Και τι
δεν ακούσαμε τις δέκα τελευταίες ημέρες σε αυτή τη σειρά τελικών ανάμεσα
στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Δεν φτάνει που δεν είδαμε μπάσκετ
υψηλού επιπέδου (πάλι καλά που τα περισσότερα ματς των τελικών και
γενικά η σειρά είναι αμφίρροπη γιατί από θέαμα ας μην το συζητάμε
καλύτερα…) είδαμε και όλα τα… παρελκόμενα που το δηλητηριάζουν. Το να
επαναλάβω τα όσα ειπώθηκαν από παράγοντες προπονητές on και off κάμερα,
νομίζω δεν έχει νόημα και άλλωστε δεν νομίζω ότι υπάρχει και κανείς που
δεν τα άκουσε ή δεν τα διάβασε ή δεν τα είδε.
Το κακό είναι ότι το βράδυ της Τετάρτης για μία ακόμη φορά σε ένα ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα θα υπάρξει ένας νικητής που τουλάχιστον από τους μισούς θα αμφισβητηθεί για την καθαρότητα και την δικαιοσύνη με την οποία το πήρε. Οποιος κι’ αν είναι ο νικητής. Εκτός κι’ αν κάποιος κερδίσει με 20 και πάνω πόντους διαφορά. Μόνο τότε στο ελληνικό μπάσκετ (στο δε ελληνικό ποδόσφαιρο η νίκη πρέπει να είναι με τουλάχιστον τρία γκολ διαφορά για να θεωρείται και όχι πάντα, καθαρή) δεν υπάρχει θέμα. Σε όλα τα άλλα ματς όποιος χάνει φταίει η διαιτησία, η ζούγκλα, το κλίμα που ήταν στραβό, ο γαϊδαρος που το έφαγε, κ.ο.κ.
Προσέξτε δεν λέω ότι πάρα πολλές φορές το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ δεν ήταν ζούγκλες, δεν λέω ότι πολλά ματς δεν τα έχουν κρίνει οι διαιτητές, δεν λέω καν ότι αυτά τα ματς είναι μοιρασμένα και δεν ευνοήθηκε κάποιος περισσότερο από κάποιον άλλον. Λέω όμως ότι όλα αυτά συμβαίνουν και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ επειδή οι Ελληνες (παράγοντες, προπονητές, παίκτες, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, αρκετοί από τους οποίους πλέον ανοικτά εκπροσωπούν συλλόγους και όχι μέσα) δεν έχουν μάθει να χάνουν.
Για όλους αυτούς η ήττα δεν είναι μέρος του παιχνιδιού, είναι καταστροφή, ταπείνωση, ξεφτίλα, ντροπή και άλλα διάφορα γελοία που δεν θα έπρεπε να συνοδεύουν καμία ήττα σε κανένα άθλημα. Το «δεν θα μπορώ να κυκλοφορήσω αύριο στη δουλειά μου» που μέχρι πριν καμιά δεκαριά χρόνια το χρησιμοποιούσαμε για να δείξουμε την… καζούρα και την πλάκα που θα υποστεί ο ηττημένος (και όχι ξεφτιλισμένος, ταπεινωμένος και άλλα όμορφα) από τον νικητή (και όχι αυτόν που την έχει πιο… μεγάλη… την καρδιά του πρωταθλητή), τώρα πλέον είναι μία πραγματικότητα.
Οι φίλαθλοι σκύβουν το κεφάλι επειδή η ομάδα έχασε στο μπάσκετ ή στο ποδόσφαιρο, ο Τύπος των ηττημένων ρίχνει κατάρες σε διαιτητές και αντιπάλους και καθυβρίζει τους παίκτες της ομάδας που τόλμησαν να χάσουν και ο Τύπος των νικητών επικοινωνεί ότι… πηδάει καλύτερα τον φράχτη.
Την Τετάρτη το βράδυ κάποιος από τους δύο θα πάρει το πρωτάθλημα. Την Πέμπτη το πρωί τίποτα δεν θα έχει αλλάξει…
Το κακό είναι ότι το βράδυ της Τετάρτης για μία ακόμη φορά σε ένα ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα θα υπάρξει ένας νικητής που τουλάχιστον από τους μισούς θα αμφισβητηθεί για την καθαρότητα και την δικαιοσύνη με την οποία το πήρε. Οποιος κι’ αν είναι ο νικητής. Εκτός κι’ αν κάποιος κερδίσει με 20 και πάνω πόντους διαφορά. Μόνο τότε στο ελληνικό μπάσκετ (στο δε ελληνικό ποδόσφαιρο η νίκη πρέπει να είναι με τουλάχιστον τρία γκολ διαφορά για να θεωρείται και όχι πάντα, καθαρή) δεν υπάρχει θέμα. Σε όλα τα άλλα ματς όποιος χάνει φταίει η διαιτησία, η ζούγκλα, το κλίμα που ήταν στραβό, ο γαϊδαρος που το έφαγε, κ.ο.κ.
Προσέξτε δεν λέω ότι πάρα πολλές φορές το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ δεν ήταν ζούγκλες, δεν λέω ότι πολλά ματς δεν τα έχουν κρίνει οι διαιτητές, δεν λέω καν ότι αυτά τα ματς είναι μοιρασμένα και δεν ευνοήθηκε κάποιος περισσότερο από κάποιον άλλον. Λέω όμως ότι όλα αυτά συμβαίνουν και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ επειδή οι Ελληνες (παράγοντες, προπονητές, παίκτες, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, αρκετοί από τους οποίους πλέον ανοικτά εκπροσωπούν συλλόγους και όχι μέσα) δεν έχουν μάθει να χάνουν.
Για όλους αυτούς η ήττα δεν είναι μέρος του παιχνιδιού, είναι καταστροφή, ταπείνωση, ξεφτίλα, ντροπή και άλλα διάφορα γελοία που δεν θα έπρεπε να συνοδεύουν καμία ήττα σε κανένα άθλημα. Το «δεν θα μπορώ να κυκλοφορήσω αύριο στη δουλειά μου» που μέχρι πριν καμιά δεκαριά χρόνια το χρησιμοποιούσαμε για να δείξουμε την… καζούρα και την πλάκα που θα υποστεί ο ηττημένος (και όχι ξεφτιλισμένος, ταπεινωμένος και άλλα όμορφα) από τον νικητή (και όχι αυτόν που την έχει πιο… μεγάλη… την καρδιά του πρωταθλητή), τώρα πλέον είναι μία πραγματικότητα.
Οι φίλαθλοι σκύβουν το κεφάλι επειδή η ομάδα έχασε στο μπάσκετ ή στο ποδόσφαιρο, ο Τύπος των ηττημένων ρίχνει κατάρες σε διαιτητές και αντιπάλους και καθυβρίζει τους παίκτες της ομάδας που τόλμησαν να χάσουν και ο Τύπος των νικητών επικοινωνεί ότι… πηδάει καλύτερα τον φράχτη.
Την Τετάρτη το βράδυ κάποιος από τους δύο θα πάρει το πρωτάθλημα. Την Πέμπτη το πρωί τίποτα δεν θα έχει αλλάξει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου