Δεν πειράζει. Το γαλάζιο μοντελάκι φορέθηκε και φέτος στην πασαρέλα της Ισπανίας και έθελξε για λίγο, μέχρι που βγήκαν στο πάλκο οι στολές εκστρατείας και σάρωσαν τους ατσαλάκωτους.
Η Εθνική πήγε καλά, αλλά δεν διακρίθηκε. Εχασε, αλλά και κέρδισε. Κέρδισε πολλά πράγματα, αλλά έχασε.
Ήταν και φέτος εκεί, για να μας γεμίσει τα κύτταρα και για να μετρήσει άσπονδους φίλους και επιστήθιους εχθρούς. Οι δεύτεροι είναι πολλοί, οι πρώτοι καλοί.
Του χρόνου, πάλι. Στο Ευρωμπάσκετ-σαλάμι του 2015. Δέκα χρόνια μετά το Βελιγράδι, που μοιάζει σαν να ήταν χθες.
Ελπίζω να μας στείλει η κλήρωση στο Βερολίνο, για να δούμε, επιτέλους, γήπεδο γεμάτο με Έλληνες. Οι ομογενείς θα σημάνουν συναγερμό εφ’όσον βοηθήσει η κληρωτίδα της προκριματικής φάσης και οι αγώνες θα γίνουν «εντός έδρας», όπως τότε, στο Βελιγράδι.
Εάν πάλι προκύψει Μονπελιέ ή Ζάγκρεμπ ή Ρίγα, οι λίγοι πιστοί θα είμαστε εκεί, στο πλευρό της Εθνικής ομάδας. Ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνουμε κουμπαρά όλο τον χειμώνα και να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Δεν θα είναι δα η πρώτη φορά.
Αρκεί να είμαστε καλά. Εμείς, και τα παιδιά που θυσιάζουν τα καλοκαίρια τους για το συλλογικό «ευ ζην».
Οι δέκα αράδες που έγραψε ο Γιώργος Πρίντεζης στο διαδίκτυο, χωρίς το επίμαχο και αθυρόστομο υστερόγραφο σπεύδω να διευκρινίσω, κωδικοποιούν τι εστί Εθνική ομάδα. Αξίζει να τα διαβάσουν όλοι.
Ακολουθούν μερικές σκόρπιες και κάποιες αταξινόμητες σκέψεις, αντί εμβριθούς απολογισμού. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται πια άλλη ανάλυση.
- To αποτέλεσμα, βαθμολογικά, δεν είναι ούτε αποτυχία ούτε επιτυχία. Χρήσιμο είναι να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε. Μία σταθερή θέση γύρω στη 10η της παγκόσμιας κατάταξης, πότε λίγο πιο πάνω και πότε λίγο πιο κάτω, ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή πραγματικότητα του ελληνικού μπάσκετ και αποτελεί υπέρβαση για τα δεδομένα του ελληνικού αθλητισμού και της χρεωκοπημένης χώρας. Για την Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, όπου όλα γίνονται στην τύχη ή καθόλου, η Εθνική ομάδα μπάσκετ (αλλά και η αντίστοιχη του ποδοσφαίρου) μοιάζουν με πολυτέλεια. Χάσαμε από έναν αντίπαλο ανώτερο. Αυτό δεν είναι ποτέ αποτυχία.
- Η συνολική παρουσία της ομάδας στοιχειοθετεί πρόοδο. Όχι μόνο επειδή έκανε βήματα μπροστά σε σχέση με το 2013 ή με το Παγκόσμιο του 2010, αλλά και επειδή κέρδισε το στοίχημα που εξαρχής έβαλε με τον εαυτό της. Παρουσίασε κάτι καινούριο και ελκυστικό, το συνδύασε με νίκες και υγεία, ζέστανε ξανά το κοινό που (την) είχε βαρεθεί, άνοιξε την πόρτα προς το μέλλον, συσπείρωσε εκ νέου τους ίδιους τους παίκτες που τη στελεχώνουν, είχε το καλύτερο κλίμα των τελευταίων ετών. Πιστεύω ότι μετάνιωσαν σε μεγάλο βαθμό εκείνοι (οι λίγοι, έστω) που της γύρισαν την πλάτη χωρίς λόγο.
- Σε κάθε συζήτηση που περιέχει τον όρο «αποτυχία», θα πρέπει να σημειώνεται ο αστερίσκος «τηρουμένων των αναλογιών». Δεν ξεχνιούνται ούτε ξεπερνιούνται εύκολα όσα συνέβησαν τα καλοκαίρι: ο τραυματισμός του Σπανούλη και η αναμονή μέχρι τα μέσα Ιουλίου, οι αρνήσεις των Περπέρογλου, Σχορτσανίτη, Μαυροκεφαλίδη, η ασυγχώρητη κοπάνα του Κουφού, το αδυσώπητο σαμποτάζ του Ολυμπιακού, η εκκρεμότητα με την τιμωρία του Καλάθη, ακόμη και η καθυστέρηση στην πρόσληψη νέου προπονητή αποτέλεσαν πολλαπλή τροχοπέδη στην προετοιμασία της Εθνικής. Ο ίδιος ο Νίκος Ζήσης, ο φύσει αισιόδοξος αλλά και ρεαλιστής, ομολόγησε σήμερα ότι αρχικά δεν πίστευε σε αυτή την ομάδα.
- Οι απουσίες της ομάδας την άφησαν μισόγυμνη σε δύο καίριες θέσεις. Ο Γιάννης Μπουρούσης έμεινε αβοήθητος στην καρδιά της ρακέτας, αφού ο Βουγιούκας απογοήτευσε και τον τελευταίο υπομονετικό ενώ οι υπόλοιποι σέντερ αποδείχθηκαν κατώτεροι των απαιτήσεων. Η απουσία του Βασίλη Σπανούλη έγινε θηλειά στον αγώνα με τη Σερβία, όπου χρειαζόταν ένας μπροστάρης για να πιάσει τον αντίπαλο από τα μαλλιά. Περιέργως πως, η αιρετική και εκπάγλου ασχετοσύνης άποψη ότι «η Εθνική παίζει καλύτερα χωρίς τον Σπανούλη», εξαφανίστηκε από το προσκήνιο τις τελευταίες μέρες.
- Δεν περισσεύει κανείς από την Εθνική Ελλάδας. Δεν είμαστε η Ισπανία που έχει 10-11 παίκτες από το ΝΒΑ ούτε η Γαλλία που παράγει ταλέντα σωρηδόν από τις ακαδημίες της ούτε η Σερβία που βγάζει μπασκετμπολίστες στα κλαδιά των δέντρων. Πόσες ομάδες μπορούν να αφήσουν σπίτι δύο από τους 5-6 κορυφαίους παίκτες της Ευρώπης και μολαταύτα να μείνουν αξιόμαχες σε παγκόσμιο επίπεδο; Η Ελλάδα μπορεί, οπότε της αξίζει έπαινος. Αλλά η δεξαμενή της ποιότητας δεν είναι αστείρευτη. Φέτος έμεινε πίσω μία ξεχωριστή 12άδα που θα μπορούσε να σταθεί ανεξάρτητα σε μεγάλη διοργάνωση: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παππάς, Αθηναίου, Μπράμος, Περπέρογλου, Γιάνκοβιτς, Φώτσης, Τσαϊρέλης, Κουφός, Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσανίτης. Χωρίς να υπολογίζουμε τους μικρότερους σε ηλικία.
- Η εικόνα του Β’ Ομίλου μας κοίμισε σε μεγάλο βαθμό. Το 5-0 είναι ασφαλώς αξιέπαινο, αλλά ο αποκλεισμός των τεσσάρων ομάδων (Ελλάδας, Κροατίας, Αργεντινής, Σενεγάλης) από τις αντίστοιχες του Α’ Ομίλου έδειξε ότι υπήρχε διαφορά επιπέδου. Όχι μεγάλη, αλλά αρκετή για να αναδείξει σε νοκ-άουτ αναμετρήσεις τις σκληραγωγημένες ομάδες που ήλθαν από τη Γρανάδα. Και πάλι, όμως, η Κροατία ήταν η 4η ομάδα του προηγούμενου Ευρωμπάσκετ (ενισχυμένη μάλιστα φέτος), η δε Αργεντινή έχει μέταλλο, βαριά φανέλα και παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Κρίμα που δεν βρέθηκε η Εθνική μας στην «αγκύλη» των Ομίλων Γ’ και Δ’. Είδα την Τουρκία να φτάνει στα προημιτελικά με 8-9 παίκτες που δεν θα έβρισκαν θέση στην ελληνική 12άδα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Με wild card και αυτή, θυμίζω.
- Ο Φώτης Κατσικάρης μοιάζει να είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Εφερε μαζί του νεωτερισμούς αλλά και γνώση της κληρονομιάς, σχέσεις αλληλοεκτίμησης με τους παίκτες, αισιοδοξία και νιάτα, πείρα και ευρωπαϊκό αέρα, μία κατεύθυνση και μία φιλοσοφία, έναν άνεμο ανανέωσης που ήταν απολύτως απαραίτητος. Πλαισιωμένος από ικανούς και φτασμένους προπονητές, φρόντισε πρώτα απ’όλα να προστατεύσει τα στεγανά των αποδυτηρίων από τους αυλικούς και τους τσαρλατάνους του προέδρου. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον θα θεωρηθεί προσόν αυτό το τελευταίο, στις όποιες διαπραγματεύσεις με την Ομοσπονδία. Λογικά, θα συνεχίσει και τα επόμενα δύο καλοκαίρια.
- Ο ίδιος Κατσικάρης απέτυχε ασυζητητί στην πνευματική προετοιμασία των παικτών για τον αγώνα με τους Σέρβους. Προσωπικά πιστεύω ότι παρασύρθηκε από την αύρα της ομάδας, η οποία έδινε την εντύπωση ότι ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμη για οποιαδήποτε αποστολή, ότι είχε στον μηχανισμό της δικλείδες αυτοπροστασίας και αυτοδιόρθωσης. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Χρειαζόταν οπωσδήποτε η καθοδήγηση του προπονητή. Δεν έφτανε ο αυτόματος πιλότος για τέτοια ριψοκίνδυνη πτήση. Η Εθνική έπρεπε να μασήσει σίδερα το βράδυ της Κυριακής, όχι τσιχλόφουσκα.
- Όπως έγραψα πολλές φορές τις προηγούμενες ημέρες, τη διαφορά ανάμεσα σε κάτι καλό και σε κάτι μεγάλο την κάνουν ο 8ος, ο 9ος, ο 10ος παίκτης. Στο κρίσιμο ματς, η Εθνική πήρε ελάχιστα πράγματα από ρολίστες όπως ο Σλούκας, ο Βουγιούκας και κατά δεύτερο λόγο ο Βασιλειάδης. Η πρώτη και μοναδική κακή βραδιά του (άσφαιρου αλλά γενικά θετικού) Κώστα Παπανικολάου κούμπωσε με τα υπόλοιπα κενά και άφησε την ομάδα ορφανή. Οι Σέρβοι πόνταραν σε ένα κουαρτέτο πρωτοκλασάτων, αλλά έφτασαν σε θρίαμβο χάρη στη συνεισφορά εφεδρικών όπως ο Κάλινιτς, ο Μάρκοβιτς, ο Γιόβιτς.
- Η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο ήταν το καλύτερο εχέγγυο για την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα της Εθνικής. Ο μικρός έδειξε απρόσμενη προσαρμοστικότητα σε ένα είδος μπάσκετ που θα’πρεπε να του φαίνεται ξένο και έγινε πολύτιμο γρανάζι της ομάδας σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Ταυτόχρονα έβγαλε συναίσθημα και θέληση, ενώ η ενέργειά του βοήθησε τους συμπαίκτες του να κλέβουν ανάσες και δυνάμεις στο 20λεπτο της συμμετοχής του. Ο Αντετοκούνμπο ήταν και ατραξιόν, αλλά ουδέποτε έδωσε δικαίωμα να τον πουν χαζοχαρούμενο ή αλλοπαρμένο. Του οφείλουμε συγχαρητήρια.
- Η Εθνική δεν μπορεί χωρίς τους πόντους και τα ριμπάουντ του Μπουρούση, αλλά μπορεί κάλλιστα χωρίς τη συμπεριφορά του. Ο εκνευρισμός του πότισε πολλές φορές όχι τον αντίπαλο, αλλά τους ίδιους του τους συμπαίκτες, με αποκορύφωμα την παρ’ολίγον αυτοχειρία στον αγώνα με την Αργεντινή. Υποψιάζομαι βέβαια ότι ο Μπουρούσης χρεώθηκε αυτόν τον ρόλο (του πρωταγωνιστή στους τσαμπουκάδες) βάσει σχεδίου, για να δείξει στους αντιπάλους ότι η νεανική μας ομάδα δεν ήταν του κλώτσου και του μπάτσου. Ποιος άλλος θα μπορούσε να αναλάβει αυτή την ευθύνη; Πάντως όχι ο μειλίχιος Ζήσης ούτε οι Πρίντεζης, Καϊμακόγλου. Δεν παύει, όμως, να ήταν μία παραφωνία στη συνολική αίσθηση υγείας.
- Η δαπανηρή πρωτοβουλία για τη συμμετοχή της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ δικαιώθηκε εκ των πραγμάτων. Η ομάδα παρέμεινε στο διεθνές προσκήνιο, έκανε αρκετό θόρυβο με τα αποτελέσματά της, ανανέωσε την ψήφο εμπιστοσύνης που ανέκαθεν της έδινε ο αγνός φίλαθλος, υπενθύμισε ότι είναι υγιές κύτταρο και απέφυγε την κρίση εσωστρέφειας που καραδοκούσε. Από το σκοτάδι, προτίμησε τους προβολείς. Φοβάμαι ότι η Εθνική θα εμφανιζόταν αποδεκατισμένη στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ, θα έπαιζε με τα τριτοτέταρτα, οπότε θα κινδύνευε με στραπάτσο σαν αυτό που έπαθαν οι (ανήμποροι να συσπειρώσουν τα δικά τους αστέρια) Μαυροβούνιοι. Αντέχει το ελληνικό μπάσκετ να χάσει ολόκληρη διετία; Όχι βέβαια. Δείτε τη φετινή 12άδα της Εθνικής Ανδρών και πείτε μου πόσοι θα έτρεχαν Αύγουστο μήνα στις Ισλανδίες και στις Αρμενίες.
- Ο Ελληνας φίλαθλος παραμένει ερωτευμένος με τις νίκες και διαζευγμένος με την πραγματικότητα. Οι περισσότεροι ανακάλυψαν την Εθνική μετά το αρχικό 3-0 και βάλθηκαν να ονειρεύονται μεγαλεία. Στα live του τελευταίου 4ημέρου, όλοι ρωτούσαν «αν τους έχουμε τους Αμερικάνους» και «αν έφτασε η ώρα να εκδικηθούμε τους Ισπανούς». Σε όλα τα κείμενά μου, ακόμα και στα πιο αισιόδοξα, συνδύαζα τους επαίνους με μάταιες εκκλήσεις για ψυχραιμία και προσγείωση. «Όλα παίζονται σε μία ζαριά 40 λεπτών», έγραφα και ξανάγραφα, από τη μέρα της κλήρωσης κιόλας. «Παίζουν και οι άλλοι μπάσκετ, υπάρχει και αντίπαλος», μάλλιασε η γλώσσα μου να υπενθυμίζω. Η κοινή γνώμη που ξαφνικά οραματίστηκε μετάλλια ζητάει τώρα εξηγήσεις για τη δική της αστοχία. Η ίδια η αποστολή (προπονητές και παίκτες) ουδέποτε μίλησε για βάθρο, άσχετα αν οι εμφανίσεις της τοποθέτησαν τον πήχυ ψηλά. Ας μην αναφερθώ ξανά στους εν Ελλάδι κακεντρεχείς, που θέλουν τις Εθνικές ομάδες αποτυχημένες και μίζερες ώστε να μοιάζουν με αυτό που οι ίδιοι βλέπουν στον καθρέφτη τους.
- Κάτι τελευταίο, αντί υστερογράφου. Την ιδανική λύση για τη διαδοχή του Βασιλακόπουλου την έβλεπα μπροστά μου, κάθε μέρα, στη Μαδρίτη. Εχει άσπρα μαλλιά και αθλητικό παράστημα, μετράει δεκαετίες ολόκληρες στα γήπεδα, αλλά και 411 συμμετοχές με τη γαλανόλευκη φανέλα. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, οδήγησε την Εθνική Ανδρών στις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιστορίας της. Εχει απαράμιλλη όρεξη για δουλειά και αναπνέει μπάσκετ. Είναι μόλις 55 ετών. Κάποτε επέλεξε να πηδήξει από το πλοίο και άφησε να φθαρεί η εικόνα του, αλλά σίγουρα το έχει μετανιώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου