Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Τελικά οι ομάδες... χτίζονται (!!!) αδέρφια;

Ο Κώστας Γκόντζος απαντά στο... αιώνιο ποδοσφαιρικό ερώτημα και γράφει για την "πολυμετοχική" αλλά και "βαρδινογιαννική" λογική του Γιάννη Αλαφούζου...
Η κατάκτηση του κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό, μπορεί να θεωρηθεί ένας σταθμός, μετά τον οποίο επιτρέπεται πλέον με πολλά δεδομένα στα χέρια μας να κάνουμε μια συνολική εκτίμηση για όσα έγιναν στην ομάδα φέτος.
Χωρίς πολλούς προλόγους λοιπόν.
Η φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού -ή πιο σωστά ΚΑΙ η φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού όπως κάποιες άλλες στο παρελθόν- απέδειξε κάτι που αποτελούσε για χρόνια αντικείμενο συζήτησης αν όχι και φαγωμάρας στο Παναθηναϊκό.
Το ότι οι ομάδες ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ. Ναι οι ομάδες χτίζονται.
Μια φράση που αποτελούσε για χρόνια στον Παναθηναϊκό σήμα κατατεθέν της... τρισκατάρατης λογικής και φιλοσοφίας και... αιχμή του δόρατος ταυτόχρονα για ένα εμφύλιο διαρκείας που οδήγησε στην πολυμετοχικότητα και μια ανάσα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή τον πιο ιστορικό σύλλογο της Ελλάδας.
Η φετινή ομάδα λοιπόν του Παναθηναϊκού αποτελεί την πιο κλασσική απόδειξη, στο ότι οι ομάδες τελικά, ούτε αγοράζονται, ούτε φτιάχνονται μόνο με λεφτά, αλλά πάνω απ' όλα ακόμα και αν υπάρχουν αυτά χτίζονται βήμα-βήμα και μέσα από πολλές αντιξοότητες και αναποδιές.
Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι ο Παναθηναϊκός οδηγήθηκε αντικειμενικά σ' αυτή την λογική, εξ αιτίας της αδυναμίας του να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο.
Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια.
Καθώς η άλλη μισή είναι -ή αν θέλετε... μπορεί να είναι- ότι ο Παναθηναϊκός... μπόρεσε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, ακριβώς επειδή είχε σαν ασπίδα και προστασία την αντικειμενική κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο σύλλογος και η οποία δεν άφηνε περιθώρια για πολλά-πολλά και απαιτήσεις σε κανένα.
Κι εδώ έρχεται ο ρόλος του Γιάννη Αλαφούζου.
Ο οποίος βρέθηκε επικεφαλής του Παναθηναϊκού σ' αυτή την περίοδο.
Κάνοντας μια σύνοψη της μέχρι τώρα παρουσίας του, ο Αλαφούζος μοιάζει να κινήθηκε με... δύο τακτικές σε ότι είχε να κάνει με τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του.
Ακολούθησε λοιπόν "Βαρδινογιαννική" λογική σε ότι είχε να κάνει με το ποδοσφαιρικό κομμάτι της ιστορίας και ανοιχτά "πολυμετοχική" λογική" σε ότι είχε να κάνει με τους οργανωμένους και τα ΜΜΕ.
Για όσους δεν έχουν παρατηρήσει προσεκτικά τις ακριβώς έγινε και φέτος, καλό είναι να ξανακάνουμε μια σούμα.
Ο Παναθηναϊκός κινήθηκε με μια λογική στησίματος της ομάδας του, με παίκτες από τις Ακαδημίες, με φτηνές λύσεις από το εξωτερικό και με δανεισμούς (άλλη... επάρατη λέξη κι αυτή) νέων κατά βάση ποδοσφαιριστών.
Αυτή η τακτική δεν θα είχε καμία τύχη αν δεν συνέβαιναν δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι αν δεν πειθόντουσαν όλοι, πως αυτή η... επάρατη λογική δεν ήταν θέμα επιλογής του Αλαφούζου, αλλά... αντικειμενική πραγματικότητα.
Ας μην γελιόμαστε. Ούτε μήνα δε θα έβγαζαν οι Ατζαγκούν, οι Μέντες και οι Αμπέϊντ, ούτε το χορτάρι δεν θα προλάβαιναν να πατήσουν οι Τριανταφυλόπουλοι, οι Λαγοί, οι Μαρινάκηδες και οι Ρισβάνηδες, ούτε στο προπονητικό κέντρο δεν θα προλάβαιναν να μπουν οι Μπεργκ, Πράνιτς, Σίλντεφελντ και λοιποί τους οποίους ο Παναθηναϊκός ψώνισε κυριολεκτικά από τα αζήτητα της ευρωπαϊκής αγοράς, αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα.
Αν δεν ήταν όλοι πεισμένοι ότι ο Παναθηναϊκός και να θέλει... δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, αυτή η ομάδα θα είχε σβήσει πριν καν προλάβει να ξεκινήσει.
Και το ίδιο ισχύει και για τον Αναστασίου.
Απλά και με την ευκαιρία της αναφοράς στον Αναστασίου και επειδή ακούω από προχθές συνέχεια την σύγκριση με την ομάδα των... Γκουμομπασινάδων που επίσης στήθηκε όπως αυτή όπως λένε όλοι τώρα πια, να θυμίσω ότι και εκείνη η ομάδα με προπονητές Έλληνες ή "Έλληνες" από πλευράς σχέσης με τον Παναθηναϊκό στήθηκε. Ζάτες, Δανιήλ, Ρότσα, Κυράστας, Αναστασιάδης και πάλι Κυράστας, ήταν κατά σειρά οι προπονητές που για πέντε χρόνια δούλεψαν και έβγαλαν εκείνη την ομάδα.
Για να γυρίσουμε όμως στο σήμερα.
Το πρώτο και βασικό λοιπόν για να μπορέσει να σταθεί κατ΄αρχήν στα πόδια της και να στηθεί στην συνέχεια η φετινή ομάδα ήταν το να πειστούν όλοι ότι έτσι έχουν τα πράγματα, δεν γίνεται αλλιώς, αυτό είναι και πάμε.
Το δεύτερο που επίσης δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβει η ομάδα αυτή να εμφανιστεί καν αν υπήρχε, ήταν η διαρκής κατάσταση που επικρατούσε στον Παναθηναϊκό με οπαδούς και Τύπο.
Κι εδώ ο Αλαφούζος κινήθηκε κατά γράμμα με την τακτική της πολυμετοχικότητας στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Κράτησε ως είχε ανέπαφο από κάθε άποψη ,όπως ακριβώς το κληρονόμησε από την εποχή της πολυμετοχικότητας και το κομμάτι των οργανωμένων και το αντίστοιχο δημοσιογραφικό. Κι όταν λέμε ανέπαφο από κάθε άποψη, κυριολεκτούμε σ' αυτό.
Έτσι πέτυχε να "αδρανοποιήσει" το λιγότερο και να έχει στο πλευρό του την πολύτιμη ασυλία και στήριξη το περισσότερο, που είχε ανάγκη η ομάδα στο ξεκίνημά της από πλευράς οργανωμένων, αλλά και την απαραίτητη "κάλυψη" έως και σιωπή μερικές φορές, που επίσης ήταν αναγκαία στα πρώτα βήματα αυτής ομάδας από πλευράς ΜΜΕ.
Μια προσεκτική ματιά στον... χάρτη των παρουσιών αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό, δείχνει το εξής εντυπωσιακό φαινόμενο.
Ότι δηλαδή, από πλευράς προσώπων, τα μόνα που έχουν μείνει ως είχαν από την εποχή της πολυμετοχικότητας, είναι η εξέδρα δηλαδή ο στενός πυρήνας των οργανωμένων και τα... ΜΜΕ που καλύπτουν τον Παναθηναϊκό.
Αντίθετα εξαφανίστηκαν κυριολεκτικά από το πλάνο και δεν υπάρχουν πια στον χάρτη και στην καθημερινότητα του Παναθηναϊκού δύο πράγματα.
Πρώτον σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, ούτε ΕΝΑΣ παίκτης από την εποχή της πολυμετοχικότητας, αλλά ούτε και ΚΑΝΕΝΑΣ από τα τεχνικά τιμ που πέρασαν από τον Παναθηναϊκό το ίδιο διάστημα.
Και δεύτερο και το ουσιαστικότερο, δεν υπάρχει πια ούτε καν σαν φυσικό πρόσωπο στη εξέδρα αλλά και στον Παναθηναϊκό, κανένας παράγοντας και μέτοχος από την εποχή της πολυμετοχικότητας.
Ο Βαρδινογιάννης έχει αποχωρήσει, οι Γιαννακόπουλοι κρατάνε την σταθερή σχέση αγάπης, συμπαράστασης αλλά αποστασιοποιημένοι διοικητικά και μετοχικά, ενώ μέσα σε λίγους μήνες εξαφανίστηκαν από τον χάρτη χωρίς... φανφάρες και... τριγμούς, αλλά αθόρυβα και πάντως... ουσιαστικά, όλες οι... μεγάλες μορφές ακόμα και των τελευταίων χρόνων της πολυμετοχικότητας, όπως Βγενόπουλος, Πατέρας, Πολέμης, Ζολώτας και λοιπά.
Με λίγα λόγια μιλάμε για... λεπίδι κανονικό και με τον νόμο.
Η ομάδα καθαρίστηκε σε χρόνο dt και χωρίς να... ανοίξει μύτη, ακόμα και για παίκτες τοτέμ της πολυμετοχικότητας που αν τολμούσε οποιοσδήποτε να ακουμπήσει θα γινόταν επανάσταση, όπως Καραγκούνης, Κατσουράνης, Κλέϊτον, Νίνης κ.λ.π.
Φτιάχτηκε μια νέα ομάδα, χωρίς βεντέτες και αρχηγιλίκια, μια ομάδα με νέα παιδιά και ξένους εντελώς χαμηλών τόνων, ενώ ταυτόχρονα μετά τα αποτυχημένα πειράματα των πρώτων εβδομάδων, το Κορωπί απαλλάχθηκε εντελώς από την παρουσία οποιουδήποτε ξένου προς το ποδοσφαιρικό τμήμα, με αποτέλεσμα ο Αναστασίου να δουλεύει με ησυχία και χωρίς μπελάδες μαζί με τους συνεργάτες του.
Η σούμα όλων αυτών, έφερε την κατάσταση την οποία ζούμε σήμερα στον Παναθηναϊκό και κυρίως έφεραν την αίσθηση σε όλο τον κόσμο πλέον, ότι το καράβι μπορεί να σωθεί.
Και ακόμα περισσότερο μπορεί και να εκτιναχθεί αν ο Αλαφούζος καταλάβει ότι το... άνοιγμα σε ΟΛΟ τον κόσμο του Παναθηναϊκού θα του δώσει απίστευτες δυνατότητες και εφόδια και κυρίως θα αποτελέσει αρχή για να σταματήσει η πιο βαθιά πληγή στον Παναθηναϊκό, αυτής της εσωστρέφειας και της εσωτερικής φαγωμάρας.
Πηγή: sportdog.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: