Ο οπαδός του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ, του Παπάγου, του Ερμή Λαγκαδά, της Εθνικής Ελλάδας αγαπά τη νίκη. Στην ήττα λίγοι είναι οι οπαδοί που θα στηρίξουν, που θα πάνε στο γήπεδο και θα φωνάξουν για την αγαπημένη τους ομάδα (μην τσακωθείτε στα σχόλια για το οι οπαδοί ποιας ομάδας στηρίζουν περισσότερο στα δύσκολα, θα είναι άτοπο διότι όλοι οι σύλλογοι έχουν έναν τέτοιο πυρήνα φιλάθλων). Πηγαίνετε μια φορά στο γήπεδο με έναν φίλο σας, πάρτε τον ηλεκτρικό, φορέστε το κασκόλ σας, φάτε βρώμικο και καθίστε στο καρεκλάκι σας με μοναδικό σκοπό να συμπαρασταθείτε στην ομάδα σας. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αν ήδη το κάνετε, τότε να γίνεται συχνότερα.
Ο «Θεός» στην κακή του βραδιά γίνεται... ο μαλάκας, γίνεται ο χέστης που απλά δε μπορεί, γίνεται ο άσχετος.
Δεν είναι έτσι όμως. Οι παίκτες δεν είναι ρομπότ. Άνθρωποι είναι και ευτυχώς, γιατί σε διαφορετική περίπτωση τα μπάσκετ θα τελείωναν 225-224 και τα ματς ποδοσφαίρου 9-8.
ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΑ ΤΑ SOCIAL MEDIA
Αυτό το κείμενο φυσικά και γράφεται με αφορμή τον αποκλεισμό της Εθνικής Ελλάδας. Το βράδυ της Πέμπτης που είχαμε νικήσει με μπασκετάρα την Αργεντινή τα social media πήραν φωτιά. Ξέρετε μωρέ... για τους «Θεούς». Τρεις μέρες αργότερα πάλι φωτιά, αλλά για τους «μαλάκες, τους άχρηστους που έχασαν από τους Σέρβους».
Τη νίκη λατρεύει ο Έλληνας οπαδός, όχι την ομάδα του. Ξεκάθαρα φαίνεται από την προσέλευση του κόσμου του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ. Στα ντέρμπι, ουρές για εισιτήριο. Στα εύκολα ματς όπου η νίκη είναι δεδομένη, πατούν οι 1500 που πραγματικά αγαπούν την ομάδα τους.
Αγαπώ την ομάδα μου σημαίνει αγαπώ την προσπάθεια των παικτών της, του προπονητή της. Σημαίνει αγαπώ την ιδέα και όσα αυτή εκφράζει. Αγαπώ την ομάδα μου δε σημαίνει απαραίτητα και... νίκη, τίτλος, πανηγυρισμοί.
Οι επιτυχίες της ομάδας εννοείται πως ανεβάζουν τη διάθεσή μας και μακάρι να είναι συχνό το φαινόμενο, αλλά εκεί είναι όλα εύκολα. Στην ήττα οι παίκτες χρειάζονται ένα «δε πειράζει, πάμε για το επόμενο». Στις επιτυχίες όλοι οι οπαδοί είναι δίπλα. Στις αποτυχίες οι οπαδοί της νίκης εξαφανίζονται και μένει στην εξέδρα να φωνάζει αυτό το 10-15% max.
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤ
Η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος από την Σερβία διότι κυρίως δεν ήταν έτοιμοι πνευματικά (κάτι το οποίο είχα θίξει στο τελευταίο blog πριν το ματς). Δε μπήκαμε έτοιμοι για μάχη, μπήκαμε μπλαζέ και αυτό δεν αποτελούσε χαρακτηριστικό των παικτών του Φώτη Κατσικάρη.
Πολλοί έκαναν λόγο για την κακή άμυνα που έπαιξαν οι διεθνείς μας. Συμφωνώ εν μέρει... να παραδεχτούμε όμως και ότι οι Σέρβοι πολλές φορές σκόραραν με ένα ελληνικό χέρι απλωμένο στο πρόσωπό τους, πολλές. Είχαν βρει ρυθμό, τους άφησε η Ελλάδα να βρουν ρυθμό και πίστευαν πως πετούσαν χαλίκι στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Όταν ξεκινά ένα ματς κάτι πρέπει να θυσιάσεις. Οι πεντάδες ποτέ δε ματσάρονται απόλυτα. Σε μία πεντάδα με Μάρκοβιτς, Τεόντοσιτς, Κάλινιτς, Μπιέλιτσα και Ραντούλιτσα λογικό είναι να ρισκάρεις με τον... Κάλινιτς. Τα έβαλε ο Σέρβος και άλλαξε η εικόνα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ως προς το αποτέλεσμα, η Εθνική Ελλάδας απέτυχε παταγωδώς. Μόνο ως προς το αποτέλεσμα.
Η Ελλάδα έδειξε απίστευτη ομοιογένεια, συνοχή, μπασκετική ομοιομορφία, κατάφερε για πέντε μέρες να ενώσει άπαντες. Επειδή έχασε (διαλύθηκε) σε ένα παιχνίδι, δε μπορεί να μηδενίζεται η συνολική προσπάθειά της.
ΥΓ: Ο Φώτης Κατσικάρης φυσικά και έκανε λάθη, αλλά πρέπει να μείνει μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες (αν πάμε).
ΥΓ 2: Μου προκαλεί θλίψη να βλέπω Ντίβατς, Μποντιρόγκα, Τάρλατς στις ηγετικές θέσεις της σερβικής ομοσπονδίας και από την άλλη να βλέπω τους υπερήλικες της δικής μας. Έχουν προσφέρει πολλά, αλλά έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αποχωρήσουν. Ας αναλάβουν οι Παπαλουκάς, Ρεντζιάς, Γιαννάκης, Αλβέρτης, Φασούλας. Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να έχουν τα ηνία. Από το 2009 έχουμε γεμίσει με αποτυχίες. Μέχρι και από τη Νιγηρία χάσαμε. Κάπου πρέπει να φταίνε και οι διοικούντες.
ΥΓ 3: Διαφωνώ κάθετα με το δικαίωμα της wild card. Είναι αστείο φαινόμενο. Τα 800.000 ευρώ που δόθηκαν όμως, δόθηκαν για τη συμμετοχή και όχι για τη νίκη μας. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό γιατί δε σημαίνει πως επειδή πληρώσαμε, θα κερδίζαμε και κάτι πέραν του δικαιώματος να βρεθούμε στην Ισπανία.
ΥΓ 4: Όσοι ενοχλήθηκαν από το status του Γιώργου Πρίντεζη φυσικά και ανήκουν στην κατηγορία αυτών στους οποίους αναφέρεται (σε αυτούς που ήθελαν να χάσουν). Διαφωνώ ωστόσο κάθετα με τη συγκεκριμένη λέξη που χρησιμοποίησε. Ο Γιώργος (και ο κάθε διεθνής) είναι πρότυπο για δεκάδες χιλιάδες παιδιά και δεν πρέπει να χρησιμοποιεί δημοσίως τέτοια γλώσσα.
ΥΓ 5: Η διαμάχη μεταξύ ποδοσφαιρικών και μπασκετικών δημοσιογράφων η οποία ξέσπασε (και στην οποία λυπάμαι για τον εαυτό μου, αλλά συμμετείχα και εγώ παρασυρόμενος) ήρθε να επιβεβαιώσει γιατί δε μας διαβάζει ο κόσμος, γιατί δεν αγοράζει εφημερίδες, γιατί τον έχουμε απομακρύνει από τα γραπτά μας.
ΥΓ 6: Να αγαπάτε την ομάδα σας περισσότερο όταν χάνει. Γεμίζει η ψυχή σας πιο πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου