Ο μεγαλύτερος κι από τη ζωή Χάσλαμ ταξίδεψε στην Αργεντινή για να προσπαθήσει να εξασφαλίσει την υπογραφή ενός άγνωστου 17χρονου με το όνομα Ντιέγο Μαραντόνα. Αλλά αφού η συμφωνία έπεσε στο κενό, λόγω της διστακτικότητας της διοίκησης να δώσει 200.000 λίρες και κάποια μπόνους, ο ο Χάσλαμ επέστρεψε με τον μέσο της Ρίβερ Πλέιτ, τον Αλεχάντρο (ή απλά Άλεξ) Σαμπέγια.
Στην πρεμιέρα του Μουντιάλ, ο άντρας αυτός έκατσε στον πάγκο της Αργεντινής, η οποία προσπαθεί να κατακτήσει το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλό της από το 1986 και παρότι τα μαλλιά έχουν αραιώσει και τα χαρακτηριστικά έχουν αλλοιωθεί, το πρόσωπό του θυμίζει πολλά στους βινταζ οπαδούς της Σέφιλντ. «Ο πατέρας μου θυμάται ότι έκανε πράγματα με τη μπάλα που δεν τα είχε ξαναδεί», τονίζει ο Ντάνι Χολ, αθλητικός συντάκτης στη Sheffield Star και την Telegraph.
«Τα παιδιά έμειναν με το στόμα ανοιχτό»
Για εκείνους, φαινόταν ότι ο Σαμπέγια ήρθε από άλλο πλανήτη όταν προσγειώθηκε στο Γιορκσάιρ πριν από 36 χρόνια. «Δεν είχαμε δει ποτέ κάτι τέτοιο», τονίζει στο FourFourTwo ο πρώην αρχηγός Μάικ Σπάιτ. «Την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε κοιτιόμασταν μεταξύ μας με ανοιχτό το στόμα». Αλλά ενώ στη Γιουνάιτεντ ήταν ενθουσιασμένοι που υποδέχθηκαν την πιο εξωτική εισαγωγή τους από τότε που γνώρισαν τη μπανάνα, οι Αργεντίνοι δεν ήταν και τόσο ικανοποιημένοι με τον προορισμό του.«Πήγαμε στο αεροδρόμιο και ο υπάλληλος που κοιτούσε τα διαβατήρια δεν ήθελε να μας αφήσει να επιβιβαστούμε, επειδή είχαμε τον Σαμπέγια μαζί μας», λέει ο Χάσλαμ, ενώ τονίζει ότι ο Τύπος πήγε στο Brammal Lane για να συναντήσει έναν άνθρωπο που για κάποιο άγνωστο λόγο αποφάσισε να αφήσει ένα μεγαθήριο της Λατινικής Αμερικής για να περιοριστεί στη δεύτερη κατηγορία.
«Όταν ταξιδεύεις επτάμισι χιλιάδες μίλια, δεν εγκλιματίζεσαι σε μία μέρα. Συνηθίζαμε να δίνουμε στους Σκωτσέζους μερικούς μήνες για να προσαρμοστούν στο ποδόσφαιρό μας». Η συμφωνία ολοκληρώθηκε μέσω της αταίριαστης σχέσης του Χάσλαμ με τον Αντόνιο Ρατίν, έναν παίκτη που οι περισσότεροι θυμούνται από την αποβολή του στα προημιτελικά του Μουντιάλ του 1966.
«Ο Χάρι είχε το δικό του τρόπο για να φέρνει εις πέρας τα πάντα, ήταν φοβερός τύπος», υποστηρίζει ο Σπάιτ και προσθέτει: «Ήταν μπροστά από την εποχή του, αλλά ακόμα και έτσι ποιος θα σκεφτόταν ότι θα χρησιμοποιήσου την επαφή του με τον πρώην αρχηγό της Αργεντινής για να πείσει τους καλύτερους νέους παίκτες στη Νότια Αμερική να έρθουν στη Σέφιλντ; Πρέπει να ευχαριστήσουμε για πολλά τον Χάρι σε αυτή τη χώρα».
Ίσως όντως να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά ενώ το καλοκαίρι έγινε φθινόπωρο και το κρύο του Γιόρκσαϊρ άρχισε να «τσούζει», η σύζυγος του Σαμπέγια δεν εκτίμησε 100% την πειθώ του Χάσλαμ. «Αυτό που είχα καταλάβει μέχρι στιγμής ήταν ότι η ζωή ήταν πολύ ήσυχη εκεί», τόνισε, καταπιέζοντας ένα on camera χασμουρητό. «Ακόμα και στο Σέφιλντ δεν υπάρχει πολλή νυχτερινή ζωή».
Στις σκληρές μέρες του αγγλικού ποδοσφαίρου, ωστόσο, ο Σαμπέγια δύσκολα θα μπορούσε να βγει για να πιει με κάποιον. «Ο νεαρός ήξερε πως να φροντίζει τον εαυτό του», τονίζει ο Σπάιτ. «Ίσως έπινε ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί, αλλά γενικά ήταν εγκρατής».
Η βιαιότητα ως ειλικρινής κολακεία
Ήταν το ίδιο άπιαστος και στον αγωνιστικό χώρο, παρά τις μεγάλες προσπάθειες των πυγμάχων της δεύτερης κατηγορίας να του αφήσουν το σημάδι τους. «Ήταν ένας πολύ καλός παίκτης. Ήταν η απόλυτη ευχαρίστηση να παίζεις μαζί του, ειδικά για έναν 19χρονο που ερχόταν τα τμήματα υποδομής», θυμάται ο πρώην συμπαίκτης του Στιβ Τσαρλς. «Πρέπει να ήταν αρκετά τρομακτικό το να έρχεσαι εδώ σε αυτή την ηλικία, αλλά ήταν πάντα πρόθυμος να μοιραστεί πληροφορίες με τους νεότερους οπότε καταλαβαίνω γιατί τα πηγαίνει καλά στον κόσμο τον προπονητών».«Για να είμαι ειλικρινείς ήταν πάνω από το μέσο όρο μας. Ήταν ένας παίκτης Πρέμιερ Λιγκ στην πραγματικότητα. Νομίζω ότι βρήκε την επιθετικότητα της Αγγλίας πολύ σκληρή για να προσαρμοστεί. Είχε γίνει στόχος, αλλά ήταν από εκείνους τους παίκτες που δύσκολα τους παίρνεις τη μπάλα, πραγματικά έμοιαζε λίγο στον Τζορτζ Μπεστ».Ο Σπάιτ συμφωνεί, αλλά προσθέτει ότι ο Αργεντινός έβλεπε τη βίαιη συμπεριφορά των αντιπάλων ως φιλοφρόνηση.
«Εκείνη την εποχή στην Αγγλία, είχε πάντα ανθρώπους στην ομάδα σου που σε πρόσεχαν», υποστηρίζει. «Και ο Άλεξ, στην πραγματικότητα, δεν ενδιαφερόταν για το αν τον κλωτσούσαν. Ένιωθε ότι έτσι του έδειχναν σεβασμό. Αυτή ήταν και η ομορφιά του, μπορούσες να τον κλοτσήσεις, να τον τραβήξεις, να κάνεις τα πάντα μαζί του, αλλά η φυσική του ικανότητα ήταν τεράστια και η ποδοσφαιρική του ευφυΐα ήταν απίστευτη για ένα νεαρό παιδί».
Ο ίδιος έδειχνε να θαυμάζει το αγγλικό στιλ, παρότι ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις δικές του πεποιθήσεις. «Εδώ νομίζω παίζουμε με περισσότερη τιμιότητα και λιγότερες κακές προθέσεις. Στην Αργεντινή τα μαρκαρίσματα είναι πιο σκληρά και κάνουν τα πάντα για να σε σταματήσουν», έλεγε ο Σαμπέγια.
Αναμφίβολα οι εντυπώσεις που προκάλεσε έμειναν ανεξίτηλες στο Bramall Lane, αλλά και στο Elland Road, αφού υπέγραψε στη Λιντς το 1980, αλλά η κληρονομιά του στον αγωνιστικό χώρο είναι λιγότερο εντυπωσιακή.
Η ομάδα του Χάσλαμ υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία στην πρώτη του σεζόν και παρότι ξεκίνησε την επόμενη χρονιά εντυπωσιακά, δεν κατάφερε να οδηγήσει τις «Λεπίδες» στην άμεση επιστροφή.
«Δεν ήταν η καλύτερη περίοδος για το σύλλογο, αλλά ήταν μια εποχή που χρειαζόμασταν ώθηση και το πέτυχε αυτό, χωρίς αμφιβολία», λέει ο Σπάιτ. Το χάρισμά του και η ικανότητά του με τη μπάλα δεν απογείωσαν μόνο εμάς, αλλά και όλο τον κόσμο. Οι οπαδοί μας είχαν χάσει τον αγαπημένο τους παίκτη μετά τον Τόνι Κέρι, αλλά ήταν ένας σπουδαίος, πραγματικά σπουδαίος αντικαταστάτης του. Ναι, υποβιβαστήκαμε, αλλά η διασκέδαση που προσφέραμε ήταν τρομερή. Ήμασταν μια ομάδα που μπορούσε να κερδίσει 6-5 ή να χάσει 8-6».
Αν αυτά τα λόγια του Χάσλαμ αντανακλούν τη φιλοσοφία του Σαμπέγια, τότε η Αργεντινή ίσως πάει τη διασκέδαση σε εντελώς άλλο επίπεδο στη Βραζιλία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου