Εκεί είναι ο Μπλάνκο Γκεοργκίεφ, γεννημένος στις 22 Μαρτίου του 1955. Ενας τεράστιος τερματοφύλακας που σημάδεψε με την παρουσία του -και αυτός- τη μεγάλη ομάδα του Ηρακλή στη δεκαετία του 1980.
Στο σήμερα, ο Ηρακλής μετρά αντίστροφα για να αρχίσει το Πρωτάθλημα σε έναν χώρο εντελώς παράταιρο με την ιστορία του. Για τέταρτη σεζόν λείπει από τον φυσικό του χώρο και αυτό θα πρέπει να είναι στο μυαλό όλων για τη διαδικασία της επιστροφής.
Μπαίνοντας λοιπόν στην τελική ευθεία πριν από το Πρωτάθλημα, έρχεται αυτή η συζήτηση (φυσικά στα ελληνικά, τα μιλά πολύ καλά) με τον Μπλάνκο.
Ο Γκεοργκίεφ στέλνει όλη τη δύναμη των ευχών του στην ομάδα που αγαπά. Ανοίγει το προσωπικό αρχείο φωτογραφιών του (και τον ευχαριστούμε πολύ για αυτό) και διδάσκει μεγαλείο για το τι σημαίνει Ηρακλής. Και τούτη η διδαχή είναι πολύ σύγχρονη για όλους τους σύγχρονους (όσοι δεν έχουν καταλάβει) τώρα που ένα ακόμη Πρωτάθλημα ξεκινά.
Σιόν, Ρεν και Ηρακλής
Ηταν το 1983 όταν ήρθε. Εμεινε πέντε χρόνια, ως το 1988. Εκανε συζητήσεις και με την ελβετική, Σιόν και με τη γαλλική, Ρεν. Ηρθε στον Ηρακλή. Κι ακόμη και τώρα, υπάρχουν παιχνίδια που δεν ξεχνά με την ομάδα με την οποία δέθηκε.
“Η νίκη επί της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια με 3-1. Ο ημιτελικός Κυπέλλου (το 1987) με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ”. Υπάρχει ένα παιχνίδι που τον πονά. Οπως όλο τον κόσμο του Ηρακλή.
“Ο τελικός του 1987, Κάτι δεν γινόταν καλά μέσα στην ομάδα, η διοίκηση με τον Αρχοντίδη δεν είχε καλές σχέσεις. Αν ήταν λίγο πιο καλή η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της ομάδας…”
Δεν ξεχνά την αγάπη του κόσμου. “Θυμάμαι, μετά που αποκλείσαμε τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και περάσαμε στον τελικό, την υποδοχή του κόσμου στη Θεσσαλονίκη, σε όλο τον δρόμο από τη Μίκρα μέχρι το ξενοδοχείο, στο Μακεδονία Παλλάς”.
-Μπορούσες να μείνεις κι άλλο;
“Κάθισα πέντε χρόνια. Ναι, μπορούσα να παίξω κι άλλο. Οταν έφυγα από τον Ηρακλή ήμουν 33 χρόνων. Το ποδόσφαιρο όμως στην Ελλάδα έχει τρομερή πίεση και σε έναν τερματοφύλακα πέφτει και παραπάνω καμιά φορά. Ισως αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον έφυγα”.
-Μετά;
“Μετά σταμάτησα και το ποδόσφαιρο. Δεν υπήρχε κάτι που να με κεντρίζει για να συνεχίσω”.
-Μιλάς με τους παλιούς σου συμπαίκτες;
“Μιλάμε συχνά. Κατά καιρούς έχω μιλήσει με τον Χατζηπαναγή, τον Κωφίδη, τον Ορφανίδη, τον Ξανθόπουλο, τον Παπαϊωάννου, τον Αδάμου”.
-Είχες μάθει για την περιπέτεια που είχε ο Καραϊκος, την οποία άφησε πίσω του και τώρα είναι καλά;
“Ναι, το είχα μάθει. Μαζί, είχαμε μιλήσει πριν γίνει αυτό το περιστατικό. Να του δώσετε τα χαιρετίσματά μου και χαίρομαι πολύ που είναι καλά”.
-Ολοι οι παίκτες έχουν στη διάρκεια της πορείας του, ανέκδοτες ιστορίες που τις θυμούνται. Θυμάσαι καμιά τέτοια;
“Ηταν πριν αρχίσει ο ημιτελικός με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, το 1987. Μπαίνει ο Θεοδωρίδης στο δωμάτιό μου και μου λέει, Μπλάνκο τώρα εξαρτάται από σένα. Θα σου δώσω όσα λεφτά θέλεις, αν είσαι ο καλύτερος παίκτης και πάρουμε την πρόκριση. Και γύρισα και του είπα, δεν θέλω τίποτα. Αν κερδίσουμε, δώσε όλα τα λεφτά στην ομάδα”.
Λατρεία για Χατζηπαναγή
Κάποια στιγμή η κουβέντα πάει αναπόφευκτα και στον Βασίλη Χατζηπαναγή. “Τέτοιος παίκτης δεν γεννιέται κάθε μέρα. Ο Χατζηπαναγής είναι ο Μαραντόνα. Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχω δει στη ζωή μου”.
-Εχεις δεθεί με την ομάδα…
“Μόνο τον Ηρακλή αγαπάω και πάντα θα τον αγαπάω. Και να γύριζα τον χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα. Τον Ηρακλή τον παρακολουθώ, ξέρω τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια και ότι βρίσκεται σε κατηγορίες που φυσικά δεν ανήκει. Στέλνω τις ευχές μου για να επιστρέψει”.
“Η διαιτησία; Ποτέ…”
Κι όμως… Εκείνη η ομάδα δεν πήρε τίτλο. Εκείνη η ομάδα που εντυπωσίασε με το ποδόσφαιρο που έπαιξε. Που έκανε όλη την Ελλάδα να μιλά για αυτή όπου κι αν έπαιζε. Το συζητάμε με τον Μπλάνκο. Σε ένα από αυτά που στέκεται είναι και το εξής: “Δεν είχαμε βοήθεια. Δεν υπήρχε παιχνίδι που να νιώσεις ότι σε βοηθά η διαιτησία π.χ. Αντίθετα ένιωθα ότι η διαιτησία ήταν κόντρα και αυτό το καταλαβαίνεις σε φάσεις που υπάρχει αμφιβολία, σε πέναλτι, φάουλ κ.λ.π.”.
Από την άλλη βέβαια, υπήρχαν και κάποια παιχνίδια που ήταν καθοριστικά. Οπως π.χ. εκείνο με τον Παναθηναϊκό στο κατάμεστο από 45.000 κόσμο, Καυτανζόγλειο, στις 12 Φεβρουαρίου 1984 που έληξε 2-2, με τον Ηρακλή να χάνει μεγάλη ευκαιρία με τον Μιτόσεβιτς και τον Αδάμου να έχει δοκάρι στο τέλος.
“Αν κερδίζαμε εκείνο το παιχνίδι δεν ξέρω αν θα παίρναμε Πρωτάθλημα αλλά Ευρώπη θα βγαίναμε σίγουρα”. Και για να καταλάβει κάποιος το νόημα των λόγων του Γκεοργκίεφ να αναφέρουμε ότι εκείνη την περίοδο ο Ηρακλής τερμάτισε τρίτος. Πρώτος τερμάτισε ο Παναθηναϊκός με 46 βαθμούς, δεύτερος ο Ολυμπιακός με 44 και τρίτος ο Ηρακλής με 42, με τον βαθμολογικό σύστημα βεβαίως να δίνει δύο βαθμούς -τότε- στη νίκη. “Το Καυτανζόγλειο ήταν γεμάτο σε κάθε παιχνίδι. Η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική".
Ο Ντοϊτσινόφσκι που συγκινεί
Ο Γκεοργκίεφ έφυγε, ως παίκτης, από τον Ηρακλή το 1988. Δέκα χρόνια μετά, το 1998 επέστρεψε στην ομάδα, ως μέλος του τεχνικού τημ. Προπονητής τότε ήταν ένας άλλος Σκοπιανός, ο Κίρο Ντοϊτσινόφσκι. Η ιστορία του πρώην προπονητή του Ηρακλή συγκινεί. Οπως έχει πει ο Μπλάνκο, λόγω μιας αρρώστιας έχασε και τα δύο του πόδια και είναι καθηλωμένος σε καροτσάκι.
Ο Μπλάνκο, παππούς…
Η γυναίκα του είναι η Κατερίνα. Εχει δύο παιδιά, την Αννα που είναι 37 χρόνων και τον 33χρονο Νίκο. Εχει και δύο εγγόνια. Είναι παππούς… Και βέβαια είναι χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες με τα παιδιά του όταν ήταν στη Θεσσαλονίκη και έπαιζε για τον Ηρακλή που τους μετέδιδε -εκτός των άλλων- την αγάπη για την ομάδα. Οι φωτογραφίες της Αννας και του Νίκου με τον μπαμπά στο Καυτανζόγλειο ή ο Νίκος να φωτογραφίζεται στο σπίτι με τη φανέλα του Ηρακλή, είναι ενδεικτικές.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου