Όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες, αλλά αυτές οι εποχές έχουν γίνει όλο και πιο δύσκολες για Μεσσίες. Ο κόσμος έχει μάθει πλέον να μην εμπιστεύεται κανέναν. Το σχόλιο του Αλέξη Σπυρόπουλου.
Το παν είναι να κόψουμε δρόμο. Με μέσα θεμιτά ή με μέσα αθέμιτα, αυτό είναι μια μικρή κι ασήμαντη λεπτομέρεια. Αρκεί να φτάσουμε. Γρήγορα. Απ’ την πιο σύντομη διαδρομή.
Και το επιχείρημα, σαν άλλοθι, είναι έτοιμο. Γιατί, δηλαδή, οι… άλλοι τι κάνουν και πώς πορεύονται; Με τους σταυρούς στα χέρια;
Η λογική της άμεσης, ει δυνατόν και άνευ κόπου, επιτυχίας έγινε η κυρίαρχη ιδεολογία σ’ αυτόν εδώ τον τόπο τα τελευταία, τουλάχιστον, τριάντα χρόνια. Ένας τρόπος ζωής, στην καθημερινότητα. Μια αγωνιώδης ιδεολογία που βάζει τον πήχυ εκεί που τον βάζει, και καταργεί τον νου.
Είμαστε στην εβδομάδα (όπου θα κριθεί, σε δεύτερο βαθμό, η τύχη) του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας. Μη κρυβόμαστε, ο Μπέος κι ο Ψωμιάδης εκείνο το φως, της τάχιστης ανέλιξης σωματείων που φυτοζωούσαν και όδευαν για αφανισμό, «είδαν και μπήκαν» βρίσκοντας τις πόρτες ορθάνοιχτες και τα σκυλιά δεμένα. Ένα ευδιάκριτο, απ’ την πλούσια περιπτωσιολογία, φως.
Τον Ακράτητο, μια ζωή στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, πώς τον εκτόξευσε σε τροχιά κομήτη ο Δήμαρχος Ανω Λιοσίων; Ο κυρ-Σταύρος, κάποτε, την Καλαμάτα; Ο Σταυρόπουλος, τον Πανηλειακό; Αυτοί εδώ, ο Μπάκος κι ο Καϋμενάκης, τον δίχως τίποτα σε παρελθόν Αστέρα Τρίπολης; Πώς έβγαλε κάποτε στην Ευρώπη τον Ιωνικό ο μακαρίτης Κανελλάκης; Ο Ποσειδώνας Νέων Πόρων (ποιοι, οι Νέοι Πόροι…) δεν έφτασαν, μ’ ένα βαρόνο κοκαΐνης, στα πρόθυρα της Α’ Εθνικής;
Προφανώς, δεν τσουβαλιάζουμε. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις, ίδιες. Ιδιες είναι, ως προς τη μετεωρική άνοδο, κάθε χρόνο μια κατηγορία ή σχεδόν, των ομάδων. Τώρα, του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας. Ο Ολυμπιακός Βόλου βγήκε Ευρώπη. Ο Μπέος δεν λέει τρέλες, ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπούσε Τσάμπιονς Λιγκ. Αργά ή γρήγορα επίσης, θα ερχόταν η στιγμή να βγει Ευρώπη και η Καβάλα. Και μετά τον δεύτερο βαθμό, τι; Η κοινή μοίρα είναι η αδυσώπητη επιστροφή στην προτέρα, ίσως και σε ακόμη χαμηλότερη, κατάσταση.
Ο εμπορικός κόσμος, ακούμε, σ’ αυτές τις πόλεις ξεσηκώθηκε. Οι δήμαρχοι, επίσης. Τους βουλευτές δεν τους βάζουμε, είναι άλλη κατηγορία. Ιδού, λοιπόν, το λαμπρόν πεδίον. Αφού έδειξαν πόσο νοιάζονται με το να ξεσηκωθούν, ας δείξουν ύστερα πόσο νοιάζονται και με το να συνενώσουν δυνάμεις για να «κρατήσουν» τις ομάδες μετά τον Μπέο και τον Ψωμιάδη. Αυτός ο ξεσηκωμός θα ‘χει αξία κι αντίκρυσμα. Όχι η οχλαγωγία.
Να κρατήσουν τις ομάδες όχι, απαραιτήτως, σε στάτους Ευρώπης. Αλλά σ’ ένα στάτους, για το οποίο οι Βολιώτες κι οι Καβαλιώτες ούτε να ντρέπονται θα ‘χουν, ούτε θα χρωστάνε λογαριασμό, κι απαντήσεις σε πονηρές ερωτήσεις, σε κανένα κερατά. Οι Μπέοι κι οι Ψωμιάδηδες, έτσι ξεπερνιούνται. Όχι με τις αντιδράσεις. Μόνο με τις δημιουργικές δράσεις, μετά. Εκεί σε θέλω, μάστορα. Αλλ’ αν κρίνουμε απ’ το πόσο στάθηκαν οι Καλαματιανοί ή οι Πυργιώτες όταν τ’ αφεντικά μπάφιασαν κι έφυγαν, τα νέα δεν προμηνύονται καλά.
Σε μια παρεμφερή φάση, επιτέλους να κόψουμε δρόμο ύστερα απ’ την κοπιαστική «τετραετία Ζαγοράκη», φαίνεται να ευρίσκεται ο ΠΑΟΚ. Μια διασταύρωση υψηλού κινδύνου. Ένα παρήγορο στοιχείο είναι ότι αυτές οι εποχές έχουν γίνει (όλο και πιο) δύσκολες για Μεσσίες. Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πίσω, οι Μεσσίες έμπαιναν, άλεθαν κι αλεστικά δεν έδιναν πουθενά. Ο κόσμος τους σήκωνε στα χέρια, για μια μεταγραφή. Με τα ίδια χέρια, βέβαια, με τα οποία αργότερα τους αποκαθήλωνε. Στην αρχή, τους σήκωνε όμως.
Τώρα, που ο κόσμος έμαθε να μη εμπιστεύεται ακόμη κι αν του πεις…τι ώρα είναι, η καχυποψία σώζει. Σιγά-σιγά γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι θα πρόκειται για θεία τύχη του σωματείου, αυτός που θέλει να μπει και ν’ ανακατευτεί να ‘ναι σοβαρός. Ακούς ότι κάποιος θέλει ν’ ασχοληθεί σε ομάδα ποδοσφαίρου, κι αμέσως οι ερωτήσεις γύρω-γύρω είναι τι έχει να ξεπλύνει. Καθόλου αδικαιολόγητα, εδώ που τα λέμε. Στον ΠΑΟΚ, δεν χρειάζεται καν να ‘σαι φυσιογνωμιστής για να διαισθάνεσαι πως αυτό που δείχνει πως πάει να συμβεί δεν είναι καλό. ‘Η, μήπως, χρειαζόταν…φιλοσοφία για να καταλάβαινε κανείς κάτι αντίστοιχο, όταν έκανε την πασαρέλα του εκείνος ο αξέχαστος καπετάνιος Γιαννούλης Καμπάνης;
Τις πιο πολλές φορές, το μόνο σίγουρο «γρήγορο και άκοπο» είναι το πισωγύρισμα. Ιδίως όταν η ανέλιξη, νωρίτερα, έχει πάρει και τον χρόνο της και τον κόπο της. Μια τετραετία Ζαγοράκη, αν ο κόσμος παρασυρθεί και το επιτρέψει, πολύ ξεκούραστα γκρεμίζεται σε μια τετραμηνία Φλωρίδη και λοιπών συνεργαζόμενων δυνάμεων…
Πηγή: Contra.gr
Και το επιχείρημα, σαν άλλοθι, είναι έτοιμο. Γιατί, δηλαδή, οι… άλλοι τι κάνουν και πώς πορεύονται; Με τους σταυρούς στα χέρια;
Η λογική της άμεσης, ει δυνατόν και άνευ κόπου, επιτυχίας έγινε η κυρίαρχη ιδεολογία σ’ αυτόν εδώ τον τόπο τα τελευταία, τουλάχιστον, τριάντα χρόνια. Ένας τρόπος ζωής, στην καθημερινότητα. Μια αγωνιώδης ιδεολογία που βάζει τον πήχυ εκεί που τον βάζει, και καταργεί τον νου.
Είμαστε στην εβδομάδα (όπου θα κριθεί, σε δεύτερο βαθμό, η τύχη) του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας. Μη κρυβόμαστε, ο Μπέος κι ο Ψωμιάδης εκείνο το φως, της τάχιστης ανέλιξης σωματείων που φυτοζωούσαν και όδευαν για αφανισμό, «είδαν και μπήκαν» βρίσκοντας τις πόρτες ορθάνοιχτες και τα σκυλιά δεμένα. Ένα ευδιάκριτο, απ’ την πλούσια περιπτωσιολογία, φως.
Τον Ακράτητο, μια ζωή στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, πώς τον εκτόξευσε σε τροχιά κομήτη ο Δήμαρχος Ανω Λιοσίων; Ο κυρ-Σταύρος, κάποτε, την Καλαμάτα; Ο Σταυρόπουλος, τον Πανηλειακό; Αυτοί εδώ, ο Μπάκος κι ο Καϋμενάκης, τον δίχως τίποτα σε παρελθόν Αστέρα Τρίπολης; Πώς έβγαλε κάποτε στην Ευρώπη τον Ιωνικό ο μακαρίτης Κανελλάκης; Ο Ποσειδώνας Νέων Πόρων (ποιοι, οι Νέοι Πόροι…) δεν έφτασαν, μ’ ένα βαρόνο κοκαΐνης, στα πρόθυρα της Α’ Εθνικής;
Προφανώς, δεν τσουβαλιάζουμε. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις, ίδιες. Ιδιες είναι, ως προς τη μετεωρική άνοδο, κάθε χρόνο μια κατηγορία ή σχεδόν, των ομάδων. Τώρα, του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας. Ο Ολυμπιακός Βόλου βγήκε Ευρώπη. Ο Μπέος δεν λέει τρέλες, ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπούσε Τσάμπιονς Λιγκ. Αργά ή γρήγορα επίσης, θα ερχόταν η στιγμή να βγει Ευρώπη και η Καβάλα. Και μετά τον δεύτερο βαθμό, τι; Η κοινή μοίρα είναι η αδυσώπητη επιστροφή στην προτέρα, ίσως και σε ακόμη χαμηλότερη, κατάσταση.
Ο εμπορικός κόσμος, ακούμε, σ’ αυτές τις πόλεις ξεσηκώθηκε. Οι δήμαρχοι, επίσης. Τους βουλευτές δεν τους βάζουμε, είναι άλλη κατηγορία. Ιδού, λοιπόν, το λαμπρόν πεδίον. Αφού έδειξαν πόσο νοιάζονται με το να ξεσηκωθούν, ας δείξουν ύστερα πόσο νοιάζονται και με το να συνενώσουν δυνάμεις για να «κρατήσουν» τις ομάδες μετά τον Μπέο και τον Ψωμιάδη. Αυτός ο ξεσηκωμός θα ‘χει αξία κι αντίκρυσμα. Όχι η οχλαγωγία.
Να κρατήσουν τις ομάδες όχι, απαραιτήτως, σε στάτους Ευρώπης. Αλλά σ’ ένα στάτους, για το οποίο οι Βολιώτες κι οι Καβαλιώτες ούτε να ντρέπονται θα ‘χουν, ούτε θα χρωστάνε λογαριασμό, κι απαντήσεις σε πονηρές ερωτήσεις, σε κανένα κερατά. Οι Μπέοι κι οι Ψωμιάδηδες, έτσι ξεπερνιούνται. Όχι με τις αντιδράσεις. Μόνο με τις δημιουργικές δράσεις, μετά. Εκεί σε θέλω, μάστορα. Αλλ’ αν κρίνουμε απ’ το πόσο στάθηκαν οι Καλαματιανοί ή οι Πυργιώτες όταν τ’ αφεντικά μπάφιασαν κι έφυγαν, τα νέα δεν προμηνύονται καλά.
Σε μια παρεμφερή φάση, επιτέλους να κόψουμε δρόμο ύστερα απ’ την κοπιαστική «τετραετία Ζαγοράκη», φαίνεται να ευρίσκεται ο ΠΑΟΚ. Μια διασταύρωση υψηλού κινδύνου. Ένα παρήγορο στοιχείο είναι ότι αυτές οι εποχές έχουν γίνει (όλο και πιο) δύσκολες για Μεσσίες. Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πίσω, οι Μεσσίες έμπαιναν, άλεθαν κι αλεστικά δεν έδιναν πουθενά. Ο κόσμος τους σήκωνε στα χέρια, για μια μεταγραφή. Με τα ίδια χέρια, βέβαια, με τα οποία αργότερα τους αποκαθήλωνε. Στην αρχή, τους σήκωνε όμως.
Τώρα, που ο κόσμος έμαθε να μη εμπιστεύεται ακόμη κι αν του πεις…τι ώρα είναι, η καχυποψία σώζει. Σιγά-σιγά γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι θα πρόκειται για θεία τύχη του σωματείου, αυτός που θέλει να μπει και ν’ ανακατευτεί να ‘ναι σοβαρός. Ακούς ότι κάποιος θέλει ν’ ασχοληθεί σε ομάδα ποδοσφαίρου, κι αμέσως οι ερωτήσεις γύρω-γύρω είναι τι έχει να ξεπλύνει. Καθόλου αδικαιολόγητα, εδώ που τα λέμε. Στον ΠΑΟΚ, δεν χρειάζεται καν να ‘σαι φυσιογνωμιστής για να διαισθάνεσαι πως αυτό που δείχνει πως πάει να συμβεί δεν είναι καλό. ‘Η, μήπως, χρειαζόταν…φιλοσοφία για να καταλάβαινε κανείς κάτι αντίστοιχο, όταν έκανε την πασαρέλα του εκείνος ο αξέχαστος καπετάνιος Γιαννούλης Καμπάνης;
Τις πιο πολλές φορές, το μόνο σίγουρο «γρήγορο και άκοπο» είναι το πισωγύρισμα. Ιδίως όταν η ανέλιξη, νωρίτερα, έχει πάρει και τον χρόνο της και τον κόπο της. Μια τετραετία Ζαγοράκη, αν ο κόσμος παρασυρθεί και το επιτρέψει, πολύ ξεκούραστα γκρεμίζεται σε μια τετραμηνία Φλωρίδη και λοιπών συνεργαζόμενων δυνάμεων…
Πηγή: Contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου