Είναι η
μεγάλη ομάδα - φαβορί, για την οποία έχω τις περισσότερες ερωτήσεις.
Συμβαίνει κυρίως επειδή δεν θυμάμαι πότε και ποια ήταν η τελευταία φορά
που την είδα σε ένα κρίσιμο, καθοριστικό, βαρύ παιχνίδι και αφετέρου
επειδή δεν μπορώ από μακριά να εκτιμήσω πώς θα την επηρεάσει η ορμή και η
τρέλα των οπαδών της να τη δουν να το σηκώνει μέσα στο σπίτι της. Με
όλα αυτά στο κεφάλι μου κάθισα να την δω στο προτελευταίο της τεστ πριν
από την έναρξη του Παγκόσμιου Κυπέλλου, στο φιλικό με τον Παναμά.
Προσέξτε, όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι η καταγραφή όσων κατάλαβα και
σκέφτηκα βλέποντας την Βραζιλία σε ένα τεστ με όση αντίσταση μπορεί να
βάλει ένας Παναμάς. Κρατήστε όμως μαζί και την υποσημείωση ότι ο Παναμάς
δεν έπαιξε σαν σκόρπια διαδήλωση, δεν διάλυσε στην εξέλιξη του
παιχνιδιού, κράτησε τις γραμμές και την πειθαρχία του μέχρι το τελευταίο
σφύριγμα, δεν έδωσε ποτέ ανοιχτούς χώρους στη Βραζιλία για να κάνουν τα
κόλπα οι μικροί και μεγάλοι μάγοι της, έριξε ξύλο και έφτασε μέχρι την
κόκκινη κάρτα. Πάμε λοιπόν…
Καταρχήν ήταν ο Νεϊμάρ. Της Βραζιλίας ο Νεϊμάρ, όχι της Μπαρτσελόνα. Δηλαδή το γνωστό wonder boy που βλέπαμε μέχρι το περασμένο καλοκαίρι (και σε στιγμές φέτος στη Μπαρτσελόνα), που έχει απόλυτη ελευθερία στην κίνησή του από τον Σκολάρι σε αυτό το - ας πούμε- 4-4-2 και την απαραίτητη συναδελφική συναίνεση από όλους να παίρνει την ευθύνη της πρωτοβουλίας. Κινούμενος άλλοτε ως περιφερειακός επιθετικός, ως παρτενέρ του Φρεντ, άλλοτε ως φορ, άλλοτε ως “10αρι”, άλλοτε ως ακραίος, ο Νέιμαρ έκανε τα πάντα. Απείλησε, δημιούργησε, εκτέλεσε, άνοιξε διαδρόμους, αναστάτωσε την άμυνα, έφτιαξε κινδύνους με στημένη μπάλα. Κι είχε ενέργεια για τουλάχιστον 70’ λεπτά. Αν δούμε αυτόν τον Νεϊμάρ στο Μουντιάλ, οι ποδοσφαιρόφιλοι θα περάσουμε καλά.
Και μετά ήταν όλα τα άλλα, δηλαδή μια ευρωπαϊκή σε νοοτροπία έκδοση της Βραζιλίας, αλλά με αλέγκρα ιδέα για το παιχνίδι, δηλαδή με στιλ Σκολάρι. Ψάχνοντας ψεγάδια και αδύνατα σημεία, μιλάς για το κέντρο της άμυνάς της, λόγω της κάθετης πτώσης του Ντάντε στη διάρκεια των τελευταίων μηνών και λόγω της αμφιβολίας σχετικά με το αν ο Ζούλιο Σέζαρ μπορεί να είναι ο τερματοφύλακας μιας ομάδας που θα σηκώσει το τρόπαιο. Μπροστά από τους στόπερ (ο άλλος ήταν ο Νταβίντ Λουίς) όμως βρίσκονταν ο “μα καλά, γιατί τον άφησε η Μπάγερν να φύγει;” Λουίς Γκουστάβο, με μπαταρία για να μαρκάρει αποτελεσματικά μέχρι το τελευταίο λεπτό και ο Ραμίρες. Ναι, είχε στιγμές η Βραζιλία που βρέθηκε εντελώς άναρχα απλωμένη στο τερέν, σπρωγμένη στην επίθεση, δίχως καμιά έγνοια για τη μετάβαση από τη φάση της επίθεσης στην φάση της άμυνας, ευάλωτη. Αλλά η λογική οδηγεί στην εκτίμηση ότι αυτό δεν θα της συμβεί πολλές φορές σε παιχνίδια απέναντι σε υπολογίσιμους αντιπάλους, σε επίσημα παιχνίδια.
Όταν η Βραζιλία επιτίθεται, μετράς ταλέντο και αμέτρητους πιθανούς συνδυασμούς ανάπτυξης, όσους μπορούν να γεννήσουν οι Ντάνι Αλβες, Ραμίρες, Οσκαρ, Χουλκ, Φρεντ, Νεϊμάρ, αλλά και ο Γουίλιαν, ο Τζο, ακόμη και ο Μαϊκόν.
Ένα παιχνίδι σαν αυτό με τον Παναμά δεν σε αφήνει να βγάλεις συμπεράσματα ασφαλή, να ζυγίσεις με ακρίβεια το βάρος της βραζιλιάνικης έκδοσης που θα δούμε σε αυτό το Μουντιάλ. Με αυτά τα κέφια, αυτή την ενέργεια και αυτή την αύρα, που φτάνει στο τερέν από την κερκίδα όμως και, κυρίως, με αυτόν τον Νεϊμάρ, η Βραζιλία θα φτιάξει στιγμές για πολλές μπύρες αυτό το καλοκαίρι. Κι αν κάνει τέτοια ματς, της 60-40% κατοχής, με 13 τελικές και 8 προσπάθειες εντός εστίας, αυτή η Βραζιλία θα ευχαριστήσει το μάτι και δικαιολογημένα θα δώσει θάρρος σε όσους την βλέπουν να φτάνει μέχρι τις τελευταίες πίστες της διοργάνωσης.
Καταρχήν ήταν ο Νεϊμάρ. Της Βραζιλίας ο Νεϊμάρ, όχι της Μπαρτσελόνα. Δηλαδή το γνωστό wonder boy που βλέπαμε μέχρι το περασμένο καλοκαίρι (και σε στιγμές φέτος στη Μπαρτσελόνα), που έχει απόλυτη ελευθερία στην κίνησή του από τον Σκολάρι σε αυτό το - ας πούμε- 4-4-2 και την απαραίτητη συναδελφική συναίνεση από όλους να παίρνει την ευθύνη της πρωτοβουλίας. Κινούμενος άλλοτε ως περιφερειακός επιθετικός, ως παρτενέρ του Φρεντ, άλλοτε ως φορ, άλλοτε ως “10αρι”, άλλοτε ως ακραίος, ο Νέιμαρ έκανε τα πάντα. Απείλησε, δημιούργησε, εκτέλεσε, άνοιξε διαδρόμους, αναστάτωσε την άμυνα, έφτιαξε κινδύνους με στημένη μπάλα. Κι είχε ενέργεια για τουλάχιστον 70’ λεπτά. Αν δούμε αυτόν τον Νεϊμάρ στο Μουντιάλ, οι ποδοσφαιρόφιλοι θα περάσουμε καλά.
Και μετά ήταν όλα τα άλλα, δηλαδή μια ευρωπαϊκή σε νοοτροπία έκδοση της Βραζιλίας, αλλά με αλέγκρα ιδέα για το παιχνίδι, δηλαδή με στιλ Σκολάρι. Ψάχνοντας ψεγάδια και αδύνατα σημεία, μιλάς για το κέντρο της άμυνάς της, λόγω της κάθετης πτώσης του Ντάντε στη διάρκεια των τελευταίων μηνών και λόγω της αμφιβολίας σχετικά με το αν ο Ζούλιο Σέζαρ μπορεί να είναι ο τερματοφύλακας μιας ομάδας που θα σηκώσει το τρόπαιο. Μπροστά από τους στόπερ (ο άλλος ήταν ο Νταβίντ Λουίς) όμως βρίσκονταν ο “μα καλά, γιατί τον άφησε η Μπάγερν να φύγει;” Λουίς Γκουστάβο, με μπαταρία για να μαρκάρει αποτελεσματικά μέχρι το τελευταίο λεπτό και ο Ραμίρες. Ναι, είχε στιγμές η Βραζιλία που βρέθηκε εντελώς άναρχα απλωμένη στο τερέν, σπρωγμένη στην επίθεση, δίχως καμιά έγνοια για τη μετάβαση από τη φάση της επίθεσης στην φάση της άμυνας, ευάλωτη. Αλλά η λογική οδηγεί στην εκτίμηση ότι αυτό δεν θα της συμβεί πολλές φορές σε παιχνίδια απέναντι σε υπολογίσιμους αντιπάλους, σε επίσημα παιχνίδια.
Όταν η Βραζιλία επιτίθεται, μετράς ταλέντο και αμέτρητους πιθανούς συνδυασμούς ανάπτυξης, όσους μπορούν να γεννήσουν οι Ντάνι Αλβες, Ραμίρες, Οσκαρ, Χουλκ, Φρεντ, Νεϊμάρ, αλλά και ο Γουίλιαν, ο Τζο, ακόμη και ο Μαϊκόν.
Ένα παιχνίδι σαν αυτό με τον Παναμά δεν σε αφήνει να βγάλεις συμπεράσματα ασφαλή, να ζυγίσεις με ακρίβεια το βάρος της βραζιλιάνικης έκδοσης που θα δούμε σε αυτό το Μουντιάλ. Με αυτά τα κέφια, αυτή την ενέργεια και αυτή την αύρα, που φτάνει στο τερέν από την κερκίδα όμως και, κυρίως, με αυτόν τον Νεϊμάρ, η Βραζιλία θα φτιάξει στιγμές για πολλές μπύρες αυτό το καλοκαίρι. Κι αν κάνει τέτοια ματς, της 60-40% κατοχής, με 13 τελικές και 8 προσπάθειες εντός εστίας, αυτή η Βραζιλία θα ευχαριστήσει το μάτι και δικαιολογημένα θα δώσει θάρρος σε όσους την βλέπουν να φτάνει μέχρι τις τελευταίες πίστες της διοργάνωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου