ADVERTISEMENT
Πρώτα απ’ όλα πέτυχε δυο νίκες στους τρεις αγώνες που έπαιξε στο 4ο Τουρνουά στη μνήμη του Πέτρου Οικονομάκη κι επειδή αφενός αυτοί έμειναν ενθουσιασμένοι, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους οικοδεσπότες, καλά να’ μαστε, νομίζω ότι θα βαρεθούν οι μεν να βλέπουν τα μούτρα των δε και τούμπαλιν!
Δεύτερον, δοκίμασαν τις αντοχές τους, διότι άντεξαν να παίξουν τρεις παρατάσεις μέσα σε 24 ώρες!
Τρίτον, δοκίμασαν τις... μπουγάτσες (όχι της Θεσσαλονίκης, αλλά του) Ρεθύμνου τις οποίες πασπαλισμένες με άχνη ζάχαρη και κανέλα τους πέταξαν κατά την είσοδο τους στο γήπεδο για τον σαββατιάτικο αγώνα με την Αλ Ριάντι, οι Κρητικοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού! Αυτή ήταν μια μορφή αντιποίνων για τους γαύρους τους οποίους είχαν πετάξει στον πάγκο των ερυθρολεύκων οι ΠΑΟΚτσήδες στον από πάσης απόψεως σουρεαλιστικό ημιτελικό του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου, στις 16 του περασμένου Απριλίου στην Τούμπα. Τούτου δοθέντος, τηρήθηκε με ευλάβεια και η γαστριμαργική εθιμοτυπία διότι μετά το ψάρι, πάει ένα γλυκό μαζί με ένα ποτό!
Για το ποτό ούτε κουβέντα: καλή τσικουδιά που την πρόσφερε σε περιποιημένα μπουκάλια με την ετικέτα «Γαλερός 2008» ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Ωρίων», ο οποίος μάλιστα κάλεσε τον ΠΑΟΚ και στα καζανέματα του ερχόμενου Σαββατοκύριακου. Κι επειδή εάν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, τότε πηγαίνει το βουνό στον Μωάμεθ, δεν θα ξανακατέβει ο ΠΑΟΚ στο Ρέθυμνο, αλλά θα ανέβει το Ρέθυμνο στην Πυλαία για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος!
Πέμπτον και όντως εκπληκτικό: όσο υπερβολικό και βαρύ κι αν ακούγεται, τολμώ να γράψω ότι χθες ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε μια ομάδα της οποίας αποτελεί κανονικό υβρίδιο! Ε, διάβολε, ακόμη και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των συχνών μετακινήσεων (με αποτέλεσμα να χάνεται η τράπουλα) δεν είναι και πολύ συνηθισμένο να συστεγάζονται στην ίδια ομάδα πέντε παίκτες που έχουν φορέσει την φανέλα της ίδιας ομάδας στο παρελθόν. Για την ακρίβεια, είναι τέσσερις συν ένας: ο Γιώργος Δέδας, ο Απόλλων Τσόχλας, ο Μαρκ Κάρτερ και ο Κώστας Κακαρούδης που όλοι τους έχουν περάσει από το Ρέθυμνο, ενώ ο Χρήστος Σαλούστρος (που όσο τον βλέπω, τόσο μου μοιάζει σε στιλ με τον Ντούσαν Βούκτσεβιτς) είναι Ανωγειανός και εδώ και δυο χρόνια, μια με τον Πανιώνιο και μια με τον ΠΑΟΚ, όλο κάτι συμβαίνει και χαλάει το νόστιμον ήμαρ του στην Κρήτη. Παρεμπιπτόντως το Τουρνουά στη μνήμη του κοσμαγάπητου αγαθού γίγαντα Πέτρου Οικονονμάκη ήταν γεμάτο από συναισθήματα, νοσταλγία και επιστροφές, ιδιαιτέρως για τους οικοδεσπότες, που εκτός από τους τέσσερις πρώην παίκτες τους και τον Ρεθεμνιώτη Σαλούστρο υποδέχτηκαν κι άλλους πέντε ανθρώπους που τους θεωρούν δικούς τους: τον Αργύρη Πεδουλάκη, τον Γιώργο Βόβορα και τον Κώστα Καϊμακόγλου από την Ούνικς Καζάν (των επτά Ελλήνων παρακαλώ!) τον Μπρεντ Πετγουέι και τον γιατρό Μανώλη Μυριοκεφαλιτάκη από τον Ολυμπιακό. Από που κι ως που θεωρούμε εμείς οι Ρεθεμνιώτες δικό μας άνθρωπο και τον Καϊμακόγλου; Μα η αδερφή του διεθνούς φόργουορντ, μένει εδώ και χρόνια στην πόλη μας και επίσης ο Κώστας έρχεται κάθε χρόνιο για διακοπές! Πλάκα πλάκα μόνο στην Αλ Ριάντι δεν υπήρχε κάποιος που να σχετίζεται με το Ρέθυμνο, αλλά δεν παίρνω κιόλας όρκο γι αυτό, δεδομένου ότι κάποια ρίζα πρέπει να ‘χει από τα μέρη μας ο κοσμοπολίτης Σούμποτιτς για τον οποίο ισχύει απολύτως το όπου γης (Χερτσεγκνόβι στο Μαυροβούνιο, Σπλιτ στην Κροατία, Λιουμπλιάνα στη Σλοβενία, Σμύρνη στην παλιά Μικρά Ασία, Κοκκινιά) και πατρίς!
Έκτον και ίσως το σημαντικότερο: οι ΠΑΟΚτσήδες έκαναν ευτυχισμένο έναν άνθρωπο που δεν τον ήξεραν και πιθανότατα δεν θα τον ξανασυναντήσουν ποτέ στη ζωή τους. Στο ίδιο ξενοδοχείο έκανε τις διακοπές του ένας Ουαλός, ονόματι Ντέηβιντ Μπερντ, που πάσχει από το σύνδρομο Down και η χαρά που ένιωσε, όντας τέσσερις μέρες μέσα στην αγκαλιά μιας άγνωστης σε αυτόν ομάδας μπάσκετ δεν περιγράφεται ούτε με λόγια, ούτε με εικόνες. Έτυχε να βρίσκομαι εκεί χθες το πρωί που ο Τέλης Ζουρνατσίδης του πρόσφερε κάποια αναμνηστικά της ομάδας και έβγαλαν όλοι μαζί μια φωτογραφία και ομολογώ πως ελάχιστες φορές στη ζωή μου είδα έναν άνθρωπο τόσο συγκινημένο και τόσο ευτυχισμένο!
Για τον ΠΑΟΚ ωστόσο υπήρχαν (από πέρυσι), υπάρχουν (τώρα) και θαρρώ πως θα υπάρξουν (και στη νέα σεζόν) και άλλα, πολλά μάλιστα, καλά νέα. Ευτυχώς (για να μην αισθάνομαι μόνος μου) ή δυστυχώς (διότι με πρόλαβε στην επιχειρηματολογία) κατέθεσε νωρίτερα την άποψη του ο Νίκος Παπαδογιάννης και όχι μονάχα συμφωνώ και επαυξάνω, αλλά και υπερθεματίζω. Απλώς επειδή έτυχε να βρεθώ κοντά στην αποστολή του ΠΑΟΚ αυτές τις μέρες στο Ρέθυμνο, συνδυάζω τις προσωπικές μαρτυρίες με τα προφανή, τα οποία δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα και γι αυτό αναρωτιέμαι από πού ν’ αρχίσω και που να καταλήξω...
Ο ΠΑΟΚ τερμάτισε τρίτος στο περυσινό πρωτάθλημα και συμμετέχει και πάλι στο Εurocup.
Αναβάθμισε και εκτόξευσε τις καριέρες των παικτών του, είτε με την πρόσκληση τους στην Εθνική ομάδα, είτε με τις μεταγραφές τους στο εξωτερικό, είτε και με τα δυο μαζί. Ο Μπόγρης και ο Τσαϊρέλης προσκλήθηκαν δικαιωματικά στην Εθνική ομάδα και πήραν προαγωγή στο ισπανικό πρωτάθλημα, ενώ ο Κούπερ είδε την χρηματιστηριακή αξία του να εξαπλασιάζεται και από τα πενήντα ψωροχιλιάρικα να φτάνει στις 300.000 δολάρια! Ο Πέιν που έπαιρνε 45.000 δολάρια (συν άλλο ένα σαραντάρι από τον Πανιώνιο) ανέβηκε στις 180.000, ο Κόνιαρης μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, ο Κασελάκης εκπαιδεύθηκε καλά για να γίνει πρωταγωνιστής με την ΑΕΚ και πάει λέγοντας...
Ο ΠΑΟΚ δεν διανοείται να απλώσει τα ποδάρια του πέρα από εκεί που φτάνει το κρεβάτι του Προκρούστη, έχει καταφέρει να διακανονίσει τα χρέη του και εκχωρεί εκ προοιμίου τα τηλεοπτικά και χορηγικά έσοδα του στους παίκτες, ώστε να αισθάνονται και να είναι όντως ασφαλείς ότι δεν θα χάσουν τα λεφτά τους.
Έχοντας βάλει από πέρυσι το νερό στο αυλάκι, εφέτος στελέχωσε γρήγορα, αλλά όχι βιαστικά, πρόχειρα και άκριτα το ρόστερ του και πέρασε ένα καλοκαίρι χωρίς άγχος, μολονότι έχασε πέντε βασικούς παίκτες (Κούπερ, Κασελάκης, Πέιν, Μπόγρης, Τσαϊρέλης)
Εκανε λελογισμένες, αλλά πολύ ψαγμένες κινήσεις, αποκτώντας αποδεδειγμένα ικανούς και δοκιμασμένους στο ελληνικό πρωτάθλημα Αμερικανούς παίκτες (Κάρτερ, Λάνγκφορντ, Βον), αλλά και πολλά υποσχόμενους νεαρούς Ελληνες (Σαλούστρος) ή ξένους (Οντουμ) που συμβάλλουν στην καλή χημεία και στο οικογενειακό κλίμα της ομάδας. Ο Οντουμ έχει σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί πολύ πιο ουσιαστικός (και πάντως λιγότερο «νουμεράκιας») από τον υπέροχο Κούπερ, τον Κάρτερ τον θεωρώ (υποτιμημένο) παίκτη που θα άξιζε να παίξει σε καλή ομάδα της Ευρωλίγκας, ο Λάνγκφορντ είναι εργαλείο, ενώ ο Βον, με βάση την εικόνα του στον ΚΑΟΔ, παρασημοφορείται από πολλούς, λόγω του τρόπου με τον οποίο βάζει τα πόδια του και το σώμα του, ως ο καλύτερος ψηλός του πρωταθλήματος στην άμυνα pick n’ roll. Ο κοσμογυρισμένος Κακαρούδης και ο Τσόχλας δίνουν την εμπειρία και τα απαραίτητα μικρά πράγματα, ο 18χρονος και πολλά υποσχόμενος στο ελληνικό μπάσκετ Κώττας θα πάρει ευκαιρίες, ο Λιάπης είναι σκυλί του πολέμου, ο Δέδας δεν επιτρέπει σε κανέναν αντίπαλο να παίξει ζώνη και ο Σαλούστρος ανεβάζει τον ρυθμό και την ταχύτητα. Άφησα επίτηδες (προ)τελευταίο τον Βαγγέλη Μαργαρίτη, για τον οποίο οι ΠΑΟΚτσήδες πιστεύουν ότι θα πάρει τη σκυτάλη από τον Τσαϊρέλη και θα εξελιχθεί στο μεγάλο εφετινό crack. Επίτηδες και μάλιστα επιδεικτικώς αγνοώ σε αυτή την παράθεση των ονομάτων τον Χαραλαμπίδη; Γιατί; Μα απλούστατα, ο «αιώνιος έφηβος» Κώστας που περπατάει στα 39 αποτελεί πλέον έναν... θεσμό και κυρίως ένα παράδειγμα προς μίμηση, οπότε κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό!
Ο ΠΑΟΚ παρακολουθεί τους παίκτες που κινούν το ενδιαφέρον του πολύ προτού τους βολιδοσκοπήσει και μάλιστα, όπως μου μαρτύρησε ένα... πουλάκι, ήδη έχει τσεκάρει ένα λαβράκι από κολέγιο που θα επιδιώξουν να το αλιεύσουν το καλοκαίρι του 2015!
Εμπιστεύεται τον Σούλη από το 2009 και ανανέωσε τη συνεργασία τους για άλλα πέντε χρόνια σε μια πρωτοφανή (για τα ελληνικά δεδομένα) συμφωνία μακράς πνοής που αποκαλύπτει κιόλας ένα μακροπρόθεσμο και όχι ευκαιριακό πλάνο.
Αποπνέει αυθεντική και έντονη μπασκετοσύνη την οποία εγγυώνται εγγυητές, σε διοικητικό επίπεδο, ο πρόεδρος Μπάνε Πρέλεβιτς, ο τεχνικός σύμβουλος Νίκος Σταυρόπουλος και ο μάνατζερ Τέλης Ζουρνατσίδης, που έχουν αξιοζήλευτή χημεία και μιλούν με τα μάτια!
Αποκατέστησε μετά κόπων και βασάνων το όνομα, την υπόληψη και την αξιοπιστία του στην αγορά και γενικότερα στην διεθνή πιάτσα. Στον αντίποδα δεν έχει καταφέρει να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον (κατά κύριο λόγο ποδοσφαιρικό) κόσμο του ΠΑΟΚ, αλλά αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Οι ΠΑΟΚτσήδες δεν έχουν την μπασκετική κουλτούρα και τις αντίστοιχες προσλαμβάνουσες των Αρειανών και συν τοις άλλοις αδικούν κατάφωρα τη σπουδαία προσπάθεια της ομάδας, είτε με την απουσία τους από την εξέδρα, είτε με την ανεπιθύμητη... παρουσία τους, όπως συνέβη στον περυσινό αγώνα με τον Αρη!
Δεν βρίσκω καταλληλότερο επίλογο από μια αποστροφή του λόγου του Χαραλαμπίδη σε μια συνέντευξη που μου έκανε την τιμή να μου δώσει χθες το πρωϊ και θα προβληθεί προσεχώς στην εκπομπή «Pick N’ Roll» του ΟΤΕ ΤV. Tην παραθέτω αυτούσια και –στο λόγο της ανδρικής τιμής μου- χωρίς να της πειράξω μια κεραία ή ένα ιώτα. Το γιατί το επισημαίνω αυτό θα διαπιστωθεί από την εκφορά του λόγου του αρχηγού του ΠΑΟΚ, που συν τοις άλλοις είναι ο γηραιότερος παίκτης του πρωταθλήματος και με το βιολί που βαράει απειλεί τα ρεκόρ μακροβιότητας του Κόντου και του Γκούμα!
Τάδε έφη Χαραλαμπίδης λοιπόν: «Στον ΠΑΟΚ δεν προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε οικογενειακό κλίμα, διότι αυτό υπάρχει εξ ορισμού και δεν αποτελεί μια επιτηδευμένη κατάσταση, αλλά μια αυτονόητη πραγματικότητα. Όταν μπαίνει ένας παίκτης στο γήπεδο και ο πρώτος που τον χαιρετάει και του χαμογελάει είναι ο Πρέλεβιτς, εκεί ακριβώς τελειώνει κάθε συζήτηση. Στην καριέρα μου ευτύχησα να παίξω σε ομάδες που πράγματι ήταν οικογένειες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο ΠΑΟΚ αφουγκράζεται τον σφυγμό των παικτών είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου