Οπως συμβαίνει όμως με τους σούπερ σταρ αυτού του πλανήτη, ο Ουαλός παικταράς θα καταφθάσει αργοπορημένος. Εχουν περάσει ήδη κάμποσες ώρες, ώσπου μπαίνει μέσα και ξεκινάει τις δικαιολογίες. «Ηταν η κίνηση. Επρεπε να διασχίσω σχεδόν όλη την πόλη», μας λέει και εμείς δεν τον μαλώνουμε. Κάθεται δίπλα μας και ξεκινάμε την κουβέντα. Παραδόξως, είναι πολύ χαλαρός και με έντονη διάθεση για κουβέντα. Αρκετά μεγάλη για κάποιον που από το πρωί έχει προπονηθεί τόσο εντατικά, έχει βρεθεί σε απαιτητικό δείπνο μαζί με τον πρόεδρο της Ρεάλ, Φλορεντίνο Πέρεθ, έχει πάει σε μία εκδήλωση του σπόνσορα του και που έχει ταξιδέψει από την άλλη άκρη της Μαδρίτης!
«Θα παίζεις μόνο με το δεξί πόδι!»
«Ηταν μία θεότρελη μέρα», γελάει. «Φυσικά δεν είναι όλες τόσο έντονες». Η αλήθεια είναι πως ο Μπέιλ είναι μαθημένος σε μεγαλύτερη ηρεμία, να αποφεύγει τα πολύβουα κέντρα και τα χλιδάτα εστιατόρια. Το Whitchurch, όπου έχει γεννηθεί, είναι ένα ήσυχο προάστιο στα βόρεια του Κάρντιφ και διαθέτει τα βασικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με το κέντρο της πόλης. Μόλις στα οκτώ του ο Μπέιλ ξεκίνησε να προπονείται στην περιφερειακή ακαδημία της Σαουθάμπτον στο Μπαθ. Δύο χρόνια αργότερα θα ανάγκαζε τον διευθυντή του στο σχολείο να του επιβάλει έναν ιδιότυπο περιορισμό. Βλέπετε ήταν τόσο καλύτερος απ' όλους τους άλλους που του απαγορεύτηκε να χρησιμοποιεί το αριστερό του. Θα έπρεπε να παίζει μόνο με το δεξί και μάλιστα με τη μία επαφή.
Εν συντομία λοιπόν, αυτό έκανε για όσο μπορεί να θυμηθεί τα σχολικά χρόνια του: πάλευε να παίξει με το δεξί. Ισως το ίδιο να παλεύει και τώρα, με τη διαφορά όμως να έχει να κάνει με το με ποιους προπονείται: «Ούτε που θα μπορούσα να το φανταστώ, με ποιους θα έπαιζα κάθε μέρα!» Βέβαια ακόμα και αυτό μπορεί να γίνει μία ρουτίνα: «Νομίζω όμως πως πλέον είναι κάτι το φυσιολογικό. Στην πρώτη σου μέρα στη δουλειά θέλεις να εντυπωσιάσεις. Ωστόσο, μόλις εγκλιματιστείς στις νέες συνθήκες, βλέπεις ότι δεν είναι πολύ διαφορετικά απ' ότι στη Σαουθάμπτον, την Τότεναμ, την Εθνική Ουαλίας».
«Μακριά από το... κορόιδο και το youtube»
«Απλά ξυπνάω και έρχομαι στην προπόνηση. Στη διαδρομή μου αρέσει να προετοιμάζομαι ψυχικά. Αυτό με βοηθάει να είμαι συγκεντρωμένος. Συνήθως μετά κάνω λίγη αποθεραπεία και κάποια βάρη στο γυμναστήριο ή πάω για κολύμπι στην πισίνα. Μάλιστα στο τέλος μερικές φορές κάνω και ένα μπάνιο με παγάκια. Μετά πηγαίνω σπίτι και τρώω αρκετά καλά. Μερικές φορές πάντως πηγαίνω με την οικογένεια μου σε κάποιο εστιατόριο. Οταν έχει καλή μέρα, μπορεί να κάνουμε και κάποια βόλτα λίγο έξω από τη Μαδρίτη. Πάντα όμως θα γυρίσουμε νωρίς, καθώς θα πρέπει να ξεκουραστώ και να προετοιμαστώ για την επόμενη προπόνηση ή τον αγώνα».
Ψηλά στις προτεραιότητες του στην προπόνηση στο «Βαλδεμπέμπας» είναι το να αποφεύγει να γίνεται... περίγελος στο youtube. Καθώς ξεκινάει πάντα το 20λεπτο ζέσταμα με έναν κύκλο και κάποιον «κορόιδο» στη μέση να κυνηγάει τη μπάλα, ο Μπέιλ έχει μία έγνοια: «Το μόνο πράγμα που δεν θέλεις εκείνη τη στιγμή που έχει και τις κάμερες μέσα, είναι να βρεθείς για πολύ ώρα στη μέση του κύκλου. Ειδικά όταν τελειώνει η άσκηση. Τότε είναι πολύ πιθανόν να βρεθείς σε βιντεάκι που θα το δουν εκατομμύρια φίλαθλοι και θα γελάσουν μαζί σου», λέει και γελάει ο ίδιος. «Πάντως άπαντες κάνουν ό,τι μπορούν για να σε κρατήσουν μέσα πολύ ώρα. Οποιος λοιπόν μένει τελευταίος μέσα, γίνεται το άτομο που πειράζουμε όλοι για όλη την υπόλοιπη προπόνηση.
«Θέλω μόνο να ζω μία φυσιολογική ζωή»
Ντυμένος με την αγαπημένη του αθλητική περιβολή, με την οποία φυσικά και αισθάνεται πιο άνετα, ο Μπέιλ μιλάει για το παιχνίδι και δείχνει να το απολαμβάνει. Βέβαια μία τέτοια μέρα με τόσες υποχρεώσεις και εκδηλώσεις, δεν μπορείς να πεις ότι είναι και η καλύτερη του. Είναι από τις φορές που είναι πραγματικά δύσκολο να είσαι ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στον κόσμο. Το θέμα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο όταν του μιλάνε και του ζητούν να πάρει θέση για πιο σοβαρά ζητήματα, όπως η διένεξη Ισραηλινών και Παλαιστίνιων: «Είναι περίεργο και αισθάνομαι αμήχανα», λέει και πιάνει το κεφάλι του. «Η αλήθεια είναι ότι έχω δει σπουδαίους παίκτες όπως ο Ζιντάν να παίρνουν θέση επί τούτου και μάλλον νιώθω άβολα να το κάνω κι εγώ. Προσωπικά το μόνο που προσπαθώ, είναι το να ζω μία κανονική ζωή και να μην μιλάω για πράγματα που δεν είναι του χεριού μου να επηρεάσω».
Από τους τραυματισμούς στο... Gareth Bolt
Εχουν περάσει 18 μήνες από τότε που ο Μπέιλ μετακόμισε στην Ισπανία. Το ξεκίνημα του δεν ήταν καλό. Απουσία προετοιμασίας, διαδοχικοί τραυματισμοί και κάποιο θέμα προσαρμογής, τον άφησαν κάπως πίσω. Επίσης, αισθάνθηκε κάπως άβολα όταν στο πρώτο του Clasico, τον Οκτώβρη του 2013 βρέθηκε να παριστάνει τον σέντερ φορ. Βέβαια, δεν χρειάστηκε στη συνέχεια και πολύ, για να πείσει τον Κάρλο Αντσελότι να τον μονιμοποιήσει στην 11άδα της Ρεάλ. Επειτα από τέσσερις μήνες, ο Μπέιλ ήταν ο μοναδικός στην Λα Λίγκα με διψήφιο αριθμό γκολ και ασίστ. Ο Ουαλός όμως ήθελε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό, για να κάνει το κλικ. Και το έκανε το βράδυ της 16ης Απριλίου. Ηταν η στιγμή που διέσχισε σαν δαιμονισμένος εκείνα τα 58 μέτρα και ξεπερνώντας με τρελό τρόπο τον Μαρκ Μπαρτρά, χάρισε στο 85', στην ομάδα του, το Κύπελλο κόντρα στη Μπαρτσελόνα. («Απίστευτο. Ποτέ μου δεν ξανάδα κάτι αντίστοιχο»), φώναξε εκστασιασμένος ο Τσάμπι Αλόνσο.
Εκείνη τη στιγμή, απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, ο Μπέιλ εξυψώθηκε στα ουράνια. «Gareth Bolt» έγραψε η “Marca” που πρόσθεσε ότι αυτό το γκολ σήμαινε κάτι περισσότερο από ένα τρόπαιο. Πιστεύει όμως ο ίδιος ο ήρωας ότι η ζωή του άλλαξε έπειτα από εκείνο το σπριντ; «Εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα το πόσο μεγάλη απόσταση κάλυψα στο γήπεδο. Ημουν απόλυτα συγκεντρωμένος στο να πάρω τη μπάλα, να τρέξω και να σκοράρω. Θυμάμαι ότι το συναίσθημα εκείνη τη στιγμή ήταν ανεπανάληπτο, όπως και οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν».
Από τη Λισσαβώνα... στη Θιμπέλες
Εναν μήνα αργότερα οι πανηγυρισμοί θα γίνονταν ακόμα πιο έντονοι με το 4-1 επί της Ατλέτικο στον τελικό της Λισσαβώνας. Ηταν η κεφαλιά του Μπέιλ στο πίσω δοκάρι από σέντρα του Ανχελ Ντι Μαρία που έδωσε στη Ρεάλ το προβάδισμα για την κατάκτηση του 10ου μεγάλου τροπαίου. Εκείνο το γκολ σίγουρα άλλαξε πολλά. («Είναι ο παίκτης φυλακτό») τον αποθέωσε και πάλι η “Marca”, καθώς τα δικά του γκολ στους δύο πιο σημαντικούς αγώνες της χρονιάς, ήταν εκείνα που έφεραν την απόλυτη ευτυχία στους Μαδριλένους.
«Ηταν μία απίθανη εμπειρία. Θυμάμαι που είχα βρεθεί στον τελικό του 2011 στο “Γουέμπλεϊ” και σκεφτόμουν το πόσο πολύ θα ήθελα να παίξω κι εγώ μία μέρα ένα τόσο σπουδαίο παιχνίδι. Φυσικά δεν περίμενα τότε ότι θα το έκανα με τη Ρεάλ και μάλιστα με δικό μου νικητήριο γκολ. Θυμάμαι, όταν επιστρέψαμε από την Πορτογαλία, είχα τρομοκρατηθεί από το πόσος κόσμος βρισκόταν στην πλατεία Θιμπέλες. Την επόμενη πάντως πήγαμε στο γήπεδο και παίξαμε λίγη μπάλα χαλαρά. Ο Αντσελότι δεν μας την χάρισε ούτε τότε», γέλια. Φυσικά ο Μπέιλ δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, κάνει προπόνηση ακόμα και στον ύπνο του.
Γελώντας στα μούτρα των αντιπάλων
Εκτοτε ο Ουαλός δεν βρέθηκε ποτέ έξω από τα φώτα της δημοσιότητας. «Στη Ρεάλ βρίσκεσαι πάντα στο μικροσκόπιο: του Τύπου, των οπαδών, των αντιπάλων. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις ή να πεις και να μην το διαβάσεις την επόμενη μέρα στις εφημερίδες. Αυτό είναι κάτι που σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις του να είμαι στη Ρεάλ, δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ». Ακόμα και έτσι όμως δείχνει να μην έχει πρόβλημα με τη δημοσιότητα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν. Στις δύο ώρες τις συνέντευξης υπήρξε εκπληκτικά ευγενικός, ζητώντας διαρκώς συγνώμη για διάφορα θέματα. Μάλιστα το έκανε για πλάκα στα ισπανικά. Μαθαίνει τη γλώσσα μαζί με τον καλύτερο του φίλο από το σχολείο, ο οποίος έχει μετακομίσει μαζί του στη Μαδρίτη, έχοντας τον ρόλο του εκπρόσωπου τύπου του. Πάντως πέρσι, κατά την παρουσίαση του μίλησε ισπανικά στους οπαδούς της Ρεάλ που τον αποθέωναν στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. «Μου πήρε μία βδομάδα για να μάθω πέντε λέξεις», θυμάται και γελάει.
Τώρα μαθαίνει ρήματα, ουσιαστικά και δημιουργεί προτάσεις. Εξακολουθεί όμως να μην κατανοεί ένα πράγμα: «την αργκό όταν με βρίζουν οι αντίπαλοι αμυντικοί. Οπότε, από τη στιγμή που δεν τους καταλαβαίνω, συνεχίζω σα να μην έχει συμβεί τίποτα και αυτό βλέπω ότι τους φαίνεται παράξενο, το ότι δεν αντιδράω. Συνήθως γελάω μπροστά στο πρόσωπο τους και νευριάζουν. Το είχα κάνει πρώτη φορά με την Ουαλία σε έναν αγώνα στην Κύπρο. Νικούσαμε 2-1, αλλά παίζαμε με παίκτη λιγότερο και εγώ έκανα καθυστερήσει στο κόρνερ. Τότε ένας αντίπαλος με έβριζε φωναχτά, εγώ γέλασα και μου άρεσε όλη αυτή η αντίδραση, μου φάνηκε αστεία. Ετσι την υιοθέτησα και το κάνω και στην Ισπανία και μπορώ να σας πω ότι πιάνει».
Εκτός τόπου και κυρίως εκτός... χρόνου
Ενα πράγμα πάντως που σίγουρα έχει μάθει ο Μπέιλ για τους Ισπανούς, είναι η σχέση τους με τον χρόνο «Εδώ κανείς δεν είναι ποτέ στην ώρα του για το οτιδήποτε». Επίσης όμως ζορίζεται να συνηθίσει τη διαφορά που υπάρχει στα ωράρια της καθημερινότητας: «Πολλές φορές νομίζω ότι είμαι ακόμα στην Αγγλία. Οπότε δυσκολεύομαι. Οπως για παράδειγμα όταν για πρώτη φορά τηλεφώνησα σε ένα εστιατόριο για να κλείσω τραπέζι για τις 19:00. Ξέρετε τι μου απάντησαν; Οτι το νωρίτερο που σερβίρουν είναι στις 20:30. Απίστευτο! Δεν το έκαναν ούτε όταν τους είπα ότι είμαι ο Μπέιλ. Μου απάντησαν ότι δεν μπορούν να ανοίξουν όλη την αίθουσα για δύο μόνο άτομα. Είναι φοβεροί οι Ισπανοί, διαφορετικοί, αλλά μου αρέσει πολύ η κουλτούρα τους».
Βαλίτσες γεμάτες τσάι, σοκολάτα και φασόλια
«Γενικότερα μου αρέσει η ζωή εδώ, αλλά δεν παύουν να μου λείπουν μικρά καθημερινά πράγματα από το Νησί. Ναι μεν έχω βρει ένα μαγαζί που φέρνει προϊόντα από την Αγγλία, αλλά όποτε έρχεται κάποιος φίλος ή συγγενής να μας επισκεφτεί, του λέμε και μας φέρνει τσάι, σοκολάτα, φασόλια για τηγάνι ή ό,τι άλλο θέλουμε. Επίσης, όποτε τύχει να ταξιδέψουμε στη πατρίδα, πάμε με άδειες βαλίτσες και στην επιστροφή τις γεμίζουμε με ένα σωρό πραγματάκια για τσιμπολόγημα ή φαγητό. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι θα κάνω κάτι τέτοιο. Μου φαίνεται λίγο γραφικό, αλλά και απαραίτητα για την μικρή καθημερινή μου ευτυχία».
Αραχνοφοβία...
Ενα άλλο πράγμα που κανείς δεν θα φανταζόταν για εκείνον, είναι ότι έχει παρανοϊκή σχέση με την καθαριότητα. Και ποιος είναι ο λόγος; Φοβάται παθολογικά ορισμένα ζωύφια και πάνω απ' όλα τις αράχνες. «Αράχνες; Είναι τα πιο τρομακτικά πλάσματα της Γης», φωνάζει με το πρόσωπο του να παίρνει μορφή απόγνωσης. «Οποτε βρεθεί κάποια μπροστά μου, πραγματικά παραληρώ. Δεν τα βγάζω πέρα με τις αράχνες και φωνάζω πάντα κάποιον άλλον να σώσει την κατάσταση. Κυρίως με σώζει η κόρη μου που έχει την τάση να παίζει μαζί τους και να τις μαζεύει από την αυλή, ρωτώντας χαρούμενη: “τι είναι αυτό μπαμπά;” Τότε με βλέπει να ουρλιάζω, λέγοντας της να τις αφήσει κάτω και να μην τις φέρνει στο σπίτι».
Αμφισβήτηση και ηρωοποίηση
Εκτός από τις αράχνες και τα υπόλοιπα ζωύφια, το 2015 δεν μπήκε πολύ καλά για τον Μπέιλ. Ηταν ένα ματς σχεδόν ρουτίνας στο”Σαντιάγο Μπερναμπέου”, με τη Ρεάλ να νικάει 3-0 την Εσπανιόλ. Ξαφνικά το κοινό της ομάδας άρχισε να τον αποδοκιμάζει, επειδή δεν έδωσε μία πάσα για γκολ στον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αυτομάτως φούντωσαν οι φήμες ότι τα δύο πιο ακριβά αστέρια της Ρεάλ έχουν πρόβλημα μεταξύ τους. Μάλιστα το πράγμα τράβηξε ακόμα περισσότερο, όταν γράφτηκε ότι εξετάζεται το σενάριο της επιστροφής του Ουαλού στην Premier League και πιο συγκεκριμένα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κάπου εκεί άνοιξε και η κουβέντα για το ποιος από τους δύο θα πρέπει να εκτελεί τα φάουλ. Δεν ήταν καλό αυτό που συνέβαινε για τον Μπέιλ.
Ωστόσο, στα τέλη Γενάρη και με τον Ρονάλντο τιμωρημένο, ήρθε η στιγμή να φανεί το πόσο πολύτιμος ήταν. Εκείνος κλήθηκε να εκτελέσει το σημαντικό πέναλτι που χάρισε τη νίκη 2-1 κόντρα στην Κόρδοβα, με τη “Marca” να γράφει «Αυτή είναι η ώρα του Μπέιλ». Ακόμα και ο Σέρχιο Ράμος πήγε και του ζήτησε να εκτελέσει το πέναλτι και ο Ουαλός έδιωξε τις όποιες αμφιβολίες είχε, παίρνοντας την ψήφο εμπιστοσύνης του υπαρχηγού της ομάδας.
Επιλέγοντας τον Μπέιλ στο Play Station
Γενικότερα πάντως ο Μπέιλ λατρεύει την ζωή στη Μαδρίτη και την ομάδα όπου αγωνίζεται. «Πρόκειται για ένα όνειρο που έχει γίνει πραγματικότητα», λέει με ένα χαμόγελο που μαρτυράει ότι ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ακριβώς αυτό που βιώνει. «Ανέκαθεν τρελαινόμουν να παρακολουθώ τη Ρεάλ καθώς μεγάλωνα. Ειδικά όταν ήρθε εδώ ο Μπέκαμ, ο Οουεν και ο Γούντγκεϊτ. Το φοβερό είναι συνήθιζα να την παίρνω στο Play Station, επειδή ήθελα να παίζω με τους Αγγλους στην 11άδα της. Και για να είμαι ειλικρινής, ακόμα το κάνω, αλλά τώρα για να βάζω βασικό εμένα»!
Και καθώς το παρόν, η καθημερινότητα του στην Ισπανία, αποκαλύπτεται, μας μένει ακόμα μία σημαντική ερώτηση να του κάνουμε: “Πως και το μακρύ μαλλί Γκάρεθ;” «Απλά σκέφτηκα να το αφήσω έτσι για αλλαγή. Ποτέ στην ζωή μου δεν το είχα τόσο μακρύ όσο τώρα. Οπότε γιατί όχι; Νομίζω πως βρίσκομαι στα μισά από εκεί που θέλω να το πάω». Μετά λοιπόν από αυτή την τόσο σοβαρή πληροφορία που του αποσπάσαμε και αφού τον είδαμε να αδειάζει με μανία δύο πιατέλες με το παραδοσιακό αλλαντικό της χώρας, το jamon serrano, για το οποίο λέει ότι είναι το αγαπημένο του, είχε φτάσει η ώρα να αποχαιρετήσουμε τον Μπέιλ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου