χέρια του είναι εξαιρετικά.
 
Στο δια ταύτα.
Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να ψάχνει προπονητή και ταλαντούχους Ελληνες για την βασική ενδεκάδα του, όπως έψαχνε πέρυσι το καλοκαίρι. Τον κορμό τον έχει έτοιμο και είναι νέος κορμός. Αντίθετα θα χρειαστεί να ψάξει παίκτες με προσωπικότητα (έναν νέο Ιμπαγάσα, ή ένα νέο Μέλμπεργκ) και σίγουρα ταχύτητα, ειδικά στον άξονά του. 

πηγή: gazzetta.gr