Είναι υπερήφανος, ένας σπουδαίος αγωνιστής, κατ’ εξοχήν εγωιστής αντίπαλος και, φυσικά, παραμένει κραταιός.
Σε αυτή την ομάδα, για την οποία η λέξη «υπέρβαση» είναι φτωχή και ανίκανη να περικλείσει τα επιτεύγματα της υπερβολής εαυτού της τις δύο τελευταίες χρονιές με τις αλλεπάλληλες κατακτήσεις της Ευρωλίγκας, αρμόζουν η υπερηφάνεια, ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη.
Όχι μόνο από τους οπαδούς της, αλλά από το σύνολο του ελληνικού μια του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Για όλα όσα του έχει προσφέρει και θα του προσφέρει.
Ξαποσταίνει μοναχά για φέτος και ξανά προς τη δόξα θα τραβήξει.
Άφησε υποσχέσεις ο Ολυμπιακός. Δεν επιτρέπει να χωρέσουν αμφιβολίες ότι φετινή μεγάλη απουσία του από την τελική διεκδίκηση του ευρώ-τροπαίου στο Μιλάνο είναι απλά μια παρένθεση.
Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν αφήσει στη μέση την ιστορία τους στην Ευρωλίγκα και θα επιστρέψουν του χρόνου για να τη συνεχίσουν. Να ξανασηκώσουν το βαρύτιμο έπαθλο.
Παρά τις ελλείψεις του, συγκριτικά με το «βαρύ πυροβολικό» του έμψυχου υλικού της «κατάλευκης βασίλισσας», ο Ολυμπιακός πολέμησε, αντιπαρατέθηκε σκληρά.
Πήγε «ακομπλεξάρισος» για την 5η αναμέτρηση με τη Ρεάλ. Για να παίξει το μπάσκετ που ξέρει, για να διεκδικήσει όσες πιθανότητες προβλέπονταν από τη φύση του αουτσάιντερ που δεν έπαψε ποτέ να τον συνοδεύει.
Και δεν… γρατζουνίστηκε μόνο, ίδρωσε και μάτωσε. Και παραλίγο να αναγκάσει τους «μερένγκες» να ζήσουν έναν τρίτο – ύστερα από τους δύο «κολλητούς» στο ΣΕΦ - και το χειρότερό τους εφιάλτη.
Πρωταθλήτρια Ευρώπης με… προεδρικό διάταγμα
Αν γινόταν, η αλήθεια είναι ότι δεν θα… χρειαζόταν καν το φετινό final four. Έτσι, εν τάχει, με συνοπτικές διαδικασίες, με κάτι σαν «προεδρικό διάταγμα» των διοργανωτών, θα προβίβαζαν στο θρόνο της πρωταθλήτριας Ευρώπης τη «βασίλισσα». Αυτή την «υπερταχεία των νικών». Την πληρέστερη ομάδα στη διοργάνωση.
Την άχαστη αρχόντισσα της Μαδρίτης. Που με… θράσος, πολλή καρδιά και πίστη, οι Πειραιώτες απείλησαν σοβαρά να της καταστρέψουν το φετινό επιτυχημένο σερί. Να της «κλείσουν» το σπίτι.
Για τρία δεκάλεπτα ο Ολυμπιακός περιόρισε τους γηπεδούχους σε χαμηλό – για τα δεδομένα και τις συνήθειές τους – σκοράρισμα και για τρίτο σερί παιχνίδι φάνηκε πως αυτός αποφασίζει για το επιθετικό της εκτόπισμα.
Στην τελευταία περίοδο όμως σαν να του έπεσε από τα χέρια το “manual” για το σωστό μάζεμα των ριμπάουντ.
Σαν να δέθηκαν με τη βαριά σιδερένια μπάλα του αποκλεισμού τα πόδια των «ερυθρολεύκων» και αδυνατούσαν να πηδήξουν όπως πρέπει στο μάζεμα των αμυντικών (κυρίως) ριμπάουντ.
Οπότε, όσο και να αστοχούσαν οι Μαδριλένοι εξαιτίας της πιεστικής άμυνας έξω από τη ρακέτα και τη γραμμή του τρίποντου, ανανέωναν… εκνευριστικά τις επιθέσεις τους, έχοντας διαρκώς, μια δεύτερη και τρίτη ευκαιρία να βάλουν το καλάθι. Κάτι που συνέβαινε μοιραία για τον Ολυμπιακό με τις πολλαπλές προσπάθειες.
Αυτή η καθοριστικά τέταρτη χαμένη περίοδος για τον Ολυμπιακό, αποκάλυψε με τον πλέον πασιφανή τρόπο και την ανωτερότητα της Ρεάλ στις επιλογές παικτών από τον πάγκο, στο εξαντλητικό φρεσκάρισμα στο παρκέ, στο πολυτελές βάθος στο ρόστερ της.
Εκεί λοιπόν, στο σημείο που δεν πρωταγωνιστούσαν ούτε ο Ρούντι, ούτε ο Ροντρίγκεζ, ούτε ο Γιούλ ή ο Μπουρούσης, είχε σημάνει η ώρα του Ρέγιες.
Έναν τέτοιο δεν διέθετε ο Ολυμπιακός, στο πλευρό του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος θυμήθηκε στιγμές από Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο. Εκείνο τον αξεπέραστο εαυτό, την τεράστια κλάση του.
Ο αρχηγός έμοιαζε κάποιες στιγμές να είναι μόνος εναντίον όλων. Να παίρνει τον Ολυμπιακό στον ώμο και μια τόσο βαριά φανέλα να την κουβαλάει σαν… πούπουλο.
Λίγο ο Πέντγουεϊ, άλλο λίγο ο Λοτζέσκι, ακόμα λιγότερο οι Ντάνστον, Σλούκας, Σίμονς και κάπου εκεί… πάπαλα.
Ο Περπέρογλου υπήρχε αυτή τη φορά στην αποστολή, αλλά ήτανε σαν να… μην ήτανε και μια από τα ίδια πάνω-κάτω και ο Γιώργος Πρίντεζης.
Οι δύο από τους τελευταίους τραυματίες αυτής της σεζόν, τους οποίους μαζί με τον Λο, ο πρωταθλητής Ευρώπης, ο «βασιλιάς» των δύο τελευταίων χρόνων, τους στερήθηκε. Άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο.
Που έτσι κι αλλιώς ήταν μεγάλα πλήγματα.
Όπως είπε και ο Βαγγέλης Μάντζαρης στο post game της Δ.Τ.: «Δεν στενοχωριόμαστε και πάμε τώρα για το βασικό στόχο της χρονιάς: Να πάρουμε το πρωτάθλημα».
Μα, δεν χωράνε δάκρυα γι’ αυτή την ομάδα. Μόνο υπερηφάνεια, σύμφωνα και με τα «μπράβο» που μοίραζε ο κόουτς Μπαρτζώκας αργότερα στα αποδυτήρια.
Και του χρόνου καλύτερα (πάλι) Θρύλε!
Για τον ποδοσφαιρικό τελικό η πρώτη ευχή είναι: ‘Όχι άλλα επεισόδια, όχι άλλα έκτροπα. Αφού συμφωνούμε ότι για όλο τον κόσμο, σε όλο τον πλανήτη, ένα τέτοιο ματς, το τελευταίο του Κυπέλλου, που κρίνει τίτλο, τρόπαιο, είναι χαρά, είναι διασκέδαση, είναι γιορτή, γιατί να μην ισχύσει και για εμάς, εδώ στην Ελλάδα, δηλαδή;
Γιατί να είμαστε… Ουγκάντα; Γιατί να περνιόμαστε για… τριτοκοσμικός λαός όταν θέλουμε να νιώθουμε και να παραμένουμε Ευρωπαίοι;
Αγαπάς, αγαπάμε το ποδόσφαιρο; Α-Π-ΟΔ-Ε-Ι-Ξ-Η!
Κι αφού ας πούμε ότι ξεπερνάμε τον σκόπελο της βίας, στα προγνωστικά η γνώμη μου είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει ένα ελαφρύ, ανεπαίσθητο προβάδισμα.
Έχει διανύσει εξαιρετικό β’ γύρο, απίστευτο για το ταβάνι των δυνατοτήτων των παικτών που διαθέτει και βγάζει υγεία μέσα στο γήπεδο σαν ομάδα. Με τρεξίματα και απλό, αποδοτικό ποδόσφαιρο.
Ο ΠΑΟΚ αν δεν γινόταν της… Κορέας στην Τούμπα, δεν θα τον είχε βέβαια περάσει τον Ολυμπιακό.
Είναι κάπως βελτιωμένος από την εποχή εκείνου του ανεκδιήγητου του Στέφενς, ωστόσο συνολικά, σαν ομάδα δεν πείθει όσο ο ΠΑΟ.
Και επιπλέον οι απουσίες των Νάτχο, Αθανασιάδη, αλλά και Κατσουράνη, νομίζω ότι είναι ηχηρές και θα του γίνουν ιδιαίτερα αισθητές.
Ξαναλέω βέβαια: Το προβάδισμα είναι ελαφρύ για τους «πράσινους».
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου