Θυμάμαι
καθαρά, σαν να ήταν προχθές, τη μερα της μεγάλης «κίτρινης»
απογοήτευσης. Πρεμιέρα της περιόδου 2004-5, με αντίπαλο τον ισχυρό
Πανιώνιο, στο αστραφτερό Παλέ του Γαλατσίου.
Η ΑΕΚ της εποχής είχε ισχυρή διοίκηση, σπουδαίο προπονητή ποτισμένο με το dna της (Φώτης Κατσικάρης) και ομαδάρα, που την ίδια χρονιά έμελλε να φτάσει στους «16» της Ευρωλίγκας και να διεκδικήσει πρόκριση στα προημιτελικά: Ζήσης, Χατζής, Μπέιλι, Λόλις, Αντιτς, Μπουρούσης, Πελεκάνος,Γλυνιαδάκης, Κους, Νίτσεβιτς, Σ.Νικολαϊδης, Τσιάρας.
Τέταρτη δύναμη της προηγούμενης χρονιάς πολύ μπροστά από τον 8ο Ολυμπιακό και πρωταθλήτρια του 2002, η ΑΕΚ έμοιαζε ικανή να χτυπήσει ακόμα και τον τίτλο. Και πράγματι, έφτασε τον Παναθηναϊκό στα 4 ματς πριν παραδοθεί στους τελικούς της σεζόν.
Πίστευα, ο αφελής, ότι το γήπεδο θα γέμιζε με πλήθος και πάθος. Πάθος «κιτρινόμαυρων», αλλά και πλήθος ουδετέρων φιλάθλων που θα πήγαιναν να δουν ωραίο μπάσκετ. Ζούσαμε τότε την επόμενη μέρα των Ολυμπιακών Αγώνων και ελπίζαμε, οι αφελείς επαναλαμβάνω, ότι κάποιοι ελκυστικοί πυρήνες θα κρατούσαν στα γήπεδα τον κόσμο που παρακολούθησε εκστασιασμένος τη μεγάλη γιορτή.
Όταν έφτασα στο γήπεδο, πάγωσα. Οι εξέδρες ήταν άδειες. Αμφιβάλλω αν κόπηκαν περισσότερα από 300-400 εισιτήρια εκείνη την ημέρα. Και δεν ήταν κανένα ματσάκι της πλάκας. Ο Πανιώνιος με Διαμαντόπουλο, Οικονόμου, Σιγάλα, Ράιτ, Ουότσον, Περπέρογλου, Σούλη, Κουλ νίκησε 2 φορές τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά της περιόδου που ξεκινούσε και τελικά τερμάτισε 3ος, ακριβώς πίσω από την ΑΕΚ.
Τριακόσια άτομα. Οι «τριακόσιοι του γιαουρτά».
Ναι, υπήρχε ένα θεματάκι τότε με τους οργανωμένους και τον πρόεδρο Γιάννη Φιλίππου. Τον θεωρούσαν ξενόφερτο, ουρανοκατέβατο, ξενέρωτο, μετροσέξουαλ, χλεχλέ και ποιος ξέρει τι άλλο. Του καταλόγιζαν σημεία και τέρατα, με ακρογωνιαίο λίθο την απροθυμία του να βάλει πλάτη για τους φανατικούς.
Ούτε ταξίδια στο εξωτερικό τους χάριζε ούτε από τα φυλακή τους έβγαζε. Αντί να τους έχει κορώνα στο κεφάλι του, τους αποκαλούσε δημόσια «ζουρλούς» και τους άφηνε έξω από τον χορό.
Η διετία 2004-6 σηματοδότησε την οριστική ρήξη, με βραδιά αιχμής, αν δεν απατώμαι, τα επεισόδια στον 4ο τελικό του 2005 στο Γαλάτσι. Ο Φιλίππου άφησε τα χαλινάρια στον γιο του Δημήτρη, ώσπου αποτραβήχτηκε οριστικά.
Ο «γιαουρτάς» έμελλε να γράψει ιστορία με την ξεροκεφαλιά του σε θέματα σχετικά με τα χρέη που άφησε πίσω της η διοίκησή του. Στις κίτρινες στέγες, πολλοί θεωρούν τη θητεία του (1995-2007) αυτοκαταστροφική, αν όχι καρκίνωμα για το τμήμα μπάσκετ. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εκείνους που παρακολουθούν τα γεγονότα από απόσταση θεωρούν ότι ο Φιλίππου πήρε μαζί του φεύγοντας τη χρυσή ευκαιρία της ΑΕΚ.
Επί των ημερών του, στολίστηκαν με κίτρινη κορδέλα 1 πρωτάθλημα και 2 κύπελλα Ελλάδας, αλλά και το κύπελλο Σαπόρτα του 2000 στη Λωζάννη και το ευρωπαϊκό βάθρο του 1998 στη Βαρκελώνη. Επί των ημερών των λογής λογής διαδόχων του (ξεκινώντας από τον φοβερό Δρόσο), γνώρισε ταπεινωτικό υποβιβασμό και κατάντησε να βολοδέρνει στις μικρές κατηγορίες.
Τα παπούτσια των Κακιούζη, Ντικούδη, Τσακαλίδη, Χατζή, Ζήση, Πρέλεβιτς, Κορωνιού, Μπουρούση, Πελεκάνου φορούν σήμερα ο Παπαντωνίου, ο Σαρικόπουλος, ο Καμπερίδης και ο Κασελάκης. Τις φανέλες που τίμησαν ξένοι επιπέδου Χόλντεν, Μπούι, Κουτλουάι, Άντερσον, Αλεξάντερ, Μπέιλι, Πιρς, Μιούρσεπ κληρονόμησαν Αμερικανοί και «κοινοτικοί» από το πανέρι.
Στον πάγκο όπου δοκιμάζονται τα νεύρα και οι αντοχές του Βαγγέλη Ζιάγκου κάθισαν κάποτε ο Ιβκοβιτς, ο Ιωαννίδης, ο Σάκοτα, ο Πολίτης, ο Κατσικάρης, ο Μαρκόπουλος.
Αρκετά, όμως, με τα περασμένα μεγαλεία. Για το σήμερα ξεκίνησα να γράψω, αλλά παρασύρθηκα. Δεν είναι δα και δύσκολο. Το μπάσκετ σύσσωμο αναπολεί τις μέρες των τριών, τεσσάρων, πέντε, έξι, επτά, οκτώ πόλων ισχύος, σε περισσότερες από μία πόλεις.
Υπερβάλλω, λέτε; Αρκεί να ρίξετε μία ματιά στον κατάλογο των ελληνικών ομάδων που έχουν παίξει ευρωπαϊκό τελικό: όχι μόνο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, αλλά και Αρης και ΠΑΟΚ, και ΑΕΚ και Πανιώνιος, και Μαρούσι και Μακεδονικός. Και Ηρακλής και Περιστέρι, μισό βήμα πίσω.
Ποια σημερινή ελληνική ομάδα θα μπορούσε να φέρει παίκτη επιπέδου Νόρις, Ορτίθ, Τέρνερ, Ουίγκινς, Ινγκραμ, ΜακΝτάνιελ, Ζντοβτς, Πι Τζέι Μπράουν, Αλφόνσο Φορντ; Ολους αυτούς (και δεκάδες άλλους αξιόλογους) τους έφεραν στη χώρα σύλλογοι δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γραμμής. Ο Τζεφ Μαλόουν, Ολ-Σταρ στο ΝΒΑ παρακαλώ, έπαιξε στον ΒΑΟ.
Η παρουσία 6-7 χιλιάδων «ενωσιτών» στο ΟΑΚΑ είναι η ωραιότερη εικόνα της φετινής σεζόν, όσο τουλάχιστον περιορίζεται σε φίλαθλα πλαίσια. Μου άρεσε που είδα τόσο κόσμο στο γήπεδο στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που μου είπε συνάδελφος αφοσιωμένος εδώ και χρόνια στο ρεπορτάζ της (ποδοσφαιρικής) ΑΕΚ: «Να δεις που το ματς θα διακοπεί».
Χαίρομαι που διαψεύστηκε, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν μηχανισμοί αυτοπροστασίας για να κρατήσουν μακριά τα καλόπαιδα της Ριζούπολης ή εκείνου του τελικού Κυπέλλου με τον Ατρόμητο ή του αγώνα που έδιωξε για τα καλά από το μπάσκετ τον Γιάννη Φιλίππου. Η κερκίδα της ΑΕΚ έχει τον τρόπο της για να απομονώνει ανεπιθύμητους (π.χ. ακροδεξιούς), αλλά δεν είναι άμοιρη αμαρτιών και ελαττωμάτων.
Θα κερδίζει χειροκροτήματα όσο στηρίζει την προσπάθεια της ομάδας μπάσκετ, αλλά θα δίνει και καθημερινές εξετάσεις. Ελπίζω να μη φτάσει πάλι στο σημείο να διώξει διοικήσεις ή και προπονητές με την, προσφιλή αλλού, μέθοδο των λαϊκών δικαστηρίων…
Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, γέμισε το διαδίκτυο από γκρίνια. «Αν ήταν να χάνουμε με 34 πόντους, δεν χρειαζόταν ο εθελούσιος υποβιβασμός, αυτό το καταφέρναμε και πριν» έγραφαν τα οπαδικά φόρα. Λες και έχει τη δύναμη μία νεοφώτιστη και άγουρη ομάδα, με προϋπολογισμό νηπιαγωγείου, να τα βάλει με το μεγαθήριο των 6 ευρωπαϊκών τροπαίων και μάλιστα εκτός έδρας.
Δεν έλειψαν και οι φωνές για «καρατόμηση» του προπονητή Ζιάγκου, ακόμα και στα ενδότερα της διοίκησης. Δεν θα εκπλαγώ αν πέσει πέλεκυς μετά την πρώτη εκτός προγράμματος ήττα. Η νοοτροπία μικρής ομάδας είναι ακόμη έκδηλη στα γραφεία της νεοσύστατης ΚΑΕ, άσχετα με τις καλές προθέσεις και ανεξάρτητα από την αόρατη ευλογία του Μελισσανίδη.
Μόλις πριν από τρεις μήνες, η ΑΕΚ προσπαθούσε να δελεάσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη, μολονότι δεν είχε ακόμη ούτε άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα ούτε σφραγίδα ανώνυμης εταιρίας, πόσω μάλλον εγκεκριμένο προϋπολογισμό, σχέδιο δράσης και τεχνογνωσία.
Ο «δράκος» εξήγησε στους συνομιλητές του ότι είναι άκυρο να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο και πήρε δρόμο. Το πρώτο βήμα προς την πρόοδο είναι η ταπεινοφροσύνη.
Η ΑΕΚ της εποχής είχε ισχυρή διοίκηση, σπουδαίο προπονητή ποτισμένο με το dna της (Φώτης Κατσικάρης) και ομαδάρα, που την ίδια χρονιά έμελλε να φτάσει στους «16» της Ευρωλίγκας και να διεκδικήσει πρόκριση στα προημιτελικά: Ζήσης, Χατζής, Μπέιλι, Λόλις, Αντιτς, Μπουρούσης, Πελεκάνος,Γλυνιαδάκης, Κους, Νίτσεβιτς, Σ.Νικολαϊδης, Τσιάρας.
Τέταρτη δύναμη της προηγούμενης χρονιάς πολύ μπροστά από τον 8ο Ολυμπιακό και πρωταθλήτρια του 2002, η ΑΕΚ έμοιαζε ικανή να χτυπήσει ακόμα και τον τίτλο. Και πράγματι, έφτασε τον Παναθηναϊκό στα 4 ματς πριν παραδοθεί στους τελικούς της σεζόν.
Πίστευα, ο αφελής, ότι το γήπεδο θα γέμιζε με πλήθος και πάθος. Πάθος «κιτρινόμαυρων», αλλά και πλήθος ουδετέρων φιλάθλων που θα πήγαιναν να δουν ωραίο μπάσκετ. Ζούσαμε τότε την επόμενη μέρα των Ολυμπιακών Αγώνων και ελπίζαμε, οι αφελείς επαναλαμβάνω, ότι κάποιοι ελκυστικοί πυρήνες θα κρατούσαν στα γήπεδα τον κόσμο που παρακολούθησε εκστασιασμένος τη μεγάλη γιορτή.
Όταν έφτασα στο γήπεδο, πάγωσα. Οι εξέδρες ήταν άδειες. Αμφιβάλλω αν κόπηκαν περισσότερα από 300-400 εισιτήρια εκείνη την ημέρα. Και δεν ήταν κανένα ματσάκι της πλάκας. Ο Πανιώνιος με Διαμαντόπουλο, Οικονόμου, Σιγάλα, Ράιτ, Ουότσον, Περπέρογλου, Σούλη, Κουλ νίκησε 2 φορές τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά της περιόδου που ξεκινούσε και τελικά τερμάτισε 3ος, ακριβώς πίσω από την ΑΕΚ.
Τριακόσια άτομα. Οι «τριακόσιοι του γιαουρτά».
Ναι, υπήρχε ένα θεματάκι τότε με τους οργανωμένους και τον πρόεδρο Γιάννη Φιλίππου. Τον θεωρούσαν ξενόφερτο, ουρανοκατέβατο, ξενέρωτο, μετροσέξουαλ, χλεχλέ και ποιος ξέρει τι άλλο. Του καταλόγιζαν σημεία και τέρατα, με ακρογωνιαίο λίθο την απροθυμία του να βάλει πλάτη για τους φανατικούς.
Ούτε ταξίδια στο εξωτερικό τους χάριζε ούτε από τα φυλακή τους έβγαζε. Αντί να τους έχει κορώνα στο κεφάλι του, τους αποκαλούσε δημόσια «ζουρλούς» και τους άφηνε έξω από τον χορό.
Η διετία 2004-6 σηματοδότησε την οριστική ρήξη, με βραδιά αιχμής, αν δεν απατώμαι, τα επεισόδια στον 4ο τελικό του 2005 στο Γαλάτσι. Ο Φιλίππου άφησε τα χαλινάρια στον γιο του Δημήτρη, ώσπου αποτραβήχτηκε οριστικά.
Ο «γιαουρτάς» έμελλε να γράψει ιστορία με την ξεροκεφαλιά του σε θέματα σχετικά με τα χρέη που άφησε πίσω της η διοίκησή του. Στις κίτρινες στέγες, πολλοί θεωρούν τη θητεία του (1995-2007) αυτοκαταστροφική, αν όχι καρκίνωμα για το τμήμα μπάσκετ. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εκείνους που παρακολουθούν τα γεγονότα από απόσταση θεωρούν ότι ο Φιλίππου πήρε μαζί του φεύγοντας τη χρυσή ευκαιρία της ΑΕΚ.
Επί των ημερών του, στολίστηκαν με κίτρινη κορδέλα 1 πρωτάθλημα και 2 κύπελλα Ελλάδας, αλλά και το κύπελλο Σαπόρτα του 2000 στη Λωζάννη και το ευρωπαϊκό βάθρο του 1998 στη Βαρκελώνη. Επί των ημερών των λογής λογής διαδόχων του (ξεκινώντας από τον φοβερό Δρόσο), γνώρισε ταπεινωτικό υποβιβασμό και κατάντησε να βολοδέρνει στις μικρές κατηγορίες.
Τα παπούτσια των Κακιούζη, Ντικούδη, Τσακαλίδη, Χατζή, Ζήση, Πρέλεβιτς, Κορωνιού, Μπουρούση, Πελεκάνου φορούν σήμερα ο Παπαντωνίου, ο Σαρικόπουλος, ο Καμπερίδης και ο Κασελάκης. Τις φανέλες που τίμησαν ξένοι επιπέδου Χόλντεν, Μπούι, Κουτλουάι, Άντερσον, Αλεξάντερ, Μπέιλι, Πιρς, Μιούρσεπ κληρονόμησαν Αμερικανοί και «κοινοτικοί» από το πανέρι.
Στον πάγκο όπου δοκιμάζονται τα νεύρα και οι αντοχές του Βαγγέλη Ζιάγκου κάθισαν κάποτε ο Ιβκοβιτς, ο Ιωαννίδης, ο Σάκοτα, ο Πολίτης, ο Κατσικάρης, ο Μαρκόπουλος.
Αρκετά, όμως, με τα περασμένα μεγαλεία. Για το σήμερα ξεκίνησα να γράψω, αλλά παρασύρθηκα. Δεν είναι δα και δύσκολο. Το μπάσκετ σύσσωμο αναπολεί τις μέρες των τριών, τεσσάρων, πέντε, έξι, επτά, οκτώ πόλων ισχύος, σε περισσότερες από μία πόλεις.
Υπερβάλλω, λέτε; Αρκεί να ρίξετε μία ματιά στον κατάλογο των ελληνικών ομάδων που έχουν παίξει ευρωπαϊκό τελικό: όχι μόνο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, αλλά και Αρης και ΠΑΟΚ, και ΑΕΚ και Πανιώνιος, και Μαρούσι και Μακεδονικός. Και Ηρακλής και Περιστέρι, μισό βήμα πίσω.
Ποια σημερινή ελληνική ομάδα θα μπορούσε να φέρει παίκτη επιπέδου Νόρις, Ορτίθ, Τέρνερ, Ουίγκινς, Ινγκραμ, ΜακΝτάνιελ, Ζντοβτς, Πι Τζέι Μπράουν, Αλφόνσο Φορντ; Ολους αυτούς (και δεκάδες άλλους αξιόλογους) τους έφεραν στη χώρα σύλλογοι δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γραμμής. Ο Τζεφ Μαλόουν, Ολ-Σταρ στο ΝΒΑ παρακαλώ, έπαιξε στον ΒΑΟ.
Η παρουσία 6-7 χιλιάδων «ενωσιτών» στο ΟΑΚΑ είναι η ωραιότερη εικόνα της φετινής σεζόν, όσο τουλάχιστον περιορίζεται σε φίλαθλα πλαίσια. Μου άρεσε που είδα τόσο κόσμο στο γήπεδο στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που μου είπε συνάδελφος αφοσιωμένος εδώ και χρόνια στο ρεπορτάζ της (ποδοσφαιρικής) ΑΕΚ: «Να δεις που το ματς θα διακοπεί».
Χαίρομαι που διαψεύστηκε, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν μηχανισμοί αυτοπροστασίας για να κρατήσουν μακριά τα καλόπαιδα της Ριζούπολης ή εκείνου του τελικού Κυπέλλου με τον Ατρόμητο ή του αγώνα που έδιωξε για τα καλά από το μπάσκετ τον Γιάννη Φιλίππου. Η κερκίδα της ΑΕΚ έχει τον τρόπο της για να απομονώνει ανεπιθύμητους (π.χ. ακροδεξιούς), αλλά δεν είναι άμοιρη αμαρτιών και ελαττωμάτων.
Θα κερδίζει χειροκροτήματα όσο στηρίζει την προσπάθεια της ομάδας μπάσκετ, αλλά θα δίνει και καθημερινές εξετάσεις. Ελπίζω να μη φτάσει πάλι στο σημείο να διώξει διοικήσεις ή και προπονητές με την, προσφιλή αλλού, μέθοδο των λαϊκών δικαστηρίων…
Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, γέμισε το διαδίκτυο από γκρίνια. «Αν ήταν να χάνουμε με 34 πόντους, δεν χρειαζόταν ο εθελούσιος υποβιβασμός, αυτό το καταφέρναμε και πριν» έγραφαν τα οπαδικά φόρα. Λες και έχει τη δύναμη μία νεοφώτιστη και άγουρη ομάδα, με προϋπολογισμό νηπιαγωγείου, να τα βάλει με το μεγαθήριο των 6 ευρωπαϊκών τροπαίων και μάλιστα εκτός έδρας.
Δεν έλειψαν και οι φωνές για «καρατόμηση» του προπονητή Ζιάγκου, ακόμα και στα ενδότερα της διοίκησης. Δεν θα εκπλαγώ αν πέσει πέλεκυς μετά την πρώτη εκτός προγράμματος ήττα. Η νοοτροπία μικρής ομάδας είναι ακόμη έκδηλη στα γραφεία της νεοσύστατης ΚΑΕ, άσχετα με τις καλές προθέσεις και ανεξάρτητα από την αόρατη ευλογία του Μελισσανίδη.
Μόλις πριν από τρεις μήνες, η ΑΕΚ προσπαθούσε να δελεάσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη, μολονότι δεν είχε ακόμη ούτε άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα ούτε σφραγίδα ανώνυμης εταιρίας, πόσω μάλλον εγκεκριμένο προϋπολογισμό, σχέδιο δράσης και τεχνογνωσία.
Ο «δράκος» εξήγησε στους συνομιλητές του ότι είναι άκυρο να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο και πήρε δρόμο. Το πρώτο βήμα προς την πρόοδο είναι η ταπεινοφροσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου