Μέρες νωρίτερα, ο προπονητής της πρώτης ομάδας, Μαρθελίνο αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα απουσιών και ψαχνόταν. Αμέσως του ήρθε στο μυαλό ο Αλεξ. Τον είχε παρακολουθήσει σε αρκετά παιχνίδια των νεαρών που αγωνίζονται στην Ρεχιονάλ Πρεφερέντε (αντίστοιχη του δικού μας περιφερειακού πρωταθλήματος). Αλλωστε ο μικρός δεν ήταν δύσκολο να σου τραβήξει το βλέμμα. Οι λόγοι ήταν δύο. Ο ένας ευχάριστος, ο άλλος λυπητερός. Εκτός από την εξαιρετική σχέση που έχει με τα αντίπαλα δίχτυα (σ.σ.: αγωνίζεται ως περιφερειακός επιθετικός ή ακόμα και ως εξτρέμ), ο πιτσιρικάς έχει γεννηθεί με το δεξί χέρι να ολοκληρώνεται λίγο πριν το καρπό.
Δυστυχώς, εξαιτίας αυτή της δεύτερης ιδιαιτερότητας το όνομα του έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου. Και κάπως έτσι χωρίς να το περιμένει κανείς, ο μικρός βρέθηκε στην αποστολή της Σαραγόσα. Ηταν Σεπτέμβριος του 2009 και η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στην Ισπανία με παίκτη... μη αρτιμελή: «Πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που αισθάνομαι και είμαι βέβαιος πως εάν αγωνιστώ κιόλας, θα εκραγώ», ομολόγησε τότε με αποτυπωμένη τη λαχτάρα το νέο μέλος των Αραγόνων.
Λίγες μέρες αργότερα η Σαραγόσα φιλοξενήθηκε στο Χιχόν από τη Σπόρτινγκ. Ο Αλεξ βρέθηκε και πάλι στην αποστολή. Αυτή τη φορά όμως θα γινόταν πράξη και το δεύτερο σκέλος του ονείρου του: να βρεθεί και εντός αγωνιστικού χώρου. Εκείνη τη στιγμή ξεκiνούσε την προσπάθεια να γίνει διάσημος όπως το ίνδαλμα του: «Μου αρέσουν αρκετοί επιθετικοί, αλλά χαζεύω πραγματικά με τον Βίγια. Παρακολουθώ τις κινήσεις του και προσπαθώ να τις μιμηθώ στις προπονήσεις και στον αγώνα. Για μένα είναι ο καλύτερος στον κόσμο και θα ήθελα πολύ να παίξω στο πλάι του», είχε εξομολογηθεί σε μία συνέντευξη του μετά το τέλος κάποιας προπόνησης.
Αμέσως μετά, όπως πάντα, έριξε μία βιαστική ματιά στην εξέδρα. Ο δικός του μεγαλύτερος θαυμαστής είχε δώσει και πάλι το παρών. Ο μικρός Αλφόνσο περίμενε όπως πάντα καρτερικά ώστε να φύγουν μαζί. Η μαμά και ο μπαμπάς είχαν αποχωρήσει νωρίτερα, αλλά ο τότε 14χρονος αδελφός δεν το κουνούσε ρούπι. Το δικό του ίνδαλμα ήταν και είναι για εκείνον ο Αλεξ, τον οποίο θεωρεί τον καλύτερο ζωγράφο του κόσμου και προσμένει πως και πώς πότε θα τον μάθει να ζωγραφίζει και εκείνος τόσο καλά με τα... πόδια. Αλλωστε στον πράσινο καμβά του ποδοσφαίρου, αυτά δεν είναι τα εργαλεία της δουλειάς; Αυτά και η ψυχή…
* Στα 25 του πλέον Αλεξ Σάντσεθ συνεχίζει να παίζει μπάλα, έχοντας αποχωρήσει από τη Σαραγόσα από το 2011. Αρχικά πήγε στην Τερουέλ και τώρα βρίσκεται στην Τουδελάνο, με την οποία μετράει 19 γκολ σε 63 συμμετοχές στη Segunda Division B (Γ' κατηγορία)!
Οι ηρωικοί Γκονθάλεθ και Κάσα
Το 2004 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και μέχρι τα Χριστούγεννα του 2005 αποτελούσε τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της Βιτσέντζα που τότε έπαιζε στη Σέριε Α'. Λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, ο Χούλιο Βαλεντίν Γκονθάλεθ θέλησε να επιστρέψει για λίγο στην οικογένεια του στην Παραγουάη. Ταξιδεύοντας οδικώς προς το αεροδρόμιο της Ρώμης, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Αργεντινός συμπαίκτης του, Ρουμπέν Γκριγκίνι, συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Ο Γκριγκίνι τη γλίτωσε με κάταγμα περόνης. Όταν όμως ξύπνησε από τη νάρκωση ο Γκονσάλες, συνειδητοποίησε πως του έλειπε το αριστερό χέρι από τον ώμο και κάτω.
Η Βιτσέντζα αμέσως του πρότεινε να γίνει προπονητής στις ακαδημίες της, αλλά ο Παραγουανός είχε διαφορετικά, πιο φιλόδοξα όνειρα. Δύο χρόνια μετά πάτησε και πάλι το χορτάρι. Ξεκίνησε βασικός με την Τακουάρι σε αγώνα της Α' κατηγορίας της πατρίδας του και κατάφερε να κλωτσάει το τόπι κανονικά έως το 2008 σε ηλικία 27 ετών, έχοντας μάλιστα συνήθως πολύ καλή απόδοση αν και είχε χάσει κάπως σε ταχύτητα.
Νωρίτερα είχε υπάρξει όμως και ακόμα μία διάσημη περίπτωση. Ηταν ο Αργεντινός Μάνκο Κάσα, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ’60, μαζί με τους Αρεάν, Ντοβάλ και Βιέρα συνέθεσαν τους περίφημους για την εποχή «Carasucias» ή αλλιώς τους «4 Φανταστικούς» της Σαν Λορέντζο. Η καριέρα του είχε απογειωθεί το 1965, όταν κατά λάθος εισήλθε με το αυτοκίνητο του σε απαγορευμένη περιοχή του στρατού της χώρας του. Τότε ένας φρουρός τον πυροβόλησε και στο νοσοκομείο αναγκάστηκαν να του κόψουν το δεξί χέρι από τον αγκώνα και κάτω. Έναν χρόνο αργότερα επέστρεψε στο ίδιο επίπεδο, αλλά έπαιξε μονάχα για μία διετία.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου