Μου αρέσει να ζυγίζω τις αποφάσεις των αθλητών. Να τις βάζω στο ζύγι και να καταλήγω σε ένα συμπέρασμα. Παρασυρμένος κάποιες φορές από το στιγμιαίο συναίσθημα. Είτε υπέρ, είτε εναντίον του αθλητή. Ποτέ όμως με υστερόβουλη σκέψη. Εξάλλου δε θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι όλοι εσείς που μας διαβάζετε ή ασχολείστε μαζί μας, δίνετε πολύ μεγαλύτερη σημασία (και αξία) σε εμάς, από αυτή που δικαιούμαστε. Ας είναι όμως...
Η Εθνική ομάδα για τους παίκτες (λέγεται) ότι δεν είναι υποχρέωση. Είναι τιμή κι ευθύνη. Για αυτό και είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε στη πυρά, όλους όσοι της γυρνούν την πλάτη. Ετσι δεν είναι; Ελάτε, μη διστάζετε. Ας το παραδεχτούμε. Θέλετε όμως να εξετάσουμε τι είναι πραγματικά η Εθνική ομάδα; Και κυρίως για τους Ελληνες -γηγενείς- παίκτες; Γιατί είναι λιγοστοί, έως ελάχιστοι αυτοί που την αρνούνται τελικά, όταν έρχεται η ώρα του καλοκαιριού; Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω απλά το ζήτημα σε πρώτη φάση. Η Εθνική ομάδα δεν είναι μονάχα τιμή. Είναι το βίωμα μίας ολόκληρης ζωής, που ξεκινάει σε πολύ μικρή ηλικία και είναι αδύνατον να ξεριζωθεί από την ψυχή του Ελληνα παίκτη, που μεγαλώνει στα Φάρσαλα, στους Αμπελόκηπους, στη Ρόδο, στην Κυλλήνη, στην Δράμα, ή στο Ηράκλειο, στη Νάουσα ή στη Λήμνο. Είναι ο πόθος και ο στόχος μίας ολόκληρης ζωής... Είναι ο πόθος που τελικά σε πείθει ότι η Εθνική ομάδα είναι τιμή, η οποία δεν ξεπληρώνεται.
Αφού φτάσατε έως εδώ, κάντε τον κόπο να πάτε και πιο κάτω... Οι εικόνες που θα σας περιγράψω είναι πραγματικά περιστατικά
Οταν λοιπόν...
Οταν λοιπόν... Εσύ (ο Σπανούλης και ο Ζήσης, ο Φώτσης και ο Μπουρούσης και όλα τα υπόλοιπα παιδιά), έχοντας ξεχωρίσει από τους συνομήλικους, άκουγες -σε ηλικία 12-13 ετών- από τους προπονητές του συλλόγου σου ότι... "Το Σάββατο θα πας για προπόνηση με το (τοπικό) κλιμάκιο της εθνικής ομάδας" και έτρεχες στο σπίτι σου να το μεταφέρεις στους γονείς σου γεμάτος ευτυχία, στην Αμερική, ο Κουφός και ο Καλάθης πιθανώς να μην είχαν ακούσει καν την λέξη "Ελλάδα" ακόμα.
Οταν... ήσουν έτοιμος να κλάψεις, ή να πετάξεις στα σύννεφα περιμένοντας από τον προπονητή του κλιμακίου να σε ενημερώσει αν θα πάρεις μέρος (σε ηλικία 14 ετών) στο τουρνουά Χριστουγέννων της Ομοσπονδίας, στην Αμερική το μοναδικό μέλημά τους ήταν να μπουν στην ομάδα του γυμνασίου.
(Ξέρετε τι είναι το τουρνουά Χριστουγέννων; Είναι η πρώτη μεγάλη τιμή που μπορεί να νιώσει ένα παιδί που ασχολείται με το μπάσκετ... Είναι η πρόσκληση σε περίπου 50 παιδιά, τους κορυφαίους στην ηλικία τους, να συμμετάσχουν σε ένα προπονητικό καμπ υπό την επίβλεψη όλων των κόουτς της Ομοσπονδίας... Είναι η στιγμή που ένα παιδί 14 ετών αισθάνεται διαφορετικός, διότι πλησιάζει στο όνειρο. Τη συμμετοχή στην Εθνική!)
Οταν... Εσύ, κατέφθανες τελικά στους ξενώνες του Ολυμπιακού Σταδίου κι έβλεπες για πρώτη φορά δίπλα σου 49 ισάξιους, ή και καλύτερους παίκτες από εσένα (που δεν είχες ξαναδεί ποτέ στη ζωή σου) και σκεφτόσουν ότι όλοι (προερχόμενοι κι από μέρη που είτε καν ήξερες ότι υπάρχουν) είναι εκεί για γίνουν οι καλύτεροι 12 (παίδες) μίας ολόκληρης χώρας, στην Αμερική, οι ...50 (ή όσοι τέλος πάντων) διεκδικούσαν θέση σε ένα από τα πολλά γυμνάσια της περιφέρειας....
Οταν... Εσύ, πιτσιρίκος ακόμα, πέφτεις για ύπνο και ονειρεύεσαι να παίζεις σε ένα μεγάλο γήπεδο με κόσμο, φορώντας τη γαλανόλευκη με το νούμερο 12 κι αυτή είναι η μοναδική σκέψη της ζωής σου που σε κάνει ευτυχισμένο, στην Αμερική, η ίδια φανέλα, έχει το όνομα ενός κολεγίου, ή μίας ομάδας του ΝΒΑ...
Οταν... Εσύ, ενώ κάθεσαι στο προαύλιο του σχολείου κι αγωνιάς, τρέμεις, αγχώνεσαι αν ήρθε στα γραφεία της ομάδας σου το γράμμα από την Ομοσπονδία που σε καλεί στο επόμενο προπονητικό καμπ της Εθνική Παίδων (Εφήβων, Νέων), στην Αμερική το ίδιο γράμμα το πολύ πολύ να σου κοινοποιούσε αν γίνεσαι αποδεκτός ή όχι στο κολέγιο που έκανες αίτηση.
Οταν... Εσύ, φτάνοντας τρεις μήνες από την πρώτη μεγάλη διοργάνωση, διαπίστωνες ότι έχουν μείνει δίπλα σου άλλοι 15 παίκτες, από τους οποίους θα κόβονταν οι 4 πριν μείνουν οι 12 που θα φορούσαν τελικά τη φανέλα της ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ (ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ) και σε έπιανε ταχυπαλμία, στην Αμερική σημαντικός ήταν αυτός που σκόραρε 50 πόντους στο γυμνάσιο...
Οταν... η ψυχή σου σφιγγόταν και το όνειρο γκρεμιζόταν ακούγοντας ότι τελικά το όνομά σου δεν είναι στους 12 εκλεκτούς, στην Αμερική τα δάκρυα χύνονταν αν στο χορό των τελειοφοίτων δε συνόδευες όμορφη γκόμενα.
Οταν... Εσύ φορούσες τη φανέλα με το "HELLAS" και στην απέναντι εξέδρα διέκρινες τους γονείς σου να αγκαλιάζονται, ζωγραφίζοντας ένα στοργικό χαμόγελο περηφάνιας στα χείλη τους, στην Αμερική η φανέλα θα έγραφε... "Gonzaga", "Syracuse", "North Carolina"... Οτιδήποτε! Και οι γονείς θα είχαν ακριβώς την ίδια στάση.
Οταν... Εσύ, έστω και με αποστολή μία μεικτής ομάδας μπάσκετ στο εξωτερικό, άκουγες τον εθνικό ύμνο και ανατρίχιαζες σε ηλικία 16 ή 17 ετών, στην Αμερική ακουγόταν σε κάθε ματς του ΝΒΑ ο Αμερικάνικος εθνικός ύμνος.
Οταν... Εσύ μεγάλωσες με την κοινωνία ή το περιβάλλον σου, να μιλάει επί ώρες για το Ευρωμπάσκετ του 1987 και την εθνική ανάταση που ένιωσε ολόκληρη η πλάση, στην Αμερική μιλούσαν για τον Τζόρνταν. Και τότε δεν υπήρχε youtube.
Oταν... Εσύ έβλεπες τον Γκάλη να πανηγυρίζει, τον Γιαννάκη να κλαίει, τον Διαμαντίδη να ... "βάλτο αγόρι μου", στην Αμερική, η απόλυτη εικόνα γινόταν το εσφαλμένο τάιμ άουτ του Κρις Γουέμπερ στον τελικό του NCAA, το τρίποντο του Ντρου Νίκολας και το σουτ του Air Mike στα μούτρα του Ehlo!
Οταν... Εσύ ξεκινούσες να παίζεις μπάσκετ κι ο ύψιστος στόχος ήταν (και συνεχίζει να είναι) η Εθνική ομάδα, ακούγοντας τους πάντες γύρω σου να σου μιλούν για την τιμή που αισθάνεται όποιος τα καταφέρνει, στην Αμερική ο περίγυρος είχε μόνο μία λέξη στα χείλη του: ΝΒΑ!
Οταν...
Οταν...
Οταν, από 12-13 ετών, η ζωή ενός παιδιού είναι γεμάτη συναισθήματα, φιλίες, παρέες, εικόνες, εμπειρίες με φόντο την ελληνική σημαία και υπόκρουση τον Εθνικό ύμνο....
Οταν, από τόσο μικρή ηλικία η διαδρομή είναι χαραγμένη πάνω σε μία πορεία, στην οποία τα στίγματα καθόρισαν η αγωνία, το άγχος, η περηφάνια, η ανυπομονησία, η απογοήτευση της μη επιλογής, η ανακούφιση και η ευτυχία της επιλογής,
Τότε, ναι... Η Εθνική ομάδα δεν μπορεί παρά να είναι ένα κομμάτι της καρδιάς σου... Μία αγαπημένη "υποχρέωση", αναγκαία όμως όπως και μία στάλα νερό όταν διψάς.
Τότε, η εθνική ομάδα δεν είναι σκέψη... Είναι ένα διαχρονικό βίωμα, που πάντα θα έχεις στην ψυχή σου και ουδέποτε θα του γυρίσεις την πλάτη..
Και ναι, δεν μπορεί να είναι για όλους έτσι...
Υ.Γ. Δεν περιγράφω αυτό που είναι καλύτερο, ή προτιμότερο. Μην μπερδευτείτε! Καταγράφω απλά την πραγματικότητα! Κάποιος μπορεί να προτιμά τη μία, ή την άλλη. Εχει κάθε δικαίωμα.
Υ.Γ.1 Οχι, δεν έπαιξα ποτέ σε Εθνική ομάδα!
Υ.Γ.2 Εύχομαι κάποιοι από εσάς θα διαβάσετε να έχετε περάσει από όλα τα στάδια. Αν ναι, είστε ζάμπλουτοι ως άνθρωποι...
Υ.Γ.3 Το αίσθημα της υπερηφάνειας για τη χώρα, της ανατριχίλας για τον Εθνικό ύμνο, της αγάπης δε φυτεύεται. Οσο κι αν οι γονείς των μεταναστών καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να διατηρήσουν τον ελληνισμό στην ψυχή των παιδιών τους. Ολα αυτά, πρώτα τα ζεις, τα αντιλαμβάνεσαι και μετά τα αισθάνεσαι... Ας μην είμαστε λοιπόν, τόσο αυστηροί. Κι ας ...είμαστε!
Υ.Γ. 4 ...και τελευταίο! Αυτές οι κουβέντες που έγραψα δεν έχουν κανένα, μα κανένα πατριωτικό χαρακτήρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου