Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει για τον Αρετόπουλο, το επίδομα που αξίζει να λαμβάνει και το ερώτημα που προκύπτει...
Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα λαθών. Βλέπεις τον Βύντρα ας πούμε και λες
τι θα σκαρφιστεί να κάνει κάθε φορά. Λάθος κοντρόλ, γλίστρημα, πάσα στον
αντίπαλο, πέναλτι σε κάποιο άκυρο σημείο, θα πιάσει τη μπάλα με τα
χέρια; Ο Τοτσέ ας πούμε αποκρούει και σουτ συμπαικτών του. Οπότε ναι,
και τα σφυρίγματα του Αρετόπουλου ήταν σε αυτό το πλαίσιο. Όποιος
βέβαια, έχει ζήσει τα χρόνια της παράγκας μπορεί να καταλάβει τη διαφορά
μεταξύ ανθρώπινων λαθών και... λαθών σκέτο, χωρίς προσδιορισμό. Από
αυτά δηλαδή που ο καθένας μπορεί να βάλει μπροστά ό,τι θέλει.
Ο Αρετόπουλος βρίσκεται μπροστά στη διαδικασία να γίνει διεθνής. Κάτι που σημαίνει αυξημένα έσοδα στην τσέπη του διαιτητή, ταξίδια στο εξωτερικό, φήμη, πρεστίζ. Για τον νεοέλληνα, όλα αυτά είναι αρκούντως σημαντικά για να σφυρίζει όπως πρέπει. Να κάνει πού και πού ας πούμε κανένα ανθρώπινο λάθος. Σαν αυτό με το πέναλτι. Από την πλάγια κάμερα, ο Αρετόπουλος δείχνει ότι έχει ξεκάθαρο οπτικό πεδίο.
Εφ' όσον είδε πέναλτι, λογικά πρέπει να ανήκει στο σύνδεσμο Ζακύνθου, εκεί όπου το 82% όσων έπαιρναν επίδομα τυφλότητας αποδείχθηκε πως δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Άρα ο Αρετόπουλος ανήκει στο υπόλοιπο 18%. Κι αν δεν είναι, μαζί με τη διεθνοποίησή του, αξίζει ένα επιπλέον μπόνους για αυτή τη μαϊμουδιά. Που δεν ήταν η μόνη βεβαίως, ούτε επίσης ήταν ο μόνος από τους «κίτρινους» με αποφάσεις που σε έκαναν να απορείς. Ήταν το οφσάιντ, οι κίτρινες, τα φάουλ, ο τρόπος που σφύριζε πριν και μετά το 2-0, αλλά και το 2-1, με την αποβολή του Ζέκα.
Σε ένα πρωτάθλημα με γνωστό τον πρωταθλητή από... πέρυσι, με τις ομάδες που θα βγουν Ευρώπη σχεδόν δεδομένες, δηλαδή με περιορισμένο σασπένς, και ακόμα χαμηλότερο δείκτη ποιότητας, τέτοιες διαιτησίες δεν αλλοιώνουν απλά ένα παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς, ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς που δεν θα του κοστίσει τίποτα.
Το πρόβλημα είναι ότι τα χρόνια περνάνε και ο κόσμος φεύγει, φεύγει, φεύγει. Τα αρνητικά ρεκόρ προσέλευσης θεατών δεν αγγίζουν μόνο τις ομάδες που... χάνουν, αλλά και όσες κερδίζουν. Και σχεδόν όλοι επιλέγουν να βλέπουν μπάλα όταν πάει Τρίτη-Τετάρτη κι όχι τα weekend. Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω, που τραγουδάει κι ο Ρέμος. Μα πώς γίνεται όλοι να κάνουν κάτι άλλο τα Σαββατο-κύριακα;
πηγή: gazzetta.gr
Ο Αρετόπουλος βρίσκεται μπροστά στη διαδικασία να γίνει διεθνής. Κάτι που σημαίνει αυξημένα έσοδα στην τσέπη του διαιτητή, ταξίδια στο εξωτερικό, φήμη, πρεστίζ. Για τον νεοέλληνα, όλα αυτά είναι αρκούντως σημαντικά για να σφυρίζει όπως πρέπει. Να κάνει πού και πού ας πούμε κανένα ανθρώπινο λάθος. Σαν αυτό με το πέναλτι. Από την πλάγια κάμερα, ο Αρετόπουλος δείχνει ότι έχει ξεκάθαρο οπτικό πεδίο.
Εφ' όσον είδε πέναλτι, λογικά πρέπει να ανήκει στο σύνδεσμο Ζακύνθου, εκεί όπου το 82% όσων έπαιρναν επίδομα τυφλότητας αποδείχθηκε πως δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Άρα ο Αρετόπουλος ανήκει στο υπόλοιπο 18%. Κι αν δεν είναι, μαζί με τη διεθνοποίησή του, αξίζει ένα επιπλέον μπόνους για αυτή τη μαϊμουδιά. Που δεν ήταν η μόνη βεβαίως, ούτε επίσης ήταν ο μόνος από τους «κίτρινους» με αποφάσεις που σε έκαναν να απορείς. Ήταν το οφσάιντ, οι κίτρινες, τα φάουλ, ο τρόπος που σφύριζε πριν και μετά το 2-0, αλλά και το 2-1, με την αποβολή του Ζέκα.
Σε ένα πρωτάθλημα με γνωστό τον πρωταθλητή από... πέρυσι, με τις ομάδες που θα βγουν Ευρώπη σχεδόν δεδομένες, δηλαδή με περιορισμένο σασπένς, και ακόμα χαμηλότερο δείκτη ποιότητας, τέτοιες διαιτησίες δεν αλλοιώνουν απλά ένα παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς, ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς που δεν θα του κοστίσει τίποτα.
Το πρόβλημα είναι ότι τα χρόνια περνάνε και ο κόσμος φεύγει, φεύγει, φεύγει. Τα αρνητικά ρεκόρ προσέλευσης θεατών δεν αγγίζουν μόνο τις ομάδες που... χάνουν, αλλά και όσες κερδίζουν. Και σχεδόν όλοι επιλέγουν να βλέπουν μπάλα όταν πάει Τρίτη-Τετάρτη κι όχι τα weekend. Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω, που τραγουδάει κι ο Ρέμος. Μα πώς γίνεται όλοι να κάνουν κάτι άλλο τα Σαββατο-κύριακα;
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου