Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν πως επειδή στην Ευρώπη το
άγχος για το αποτέλεσμα είναι πιο μεγάλο, αυτό προκαλεί επιπλέον
καταπόνηση σε σχέση με το ΝΒΑ.
Όσο κι αν κάποιοι Έλληνες μπασκετμπολίστες έχουν γίνει μεγάλοι και τρανοί και το όνομά τους έχει ξεπεράσει προ πολλού τα ελληνικά σύνορα, η τεμπελιά, ο ραγιαδισμός, η κουτοπονηριά, η ετοιμολογία (με την έννοια της εύκολης δικαιολογίας) ζουν και βασιλεύουν, αφού δυστυχώς αυτά τα στοιχεία έχουν ποτίσει το DNA του μέσου σύγχρονου Έλληνα.
Ολόκληρος Διαμαντίδης και… κουράστηκε -λέει- να παίζει στην Εθνική.
Ο Παπαλουκάς είχε κουραστεί κι αυτός (προφανώς από το καθισιό στον πάγκο τα τελευταία χρόνια πριν αποχωρήσει…), ο Σοφοκλής ήθελε να βρίσκεται κοντά στην κοπέλα του κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της (πληροφορίες που θέλουν τον πολύτεκνο NBAερ Μανού Τζινόμπιλι να έσκασε στα γέλια όταν το άκουσε, ελέγχονται ως ανακριβείς), ο Τσαρτσαρής είπε το παιδί να ξεκουραστεί κι αυτός πριν πει «αντίο» στα γήπεδα…
Τελικά πρέπει να είναι πολύ δύσκολη αυτή η Α1 (Basket League για να είμαστε και… μοντέρνοι).
Και η Ευρωλίγκα φυσικά. Α, και το κύπελλο Ελλάδας… Ποιο ΝΒΑ και πράσιν’ άλογα τώρα;
Είναι ανεπίτρεπτο η Εθνική μας να στερείται των υπηρεσιών του καλύτερού της παίκτη (Διαμαντίδης). Είναι απαράδεκτο αθλητές να γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη στη φανέλα με το εθνόσημο και να προφασίζονται απίθανες δικαιολογίες για να παίζουν ρακέτες στις παραλίες και να γίνονται βορά στις ορέξεις των παπαράτσι των κουτσομπολίστικων φυλλάδων!
Έβλεπα ολόκληρο Κόμπε Μπράιαντ στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου να βουτά στο παρκέ για να διεκδικήσει μια χαμένη μπαλιά και με έπιανε το παράπονο. Έβλεπα τον Πάου Γκασόλ να πανηγυρίζει σα μικρό παιδί το καλάθι ενός συμπαίκτη του (καλά, τον τρόπο που απολαμβάνουν οι Αμερικανοί τον παραβλέπω γιατί θα μελαγχολήσω αν κάνω σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα) και ζήλευα. Όλοι οι μεγάλοι αστέρες των άλλων χωρών κάνουν «αμάν και πώς» για να δώσουν το «παρών» σε μια μεγάλη διοργάνωση. Παίκτες κατάκοποι από αλλεπάλληλα παιχνίδια, που αξίζουν εκατομμύρια δολάρια, που γνωρίζουν ότι στρέφουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας (πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από αυτού του συγκινητικού Νοβίτσκι δεν υπάρχει ίσως σε παγκόσμιο επίπεδο) και οι δικοί μας είναι κουρασμένοι. Σωματικά και ψυχολογικά (λένε).
Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν πως επειδή στην Ευρώπη το άγχος για το αποτέλεσμα είναι πιο μεγάλο, αυτό προκαλεί επιπλέον καταπόνηση σε σχέση με το ΝΒΑ. Προσωπικά βάζω τα γέλια με αυτή την άποψη, καθώς είναι προφανές ότι σε όλα τα σπορ, το πρώτο κριτήριο δυσκολίας είναι το αγωνιστικό επίπεδο κι όχι το αν πρέπει ντε και καλά να κερδίσεις! Αν είναι έτσι, να δώσουμε βραβείο στα αγόρια και στα κορίτσια της Α2, εκεί όπου μια ήττα μπορεί να σε οδηγήσει στον υποβιβασμό από εκεί που φερόσουν φαβορί για την άνοδο!
Θα πει κανείς, βέβαια, ότι «με το ζόρι δε γίνεται τίποτα» και θα έχει και δίκιο. Βλέποντας, όμως τον Τζινόμπιλι, στη δύση της καριέρας του και έχοντας υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς να δίνει την ψυχή του για την Αργεντινή, βλέποντας τον Λεμπρόν Τζέημς να… σκυλιάζει σε άμυνα και επίθεση (αλλά ναι μωρέ, ξέχασα, είναι ντοπέ, όπως όλοι οι Αμερικανοί) δεν ξέρω αν πρέπει να αποδοκιμάσω τους δικούς μας, κραυγάζοντας «ουουου» ή να προσθέσω κι ένα «μ» πριν από το όμικρον…
Ας μου συγχωρεθεί το πρώτο ενικό πρόσωπο και το ότι το παρόν σχόλιο δεν έχει να κάνει με Ευρωλίγκα και τους δύο «αιώνιους» (άλλωστε υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα και για τους δύο), αλλά διαβάζοντας στον αδηφάγο χώρο του διαδικτύου σχόλια περί Ελλήνων «Big Three» (Καλάθης, Κουφός, Αντετοκούνμπο) κάτι μέσα μου κραυγάζει ότι στο μέλλον θα ξαναζήσουμε ανάλογες στιγμές «λούφας και παραλλαγής». Μ’ έπιασε το παράπονο… Και είμαι και Σαββατογεννημένος τρομάρα μου…
Πηγή: superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου