Xρονιάρες (και κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) μέρες που είναι και επειδή
η συγκυρία όχι μονάχα σηκώνει, αλλά επιτάσσει κιόλας την ανασκόπηση των
γεγονότων και την αναγόρευση των προσώπων της χρονιάς, υποκύπτω στον
αμάχητο πειρασμό κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει!Το εννοώ αυτό, με τη βροχή, διότι μπορεί στον λεγάμενο να αποδόθηκαν όλες οι μαγικές ικανότητες, μηδέ εκείνης του... βροχοποιού εξαιρουμένης, όμως άλλο η βροχή κι άλλο η σφοδρή καταιγίδα που συνάντησε στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τη λίμνη Ιρι!
Χωριό (της Βοστώνης και του περίφημου για το υψηλότατο επίπεδο των ακαδημαϊκών σπουδών του, Princeton) που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει: κατά την άποψη μου, το πρόσωπο της χρονιάς που έφυγε, δεν είναι άλλο από τον Ντέηβιντ Μπλατ, για τον οποίο το 2015 θα είναι ακριβώς όπως το λένε σε τέτοιες περιπτώσεις στην πατρίδα του: a year to remember!
Το πρώτο «κτύπημα» του πρώην προπονητή του Αρη και γνωστού για τα φιλελληνικά αισθήματα του (που μπορεί να επλήγησαν, αλλά δεν εξαφανίστηκαν κιόλας στον αλήστου μνήμης αγώνα Ελλάδα-Ρωσία, το 2010 στην Αγκυρα) υπήρξε η κατάκτηση του τροπαίου της Ευρωλίγκας στο Φάιναλ Φορ του Μιλάνου και μάλιστα against all odds!
O Μπλατ οδήγησε την Μακαμπί στην κατάκτηση του έκτου ιερού δισκοπότηρου της ιστορίας της, κόντρα στα προγνωστικά, κόντρα στα στοιχήματα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες! Βεβαίως, ελέω Παλαιάς και Καινής Διαθήκης (στις οποίες ο Δαυίδ είναι ξεφτέρι), οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός του Θεού, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η ευλογία και τα θετικά vibes του ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο!
Δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα αυτό που πέτυχε η Μακαμπί και -στα σοβαρά τώρα, πέρα από την όποια δαιμονοποίηση των πραγμάτων ή την αναγωγή τους στη σφαίρα των θαυμάτων- , νομίζω ότι συνιστά και θα διαιωνίζεται ως μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού και γενικότερα του μπάσκετ. Πέραν του γεγονότος ότι η ομάδα του λαού εκκίνησε ως ένα (και όχι δα το ισχυρότερο) αουτσάιντερ της διοργάνωσης, έφτασε στην κορυφή σημειώνοντας τη μία έκπληξη μετά την άλλη υπέρβαση!
Στη σειρά των πλέι οφς έβγαλε νοκ άουτ-και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας και με σκορ 3-1- την οικοδέσποινα του Φάιναλ Φορ Ολύμπια Μιλάνο, στον ημιτελικό ξέρανε στη λήξη την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ στον τελικό επέζησε της παράτασης και έριξε μια κατραπακιά στη Ρεάλ, η οποία μετά κιόλας τον θρίαμβο της επί της Μπαρτσελόνα, δεν ήταν απλώς το φαβορί, αλλά φάνταζε αδιάφθορη και άχαστη!
Ενας επί πλέον λόγος για τον οποίο προκρίνω τον Μπλατ ως πρόσωπο της χρονιάς είναι οι νεωτερισμοί που εισήγαγε στο παιχνίδι της Μακαμπί και -σε αντιδιαστολή με το pick n' roll, που δεν φεύγει ποτέ από τη μόδα και αποτελεί το κατεστημένο των play books- έπιασαν στον ύπνο και αποσβόλωσαν τους αντιπάλους του. Δεν ξέρω εάν ο Μπλατ (μπορεί να καμώνεται ότι) τετραγώνισε τον κύκλο, σίγουρα πάντως τα καινά δαιμόνια του ανέτρεψαν το status quo του ευρωπαϊκού μπάσκετ...
Στην πραγματικότητα ο Μπλατ πήγε ένα (αμερικανικό) βήμα παραπέρα: σε μια εποχή που ούτως ή άλλως οι σέντερ-δεινόσαυροι δεν είναι και πολύ της μόδας- ο Αμερικανοεβραίος προπονητής στηρίχτηκε στα χαμηλά και ευέλικτα σχήματα, στον γρήγορο ρυθμό, στις πιεστικές άμυνες και σε ένα «made in USA» στιλ μπάσκετ, που ξέφυγε από τα ειωθότα και απέβη θριαμβευτικό.
Αυτό το στιλ νομίζω ότι επηρέασε ως προσανατολισμός κάμποσους προπονητές (ομάδων της Ευρωλίγκας και όχι μόνο) στην τρέχουσα σεζόν και ως εκ τούτου άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του δόγματος του Μπλατ. Συν τοις άλλοις, o ..Ισπανοκτόνος πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική Ρωσίας (2007) και με τη Μακαμπί (2014) έχει καθιερώσει από ετών ως σήμα κατατεθέν της αμυντικής τακτικής του τη ζώνη προσαρμογής (match up), που πλέον-σε επίπεδο διαχρονικότητος και επηρεασμού-κατέστη εφάμιλλη της ζώνης 1-3-1 («Aquila», δηλαδή αετός) που αποτελεί τον θυρεό της Ολίμπια Μιλάνο.
Μ' αυτά και μ' αυτά, το καλοκαίρι ο Μπλατ, δεν ανηφόρισε στη Μόσχα, όπως αναμενόταν (ανοίγοντας το πεδίο στον Δημήτρη Ιτούδη), αλλά πέρασε τον Ατλαντικό και ανέλαβε την ομάδα, που κάθε προπονητής θα ονειρευόταν να κοουτσάρει: τους ενισχυμένους με τον Λεμπρόν Τζέιμς και τον Κέβιν Λοβ, φιλόδοξους, πολλά υποσχόμενους, αλλά και ζόρικους στο κουμαντάρισμα τους, Καβαλίερς!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά, διότι ως γνωστόν τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους! Με αυτό που γράφω δεν εννοώ ότι ο πισινός του Μπλατ πάσχει, όμως (προϊούσης της σεζόν) αποδεικνύεται ότι είναι αγύμναστος για να αντέξει τις κλοτσιές που πέφτουν στο ΝΒΑ!
Είναι κακό και ασφαλώς πολύ δυσάρεστο για τον Ντέηβιντ και τους Καβαλίερς ότι η χρυσοφόρα ομάδα του Κλίβελαντ βρίσκεται στο Νο 5 της Ανατολής με 18-14 και δεν λέει να στρώσει και να σταθεροποιήσει την απόδοση της, αλλά υπάρχει και κάτι χειρότερο: ότι κάθε τρεις και λίγο, θεριεύει η σπέκουλα για τις σχέσεις του Μπλατ με τον Λεμπρόν και αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες συνωμοσίας για το μέλλον του(ς)...
Όσο διαρκεί αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση που βεβαίως ενισχύεται από τα άσχημα αποτελέσματα και όσο οι Καβαλίερς θα αναζητούν μια συγκεκριμένη ταυτότητα, τόσο ο Μπλατ θα βρίσκεται επί ξύλου κρεμάμενος και θα δίνει στον καθένα το δικαίωμα να τον θεωρεί προπονητή υπό αίρεσιν και υπό προθεσμίαν. Βεβαίως τα ίδια πέρναγε και πέρυσι τέτοια εποχή στη Μακαμπί, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με αποπομπή όπως επίσης και ο μετέπειτα MVP του Φάιναλ Φορ, Ταιρίς Ράις, αλλά εντέλει αμφότεροι όχι μόνο έσωσαν, αλλά κέρδισαν κιόλας την παρτίδα και τίναξαν την μπάνκα στον αέρα!
Ετερον εκάτερον όμως: άλλο να βάζει τα στήθια του μπροστά και να γίνεται ανάχωμα της κριτικής ο σοφός Σιμόν Μισράχι κι άλλο να έχει ο Μπλατ να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα των αμερικανικών media που δεν έχουν κιόλας κανέναν λόγο να μεταχειρίζονται τον απροσδόκητο προπονητή της ομάδας, ως ένα τοτέμ, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον επηρεασμό της κοινής γνώμης.
Θεωρώ ότι σε επίπεδο γνώσεων και ικανοτήτων ο Μπλατ ο οποίος δεν είναι γέννημα, αλλά αποτελεί θρέμμα της ευρωπαϊκής μπασκετικής κουλτούρας, δεν υστερεί έναντι των Αμερικανών προπονητών, τουλάχιστον στον μέσο όρο αυτών. Το πρόβλημα δεν αφορά τόσο την ικανότητα του να προπονήσει, να ορίσει συστήματα και να κοουτσάρει παίκτες, αλλά να κοουτσάρει νοοτροπίες και αντιλήψεις, που ξεφεύγουν κατά πολύ από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ...
Είπαμε, μπορεί ο Μπλατ να γεννήθηκε στις ΗΠΑ και να προσελήφθη από τους Καβαλίερς ως Αμερικανός, αλλά η φιλοσοφία, οι αντιλήψεις και η προσέγγιση του στο παιχνίδι διαμορφώθηκαν στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Το τι θα συμβεί εξαρτάται από τις αντοχές και την υπομονή που θα δείξει ο οργανισμός των Καβαλίερς κι από το πόσο ο Λεμπρόν Τζέιμς (ο οποίος σε επίπεδο επιρροής ξεπερνάει κατά πολύ τα μέτρα ενός κοινού παίκτη) θα επισημαίνει βεβαίως ότι «δεν είμαστε καλή ομάδα», αλλά θα συνεχίσει να τον στηρίζει, όπως εξαναγκάστηκε να το κάνει ανήμερα των γενεθλίων του, απαντώντας σε φήμες που τους ήθελαν να είναι «σκοτωμένοι». Παρεμπιπτόντως το ίδιο συνέβη χθες και στη Νέα Υόρκη, όπου ο Καρμέλο Αντονι σήκωσε ασπίδα προστασίας πάνω από τον Ντέρεκ Φίσερ, δηλώνοντας ότι με άλλον προπονητή, οι Νικς θα ήταν ακόμη χειρότεροι!
Πόσο χειρότεροι άραγε θα ήταν απ' ό,τι τώρα που έχουν χάσει 29 από τα 34 ματς και εάν υπήρχε η διαβάθμιση στο NΒΑ, θα είχαν ήδη υποβιβαστεί στη... D-League;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου