Πρώην Εβερτον, νυν
Γιουνάιτεντ, ο συνδυασμός (από οπτική γωνία Λίβερπουλ) σκοτώνει. Ο
Γουέιν Ρούνι δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, να ευρίσκεται στη λίστα με τις
ποδοσφαιρικές συμπάθειές μου. Μοιάζει, ως προς αυτό, με τον Κριστιάνο
Ρονάλντο. Είναι όμως, ο ένας όσο και ο άλλος, στην οριστική λίστα με
τους ποδοσφαιριστές που εκτιμώ. Που δεν μ’ αρέσει ότι τους εκτιμώ, αλλά
δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αν γινόταν να βγάλω απ’ τη Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ ένα παίκτη, δεν θα έβγαζα τον Φαν Πέρσι, θα έβγαζα τον
Ρούνι.
Τελευταία φορά που ταξίδεψα στο Ολντ Τράφορντ, παρέα με τον
Στέλιο Γιαννακόπουλο για το Γιουνάιτεντ-Τσέλσι, ήταν τέλη Αυγούστου.
Κόχλαζε, εκείνες τις ημέρες, η συζήτηση ότι η Τσέλσι, ύστερα από ήδη δύο
αποτυχημένες προσπάθειες, ετοίμαζε να εξαπολύσει την τελική επίθεση για
ν’ αποκτήσει τον Ρούνι. Ο Μόις απ’ την πρώτη στιγμή έλεγε πως είναι not
for sale, αλλά πρόθυμος να τον ακούσει, πολύ περισσότερο να τον
πιστέψει, δεν υπήρχε γύρω-γύρω κανείς. Μια κατάσταση, περίπου,
φρενίτιδας. Ο βρετανικός Τύπος, μάλλον εκτός πραγματικότητος, αμφέβαλε
ακόμη και για το εάν ο Ρούνι θα ήταν, στο ματς, στην ενδεκάδα. Ο Ρούνι
ήταν. Στην ενδεκάδα. Και έπαιξε εκπληκτικά.
Φαινόταν, το παιγνίδι του, σαν μια κρυστάλλινη δήλωση προθέσεων. Πού επιθυμεί ν’ αγωνίζεται. Να εξακολουθήσει ν’ αγωνίζεται. Ο Μουρίνιο, φεύγοντας, πήρε ένα βαθμό. Αλλά, μέσα του, καταλάβαινε πως ο βαθμός ήταν το μόνο που μπορούσε να πάρει. Τον Ρούνι, ν’ απλώσει χέρι, όχι. Πιθανότατα, ο Ζοσέ αιφνιδιάστηκε. Ο φίλος του, ο Σερ Αλεξ, του τα είχε πει αλλιώς. Ότι ήταν for sale. Ακριβώς, δε, επάνω στη σύγχυση που έπαθε μες στο κεφάλι με τους σέντερ-φορ, ο Πορτογάλος έκανε και το λάθος να ξαποστείλει τον Λουκάκου στην Εβερτον. Εκτοτε, στα καλά καθούμενα που λένε, παιδεύεται άσχημα.
Τρεις μήνες από τότε, δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Ο Ρούνι είναι όλη η Γιουνάιτεντ. Η αρχή, η μέση, το τέλος. Ενας δαίμονας που δεν ησυχάζει ποτέ, που πατάει όλο τον άξονα απ’ τη μία άκρη ως την απέναντι, που μου θυμίζει διηγήσεις Διακογιάννη για τον φορ-δεκαθλητή Ντι Στέφανο, ένας πακτωλός ενέργειας που σκίζει το παιγνίδι, όχι λιγότερο πρόθυμος για τακλ και μπλοκ απ’ όσο για γκολ και ασίστ. Για μένα, μοναδικός. Ο μοναδικός box-to-box επιθετικός στον σύγχρονο κόσμο.
Ένα αριστούργημα του management Moyes. Η πρώτη εκκρεμότητα που τον περίμενε στο γραφείο την 1η Ιουλίου, ένας φάκελλος αφημένος εκεί απ’ τον προηγούμενο διευθυντή για τον επόμενο, ήταν ό,τι δεν θέλεις να βρεις για ξεκίνημα στο μεγάλο μαγαζί. Ένα Ρούνι δύσθυμο, υπ’ ατμόν, με τον Φέργκιουσον απ’ τον Μάιο να έχει μαρτυρήσει παραέξω το αίτημα μετεγγραφής και, με τρόπο, να έχει στρέψει το σύστημα-Γιουνάιτεντ εναντίον του ποδοσφαιριστή. Ο ορισμός της καυτής πατάτας. Ο,τι κι αν είχε ο Μόις να κάνει, θα έπρεπε να το κάνει μονάχος. Γιατί και ο Ρότζερς είχε στα χέρια την καυτή πατάτα Σουάρες, μόνο που στο πλευρό του Ρότζερς εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης και είπε το περιβόητο «τι καπνίζουν εκεί στο Emirates και νομίζουν ότι θα πάρουν τον Σουάρες;»
Στο πλευρό του Μόις δεν επρόκειτο να εμφανιστεί κανένας απ’ τους πολυάριθμους (της οικογενείας) Γκλέιζερ, κι ο δεινός executive Ντέιβιντ Γκιλ είχε πια αφήσει το πόστο σ’ ένα άχρωμο, άοσμο, άγευστο ονόματι Εντ κάτι, Γούντγουορντ αν δεν απατώμαι. Όπως κι αν ο Μόις εν τέλει τα κατάφερε, σήμερα μπορεί να σταθεί και να υπενθυμίσει «σας τα ‘λεγα». Το κάνει ν’ ακούγεται εύκολο, ότι μια φορά κι ένα καιρό ο Μόις ήταν που γέννησε τον 16χρονο Ρούνι στην Εβερτον. Ο πρώτος πάγκος, η πρώτη συμμετοχή, η πρώτη προετοιμασία, το πρώτο γκολ, το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο, η πρώτη κλήση στην Εθνική. Όχι τόσο εύκολο
όσο, ενδεχομένως, ακούγεται. Κάποια χρόνια μετά, με τον Ρούνι στη Γιουνάιτεντ, ο Μόις τον πήγε στα δικαστήρια για πράγματα που διάβασε, και θεώρησε ότι τον δυσφημούσαν, στην αυτοβιογραφία του. Ο Ρούνι κατέληξε να παραδεχθεί ότι έγραψε στο βιβλίο σαχλαμάρες, ν’ αποζημιώσει τον Μόις και ν’ απολογηθεί δημοσίως. Αλλ’ ο Ρούνι, ανέκαθεν έτσι είναι. Εχει, και πληρώνει τον λογαριασμό για ό,τι κάνει ή δεν κάνει.
Προ ημερών, ο Ρότζερς είπε πως τον μεγάλωσε ως μάνατζερ, τον ωρίμασε, η διαχείριση της υπόθεσης Σουάρες. Άλλο τόσο, και…άλλο τόσο, μεγαλώνει τον Μόις η διαχείριση του Ρούνι. Προφανώς φυσικά, με τον Ρούνι κορυφαία προτεραιότητα του καλοκαιριού, το κόστος ήταν ότι ο Μόις έχασε εκεί χρόνο και ενέργεια. Χρόνος και ενέργεια, επίσης, χάθηκαν στην εντελώς αποπροσανατολιστική χίμαιρα ότι θα μπορούσε ο Κριστιάνο Ρονάλντο να επιστρέψει στο Μάντσεστερ. Επιπλέον, του Μόις δεν αποκλείεται να του βγήκε μια κάποια διστακτικότητα στο να πειράξει ευθύς αμέσως ό,τι παρέλαβε από τον Μύθο. Και σίγουρα δεν είχε δίπλα του για να τον ξελασπώσει, για την ακρίβεια ακόμη δεν έχει, ένα Γκιλ. ‘Η ένα Πίτερ Κένιον.
Ο Μόις, όμως, δεν παύει να είναι (εκτός από, νομίζω, ωραιότατος άνθρωπος) ένας εξαιρετικός διευθυντής που δεν υπέγραψε με τη Γιουνάιτεντ για έξι μήνες, υπέγραψε με τη Γιουνάιτεντ για έξι χρόνια. Παίρνοντας σιγά-σιγά τον αέρα του καινούργιου περιβάλλοντος, μπροστά θα έχει πολλές ανά εξάμηνο ευκαιρίες ν’ αποδείξει όσα το πρώτο καλοκαίρι του δεν πρόλαβε.
Φαινόταν, το παιγνίδι του, σαν μια κρυστάλλινη δήλωση προθέσεων. Πού επιθυμεί ν’ αγωνίζεται. Να εξακολουθήσει ν’ αγωνίζεται. Ο Μουρίνιο, φεύγοντας, πήρε ένα βαθμό. Αλλά, μέσα του, καταλάβαινε πως ο βαθμός ήταν το μόνο που μπορούσε να πάρει. Τον Ρούνι, ν’ απλώσει χέρι, όχι. Πιθανότατα, ο Ζοσέ αιφνιδιάστηκε. Ο φίλος του, ο Σερ Αλεξ, του τα είχε πει αλλιώς. Ότι ήταν for sale. Ακριβώς, δε, επάνω στη σύγχυση που έπαθε μες στο κεφάλι με τους σέντερ-φορ, ο Πορτογάλος έκανε και το λάθος να ξαποστείλει τον Λουκάκου στην Εβερτον. Εκτοτε, στα καλά καθούμενα που λένε, παιδεύεται άσχημα.
Τρεις μήνες από τότε, δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Ο Ρούνι είναι όλη η Γιουνάιτεντ. Η αρχή, η μέση, το τέλος. Ενας δαίμονας που δεν ησυχάζει ποτέ, που πατάει όλο τον άξονα απ’ τη μία άκρη ως την απέναντι, που μου θυμίζει διηγήσεις Διακογιάννη για τον φορ-δεκαθλητή Ντι Στέφανο, ένας πακτωλός ενέργειας που σκίζει το παιγνίδι, όχι λιγότερο πρόθυμος για τακλ και μπλοκ απ’ όσο για γκολ και ασίστ. Για μένα, μοναδικός. Ο μοναδικός box-to-box επιθετικός στον σύγχρονο κόσμο.
Ένα αριστούργημα του management Moyes. Η πρώτη εκκρεμότητα που τον περίμενε στο γραφείο την 1η Ιουλίου, ένας φάκελλος αφημένος εκεί απ’ τον προηγούμενο διευθυντή για τον επόμενο, ήταν ό,τι δεν θέλεις να βρεις για ξεκίνημα στο μεγάλο μαγαζί. Ένα Ρούνι δύσθυμο, υπ’ ατμόν, με τον Φέργκιουσον απ’ τον Μάιο να έχει μαρτυρήσει παραέξω το αίτημα μετεγγραφής και, με τρόπο, να έχει στρέψει το σύστημα-Γιουνάιτεντ εναντίον του ποδοσφαιριστή. Ο ορισμός της καυτής πατάτας. Ο,τι κι αν είχε ο Μόις να κάνει, θα έπρεπε να το κάνει μονάχος. Γιατί και ο Ρότζερς είχε στα χέρια την καυτή πατάτα Σουάρες, μόνο που στο πλευρό του Ρότζερς εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης και είπε το περιβόητο «τι καπνίζουν εκεί στο Emirates και νομίζουν ότι θα πάρουν τον Σουάρες;»
Στο πλευρό του Μόις δεν επρόκειτο να εμφανιστεί κανένας απ’ τους πολυάριθμους (της οικογενείας) Γκλέιζερ, κι ο δεινός executive Ντέιβιντ Γκιλ είχε πια αφήσει το πόστο σ’ ένα άχρωμο, άοσμο, άγευστο ονόματι Εντ κάτι, Γούντγουορντ αν δεν απατώμαι. Όπως κι αν ο Μόις εν τέλει τα κατάφερε, σήμερα μπορεί να σταθεί και να υπενθυμίσει «σας τα ‘λεγα». Το κάνει ν’ ακούγεται εύκολο, ότι μια φορά κι ένα καιρό ο Μόις ήταν που γέννησε τον 16χρονο Ρούνι στην Εβερτον. Ο πρώτος πάγκος, η πρώτη συμμετοχή, η πρώτη προετοιμασία, το πρώτο γκολ, το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο, η πρώτη κλήση στην Εθνική. Όχι τόσο εύκολο
όσο, ενδεχομένως, ακούγεται. Κάποια χρόνια μετά, με τον Ρούνι στη Γιουνάιτεντ, ο Μόις τον πήγε στα δικαστήρια για πράγματα που διάβασε, και θεώρησε ότι τον δυσφημούσαν, στην αυτοβιογραφία του. Ο Ρούνι κατέληξε να παραδεχθεί ότι έγραψε στο βιβλίο σαχλαμάρες, ν’ αποζημιώσει τον Μόις και ν’ απολογηθεί δημοσίως. Αλλ’ ο Ρούνι, ανέκαθεν έτσι είναι. Εχει, και πληρώνει τον λογαριασμό για ό,τι κάνει ή δεν κάνει.
Προ ημερών, ο Ρότζερς είπε πως τον μεγάλωσε ως μάνατζερ, τον ωρίμασε, η διαχείριση της υπόθεσης Σουάρες. Άλλο τόσο, και…άλλο τόσο, μεγαλώνει τον Μόις η διαχείριση του Ρούνι. Προφανώς φυσικά, με τον Ρούνι κορυφαία προτεραιότητα του καλοκαιριού, το κόστος ήταν ότι ο Μόις έχασε εκεί χρόνο και ενέργεια. Χρόνος και ενέργεια, επίσης, χάθηκαν στην εντελώς αποπροσανατολιστική χίμαιρα ότι θα μπορούσε ο Κριστιάνο Ρονάλντο να επιστρέψει στο Μάντσεστερ. Επιπλέον, του Μόις δεν αποκλείεται να του βγήκε μια κάποια διστακτικότητα στο να πειράξει ευθύς αμέσως ό,τι παρέλαβε από τον Μύθο. Και σίγουρα δεν είχε δίπλα του για να τον ξελασπώσει, για την ακρίβεια ακόμη δεν έχει, ένα Γκιλ. ‘Η ένα Πίτερ Κένιον.
Ο Μόις, όμως, δεν παύει να είναι (εκτός από, νομίζω, ωραιότατος άνθρωπος) ένας εξαιρετικός διευθυντής που δεν υπέγραψε με τη Γιουνάιτεντ για έξι μήνες, υπέγραψε με τη Γιουνάιτεντ για έξι χρόνια. Παίρνοντας σιγά-σιγά τον αέρα του καινούργιου περιβάλλοντος, μπροστά θα έχει πολλές ανά εξάμηνο ευκαιρίες ν’ αποδείξει όσα το πρώτο καλοκαίρι του δεν πρόλαβε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου