Είναι ασυνήθιστο. Μας κακοφαίνεται. Μας στεναχωρεί… Αλλά μέχρι εκεί.
Σε άλλες περιπτώσεις, θα είχαμε γεμίσει από σχόλια και αναλύσεις για τα αίτια της αποτυχίας. Κι όμως.
Παρότι υπάρχουν λάθη και παραλείψεις, ουδείς έχει μπει στη διαδικασία να δικάσει και να καταδικάσει. Πράγματι, η Ελλάδα δεν θα είναι παρούσα στο φάιναλ φορ στο Μιλάνο; Ε, και;
Ηρθε η καταστροφή; Ηρθε το τέλος; Οχι, βέβαια.
Ισως κάνει και καλό αυτό που έγινε. Για να μην θεωρούμε τα πάντα εύκολα και δεδομένα. Να μην νομίζουμε ότι μόνο εμείς είμαστε και κανείς άλλος. Γιατί δεν είναι έτσι. Μπάσκετ παίζουν όλοι και σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτεροι. Δίνουν πλέον και περισσότερα λεφτά. Προσπαθούν, βελτιώνονται, μαθαίνουν και προοδεύουν.
Και στην Ελλάδα δεν υπάρχει το αλάθητο. Υπάρχει και η ατυχία, αλλά είναι και θέμα πράξεων και επιλογών. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν θα βρίσκονται στο φάιναλ φορ και έπαιξαν πολλά ρόλο σε αυτό. Δεν είναι καταστροφή αυτό που συνέβη, κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τις επιτυχίες. Ομάδες με μεγάλη ιστορία έχουν κάνει πολλά χρόνια να ορθοποδήσουν, έχουν πολλές αποτυχίες στην πλάτη τους.
Κάτι δεν πήγε καλά φέτος, πέρα από τις ατυχίες και τους τραυματισμούς. Εκαναν και λάθη οι δύο αιώνιοι. Αλλά ποιος δεν κάνει λάθη; Μόνο αυτός που κάθεται απ” έξω και μόνο κρίνει. Ομως όταν τα λάθη γίνονται από κάποιους που έχουν ήδη πετύχει πάρα πολλά, δεν έχεις παρά να προχωρήσεις μπροστά και να περιμένεις. Τις επόμενες κινήσεις. Αρκεί να γίνουν παραδεκτές οι όποιες λάθος κινήσεις και να μην αναζητηθούν μόνο δικαιολογίες. Αλλες αληθινές, άλλες ψεύτικες. Η αποδοχή του λάθους είναι βασικό ζητούμενο για να προχωρήσεις μπροστά.
Ας μην ξεχνάμε και τις οικονομικές συνθήκες φυσικά. Είναι χειρότερες από κάθε άλλη φορά στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια. Αυτό δυσκολεύει την κατάσταση, μεγαλώνει το ποσοστό για λάθος. Οποιος πληρώνει πολλά, όποιος δίνει τα περισσότερα, είναι υποχρεωμένος και να κερδίσει. Η Φενέρ είναι αποτυχημένη από κάθε άποψη και δικαιολογημένα βρέθηκε στο στόχαστρο. Η Εφές το ίδιο. Αν οποιαδήποτε εκ των Μπάρτσα, Ρεάλ ή ΤΣΣΚΑ έμενε εκτός φάιναλ φορ, όσοι την σχεδίασαν και τη δημιούργησαν θα χρειαζόταν να απολογηθούν. Γιατί τα είχαν όλα δικά τους… Για τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν έγιναν λάθη. Λάθη που καλό είναι να αναλυθούν και να διορθωθούν στον καλύτερο δυνατό βαθμό.
Κι επειδή πολλοί απορούν γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων μπασκετικών δεν ζήτησε… κεφάλια και στήριξε τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, απάντηση είναι απλή. Ο Παναθηναϊκός έχει έξι Ευρωλίγκες, ο Ολυμπιακός τρεις, οι δύο συνεχόμενες. Ναι, υπάρχουν πολλές απαιτήσεις, αλλά υπάρχουν και πάρα, πάρα πολλές ευχάριστες αναμνήσεις, που δεν σβήνονται τόσο εύκολα. Υπάρχουν πράξεις και όχι μόνο λόγια. Οι αιώνιοι, οι ελληνικές ομάδες, το μπάσκετ, έχουν κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση, έχουν κερδίσει το δικαίωμα στην υπομονή.
Και για να μην μπερδευόμαστε, αν ο οι παίκτες και οι προπονητές του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού δεν τα έδιναν όλα στο παρκέ, αν κορόϊδευαν ή δεν πάλευαν και κάθονταν πάνω στις πλουσιοπάροχες αμοιβές τους, κανείς δεν θα τους στήριζε, ακόμα κι είχαν πετύχει τόσο πολλά στο παρελθόν. Ομως και φέτος, κανείς δεν κορόιδεψε, κανείς δεν κρύφτηκε. Ολοι πάλεψαν μέχρι τέλους και απλά δεν πέτυχαν το στόχο. Είτε γιατί δεν μπορούσαν, είτε γιατί έγιναν λάθη (όχι μόνο από τους ίδιους), είτε γιατί – κι αυτό είναι το σημαντικότερο – οι άλλοι ήταν καλύτεροι και πλουσιότεροι. Γι αυτό και πήραν το χειροκρότημα.
Αν είχαν κοροϊδέψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αν ήταν κακομαθημένοι υπάλληλοι που περίμεναν μόνο το… μισθό και έψαχναν καθημερινά για δικαιολογίες επειδή γνώριζαν ότι είναι λίγοι και ανίκανοι, αν λύγιζαν μονίμως μπροστά στο «πρέπει» και την πίεση, αν είχαν πληρωθεί περισσότερο απ” όσα άξιζαν, δεν θα γλίτωναν το… κράξιμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει όριο στο «δεν πειράζει». Πειράζει και παρά πειράζει. Αυτά, για μερικούς που απορούν με τα αυτονόητα.
ΥΓ: Τον σεβασμό τον κερδίζεις με τα έργα. Και το ελληνικό μπάσκετ έχει κερδίσει το σεβασμό με όσα έχει πετύχει. Από το 1988 που έγινε το πρώτο φάιναλ φορ, η Ελλάδα έχει 20 παρουσίες και πλέον 7 απουσίες. Το 1991, το 1992, το 2003, το 2004, το 2006, το 2008 και το 2014… Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι. Και οι 18 τίτλοι σε συλλογικό επίπεδο, μας θυμίζουν όλα αυτά που έχει πετύχει η μικρή (όχι σε αξία) Ελλάδα στο μπάσκετ.. Δίχως να συμπεριλαμβάνονται οι τίτλοι και τα μετάλλια με τις Εθνικές. Αυτά θα τα μετρήσουμε πάλι το καλοκαίρι, που οι μικρές και η μεγάλη Εθνική, θα μας ξανακάνουν υπερήφανους… Το βίντεο που κυκλοφορεί και μας θυμίζει τους 18 τίτλους των ελληνικών ομάδων, δεν χρειάζεται σχόλιο. Είναι από μόνο του ολόκληρη η ουσία.
Πηγή: superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου