Σαν πρόβατα στη σφαγή…!!

This is… reality! Πριν από τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Άρη, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν πως οι «κίτρινοι» μπορούσαν να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Γράφει ο  Νίκος Βαγγέλης

Και η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου ενίσχυε αυτή την… πίστη, όμως στο δεύτερο μέρος το «παραμύθι» έλαβε απότομα τέλος και τη θέση του πήρε η σκληρή πραγματικότητα!

Παρά την απουσία του «σκληροτράχηλου», Τζέιμς Γκιστ, η μάχη ήταν άνιση.
Οι έμπειροι και δυνατοί παίκτες του Παναθηναϊκού «έσπασαν» τον… τσαμπουκά των ταλαντούχων παιδιών του Μίλαν Μίνιτς, που δεν είχε τα «όπλα» για να πολεμήσει έναν τόσο ισχυρό αντίπαλο και το επιμέρους 50-13 του τρίτου & τέταρτου δεκαλέπτου ήταν αναπόφευκτο. Δεν είναι μόνο ότι τα πόδια των νεαρών αθλητών του Άρη «βάρυναν», αλλά κυρίως πως το ντέρμπι του πρώτου μέρους έθιξε τον εγωισμό των Πρωταθλητών Ελλάδας, που δεν θα άντεχαν να χάσουν από τα… παιδιά τους και «ξέσπασαν» δίχως έλεος. Ουσιαστικά, οι Θεσσαλονικείς οδηγήθηκαν σαν τα πρόβατα στη σφαγή, πολύ απλά γιατί δεν ήταν ένα ματς… ρουτίνας για το πρωτάθλημα της Α1, αλλά ένα παιχνίδι που έκρινε τίτλο και σε τέτοιες συνθήκες οι «πράσινοι» μεταμορφώνονται σε ανελέητους δολοφόνους, που δεν αφήνουν τον αντίπαλο να αντιδράσει. Ειδικά όταν είναι πιο αδύναμος από αυτους.
Τα παραπάνω δεν μειώνουν σε τίποτα αυτό το τόσο όμορφο «οικοδόμημα» που χτίζεται στον Άρη. Ίσα-ίσα, είναι καταπληκτικό να βλέπεις για 20 λεπτά τον Αθηναίου, τον Μποχωρίδη, τον Βεζένκοφ, τον Τσακαλέρη, τον Μούρτο, τον Γκίκα και τ” άλλα… χρυσά μωρά να κοιτάζουν στα μάτια χωρίς να φοβούνται τον Διαμαντίδη, τον Λάσμε, τον Μπατίστ και τον Ούκιτς.
Η εμπειρία του Μιχάλη Πελεκάνου «μέτρησε» αρκετά σε αυτό το… γιουρούσι του ξεκινήματος, όμως ο Χαρίσης και ο Ασημακόπουλος που έχουν επίσης υψηλές παραστάσεις βοήθησαν μόνο αμυντικά, ενώ ο μοναδικός ξένος στο ρόστερ Τζέρεμι Χαντ είναι μετρίων δυνατοτήτων και δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους.
Η αλήθεια είναι πως το μομέντουμ που υπήρχε στα μέσα της δεύτερης περιόδου ήταν εξαιρετικό για τον «αυτοκράτορα», καθώς οι παίκτες του σκόραραν από παντού. Όμως, έβγαλαν όλη την ενέργειά τους στην επίθεση και στην άμυνα είχαν πολλά «κενά», τα οποία δεν τους επέτρεψε να χτίσουν τη διαφορά ασφαλείας που θα μπορούσαν. Όχι πως έτσι θα έπαιρναν σίγουρα το ροζ φύλλο, όμως θα βλέπαμε ένα… άλλο παιχνίδι.
Μόνο και μόνο η πρόκριση στον τελικό αποτελούσε υπέρβαση για τον Άρη. Ο Μίλαν Μίνιτς που πήρε τη «σκυτάλη» από τον Βαγγέλη Αγγέλου κάνει καλή δουλειά. Στηρίζει το εγχείρημα που υπάρχει και προσπαθεί να κρατάει ανυψωμένο το ηθικό των παικτών του. Γι” αυτό και στις δηλώσεις του ανέλαβε την ευθύνη της συντριβής και δεν τους έβγαλε στη… σέντρα.
Όμως, η ευθύνη δεν βαραίνει ούτε τον Σέρβο ούτε τους παίκτες ούτε τη διοίκηση του Άρη. «Υπεύθυνη» είναι η κατάσταση που υπάρχει στο ελληνικό μπάσκετ. Αυτή η τεράστια απόκλιση ανάμεσα στους «αιώνιους» και όλους τους υπόλοιπους. Ο Άρης διαθέτει όνομα… βαρύ σαν ιστορία, όμως αυτό δεν αρκεί για να κατακτήσει ένα τρόπαιο. Προέχει η πλήρης οικονομική εξυγίανση και στη συνέχεια να σταθεί πλήρως στα πόδια του για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει στο μέλλον. Χωρίς, όμως βιασύνες και σπασμωδικές κινήσεις.
Όσο για τον Παναθηναϊκό; Τα πολλά λόγια είναι περιττά… Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει δημιουργήσει μια σκληρή και συμπαγή ομάδα, που «χτυπάει» τα αντίπαλα ατού, τα καταστρέφει και στη συνέχεια παίρνει αυτό που θέλει. Είναι ένα σύνολο που δείχνει σοβαρότητα σε κάθε παιχνίδι, μπορεί να νικήσει δυνατότερους αντιπάλους και δεν χάνει από ασθενέστερους.
Παραλίγο το ματς με τον ΚΑΟΔ να αποτελέσει… εξαίρεση στον κανόνα, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως διεξήχθη σε μια «καυτή» έδρα, απέναντι σε μια ομάδα με πολύ κόσμο στο γήπεδο και καλούς ξένους παίκτες, που βρέθηκαν σε καλό απόγευμα και παραλίγο να κάνουν τη ζημιά. Ο Άρης ούτε ξένους έχει και στον τελικό έπαιζε εντελώς… εκτός έδρας!
Ο Ραμέλ Κάρι βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και ο Πεδουλάκης σίγουρα θα… τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, καθώς ξέρει πόσα πράγματα μπορεί να προσφέρει ο Αμερικανός γκαρντ. Ανεβασμένος είναι επίσης ο Μάικ Μπράμος, ο Φώτσης κάνει με συνέπεια τη δουλειά του και γενικότερα η «μηχανή» είναι καλά κουρδισμένη.
ΥΓ Αυτός που μας εντυπωσιάζει με την ωριμότητά του είναι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που όταν μπαίνει στο παρκέ δεν δίνει σε κανέναν να καταλάβει πως δεν έχει καν ενηλικιωθεί. Εκπέμπει μια απίστευτη αύρα και αποδεικνύει σταδιακά πως η απόκτησή του αποτελεί τη μεγαλύτερη επένδυση που έχει κάνει ο Παναθηναϊκός τουλάχιστον για την τελευταία δεκαετία…

Πηγή: superbasket.gr