Αν είχε και λίγο κόσμο...!!

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ανηφορίζει στη Θεσσαλονίκη για να επαινέσει αυτούς που κολυμπούν αντίθετα στο ρεύμα.

Ταξιδεύοντας στις τέσσερις γωνιές της Ελλάδας για να καλύψω το πρωτάθλημα μπάσκετ, πέρυσι για λογαριασμό της Nova, πέρασα από όλα τα γήπεδα της Α1 με εξαίρεση (δυστυχώς) τα Τρίκαλα.

ADVERTISEMENT

Ομολογώ ότι συμπάθησα όλες τις ομάδες και δεν ήθελα να υποβιβαστεί καμία. Επεσαν, τελικά, η λιγότερο ποιοτική (Ικαρος) και η μοναδική που παρουσίασε κάποια εκφυλιστικά σημάδια στη διοίκηση (Ηλυσιακός). Δίκαιο, αλλά θα προτιμούσα να σωθούν όλοι!
Στη Χαλκίδα δούλεψαν σωστά και σοβαρά, ενώ στα Ιλίσα φτιάχτηκε μία καλή ομάδα που άξιζε να περπατήσει. Ελπίζω ότι θα επιστρέψουν αμφότεροι και ότι θα μάθουν από τα λάθη τους.
Τώρα που δεν ανήκω πια στο δυναμικό της Nova και δεν εμπλέκομαι στην τηλεοπτική κάλυψη της Α1, μπορώ και να σας αποκαλύψω ποιον από τις 14 «μονομάχους» συμπάθησα περισσότερο.
Τον ΠΑΟΚ.
Προσοχή, μιλώ αποκλειστικά για την ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟΚ και τους 40-50 ανθρώπους που την απαρτίζουν. Όχι για τον σύλλογο συνολικά, όχι για το ερωτευμένο με το ποδόσφαιρο κοινό του, όχι για ο,τιδήποτε άσχετο με την ΚΑΕ. Αυτά δεν μου κάνουν ούτε κρύο ούτε ζέστη. Τα οπαδικά ας μείνουν έξω από αυτή τη συζήτηση.
Πέρασα 6-7 φορές από την Πυλαία και συμπάθησα την ομάδα μπάσκετ του βόρειου «Δικεφάλου». Επιτρέψτε μου να σας πω γιατί.

1. Η διοίκησή του έχει θέσει ως βασική και απόλυτη προτεραιότητα την οικονομική εξυγίανση της ΚΑΕ. Δεν κάνει τρελά ανοίγματα, δεν χτίζει σε κινούμενη άμμο, δεν αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις παρελθόντων ετών, δεν ποντάρει σε ουρανοκατέβατους ψευτομεσσίες, δεν προσθέτει χρέη πάνω στα χρέη.
2. Την ομάδα υπηρετούν δικοί της άνθρωποι, που έχουν φορέσει τη φανέλα του ΠΑΟΚ και την έχουν τιμήσει όσο λίγοι. Ο Μπάνε Πρέλεβιτς σε ρόλο προέδρου, ο Νίκος Σταυρόπουλος σε πόστο τεχνικού διευθυντή. Και όχι μόνο αυτοί. Όταν στέκουν στην πρώτη γραμμή των επάλξεων οι δύο εμβληματικοί αστέρες της δεκαετίας του ’80, ουδείς δικαιούται να αμφισβητεί τις αγαθές προθέσεις.
3. Ο προπονητής είναι ο ίδιος από το 2009 και μάλιστα το συμβόλαιό του ανανεώθηκε ως το 2019. Αυτό θα ήταν από μόνο του τίτλος τιμής για οποιαδήποτε ομάδα, πόσω μάλλον ελληνική. Αλλά ο Σούλης Μαρκόπουλος αποτελεί γαλόνι για τον σύλλογο, για το μπάσκετ και για τον ελληνικό αθλητισμό συνολικά. Εάν είχε μεγαλύτερο στόμα και πιο λαμπερό προφίλ, θα καθόταν στην καρέκλα του Ομοσπονδιακού εδώ και χρόνια. Και όχι άδικα.
4. Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες της εποχής και το σχεδόν έρημο τοπίο της πόλης, η ομάδα μπάσκετ εξακολουθεί να παράγει ταλέντα και να τα παραδίδει έτοιμα στην κατανάλωση. Αρκετοί από τους διεθνείς της επόμενης γενιάς (Κόνιαρης, Λιάπης, Κώττας κ.α.) έρχονται να προσθέσουν τα ονόματά τους στη χρυσή φουρνιά των Βασιλειάδη, Βασιλόπουλου, Μαυροκεφαλίδη. Και υπάρχουν κι άλλοι.
5. Οι Ελληνες παίκτες που εργάζονται σε αυτό το περιβάλλον ανανεώνουν τα κύτταρά τους και κάνουν νέο ξεκίνημα στην καριέρα τους. Ο Μπόγρης και ο Τσαϊρέλης έφτασαν από το πουθενά στην Εθνική Ανδρών. Ο Χαραλαμπίδης θα μπορούσε να τη στελεχώσει ακόμα και στα 38 του. Ο Κασελάκης, ο Τσόχλας, ο Δέδας είναι επαγγελματίες με τα όλα τους. Ο Μαργαρίτης έγινε παίκτης Α1 στα 31 του. Και αυτή είναι μόνο η περυσινή ομάδα.
6. Οι (όχι πολλοί) ξένοι παίκτες επιλέγονται με προσοχή και συνήθως συνδυάζουν ποιότητα, ταπεινοφροσύνη και …οικονομία. Ο Ντι Τζέι Κούπερ ήταν ο πραγματικός MVP της περυσινής Λίγκας και επιβραβεύτηκε με πλουσιοπάροχο συμβόλαιο στη Ρωσία. Μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή ο φετινός  Τζέικ Όντουμ, κι ας μη πολυγεμίζει το μάτι.
7. Η ΚΑΕ πραγματοποιεί δειλά αλλά τολμηρά βήματα στον τομέα του μάρκετινγκ, με αρκετές (αν και ταπεινές) χορηγίες, μπουτίκ στο γήπεδο, διαγωνισμούς, άλλα χάπενινγκ και τα συναφή. Με σφεντόνες, αλλά και με προσεκτικό βόλι. Επίσης γίνεται σωστή δουλειά στον δύσβατο τομέα των σχέσεων με τα ΜΜΕ.
8. Το σημαντικότερο απ’όλα: η διοίκηση προτίμησε να προχωρήσει σε ρήξη με τους φανατικούς (που ούτως ή άλλως εμφανίζονται στην Πυλαία μόνο όταν μυρίζονται μπάχαλο), παρά να τους κάνει τεμενάδες. Η ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τα επεισόδια που οδήγησαν στη διακοπή του ντέρμπι με τον Άρη ήταν μνημείο αθλητικού ήθους. «Δεν σας θέλουμε, να φύγετε, να πάτε αλλού», ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα. Άλλοι, σχεδόν όλοι οι άλλοι, τους χαϊδεύουν τους κάφρους.

Το πληρώνει, βέβαια, η ΚΑΕ ΠΑΟΚ, με το ίδιο νόμισμα που παλαιότερα εκτόξευσαν οι "ασυμβίβαστοι" της ΑΕΚ στο κεφάλι του ρομαντικού Γιάννη Φιλίππου. Το αχανές γήπεδο χάσκει άδειο στους περισσότερους αγώνες, μολονότι ο σύλλογος έχει πίσω του μιλιούνια πιστών.
Ας μη γελιόμαστε, «μπασκετικό κοινό» δεν είχε ποτέ ο ΠΑΟΚ. Τέτοιο συναντάς μόνο στη διπλανή γειτονιά, στον άσπονδο συμπολίτη Άρη. Τηρουμένων των αναλογιών, τέτοιο δεν υπάρχει ούτε στον Παναθηναϊκό (για ομάδα με με 6 ευρωπαϊκά μιλάμε...) ούτε βέβαια στον Ολυμπιακό.
Εάν με κάποιο τρόπο αναζωπυρωθεί η παλαιά αντιπαλότητα, σε αθλητικά όμως πλαίσια, το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να λάβει φιλί ζωής. Δεν γίνεται ισχυρό μπάσκετ χωρίς ισχυρή Θεσσαλονίκη.
Παρακολούθησα τους αγώνες του τουρνουά «Πέτρος Οικονομάκης» (το οποίο έγινε κανονικά, αδιαφορώντας για το κροκοδείλιο πένθος του Ανδριανού) και αισθάνθηκα ότι είναι ακόμη ζωντανή αυτή  συμπάθεια. Ο ΠΑΟΚ έχασε στην παράταση από μία ομάδα Ευρωλίγκας, την Ούνιξ Καζάν, και κέρδισε τα άλλα δύο παιχνίδια του.
Η φετινή ομάδα του "Δικεφάλου" μοιάζει εξίσου καλή με την περυσινή, μολονότι έχασε τα 3 βασικότερα στελέχη της και τον πολύτιμο Χάρη Μαρκόπουλο, που ανδρώθηκε ως προπονητής στο πλευρό του πατέρα του και ανέλαβε τον νεοφώτιστο Κόροιβο. Πήρε πάλι αξιόλογους ξένους (Οντουμ, Λάνγκφορντ, Κάρτερ, Βον), κράτησε ζωντανό τον ελληνικό πυρήνα και φαντάζει φαβορί για να ξανακερδίσει την 3^η θέση, αν όχι κάτι παραπάνω.
Θα θυμάστε δα, ότι στα περυσινά ημιτελικά απείλησε σοβαρά τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό. 

*Πηγή: gazzetta.gr*