Κι ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη υπεράσπισε με τον καλύτερο τρόπο την φανέλα που φοράει. Κι επειδή οι "υπερασπιστές" δεν είναι ανώνυμοι, ο Αναστασίου και οι παίκτες του, υπεράσπισαν και εκπροσώπησαν με τον καλύτερο τρόπο την φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος.
Κι εκείνο που τελικά μένει για τους φίλους του Παναθηναϊκού, πέρα απ' όλα τα άλλα, είναι ένα.
Ότι όσα χρόνια και αν πέρασαν, όσα σκαμπανεβάσματα και αν είχε η ιστορία, εκείνο το τεράστιο επίτευγμα του αήττητου πρωταθλήματος το 63 θα παραμείνει και μοναδικό.
Καθώς αφού δεν κατάφερε πέρυσι και ειδικά φέτος να πάρει αήττητο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να το καταφέρει ποτέ.
Κι αυτή τη φορά το ποτήρι είναι πιο πικρό, καθώς το αήττητο το έχασε από τον Παναθηναϊκό μέσα στην έδρα του και με τρόπο που δεν χωράει ούτε αντίρρηση ούτε πολύ κουβέντα.
Αλλά αντίθετα με τρόπο ισοπεδωτικό και θριαμβευτικό για το τριφύλλι.
Δεν ρίχνω τον πήχη και δεν λέω πως τέλειωσε η χρονιά ή σβήστηκαν τα πάντα για τον Παναθηναϊκό αφού κέρδισε τον Ολυμπιακό με 3-0 μέσα στο Καραϊσκάκη.
Όμως αυτή η νίκη ήταν πραγματικά τεράστια ιστορία. Τεράστια ιστορία και τεράστια μαγκιά ταυτόχρονα.
Πρώτα και κύρια για τί επιτεύχθηκε με καθαρά ποδοσφαιρικό και αγωνιστικό τρόπο.
Μέσα στο γήπεδο, χωρίς... έξωθεν βοήθειες και στο δεύτερο ημίχρονο μάλιστα και κόντρα στον Σιδηρόπουλο που μάλλον σαν να πανικοβλήθηκε από το απρόοπτο τέλος του πρώτου ημιχρόνου με το γκολ του Πράνιτς, ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο σφυρίζοντας εντελώς αλλοπρόσαλλα.
Δεύτερον γιατί ο Παναθηναϊκός κέρδισε επειδή ήταν καλύτερος σαν ομάδα, πιο αγωνιστικός, πιο επικίνδυνος και κυρίως με πιο συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο στην διάρκεια των ενενήντα λεπτών.
Τρίτον κι επειδή το άκουγα συνέχεια στην μετάδοση και σε σχόλια στο ραδιόφωνο μετά το παιχνίδι. Ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός είχε έλλειμμα ενέργειας από την υπερπροσπάθεια που έκανε στο παιχνίδι με την Μάντσεστερ. Αστεία εντελώς άποψη ποδοσφαιρικά.
Κι αυτό για μια σειρά λόγους, Γιατί πρώτον ο Ολυμπιακός δεν είναι δα και καμιά υπερφορτωμένη αγωνιστικά ομάδα, καθώς στο ελληνικό πρωτάθλημα κάνει όχι απλά περίπατο και από πλευράς αγωνιστικής αλλά και ψυχολογικής. Γιατί δεύτερον υποτίθεται όπως διαβάζουμε και ακούμε καθημερινά έχει βάθος τεράστιο σε έμψυχο υλικό και δεν δικαιολογείται τόσο μεγάλη έλλειψη ενέργειας.
Και τρίτον και το πιο ουσιαστικό, μιλάμε ότι το παιχνίδι με τον Μάντσεστερ έγινε Τρίτη δηλαδή πέντε μέρες ολόκληρες πριν το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Ε αν μια ομάδα με τόσο βάθος, τέτοια άνεση στο πρωτάθλημα και τέτοια ποιότητα όπως ακούμε και διαβάζουμε, δεν μπορεί σε διάρκεια πέντε ημερών να ανακάμψει σωματικά και ψυχολογικά, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά.
Η ουσία βέβαια είναι, πως τίποτε απ' όλα αυτά δεν συνέβη.
Δηλαδή δεν είχε έλλειψη ενέργειας ο Ολυμπιακός. Αλλά είχε περίσσευμα ενέργειας ο Παναθηναϊκός. Ο οποίος με ένα δαιμονισμένο πρεσάρισμα αλλά όχι πρεσάρισμα στα κουτουρού, κλείδωσε τον Ολυμπιακό, τον άφηνε να αναλώνεται σε μια κατοχή άνευ σημασία κάπου στο κέντρο και κυρίως στο χώρο ανάμεσα στις δύο περιοχές και κατάφερνε ταυτόχρονα να είναι σαφέστατα πιο επικίνδυνος και αποτελεσματικός κιόλας, όταν έβγαινε στις αντεπιθέσεις.
Τέλος δυο-τρία ακόμα πραγματάκια.
Για την επίθεση στον Αναστασίου και όλα τα σχετικά πίσω από την εστία του Καπίνο δεν έχω να πω πολλά. Αν ακόμα βρισκόμαστε στην διαδικασία και το επίπεδο να τα... καταδικάζουμε, τότε καληνύχτα και όνειρα γλυκά. Γιατί νάσατε σίγουροι για δύο πράγματα. Πως πρώτον ότι ακόμα κι αυτοί που τα έκαναν φραστικά θα τα... καταδικάζουν και δεύτερον ακόμα κι εκείνοι που τα καταγγέλουν φραστικά είναι έτοιμοι να τα επαναλάβουν με την σειρά τους με την δικαιολογία ότι... τα έκαναν και οι άλλοι.
Δεύτερον για την φάση του πέναλτι. Είναι πέναλτι, αλλά ακριβώς πριν αυτή την φάση, το παιχνίδι έπρεπε να σταματήσει γιατί είχε γίνει πεντακάθαρο επιθετικό φάουλ του Ούμπιακού.
Τρίτον, δεν ξέρω και δεν έχω πληροφόρηση τι έχει γίνει τελικά με τον Ολαϊτάν. Καλά να είναι το παιδί, σιδερένιο και να επιστρέψει γρήγορα.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου