Την Κυριακή, κοιμήθηκα.
Δεν μπόρεσα να πείσω τον εαυτό μου. Μολονότι έγραψα το All-Star Game στο βίντεο, δεν το είδα ούτε την επόμενη μέρα. Δεν με ενδιαφέρει το φωταγωγημένο μπάσκετ παιδικής χαράς. Οσο κι αν ακούγεται κλισέ, το ΝΒΑ αρχίζει για μένα με το πρώτο τζάμπολ των πλέι-οφ.
Εάν πάνε όλα καλά, θα συμμετάσχουν στη φετινή post season και οι 4 Ελληνες: ο Γιάννης Αντετοκούνμπο με καθήκοντα πρωταγωνιστή με τους Μιλγουόκι Μπακς, ο Κώστας Παπανικολάου ως ρεζέρβα των Χιούστον Ρόκετς, ο Νικ Καλάθης με τον Κώστα Κουφό ρολίστες των Μέμφις Γκρίζλις.
Στο μεταξύ, βέβαια, αναμένεται να προστεθεί και πέμπτος στην παρέα: ο Θανάσης Αντετοκούνμπο βρίσκεται στο κατώφλι των Νιου Γιορκ Νικς. "Θα έπαιζα ακόμα και τζάμπα", δηλώνει στη σημερινή New York Post.
Δεν πρόκειται βεβαίως να εμφανιστεί αυτός στα πλέι-οφ, αφού η ιστορική ομάδα της Νέας Υόρκης θυμίζει φέτος "Τιτανικό". Θα πάρει όμως το βάπτισμα του πυρός και θα διεκδικήσει τις όχι αμελητέες πιθανότητες που του αναλογούν.
Εάν κρίνω από τα επιτεύγματα της φαμίλιας Αντετοκούνμπο, μέσα στα γήπεδα του μπάσκετ αλλά και έξω από αυτά, το φως στο βάθος της σήραγγας δεν σβήνει ποτέ. Η σήραγγα ήταν κάποτε ολοσκότεινη, αλλά σήμερα λούζεται στο φως. Τα λαμπερά πρόσωπα των γονιών, στην κερκίδα του Barclays Center, ήταν εικόνα που ζέσταινε την ψυχή.
Γιάννης, Κώστας, Κόστα, Νικ και Θανάσης. Το ένα τρίτο της επόμενης προεθνικής Ανδρών αγωνίζεται πλέον στο ΝΒΑ. Φτιάχνουν και αξιόμαχη πεντάδα! Αξιόμαχη, μολονότι απόλυτα ετερόκλητη.
Δύο αδέλφια με αφρικανική ρίζα, γαλουχημένα μέσα από χίλιες κακουχίες στους δρόμους μίας αφιλόξενης δεύτερης πατρίδας.
Ενα επαρχιωτόπουλο που κέρδισε με το σπαθί του μία θέση στον ήλιο και ανεβαίνει με σταθερό πόδι τα σκαλιά της ιεραρχίας.
Ενα Ελληνάκι της διασποράς, που μεγάλωσε με φουστανέλα και δημοτικά τραγούδια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού αλλά ουδέποτε έβγαλε μεροκάματο στον τόπο των γονιών του.
Και ένα υιοθετημένο από ομογενή συμπατριώτη μας παλικαράκι, που μεγάλωσε στην Αμερική αλλά έγινε επαγγελματίας (μαζί με τον αδελφό του) στη δεύτερη πατρίδα του.
Τους πέντε γενναίους ενώνει το καλό μπάσκετ, αλλά και η αδιαπραγμάτευτη αγάπη για την Ελλάδα. Οι ασυμβίβαστοι και οι φτηνοί στα πίτουρα θα σπεύσουν να μου υπενθυμίσουν τις "κοπάνες" του Κώστα Κουφού, αλλά εγώ δεν τον μετράω έτσι τον πατριωτισμό.
Η οικογενειακή κληρονομιά και η καθημερινή ζωή του Κουφού είναι γεμάτη με Ελλάδα. Αλίμονο αν μετατρέψουμε σε ελληνόμετρο τη θητεία στις Εθνικές ομάδες του αθλητισμού.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να αποτελείται από παίκτες ΝΒΑ σύσσωμη, σχεδόν, η "επίσημη αγαπημένη".
Ο Διαμαντίδης θα συμπλήρωνε σήμερα 10ετία, εάν είχε μικρός το βλέμμα στραμμένο στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Ο Σπανούλης έπεσε σε άβολη συγκυρία, ενώ ο Φώτσης δοκίμασε την τύχη του κάπως πρόωρα.
Ο Πρίντεζης προλαβαίνει ακόμη εάν το θελήσει, αφού είναι νεώτερος σε ηλικία και το παιχνίδι του ταιριάζει γάντι στο ΝΒΑ. Η τελευταία παρατήρηση ισχύει και για τον Κώστα Σλούκα, που ελάχιστα υστερεί από τους εφεδρικούς combo guard των καλών ομάδων.
Ο Μπουρούσης δεν πολυταιριάζει στο πρωτάθλημα των θηρίων, αλλά σέντερ με το μπόι του και με τα τεχνικά του χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν πολλοί. Ούτε κυκλοφορούν πολλά "τεσσάρια" που καταλαβαίνουν το παιχνίδι τόσο καλά όσο ο Καϊμακόγλου.
Πέρυσι είχε πρόταση ακόμη και ο Βασιλειάδης, ενώ παλαιότερα άφησε το ίχνος του και ο Γλυνιαδάκης. Ο Σχορτσανίτης νικήθηκε μάλλον από τους δικούς του δαίμονες παρά από ο,τιδήποτε άλλο.
Πίσω πίσω στην ουρά περιμένουν τη σειρά τους αμούστακα φυντάνια όπως ο Παπαπέτρου, ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου, ο Χαραλαμπόπουλος και άλλοι. Και ορισμένοι ομογενείς τους οποίους γνωρίζουμε εξ αποστάσεως, όπως ο αξιόλογος Ζακ Ογκοστ από το κολέγιο Νοτρ Ντέιμ και ο Κόρεϊ Πέτρος από το Όκλαντ.
Εάν κάποιοι πρωτοκλασάτοι Ελληνες (όπως ο Ζήσης και παλαιότερα ο Παπαλουκάς, ο Χατζηβρέττας, ο Κακιούζης, ο Τσαρτσαρής, ο Λάζαρος) μοιάζουν καμωμένοι για το μπάσκετ της Ευρώπης, άλλοι θα μπορούσαν να βρουν θέση ανάμεσα στους 360-400 επαγγελματίες του ΝΒΑ, χωρίς να μοιάζουν λαθρεπιβάτες.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα εξαντλήσει την επαγγελματική του ζωή στις ΗΠΑ και θα γίνει All-Star, αρκεί να έχει την υγεία του. Ο Καλάθης και ο Κουφός δεν πρόκειται να μείνουν δίχως συμβόλαιο στο ΝΒΑ, εκτός αν προτιμήσουν την Ευρώπη - που δεν το πολυβλέπω. Ο Θανάσης έχει παιχνίδι που ταιριάζει στις προδιαγραφές του ΝΒΑ και δεν έχει πια λόγο να αλλοιθωρίζει προς την από δω όχθη του ωκεανού.
Το μεγάλο στοίχημα των ημερών αφορά τον Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος θάφτηκε μέσα στο βαθύ rotation των φιλόδοξων Ρόκετς και δεν έχει εγγυημένο συμβόλαιο για το 2015-6. Η θέση "3" στο ΝΒΑ είναι η πιο απαιτητική από πλευράς αθλητικών προσόντων, οπότε προμηνύεται μεγάλη ανηφόρα τους επόμενους μήνες.
Κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστεί να ανιχνεύσει ο Κώστας την αγορά, σε αναζήτηση μίας ομάδας που θα του προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες και λιγότερες ευθύνες, όπως έγινε -με αμοιβαίο όφελος- με τον Αντετοκούνμπο και τους περυσινούς Μπακς.
Ο Παπανικολάου καταθέτει στο παρκέ σωστό και σοβαρό μπάσκετ, αλλά έρχονται στιγμές που μοιάζει με ψάρι έξω από το νερό. Σαν να παίζουν οι υπόλοιποι κάποιο άλλο άθλημα. Λιγότερο ελκυστικό για τα μάτια και το μυαλό ενός Ευρωπαίου.
Εάν αρπάξει τις ευκαιρίες που σίγουρα θα εμφανιστούν στον δρόμο του και -το σημαντικότερο- διορθώσει τις αδυναμίες του, θα στεριώσει για τα καλά στο ΝΒΑ. Ειδάλλως, οι Ευρωπαίοι μνηστήρες θα κάνουν ουρά στο κατώφλι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου