Και υπό αυτό το πνεύμα μετάφρασης, δεν αρνείται κανείς ότι παράγουν ποδοσφαιρικό πολιτισμό, ότι ποιούν αθλητικό πνεύμα.
Όπως και τα χαδάκια και τα φιλιά του Τζαβέλλα – που αίφνης μας βγήκε του… κατηχητικού, έγινε «αγγελούδι» στη συμπεριφορά! - στην κορούλα του Σίλντενφελντ, σε πρώτο τηλεοπτικό πλάνο.
Οπωσδήποτε και η προτροπή του Αναστασίου στους παίκτες του, με χαρακτηριστικά νεύματα, να κατευθυνθούν – μέσα σε πνεύμα ανωτερότητας νικητών που ούτως ή άλλως μετά από ένα 4-1 τι κόστος να είχε; - στη μεριά των απογοητευμένων οπαδών του ΠΑΟΚ για το χειροκρότημα-παρηγοριά στον άρρωστο, ύστερα από μιας τέτοιας έκτασης «κατραπακιά», που είχε μετατρέψει σε ασήκωτο το βάρος της ταλαιπωρίας για τα 510 χιλιόμετρα του αμίλητου γυρισμού στη Θεσσαλονίκη.
Εικόνες που εδώ και δεκαετίες σπανίζουν στους ελληνικούς ποδοσφαιρικούς χώρους, αλλά που σε πάρα πολύ κόσμο έδωσαν και την αίσθηση της επιτήδευσης. Ότι κάτι θέλαμε να δείξουμε, να διαμηνύσουμε, σώνει και καλά. Κι αυτό το «κάτι» δεν είναι κρυφό από καιρό.
Έχουμε τονίσει πολλές φορές ότι χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει. Όλο αυτό το «πάρτι» που στήθηκε το σαββατόβραδο στο αγωνιστικό περιθώριο του τελικού, ήταν καλά υποστηριγμένο από επικοινωνιακές τακτικές.
Είχε ως προφανή σκοπό την διατυμπάνιση του «έργου» των φερόμενων και αυτοαποκαλούμενων «εξυγιαντών του ποδοσφαίρου».
Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ επιζητούσαν μια… παράσταση για να αναδείξουν το δικό τους «συνεταιρισμό», την σύμπραξη και «αδελφοποίηση τους», τον κοινό αγώνα τους ενάντια στην ομάδα της οποίας πάνω από μιάμιση δεκαετία αδυνατούν να της στερήσουν τα προνόμια τίτλου, αρκούμενοι αναγκαστικά σε απλή θέαση των πανηγυρικών στιγμιότυπων, κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, στους γύρους θριάμβου του Καραϊσκάκη.
Εκλεκτός καλεσμένος ο Κάκος
Δεν θα άφηναν να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία. Να λείπει ο γάτος και να χορεύουν τα ποντίκια. Πού θα ξαναβρούν τελικό, ένα κορυφαίο ποδοσφαιρικό ραντεβού, εν απουσία του Ολυμπιακού;
Ως και ο Κάκος είχε «πρόσκληση» για τη βραδιά. Μην τη χάσει στο λυκόφως της καριέρας του. Σωστά τον σκέφτηκαν να τον… καλέσουν, έτσι «επικηρυγμένος» που είναι από χρόνια για τους «ερυθρόλευκους»…
Θα εκμεταλλευόντουσαν το γεγονός στο έπακρο. Όπως το «μοστράρισμα» των επικεφαλής των ΠΑΕ τους, για να συγκεντρώσουν πάνω τους όλα τα φώτα της δημοσιότητας, λες και έτσι θα ξέχναγε το πανελλήνιο τις προ 10ημέρου ασχήμιες στην Τούμπα!
(Άραγε, δοθείσης της αφορμής, ο ΠΑΟΚ έκανε όλο αυτό τον «πόλεμο», έβαλε τόση… φωτιά, ψάρεψε τόσο… ψάρι, για να φύγει εν τέλει από την Αθήνα με την ουρά στα σκέλια και άλλη μια 4άρα, φέτος, προερχόμενη εκ Λεκανοπεδίου, στο δισάκι;)
Άμα μπορούσαν, θα θέσπιζαν δύο Κύπελλα. Θα το έφερναν ισοπαλία το ματσάκι, να το χαρούν να το απολαύσουν και οι «πράσινοι» και οι «ασπρόμαυροι» και θα σήκωναν κούπα και οι δύο. Για να μη χαλάσει η καρδιά κανενός.
Μη… σπάσει και ο «άξονας» Λεωφόρου-Τούμπας…
Τα τσόφλια της μαρέγκας
Αν και δεν μπορεί κανείς να ξέρει πόσο μακριά είναι η διατάραξη των σχέσεων των δύο πλευρών.
Διότι ο καβγάς για το πάπλωμα, που λέγεται play off με φόντο το Champions League και τις (όποιες) πιθανότητες να «τρυπώσει» κάποιος στους «χρυσοφόρους» ομίλους του Σεπτεμβρίου, δεν είναι της… πλάκας.
Θα φάνε και τα… μουστάκια τους από την ερχόμενη Τετάρτη που ξεκινάει η διαδικασία.
Είναι πολλά τα λεφτά και για τον Ιβάν – που βάζει λεφτάκια και προκοπή δεν έχει – και για τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, ο οποίος ευελπιστεί στο καλοδεχούμενο «μάννα εξ’ ουρανού» με το οποίο θα ανασάνει οικονομικά και θα έχει τη δυνατότητα να παλέψει για να αξιοποιήσει μελλοντικά το ανέλπιστο Κύπελλο που πήρε φέτος η ομάδα του!
Κατά συνέπεια, εδώ η ουσία δεν είναι άλλη από το «να φάει η μάνα και του παιδιού να μη δώσει». Λίγο σαν το «ο θάνατος μου η ζωή σου», οπότε ποιος άραγε μπορεί να δεσμευτεί ότι δεν θα… σπάσει η μαρέγκα;
Νινί ο μπέμπης
Το μίνι «τετρασυλλογικό» πρωτάθλημα που αρχίζει για τις ευρωπαϊκές θέσεις της νέας χρονιάς, πάντως, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τα «ψωμιά» του Γιώργου Γεωργιάδη στον πάγκο του «δικεφάλου».
Ύστερα από την απώλεια ενός τίτλου και τις χαμένες προσδοκίες των ΠΑΟΚτσήδων στον τελικό Κυπέλλου, η σεζόν μόνο επιτυχημένη δεν θεωρείται για τους Θεσσαλονικείς.
Άσχετα με την - καταπώς λέγεται από βορρά – εκτίμηση που του θρέφει ο μεγαλομέτοχος, επειδή έβαλε για δεύτερη φορά (μετά τις απομακρύνσεις Δώνη και Στέφενς) το κεφάλι του στον τορβά, χίμηξε στη φωτιά, μπήκε με τα μπούνια στα δύσκολα δυο φορές που η καυτή πατάτα έκαιγε πολλών άλλων τις χούφτες,
χρισθείς «υπηρεσιακός», ο «μπέμπης» αποδεικνύεται… νινί ακόμα για να του εμπιστευθούν την τεχνική ηγεσία της ομάδας (και) για του χρόνου.
Ο Αναστασίου στον Μπεγκ και αντιστρόφως
Αντίθετα ο Γιάννης Αναστασίου έβγαλε από τη μύγα ξύγκι, παίρνοντας τρόπαιο με μια ομάδα που το «ταβάνι της» θεωρούνταν προδιαγεγραμμένο και, σίγουρα, μακριά από διακρίσεις και τίτλο.
Γινόταν ανοιχτά συζήτηση και μέσα στους κόλπους του «τριφυλλιού», στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού για επιτυχία, εφόσον ο ΠΑΟ έπαιρνε μια απλά αξιοπρεπή θέση στο πρωτάθλημα και δεν έμπλεκε σε περιπέτειες ανάλογες με τις περυσινές της ΑΕΚ!
Βέβαια ο νεόκοπος προπονητής οφείλει πολλά, πάρα πολλά, στον Μάρκους Μπεργκ. Τον παίκτη που, ιδίως μέσα σ’ αυτό το ρόστερ που διαθέτει ο Παναθηναϊκός, κάνει τη διαφορά. Και την κάνει και μεγάλη.
Νομίζω ότι ο Αναστασίου χρωστάει στον Σουηδό φορ το 50% του ριζώματος του στον πάγκο.
Όπως και ο Μπεργκ το υψηλό μερίδιο επιτυχίας του στον Έλληνα τεχνικό ο οποίος επέμεινε να τον κάνει «πρώτο βιολί» στο σχεδιασμό του, παρότι είχε περάσει σοβαρή περιπέτεια τραυματισμού στην καριέρα του και είχε χάσει την αναγνώριση του στην Μπουντεσλίγκα.
Υ.Γ.: «Αθήνα ερχόμαστε να το πάρουμε», ε;
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου