Ο... Ευαγγελισμός του Άρη!!

Ο Βαγγέλης Αγγέλου φόρτωσε αγόγγυστα στις πλάτες του την Ιστορία και τη φανέλα του Άρη και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για τη συναυλία των εγχόρδων. Είμαι που είμαι λάτρης της σημειολογίας και (των ελαφρών ή βαθέων, δεν έχει σημασία αρκεί να είναι κομψά και ωραία διατυπωμένα) νοημάτων, προέκυψε και η χθεσινή ανακοίνωση της ΚΑΕ Αρης και με έστειλε αδιάβαστο!
Το εννοώ αυτό και μάλιστα πολλώ λογιώ...

• Πρώτα απ' όλα δεν ξέρω πολλές ομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μονάχα στην Ελλάδα (και μάλιστα σε μια εποχή που κυριαρχούν οι αρπακολλατζήδικες πρακτικές και η λογική του “δος ημίν σήμερον, ποιος νοιάζεται για το αύριο”) να ανακοινώνουν τριετή συνεργασία με έναν προπονητή!
  
• Δεύτερον, δεν ξέρω πολλές ομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο που να αναθέτουν και να εμπιστεύονται στον λεγάμενο όχι απλώς την τεχνική ηγεσία (ως είθισται), αλλά και την Ιστορία και τη φανέλα της...
  
• Τρίτον, δεν ξέρω πολλές ομάδες σε ολόκληρο τον κόσμο, που να βγάζουν μια ανακοίνωση (γάμου ή διαζυγίου) από κοινού με τον προπονητή τους!
  

Συνέβησαν όμως όλα αυτά μαζί στην προκειμένη περίπτωση και προφανώς ο Αγγέλου μπορεί να αισθάνεται όχι απλώς δικαιωμένος, αλλά πολλαπλώς προνομιούχος!
Πάμε τώρα να διαβάσουμε το θέμα από την ανάποδη πλευρά του...
Το ότι “η ΚΑΕ Αρης ανακοινώνει ότι η Ιστορία, η φανέλα και η καθημερινή προσπάθεια της διοίκησης φέρνουν στην ομάδα εργασίας του Αρη τον Βαγγέλη Αγγέλου για τα επόμενα τρία χρόνια” σημαίνει πολλά, αλλά και τίποτε. Στην πρώτη στραβή κι επειδή αυτή η Ιστορία, αυτή η φανέλα και αυτή η εξέδρα είναι κακομαθημένες, η τριετής συνεργασία μπορεί να αποδειχθεί ένα πυροτέχνημα...
Αλλά, διάβολε, ας αφήσουμε στην άκρη το “worst case scenario”, στο κάτω κάτω η επιβεβαίωση ή η διάψευση του είναι μακρινές υποθέσεις και μέχρι τότε οι κίτρινοι φάκελοι (που έλεγε ο Ράιλι και μετά το επικαλούνταν ο Ιωαννίδης) θα μείνουν για καιρό κλεισμένοι στο συρτάρι του γραφείου του Βαγγέλη στο Αλεξάνδρειο...
Το ότι το μνημονιακό μπάσκετ δεν σηκώνει προγραμματισμό μακράς πνοής είναι τόσο αυτονόητο, όσο και το... σοκ που προκαλεί η ανακοίνωση του Αρη! Η πλάκα είναι ότι αυτή την τριετή συνεργασία δεν τη ζήτησε ο Αγγέλου, αλλά την απαίτησε η διοίκηση, που μπορεί να μην ξέρει εάν θα είναι στη θέση της αύριο, αλλά προφανώς επιθυμεί σφόδρα να ζήσει ή να πεθάνει με τον ίδιο προπονητή!
Γνωρίζοντας αρκετά καλά τον “τρέλλαρχο”, όπως τον αποκαλεί ο Γιώργος Μπουσβάρος και έχοντας την αίσθηση ότι μπορώ να ερμηνεύσω τη σκέψη των... συνενόχων του (τους οποίους εκτίμησα ιδιαιτέρως τις εφεξής καλούμενες “μέρες και νύχτες του Γκάλη”) σε αυτό το project, νομίζω ότι εδώ ισχύει στην κυριολεξία η παροιμία “κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι”!
Κουβαλάει πολλά καντάρια τρέλας ο πρώην συνεργάτης (και αφοσιωμένος μαθητής) του Ντούντα, αλλά δεν υστερούν σε αυτήν εκείνοι οι οποίοι αποφάσισαν να του δώσουν τα κλειδιά της ομάδας! Από τη στιγμή μάλιστα που ο Αγγέλου δεν είναι αφηρημένος αποκλείεται να τα χάσει, αλλά φοβάμαι πως όντας μπλεγμένος μέσα στις παραβολές, και στις αλληγορίες μπορεί καμιά φορά να ξεχάσει πού τα άφησε!
Αστειεύομαι, αν και τον Αγγέλου, όταν μιλάει, πρέπει πάντοτε να τον παίρνεις στα σοβαρά, διότι εάν χάσεις μια μικρή ψηφίδα του λόγου του, το παζλ γίνεται αλλόκοτο και τρομακτικό!
Τη Δευτέρα 6 Μαϊου ανεβαίναμε μαζί στη Θεσσαλονίκη για τη γιορτή της επόμενης μέρας. Καθίσαμε δίπλα δίπλα στο αεροπλάνο και του είπα κάτι, που ενώ εγώ το είχα ξεχάσει αυτός το θυμήθηκε και το επικαλέστηκε σήμερα το πρωϊ που ανοίξαμε κουβέντα στο ραδιόφωνο του Sentra 103.3: “Για τη γιορτή του Γκάλη θα πήγαινα και περπατώντας στη Θεσσαλονίκη”!
Ε, λοιπόν, “το ίδιο ακριβώς θα έκανα κι εγώ” μου είπε σήμερα. Με τα πόδια, ίσως και γονατιστός! Κι όταν του ζήτησα διευθύνσεις και ονόματα ήταν αποκαλυπτικός: “Οσο καιρό βρίσκομαι στον Αρη νιώθω κάτι πολύ αληθινό, πολύ αυθεντικό, πολύ εμπνευστικό και πολύ τιμητικό. Η ατμόσφαιρα στην οποία κάναμε τη συζήτηση και καταλήξαμε στην ανακοίνωση ήταν γεμάτη από τόσα και τέτοια συναισθήματα, που όσο κι αν πρόκειται για μη συγκρίσιμα μεγέθη, προσέγγισε κατά πολύ την κατάνυξη της βραδιάς του Γκάλη”!!!
Θα 'θελα να ήμουν παρών σε αυτή τη χθεσινή κουβέντα, όχι για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω τον Αγγέλου, αλλά για να καταγράψω τους διαλόγους και (με τον απαραίτητο μαζοχισμό) να βασανίζομαι προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τις σκέψεις των συνδαιτυμόνων. Ο Αγγέλου μου είπε ότι ένα από τα μέλη της διοίκησης έθεσε ως εξής τον στόχο αυτής της συνεργασίας: “Να κάνουμε, κύριε Αγγέλου, τις απαραίτητες δομικές κινήσεις, ώστε να στηρίξουμε τις κολώνες και να αναστηλώσουμε το νεοκλασικό κτίριο που κληρονομήσαμε”!
Τι λες τώρα!
Α, για να μην το παραλείψω: ενώ στην ανακοίνωση του Αρη γίνεται λόγος για ομάδα εργασίας”, τρεις τέσσερις φορές στην πρωϊνή κουβέντα μας, ο Αγγέλου προσέθεσε μια πρόθεση στη λέξη: επέμεινε δηλαδή ότι η εργασία προϋποθέτει και απαιτεί συνεργασία, που αποκτά επί πλέον ίντριγκα, όταν συντελείται μεταξύ νέων ανθρώπων που είναι και ομοϊδέάτες, άλλωστε “εάν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε κιόλας”
Κοινώς όλοι τους βαράνε το ίδιο βιολί κι αυτό το ξέρει και το επιβεβαιώνει στην κυριολεξία και ένα από τα μέλη της διοίκησης της ΚΑΕ, εξ απαλών ονύχων και άρρωστος Αρειανός: ο δεξιοτέχνης και πολυβραβευμένος βιολιστής Χρίστος Γαλιλαίας ο οποίος μοιράζει τον χρόνιο του ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και στην Ατλάντα, όπου εργάζεται ως καθηγητής μουσικών σπουδών στο πανεπιστήμιο Tζόρτζια Στέιτ!
Αυτό είναι που λένε βιολιστής με δίπλωμα!
Ο Αγγέλου πάλι είναι ατακαδόρος με δίπλωμα και πέρα από τις όποιες προπονητικές και διαχειριστικές (επί καταστάσεων και ανθρωπίνων πόρων) ικανότητες του, αυτό τον καθιστά εξόχως ενδιαφέροντα τύπο. Σήμερα μάλιστα δεν δίστασε να βάλει πάγο στις όποιες μεγάλες προσδοκίες, λέγοντας ότι “θα κινηθούμε πολύ προσεκτικά και έχοντας βάλει χαμηλά τον πήχη, διότι μπορεί για δυο χρόνια να χρειαστεί να παίζουμε με την εφηβική ομάδα μας, που παρεμπιπτόντως είναι πρωταθλήτρια Ελλάδος, για να φτιάξουμε μια μηχανή που θα καίει κηροζίνη και όχι αμόλυβδη”!
Ενίοτε βεβαίως η ροπή τους στις μυστήριες ατάκες τον καθιστά και ολίγον τι δυσνόητο όπως τότε που έβαλε χέρι στον Μούρτο για την αβεβαιότητα του. Ο διάλογος είναι απολαυστικός, γι' αυτό τον μαρτυράω και τον αναδημοσιεύω:
-Ρε Σπυράκη πώς λένε στα αγγλικά τα σουτ που κάνει ένας παίκτης υπό πίεση;
-Contested shots;
-Με ρωτάς; Δεν είσαι σίγουρος δηλαδή. Με αυτή τη λογική εσύ το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θα ρωτάς “Χριστός Ανέστη;”¨και στους γάμους που πηγαίνεις πάλι θα ρωτάς “να ζήσετε;”
Είναι βέβαιο πως με τον λόγο του Αγγέλου δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα: ο μόνος που καταφέρνει να τον κουλαντρίζει και να του προκαλεί αλαλία είναι ο μέντορας του ο Ιβκοβιτς, από το φίλτρο του οποίου έχει μάθει κιόλας να αναλύει τα πρόσωπα και τα πράγματα. Σήμερα μάλιστα που πήγε η κουβέντα και σε αυτή τη σχέση, ο προπονητής του Αρη παρέθεσε τα τρία σπουδαιότερα μαθήματα που έχει πάρει από τον Ντούντα, μάλιστα το τρίτο είναι όλα τα λεφτά, διότι ελέχθη στη διάρκεια ενός αγώνα του Ολυμπιακού, όταν ο Αγγέλου μάλωσε με πολύ έντονο τρόπο έναν παίκτη:

• Το προπονητικό πρόγραμμα είναι μια γέφυρα που κάποιοι τη χτίζουν και κάποιος περπατάει πάνω της
  
• Να επιδιώκεις να κάνεις πράγματα που δεν τολμούν να σκεφτούν οι άλλοι
  
• Μάθε βρε μαλάκα να διαβάζεις την ψυχή του παίκτη!
  

πηγή: gazzetta.gr