Αναλυτικά το σχόλιο που υπάρχει στην ιστοσελίδα του συνδέσμου αναφέρει τα εξης :
Έχουν ήδη συμπληρωθεί αρκετά χρόνια από την εποχή που αποφασίσαμε ο ΑΡΗΣ να βγει σ’ ανοιχτές θάλασσες. Να βγει από τη μιζέρια και τα μικρολίμανα, να ξεφύγει από τ’ «ασφαλή» νερά της μετριότητας, ν’ απαγκιστρωθεί από την τράτα που επέβαλλε το κατεστημένο, όπου είτε οι ομάδες εκούσια τοποθετούνταν από τους ηγεμόνες και δυνάστες του ποδοσφαίρου σε στοίχιση, ανάλογα με τα συμφέροντα που έπρεπε να εξυπηρετηθούν ή αποδέχονταν ακούσια τη μοίρα τους ως κομπάρσοι του ελληνικού αξιοκρατικού ποδοσφαίρου.
Αναλάβαμε ρόλο στο πηδάλιο του καραβιού που λέγεται ΑΡΗΣ. Ρόλο προσκηνιακό πάντοτε, υποστηρικτικό και μαχητικό ωστόσο. Τον πρώτο ρόλο, του καπετάνιου, τον εμπιστευόμαστε σε κάποιον που θεωρούμε και κρίνουμε κατάλληλο να οδηγήσει το καράβι έξω από το λιμανάκι της μιζέριας και της «υπακοής», στις ανοικτές θάλασσας των μεγάλων περιπετειών, των υψηλών κινδύνων, των σημαντικών συγκινήσεων αλλά και των κατακτήσεων.
Συνοδοιπόροι μας σ’ αυτήν την προσπάθεια και όλοι όσοι αποτελούν την οικογένεια του ΑΡΗ. Μια οικογένεια μαθημένη - για πολλά χρόνια - στην ατολμία, συνηθισμένη στη μετριότητα, ευνουχισμένη από την έλλειψη πρωτοβουλίας και διεκδίκησης. Και το χειρότερο, μια οικογένεια μόνο στα λόγια, με πολλές εσωτερικές πληγές, φατρίες «αλληλοευεργετούμενων», μια οικογένεια με χαρακτηριστική εσωστρέφεια και παντελή απουσία οράματος αλλά και πυξίδας.
Μια οικογένεια αγόμενη και φερόμενη από τους «μικροτσιφλικάδες» του ΑΡΗ αλλά και από τα ασπρόμαυρα ΜΜΕ που επέβαλαν και παρουσίαζαν ως δεδομένη και φυσιολογική την μετριότητα για τον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ προστατεύοντας και ισχυροποιώντας έτσι τα δικά τους συμφέροντα.
«Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες» όμως λέει ο θυμόσοφος λαός. Τεράστιο καράβι ο ΑΡΗΣ ανέκαθεν, μαθημένο όμως στα πέτρινα χρόνια να πλέει στα ασφαλή, ήρεμα και ατάραχα νερά της μετριότητας και του συμβιβασμού. Γαλουχήθηκε έτσι σχεδόν μια ολόκληρη γενιά Αρειανών.
Το καράβι ανοίχθηκε σταδιακά στα βαθιά νερά. Απέκτησε τη δική του πυξίδα και χάραξε τη δική του ρότα. Ξεμάκρυνε από την «παρέα» των αλληλοεμπλεκόμενων και αλληλοεξαρτώμενων, ρυμουλκούμενων από τον εκάστοτε μεγαλοκαπετάνιο, καραβιών. Όλοι μαζί, ναυτικοί και καπεταναίοι, προσπαθήσαμε να μάθουμε από τα λάθη, να αποκτήσουμε εμπειρίες, να κυριαρχήσουμε στις φοβίες της αυτονομίας και ανεξαρτησίας, να χαλυβδώσουμε την πίστη στο εγχείρημα.
Αποφασίσαμε να μην «πετάξουμε» ποτέ κανέναν από το καράβι, άσχετα αν προέκυπτε στην πορεία ότι αποτελούσε βαρίδιο στην προσπάθεια. Τον παραμερίζαμε και τον παροπλίζαμε. Στηρίζαμε τον εκάστοτε καπετάνιο και θα τον στηρίζουμε πάντοτε με προσήλωση όσο ακολουθεί την πορεία που όλοι μαζί χαράξαμε. Σιωπηρά, σχεδόν μυστικιστικά, αναγνωρίζαμε τις αδυναμίες και τα σφάλματά μας και διορθωνόμασταν. Τόσο σιωπηρά, όσο επιβάλλουν οι συνθήκες και το γεγονός ότι οι αντίπαλοι του ΑΡΗ παραμονεύουν άγρυπνοι καθώς κανείς δεν συγχωρεί αυτόν που ξεμακραίνει από το κοπάδι και αυτονομείται.
Στις μεγάλες φουρτούνες διακηρύτταμε την ενότητα και την αναγκαιότητα αλληλοϋποστήριξης, υψηλού ηθικού, αγωνιστικότητας, προσήλωσης και συστράτευσης. Κάποιοι ελάχιστοι από την οικογένεια αποδεικνύονταν λιγόψυχοι. Τρομοκρατούνταν σε κάθε θαλασσοταραχή, έδειχναν πρόθυμοι να κατεβάσουν βάρκες νομίζοντας ότι το καράβι βουλιάζει. Οι χειρότεροι απ’ αυτούς προσπάθησαν, προσπαθούν και θα προσπαθήσουν να πείσουν κι άλλους ότι το καράβι βουλιάζει αύτανδρο, προσπάθησαν, προσπαθούν και θα προσπαθήσουν ν’ αφαιρέσουν δύναμη και θέληση από την κοινή προσπάθεια, σε στιγμές που ο ΑΡΗΣ μάς είχε ανάγκη.
Επιδείξαμε και επιδεικνύουμε τεράστια υπομονή και ανοχή. Διάθεση να νουθετήσουμε, να μεταλαμπαδεύουμε την επικυριαρχία στα συναισθήματα και την αυτοκυριαρχία στις δύσκολες στιγμές. Να εμφυσήσουμε τη νοοτροπία, τον ψυχισμό και τη συμπεριφορά που αρμόζει σ’ ένα μεγάλο καράβι που στην πορεία του θα συναντήσει και καλές και δύσκολες και κρίσιμες και κακές στιγμές.
Στο πέρασμα του χρόνου, η μεγάλη πλειοψηφία σκλήρυνε, απέκτησε το πετσί του ναυτικού. Ετοιμότητα, αντοχή, επιμονή, ψυχραιμία, διορατικότητα, οξυδέρκεια, πυγμή. Οι ικανοί μάθησης άλλωστε ήταν είναι και θα είναι ευπρόσδεκτοί στο καράβι, όσο αυτό ξανοίγεται σε ολοένα και πιο βαθιά νερά και κινδυνεύει από πιο μεγάλες φουρτούνες. Κανείς προφανώς δεν περισσεύει στον ΑΡΗ. Κανείς, που όμως θέλει να εργασθεί προς τον ίδιο κοινό σκοπό.
Οι ανεπίδεκτοι μάθησης ήρθε σιγά-σιγά η ώρα να εγκαταλείψουν μόνοι τους το καράβι, διότι δεν τους αξίζει και δεν το αντέχουν. Είναι λιγόψυχοι και άτολμοι και το χειρότερο, είναι επιρρεπείς στο να εγκαταλείπουν και να επηρεάζουν αρνητικά την προσπάθεια, στις πιο δύσκολες στιγμές και καμπές αυτής. Στο χέρι τους είναι ωστόσο ακόμη και την τελευταία στιγμή να συνειδητοποιήσουν ότι είναι επιβάτες του ΑΡΗ της μάχης, της ανεξαρτησίας, της αυτονομίας, της ηθικής, της τάξης, της πειθαρχίας, της εμπιστοσύνης, της διεκδίκησης, των μεγάλων θαλασσοταραχών.
Μετά από κάθε θαλασσοταραχή και φουρτούνα, έρχεται νομοτελειακά η ηρεμία. Δεν ξεχνάμε αυτούς που βοήθησαν τις κρίσιμες ώρες των αποφάσεων και του αγώνα. Δεν ξεχνάμε αλλά, όπως προαναφέραμε, ούτε λοιδορούμε και κανέναν από αυτούς, όσο λίγοι και αν είναι, που κιότεψαν, κούρνιασαν, κρύφτηκαν.
Σίγουρα όμως, δεν ανεχόμαστε πλέον αυτούς που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν για δικό τους όφελος τους λιγόψυχους, δεν συγχωρούμε αυτούς που προσπάθησαν να οργανώσουν «ανταρσία» πανικόβλητων και τρομαγμένων, δεν ανεχόμαστε τους κατ’ επάγγελμα κινδυνολάγνους που επενδύουν στα ένστικτα της αμφιβολίας και της φοβίας και καλλιεργούν την αποσύνθεση.
Γι’ αυτούς υπάρχει πλέον μόνο ο πάτος της θάλασσας, αφού τον πάτο του βαρελιού τον έχουν ήδη κάνει μόνιμη κατοικία τους εδώ και πολύ καιρό και δεν τους είναι πια αρκετός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου