Man United: Τελειώνει ο χρόνος της...!!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει τις ωραίες ιδέες του Φαν Χάαλ, το νέο ρόλο του Ρούνεϊ, αλλά και το τεράστιο πρόβλημα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που δημιουργεί ασφυκτική πίεση σε όλους...  

Οπως ήταν φυσικό από το πρώτο λεπτό της λήξης του ντέρμπι του Μάντσεστερ, μέχρι και την επόμενη ημέρα στον γραπτό τύπο, το θέμα δεν ήταν η Σίτι που νίκησε αλλά η Γιουνάιτεντ που έχασε. Τα σχόλια για την Σίτι ήταν λιγοστά, πέρασαν εμφανώς σε δεύτερη μοίρα και φυσικά δεν ήταν και εγκωμιαστικά. “Νίκησε μεν, αλλά με τέτοιες εμφανίσεις αποκλείεται να πάρει πρωτάθλημα”, διαπίστωσε στο σχόλιο του στην αγγλική τηλεόραση ο Γκρέιαμ Σούνες και δεν βρέθηκαν και πολλοί να διαφωνήσουν. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η εικόνα για την Σίτι.

Για την Γιουνάιτεντ όμως η κουβέντα άνοιξε πολύ. Και άνοιξε γιατί υπάρχουν λόγοι.

Οτι η κόκκινη ομάδα του Μάντσεστερ δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα φέτος, το ξέραμε και το ήξεραν και οι Αγγλοι πριν από το ντέρμπι με την Σίτι. Οταν όμως αυτό επιβεβαιώνεται σε ένα ακόμη ματς και πλέον γίνεται σχεδόν οριστικό (είναι πλέον 13 βαθμούς μακριά από την κορυφή και την Τσέλσι) η κουβέντα μεγαλώνει.

Φυσικά στην περίπτωση της Γιουνάιτεντ μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, διότι πλέον μιλάμε για το χειρότερο ξεκίνημα των τελευταίων 28 χρόνων. Από το 1986 έχει να κάνει τόσο άσχημη εκκίνηση στις 10 πρώτες αγωνιστικές και τότε είχε απολυθεί ο Ατκινσον για να αναλάβει ο Σερ Αλεξ, με την συνέχεια να είναι γνωστή.

Μιλάμε για χειρότερο ξεκίνημα και από αυτό του Ντέιβιντ Μόγιες. Μιλάμε όμως και για χειρότερη ομάδα από αυτήν του Μόγιες; Σε καμία περίπτωση είναι η άποψη μου. Απλά η Μάντσεστερ έχει τόσους πολλούς νέους παίκτες και έναν νέο προπονητή που προσπαθεί υπό τεράστια πίεση να βρει μία άκρη άμεσα. Δεν είναι εύκολο. Ακόμη και σε αυτό το ντέρμπι του Μάντσεστερ ο Φαν Χάαλ πειραματίστηκε. Εψαξε να βρει έναν τρόπο η ομάδα του να γίνει πιο λειτουργική και κυρίως πιο αποτελεσματική.

ADVERTISEMENT

Το τρικ ήταν ο Ρούνεϊ στον άξονα της μεσαίας γραμμής σε ρόλο ας πούμε οργανωτή παιχνιδιού. Οι Αγγλοι έχουν ακριβώς την ορολογία για αυτήν την θέση και την αποκαλούν “advanced playmaker”, ότι δηλαδή έπαιξε ο Ρούνεϊ μέχρι την αποβολή του Σμόλινγκ. Τι προσπάθησε να πετύχει με αυτόν τον τρόπο ο Φαν Χάαλ. Πρώτον να επιτρέψει στον Μπλιντ να πάρει ορισμένες ανάσες και να μην πρέπει να πάρει μόνος του όλο το κουμάντο του παιχνιδιού της Μάντσεστερ. Διότι ο Ολλανδός μέσος παίζοντας ως αμυντικό χαφ, παίρνει όλες τις πρώτες μπάλες και κουβαλάει επάνω του όλο το παιχνίδι της Γιουνάιτεντ σε σχέση με την δημιουργία από πίσω. (και για αυτή την περίπτωση οι Αγγλοι έχουν την ιδανική ορολογία για τον τρόπο με τον οποίο παίζει ο Μπλιντ και ο ρόλος του είναι deep lying playmaker). Μόνο που ο Φαν Χάαλ είδε στο ντέρμπι με την Τσέλσι τον Μουρίνιο με προσωπικό μαρκάρισμα πάνω στον Μπλιντ να του... αχρηστεύει αυτή την δυνατότητα και τον Φελαϊνί να μην μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του δημιουργού. Ετσι έβαλε στον άξονα τον Ρούνεϊ, διατήρησε τον Φελαϊνί, αλλά με ρόλο box to box μέσου ο οποίος και λόγω ύψους έχει την δυνατότητα να τελειώνει φάσεις και με το κεφάλι και γενικά ξέρει να συμπεριφέρεται πολύ καλά μέσα στις δύο περιοχές, αλλά δεν ξέρει καλά να συμμετέχει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.

Ηταν μία ιδέα, εξαιρετική που ως ένα βαθμό λειτούργησε. Είναι εξαιρετική γιατί τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και των τριών παικτών που χρησιμοποίησε στον άξονα της μεσαίας γραμμής ταιριάζουν απόλυτα στα ατομικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά τους. Παρά ταύτα δεν ήταν αποτελεσματική γιατί ακόμη οι παίκτες δεν έχουν εξοικειωθεί πλήρως σε αυτό το ρόλο. Και πώς να εξοικειωθούν όταν τον παίζουν για πρώτη φορά; Θέλουν το χρόνο τους. Χώρια που δεν βοήθησαν και οι υπόλοιποι. Ο Φαν Χάαλ... στέλνοντας τον Ντι Μαρία να παίξει στην φυσική θέση του, πάνω στην γραμμή, περίμενε ακόμη περισσότερα από αυτόν, αλλά δεν τα πήρε σε ένα κακό απόγευμα του Αργεντινού. Οπως δεν πήρε σχεδόν τίποτα και από τον Γιανουζάι ο οποίος όποτε έπαιζε στα άκρα συνήθως έκανε πολύ καλές εμφανίσεις.

Το πρόβλημα όμως της Γιουνάιτεντ και του Φαν Χάαλ είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος. Οπως είπε και ο ίδιος δεν φτάνει η καλή εικόνα, αλλά είναι απολύτως απαραίτητα τα καλά αποτελέσματα.

Αν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μείνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά εκτός τετράδας και άρα εκτός ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ θα έχει νέα απώλεια εσόδων της τάξης τουλάχιστον 60 εκατ. ευρώ, η οποία θα μπορούσε να φτάσει και τα 80, αν υποθέσουμε ότι η Γιουνάιτεντ θα έφτανε μέχρι τους 8 της διοργάνωσης έτσι και συμμετείχε σε αυτήν. Τα έσοδά της δεν θα επιτρέπουν νέα μεταγραφική ενίσχυση, χώρια που θα έχει (με δεδομένο ότι θα πρέπει να δώσει 60 εκατ. ευρώ το ερχόμενο καλοκαίρι στην Μονακό για τον Φαλκάο), σοβαρό πρόβλημα με τον financial fair play της ΟΥΕΦΑ, με κίνδυνο να υποστεί ανάλογες συνέπειες με αυτές που βίωσε φέτος η Σίτι.

Μία Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που θα έχει μείνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά εκτός τετράδας θα είναι σε τεράστια πίεση. Είναι άγνωστο αν θα συνεχίσει να έχει και μετά το καλοκαίρι προπονητή της, τον Λουίς Φαν Χάαλ, ενώ οι παίκτες της θα έχουν υποστεί ακόμη μεγαλύτερη φθορά από αυτήν που έχουν υποστεί σήμερα. Θυμίζω απλά ότι η Μάντσεστερ προσπάθησε πριν δύο μήνες να πουλήσει τον Φελαϊνί με τα μισά λεφτά από αυτά που τον είχε αγοράσει πριν ένα χρόνο και δεν πλησίασε ομάδα να καταθέσει έστω πρόταση. Δεν μπόρεσε καν να τον δανείσει με ένα ενοίκιο της τάξης των 2,5 εκατ. ευρώ συν το συμβόλαιό του. Φανταστείτε που θα έχει φτάσει η αξία αρκετών παικτών της έτσι και μείνει και φέτος μακριά από τις τέσσερις πρώτες θέσεις.

Για αυτό ακριβώς και το θέμα “κρίση στη Γιουνάιτεντ” κυριαρχεί παντού στα αγγλικά media. Πλέον η διασημότερη αγγλική ομάδα και η πλέον επιτυχημένη των τελευταίων 20 ετών δεν αντιμετωπίζει το φάσμα μία κακής χρονιάς, ούτε αυτό μίας δεύτερης συνεχόμενης κακής χρονιάς, αλλά αντιμετωπίζει το φάσμα μίας καταστροφικής σεζόν που κινδυνεύει να την αφήσει πίσω αρκετά χρόνια. Και στην Αγγλία που ο ανταγωνισμός είναι τόσο σκληρός, κάπως έτσι η Λίβερπουλ έχει μείνει πάνω από 20 χρόνια μακριά από τον τίτλο και δυσκολεύεται πλέον πολύ σοβαρά να βρει τρόπο να παίζει έστω και στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτά είναι τα δεδομένα για τη Γιουνάιτεντ και επειδή είναι γνωστά σε όλους η πίεση ολοένα και μεγαλώνει για όλους. Την ιδιοκτησία, την διοίκηση, τον προπονητή, τους παίκτες. Μπορεί να το καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο, αλλά δεν τους φτάνει αυτό. Χρειάζονται την επιβεβαίωση και μέσα από τον βαθμολογικό πίνακα. Διότι πλέον δεν έχει σημασία τι πιστεύουν ή τι φαίνεται, αλλά τι γράφει το ταμπλό...

*Πηγή: gazzetta.gr*