Εχοντας κάνει έναν 10ετή κύκλο σε διευθυντικές θέσεις έβαλα καλά στο
πετσί μου το μέγεθος της σημασίας που έχει για κάποιον που διευθύνει
ανθρώπινο δυναμικό να έχει την στήριξη του εργοδότη. Σε “δουλειές” σαν
την δική μας, στα media, στις οποίες εκ φύσεως υπάρχει η ανάγκη να βάζει
ο εργαζόμενος ψυχή, να παίζει για τη φανέλα, να παρακινείται
προκειμένου να επιχειρήσει και να επιτύχει υπερβάσεις, η ψυχή και το
συναίσθημα παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο στην αποτελεσματικότητα του
μάνατζερ. Σε στηρίζει ο εργοδότης, δηλαδή συντονίζεστε σε αντιλήψεις και
ειδικά στη βασική ιδέα για τον τρόπο σου να λειτουργείς δημιουργικά και
μανατζερικά; Ολα καλά. Δεν σε στηρίζει, σε αμφισβητεί περισσότερο από
όσο σε επιδοκιμάζει με τη στάση του, νιώθεις διαρκώς το αδιάκριτο βλέμμα
του καρφωμένο στην πλάτη σου; παρεμβαίνει καθ' οιονδήποτε τρόπο στη
δουλειά σου; Στέκεται διαρκώς επικριτικά; Μετράς μέρες, διότι αυτό το
σχήμα δεν λειτουργεί αποδοτικά. Σε σκάβει, σε υπονομεύει, σε ροκανίζει;
Καλύτερα άδειασέ του τη γωνιά, διότι η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη.
Με όλα αυτά στο κεφάλι μου, τα περισσότερα βιωματικά, άρχισα από τον περασμένο Ιανουάριο να παρατηρώ όλο και πιο στενά και από όσο το δυνατόν μικρότερη απόσταση την εξέλιξη της δουλειάς του Λουίς Ενρίκε στην Μπαρτσελόνα. Τον καιρό που ο Αντονι Θουμπιθαρέτα, δηλαδή ο τεχνικός διευθυντής που τον επέλεξε και τον στήριξε στη Μπάρτσα αποχωρούσε και τα ισπανικά media κατέγραφαν στα ρεπορτάζ την ωμή παρέμβαση του προέδρου Μπαρτομέου, ο οποίος απαίτησε από τον προπονητή να βρει την άκρη για να πάψει να δυσαρεστεί με την στάση του τον Μέσι και τους άλλους σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα, έμενα με την περιέργεια για το πόσο θα αντέξει ο Λουίς Ενρίκε. Και άκουγα τους Ισπανούς και τους λοιπούς insiders συναδέλφους μου να στοιχηματίζουν ότι ο προπονητής δεν θα έσβηνε τα 45 κεράκια των γενεθλίων του τον Μάιο φορώντας την φόρμα της Μπαρτσελόνα.
Εχω ακούσει αρκετές διαφορετικές απόψεις περί της “τεχνικής” ποιότητας που έβγαλε στο τερέν η δουλειά του Ενρίκε. Εχω ακούσει και διαβάσει αρκετούς να αμφισβητούν το μέγεθος της επιρροής του στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Με πιο απλά λόγια έχω ακούσει από προπονητές και μη το “εντάξει, με αυτόν τον Μέσι και με τους Σουάρες – Νεϊμάρ κάνω κι εγώ τον προπονητή επιτυχημένα”. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η φετινή Μπαρτσελόνα, ειδικά εντός 2015, έβγαλε πολλή δουλειά στο τερέν και είχε σταθερή και ορατή εξέλιξη σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού της. Και είχε μάλιστα επιλογές τακτικής ευφυΐας, όπως αυτή της απελευθέρωσης του Μέσι μέσα από τους συνδυασμούς της εναλλαγής θέσεων των Σουάρες – Νέιμαρ – Αλβες – Ινιέστα ανάλογα με την επιλογή και την επινόηση της στιγμής από τον Αργεντινό μπαλαδόρο. Ομως αυτό θα επιχειρήσω να το αναλύσω σε ένα επόμενο σημείωμα. Το θέμα που πραγματεύομαι εδώ είναι ο μάνατζερ Ενρίκε. Ο διευθυντής που βρήκε τον τρόπο να μείνει όρθιος σε τόσο δύσκολα και απαιτητικά αποδυτήρια παρ' όλο που τον είχε αδειάσει η διοίκησή του τόσο που να έχει φτάσει εκείνος σήμερα, μετά από τρεμπλ, να δηλώνει αναποφάσιστος σε σχέση με την προοπτική της δουλειάς του στην Μπαρτσελόνα.
Δίχως στήριξη, ο Ενρίκε κατάφερε να κάνει ανακωχή με τον Μέσι τον Ιανουάριο, με συνέπεια να δούμε στο επόμενο 5μηνο τον καλύτερο Μέσι που είδαμε ποτέ. Δίχως στήριξη ο προπονητής κατάφερε να φτάσει τον Νέιμαρ στη στιγμή της δημόσιας συγγνώμης για τη συμπεριφορά του, κατάφερε να γητεύσει τον Σουάρες αλλά και να του αφαιρέσει τον εκνευρισμό των άγονων εμφανίσεων και την πίεση των media. Επί των ημερών του αυτή η συνεργασία των τριών έφτασε σε τέτοιο σημείο που, εκτός των άλλων, “ανάγκασε” τον Μέσι να δηλώσει ότι αυτοί οι δύο είναι οι καλύτεροι επιθετικοί συνεργάτες που είχε ποτέ. Δίχως στήριξη ο Ενρίκε ξαναέκανε ποδοσφαιριστή τον Πικέ, τον οποίο το περασμένο καλοκαίρι, στην αρχή της προετοιμασίας, μάζευε από τα ξύδια και τις ποκερομαχίες. Δίχως στήριξη κατάφερε να διαχειριστεί το ζήτημα “παραγκωνισμός Τσάβι” και το ζήτημα “πώς νιώθει ο Ινιέστα με τον παραγκωνισμό του Τσάβι και την αλλαγή της δικής του θέσης”. Χωρίς στήριξη κράτησε ζωντανό αγωνιστικά έναν τελειωμένο ψυχικά Ντάνι Αλβες, ο οποίος παραμονές του τελικού έφτανε να δηλώνει ότι νιώθει εδώ και καιρό ότι η διοίκηση δεν τον σέβεται. Και όλα αυτά τα πέτυχε χωρίς να τα φωνάζει και να τα υπογραμμίζει. Αφησε την εικόνα της Μπαρτσελόνα και τα αποτελέσματα να μιλήσουν για την ορθότητα των επιλογών του και τη γενναιότητα της συμπεριφοράς του.
Ολα τα παραπάνω θα ήταν άθλοι ακόμη και για έναν προπονητή που θα απολάμβανε της πλήρους στήριξης της διοίκησης. Για έναν προπονητή αδειασμένο από τον Ιανουάριο από τον πρόεδρό του, ο οποίος μάλιστα φρόντισε να του αφαιρέσει και το μεγαλύτερο στήριγμά του (Θουμπιθαρέτα) και να του βάλει στον σβέρκο μια “επιτροπή μεταγραφών” (ενώπιον της οποίας ο Ενρίκε δεν εμφανίστηκε ποτέ) το επίτευγμα του τρεμπλ είναι ιστορικό. Και θα πρέπει να αναφέρεται ως το απόλυτο παράδειγμα υπέρβασης ενός προπονητή. Διότι ένας μάνατζερ που έμοιαζε από αναλώσιμος έως τελειωμένος στα αποδυτήρια ενός συλλόγου παγκόσμιας εμβέλειας κατάφερε να βρει τα κότσια για να επιβάλει τον “νόμο” του, την μέθοδό του, τις ιδέες και τις αντιλήψεις του, αλλά και τον τρόπο για να εμπνεύσει και να παρακινήσει τους ποδοσφαιριστές του.
Δεν ξέρω αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει τον Λουίς Ενρίκε, για όσα θα δείξει στο εξής, ως έναν εκ των προπονητών με την μεγαλύτερη επιρροή στο ποδόσφαιρο της εποχής του ως προπονητή, αλλά είναι βέβαιο ότι το τελευταίο του 6μηνο στην Μπαρτσελόνα θα τον καταγράψει στην ιστορία ως έναν εκ των μάνατζερ με την μεγαλύτερη εσωτερική δύναμη. “Λουίς Ενρίκε: Ενας αληθινός άντρας σε έναν κόσμο γεμάτο από ψεύτικους” είχαν γράψει γι' αυτόν σε ένα πανό οι οπαδοί της Ρόμα τον καιρό που εκείνος αποχωρούσε ως περίπου αποτυχημένος από τη Ρώμη. “Λουίς Ενρίκε: Ενας προπονητής με cojones για Τρεμπλ” θα πρέπει να γράφει το πανό που θα συνοψίζει αυτό που πέτυχε στην πρώτη του σεζόν ως προπονητής της Μπαρτσελόνα.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Με όλα αυτά στο κεφάλι μου, τα περισσότερα βιωματικά, άρχισα από τον περασμένο Ιανουάριο να παρατηρώ όλο και πιο στενά και από όσο το δυνατόν μικρότερη απόσταση την εξέλιξη της δουλειάς του Λουίς Ενρίκε στην Μπαρτσελόνα. Τον καιρό που ο Αντονι Θουμπιθαρέτα, δηλαδή ο τεχνικός διευθυντής που τον επέλεξε και τον στήριξε στη Μπάρτσα αποχωρούσε και τα ισπανικά media κατέγραφαν στα ρεπορτάζ την ωμή παρέμβαση του προέδρου Μπαρτομέου, ο οποίος απαίτησε από τον προπονητή να βρει την άκρη για να πάψει να δυσαρεστεί με την στάση του τον Μέσι και τους άλλους σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα, έμενα με την περιέργεια για το πόσο θα αντέξει ο Λουίς Ενρίκε. Και άκουγα τους Ισπανούς και τους λοιπούς insiders συναδέλφους μου να στοιχηματίζουν ότι ο προπονητής δεν θα έσβηνε τα 45 κεράκια των γενεθλίων του τον Μάιο φορώντας την φόρμα της Μπαρτσελόνα.
Εχω ακούσει αρκετές διαφορετικές απόψεις περί της “τεχνικής” ποιότητας που έβγαλε στο τερέν η δουλειά του Ενρίκε. Εχω ακούσει και διαβάσει αρκετούς να αμφισβητούν το μέγεθος της επιρροής του στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Με πιο απλά λόγια έχω ακούσει από προπονητές και μη το “εντάξει, με αυτόν τον Μέσι και με τους Σουάρες – Νεϊμάρ κάνω κι εγώ τον προπονητή επιτυχημένα”. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η φετινή Μπαρτσελόνα, ειδικά εντός 2015, έβγαλε πολλή δουλειά στο τερέν και είχε σταθερή και ορατή εξέλιξη σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού της. Και είχε μάλιστα επιλογές τακτικής ευφυΐας, όπως αυτή της απελευθέρωσης του Μέσι μέσα από τους συνδυασμούς της εναλλαγής θέσεων των Σουάρες – Νέιμαρ – Αλβες – Ινιέστα ανάλογα με την επιλογή και την επινόηση της στιγμής από τον Αργεντινό μπαλαδόρο. Ομως αυτό θα επιχειρήσω να το αναλύσω σε ένα επόμενο σημείωμα. Το θέμα που πραγματεύομαι εδώ είναι ο μάνατζερ Ενρίκε. Ο διευθυντής που βρήκε τον τρόπο να μείνει όρθιος σε τόσο δύσκολα και απαιτητικά αποδυτήρια παρ' όλο που τον είχε αδειάσει η διοίκησή του τόσο που να έχει φτάσει εκείνος σήμερα, μετά από τρεμπλ, να δηλώνει αναποφάσιστος σε σχέση με την προοπτική της δουλειάς του στην Μπαρτσελόνα.
Δίχως στήριξη, ο Ενρίκε κατάφερε να κάνει ανακωχή με τον Μέσι τον Ιανουάριο, με συνέπεια να δούμε στο επόμενο 5μηνο τον καλύτερο Μέσι που είδαμε ποτέ. Δίχως στήριξη ο προπονητής κατάφερε να φτάσει τον Νέιμαρ στη στιγμή της δημόσιας συγγνώμης για τη συμπεριφορά του, κατάφερε να γητεύσει τον Σουάρες αλλά και να του αφαιρέσει τον εκνευρισμό των άγονων εμφανίσεων και την πίεση των media. Επί των ημερών του αυτή η συνεργασία των τριών έφτασε σε τέτοιο σημείο που, εκτός των άλλων, “ανάγκασε” τον Μέσι να δηλώσει ότι αυτοί οι δύο είναι οι καλύτεροι επιθετικοί συνεργάτες που είχε ποτέ. Δίχως στήριξη ο Ενρίκε ξαναέκανε ποδοσφαιριστή τον Πικέ, τον οποίο το περασμένο καλοκαίρι, στην αρχή της προετοιμασίας, μάζευε από τα ξύδια και τις ποκερομαχίες. Δίχως στήριξη κατάφερε να διαχειριστεί το ζήτημα “παραγκωνισμός Τσάβι” και το ζήτημα “πώς νιώθει ο Ινιέστα με τον παραγκωνισμό του Τσάβι και την αλλαγή της δικής του θέσης”. Χωρίς στήριξη κράτησε ζωντανό αγωνιστικά έναν τελειωμένο ψυχικά Ντάνι Αλβες, ο οποίος παραμονές του τελικού έφτανε να δηλώνει ότι νιώθει εδώ και καιρό ότι η διοίκηση δεν τον σέβεται. Και όλα αυτά τα πέτυχε χωρίς να τα φωνάζει και να τα υπογραμμίζει. Αφησε την εικόνα της Μπαρτσελόνα και τα αποτελέσματα να μιλήσουν για την ορθότητα των επιλογών του και τη γενναιότητα της συμπεριφοράς του.
Ολα τα παραπάνω θα ήταν άθλοι ακόμη και για έναν προπονητή που θα απολάμβανε της πλήρους στήριξης της διοίκησης. Για έναν προπονητή αδειασμένο από τον Ιανουάριο από τον πρόεδρό του, ο οποίος μάλιστα φρόντισε να του αφαιρέσει και το μεγαλύτερο στήριγμά του (Θουμπιθαρέτα) και να του βάλει στον σβέρκο μια “επιτροπή μεταγραφών” (ενώπιον της οποίας ο Ενρίκε δεν εμφανίστηκε ποτέ) το επίτευγμα του τρεμπλ είναι ιστορικό. Και θα πρέπει να αναφέρεται ως το απόλυτο παράδειγμα υπέρβασης ενός προπονητή. Διότι ένας μάνατζερ που έμοιαζε από αναλώσιμος έως τελειωμένος στα αποδυτήρια ενός συλλόγου παγκόσμιας εμβέλειας κατάφερε να βρει τα κότσια για να επιβάλει τον “νόμο” του, την μέθοδό του, τις ιδέες και τις αντιλήψεις του, αλλά και τον τρόπο για να εμπνεύσει και να παρακινήσει τους ποδοσφαιριστές του.
Δεν ξέρω αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει τον Λουίς Ενρίκε, για όσα θα δείξει στο εξής, ως έναν εκ των προπονητών με την μεγαλύτερη επιρροή στο ποδόσφαιρο της εποχής του ως προπονητή, αλλά είναι βέβαιο ότι το τελευταίο του 6μηνο στην Μπαρτσελόνα θα τον καταγράψει στην ιστορία ως έναν εκ των μάνατζερ με την μεγαλύτερη εσωτερική δύναμη. “Λουίς Ενρίκε: Ενας αληθινός άντρας σε έναν κόσμο γεμάτο από ψεύτικους” είχαν γράψει γι' αυτόν σε ένα πανό οι οπαδοί της Ρόμα τον καιρό που εκείνος αποχωρούσε ως περίπου αποτυχημένος από τη Ρώμη. “Λουίς Ενρίκε: Ενας προπονητής με cojones για Τρεμπλ” θα πρέπει να γράφει το πανό που θα συνοψίζει αυτό που πέτυχε στην πρώτη του σεζόν ως προπονητής της Μπαρτσελόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου