Για το πανέμορφο ταξίδι της Μπόρνμουθ, το οποίο δείχνει στην πράξη γιατί το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει πρωτοφανείς στιγμές, μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά ΕΔΩ. Το FourFourTwo του gazzetta.gr είχε επίσης αναφερθεί αναλυτικά στον πιο hot manager αυτή τη στιγμή στο Νησί, τον Έντι Χάουι. Αξίζει να διαβάσετε και τα δύο κείμενα για να καταλάβετε καλύτερα ότι το θαύμα των «Κερασιών» δεν οφείλεται στο ότι τα ανέλαβε o Ρώσος ιδιοκτήτης Mαξίμ Ντεμίν. Άλλωστε, το μπατζετ τους παρέμεινε εντός FFP, χωρίς υπερβολές και χωρίς καν να είναι στα υψηλότερα της κατηγορίας. Είναι θέμα δουλειάς, διαχείρισης και μεθοδικότητας, πάνω στα θεμέλια της οικονομικής ενίσχυσης.
Ο Χάουι είναι από τους προπονητές που θέλει να βάζει τη σφραγίδα του στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας του. Υψηλός ρυθμός, passing game, κατοχή, δημιουργία. Το βασικό όμως είναι ότι αισθάνεται «γεμάτος» που ηγείται ενός μεγαλεπίβολου πρότζεκτ σε μια ομάδα όχι και τόσο μεγάλου βεληνεκούς. Δεν βλέπει το σύλλογο ως ένα σκαλοπάτι για κάτι μεγαλύτερο. Θέλει ο ίδιος να εξελιχθεί μέσω του κλαμπ της πόλης του, του μέρους που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά και είναι υπερήφανος να υπηρετεί. Δεν έχει να επιδείξει σημαντικές διακρίσεις, αλλά πρόκειται για έναν σύλλογο με 125 χρόνια ιστορίας και ο Χάουι αποτελεί έναν από τους πιστούς του οπαδούς. Και κατάφερε να κάνει τους παίκτες μέρος του «εμείς».
Όπως αποκαλύπτουν οι Times, ο 37χρονος τεχνικός φρόντισε από την πρώτη στιγμή να κάνει τον έναν τοίχο του εστιατορίου του προπονητικού κέντρου ένα τεράστιο κολλάζ, στο οποίο έδωσε τον τίτλο «το ταξίδι». Ουσιαστικά, περιγράφει την ιστορία του συλλόγου με ατάκες και φωτογραφίες. Και παρότι αυτό μπορεί εκ πρώτης όψεως να δείχνει ως μια λεπτομέρεια, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί τη βάση της συνολική ψυχολογικής προσέγγισης του Χάουι, έχοντας επιστημονικό υπόβαθρο. Σύμφωνα με ρεπορτάζ που είδε το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη βδομάδα, ο Χάουι προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανές τις παραδόσεις του συλλόγου. Υπάρχουν παντού μικρές πινελιές που να δείχνουν ότι πρόκειται για μια «οικογένεια», στην οποία ανήκουν και οι ίδιοι. Φωτογραφίες παλιών γνωστών του συλλόγου, όπως ο Ρέντναπ, ο Ντεφό, ο Άντερτον υπάρχουν σε εμφανή σημεία. Το σημαντικότερο όμως είναι το κολλάζ στον τοίχο του εστιατορίου.
Κάθε μέρα, οι παίκτες αντικρίζουν το «ταξίδι» όταν τρώνε, έχοντας χαλαρώσει από την ένταση της προπόνησης. Κάθε μέρα, καταλαβαίνουν ότι μετά από λίγα χρόνια, ο τοίχος θα έχει τις δικές τους φωτογραφίες και τις δικές τους ατάκες, ως κομμάτι της ιστορίας. Αισθάνονται κάτι παραπάνω από «μσθοφόροι», αποκτούν αίσθηση της ταυτότητας του συλλόγου. Παλεύουν όχι μόνο από επαγγελματική υποχρέωση, αλλά και για τον σύλλογο.
Προφανώς δεν υπάρχει σύγκριση, αλλά αν δει κανείς το ντοκιμαντέρ The Class of '92 για την χρυσή γενιά της Γιουνάιτεντ, θα καταλάβει το πόσο σημαντικό ήταν το ότι οι για χρόνια αστέρες των «Κόκκινων Διαβόλων» από μικροί «μπολιάστηκαν» με το μικρόβιο του συλλόγου και αισθάνθηκαν μέρος της ιστορίας τους. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, συχνά όταν καλείται να μιλήσει για τη Γιουνάιτεντ, δεν θυμίζει τον «λαμπερό» ποδοσφαιρικό αστέρα που τον έκανε η πορεία του στο υψηλότατο επίπεδο. Μιλάει για το γήπεδο με τον πατέρα του, για την τραγωδία του Μονάχου, για τα «Μωρά του Μπάσμπι».
Ο Ρίτσαρντ Ράιχ, γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος και πρώην Υπουργός Εργασίας στις ΗΠΑ, είχε μιλήσει για τον τρόπο που αλλάζει η γλωσσική επικοινωνία των ανθρώπων όταν αισθάνονται ότι είναι μέρος ενός οργανισμού. «Ρωτάω τους εργαζομένους να μου πουν για την εταιρεία που δουλεύουν και δίνω βάση στις αποκρίσεις τους. Αν μου απαντούν για την εταιρεία τους λέγοντας "εκείνοι" και "αυτοί" καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια από τα ίδια. Αν όμως στις απαντήσεις τους λένε "εμείς" και "δική μας", βρίσκομαι μπροστά σε κάτι νέο». Οι παίκτες της Μπόρνμουθ χρησιμοποιούν το «εμείς» και το «δικό μας» συνεχώς. Αισθάνονται ότι βρίσκονται σε έναν ξεχωριστό σύλλογο και αποτελούν μέρος της ιστορίας του, μπολιασμένοι από τη δύναμη της συλλογικότητας. Δεν έχει σημασία αν αυτή είναι μικρή ή μεγάλη. Υπάρχει η αίσθηση του ανήκειν που σε πολλά άλλα κλαμπ, με μεγάλα μπάτζετ και λαμπρούς αστέρες, είναι ανίσχυρη. Και συχνά αυτό «βγαίνει» στο γήπεδο, στις αντιδράσεις στα δύσκολα, στην πίεση.
Η ιστορία αυτή της Μπόρνμουθ λειτουργεί ως ο μεγαλύτερος ενωτικός παράγοντας. Και από την πρώτη στιγμή ήταν κύριο μέλημα του Έντι Χάουι να κάνει τους παίκτες να αισθάνονται αυτό το κάτι για το σύλλογο, όπως και ο ίδιος. Προφανώς, αυτό δεν κάνει έναν κακό ποδοσφαιριστή καλό ή μια λανθασμένη τακτική προσέγγιση σωστό. Είναι όμως εκείνο το συστατικό που κάνει ένα ισορροπημένο σύνολο 11 παικτών με συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά μια καλή ΟΜΑΔΑ. Αυτό ακριβώς που είναι τα «Κεράσια» στην ξέφρενη πορεία τους τα τελευταία χρόνια, η οποία είχε επιστέγασμα την άνοδο στην Premier League.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου