Στα 32 του χρόνια, ο Λάμπρος Χούτος αποφάσισε ν' ασχοληθεί με το τοπικό Βοιωτίας, αναλαμβάνοντας ρόλο παίκτη – προπονητή στον ΠΑΟ Κυριακού, ομάδα του Β’ πρωταθλήματος της περιοχής. Γράφει ο Δημήτρης Στρατής.
Ποδοσφαιριστής που “ανατράφηκε” στην Παιανία (“κολλητός” του Γιώργου Καραγκούνη, “σειρά” των Γκουμομπασινάδων, αποφάσισε στα 14 να μετακομίσει στην Ιταλία και κατόπιν να παίξει σε Ρόμα, Ίντερ, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, Πανιώνιο), που όμως ποτέ δεν φρόντισε να κρατήσει δεσμούς με τον Παναθηναϊκό.
Ενδεχομένως το...μεγάλο στόμα του πατέρα του (που πάντα ήταν υπέρμετρα παρεμβατικός σε θέματα που αφορούσαν το γιόκα του) ν' αποθάρρυνε την διοίκηση να κάνει κίνηση προσέγγισης προς τον καλό στράικερ που παρότι ανέκαθεν φαινόταν εξαιρετικής κοπής ποδοσφαιριστής, ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει μεγάλη καριέρα.
Όλως περιέργως, η καλύτερη φουρνιά ποδοσφαιριστών που έβγαλε η Παιανία (άπαντες διαλεγμένοι κι "εκπαιδευμένοι" από τον Βέλιμιρ Ζάετς), πέρασαν απαρατήρητοι ή δεν εκτιμήθηκαν όσο έπρεπε, ίσως γιατί "πέρασε" στο κοινό η προπογάνδα περί "Γκουμομπασινάδων" την εποχή που οι άλλοι έφερναν Ζιοβάνι-Ζάχοβιτς-Καρεμπέ-Ζε Ελίας, έχοντας ήδη κάνει πλάκα μαζί σου στο παρασκήνιο, καταδικάζοντας εκ των προτέρων κάθε προσπάθεια πρωταθλητισμού που ήσουν διατεθειμένος να ακολουθήσεις.
Κάποια παιδιά (κατά την ταπεινή μου άποψη) απόλαυσαν μεγαλύτερη προβολή απ΄οτι τους αναλογούσε βάσει ποδοσφαιρικών προσόντων (Γκούμας, Καραγκούνης), κάποιοι πλήρωσαν το γεγονός ότι δεν ήταν αρεστοί στο μιντιακό περιβάλλον του μεγαλομετόχου (Μπασινάς, Κυργιάκος) με αποτέλεσμα να φύγουν κυνηγημένοι, άλλοι αδίκησαν τον εαυτό τους μη δουλεύοντας αρκετά ώστε ν' αξιοποιήσουν τα τεράστια προσόντα τους (Χαλκιάς), άλλοι έπεσαν θύματα κακών εκτιμήσεων.
Για παράδειγμα ο Γιώργος Αλεξόπουλος "χάθηκε" με το που δόθηκε ως έμψυχο αντάλλαγμα στον Ηρακλή το 2001 για τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, παρότι στις πρώτες του εμφανίσεις θύμιζε έντονα Γιάννη Καλλιτζάκη, με πολύ καλύτερη τεχνική μάλιστα (για στόπερ παραήξερε μπάλα).
Ο Γιώργος Βακουφτσής κι ο Λάμπρος Χούτος αποφάσισαν μικροί να ξενιτευτούν για Ιταλία, θεωρώντας ότι η Παιανία ήταν μικρή για να στεγάσει το ταλέντο τους. Κατά καιρούς διαβάσαμε θερμά λόγια για την πρόοδό τους από τους υπεύθυνους των τμημάτων υποδομής Φιορεντίνα και Ρόμα (ειδικά ο μέγας παικταράς Μπρούνο Κόντι είχε να λέει τα καλύτερα για τον Χούτο), όμως έμειναν στάσιμοι, με αποκορύφωμα τον Λάμπρο που ξαναήρθε στα μέρη μας το 2000 (δυστυχώς για τους "απέναντι") , προλαβαίνοντας να βάλει μερικά σημαντικά γκολ (σε Τούμπα, Βέροια), ξεχωρίζοντας σε μια επιθετική γραμμή που διέθετε Αλεξανδρή, Αλβες, Ζιοβάνι, Ζάχοβιτς, Γκόγκιτς, Οφορίκουε (!)
Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα συνέβαινε αν ο Χούτος παρέμενε κάτοικος Παιανίας, αν κι επί "καπετάνιου" στο προπονητικό κέντρο -μαντρί δεν περνούσαν αιτήματα και κουτσαβακισμοί μπαμπάδων, αναφορικά με τον χρόνο συμμετοχής των βλασταριών τους στο βασικό σχήμα. Πιο αυθεντικό ταλέντο, ωστόσο, δεν πρέπει να έχει βγει από τα σπλάχνα του κλαμπ τα τελευταία χρόνια γι αυτό κι η κατάληξή του (μόλις στα 32 του!) γεμίζει μελαγχολία όσους απόλαυσαν στιγμές (μονάχα) της κλάσης του.
Πηγή: leoforos.gr
Ενδεχομένως το...μεγάλο στόμα του πατέρα του (που πάντα ήταν υπέρμετρα παρεμβατικός σε θέματα που αφορούσαν το γιόκα του) ν' αποθάρρυνε την διοίκηση να κάνει κίνηση προσέγγισης προς τον καλό στράικερ που παρότι ανέκαθεν φαινόταν εξαιρετικής κοπής ποδοσφαιριστής, ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει μεγάλη καριέρα.
Όλως περιέργως, η καλύτερη φουρνιά ποδοσφαιριστών που έβγαλε η Παιανία (άπαντες διαλεγμένοι κι "εκπαιδευμένοι" από τον Βέλιμιρ Ζάετς), πέρασαν απαρατήρητοι ή δεν εκτιμήθηκαν όσο έπρεπε, ίσως γιατί "πέρασε" στο κοινό η προπογάνδα περί "Γκουμομπασινάδων" την εποχή που οι άλλοι έφερναν Ζιοβάνι-Ζάχοβιτς-Καρεμπέ-Ζε Ελίας, έχοντας ήδη κάνει πλάκα μαζί σου στο παρασκήνιο, καταδικάζοντας εκ των προτέρων κάθε προσπάθεια πρωταθλητισμού που ήσουν διατεθειμένος να ακολουθήσεις.
Κάποια παιδιά (κατά την ταπεινή μου άποψη) απόλαυσαν μεγαλύτερη προβολή απ΄οτι τους αναλογούσε βάσει ποδοσφαιρικών προσόντων (Γκούμας, Καραγκούνης), κάποιοι πλήρωσαν το γεγονός ότι δεν ήταν αρεστοί στο μιντιακό περιβάλλον του μεγαλομετόχου (Μπασινάς, Κυργιάκος) με αποτέλεσμα να φύγουν κυνηγημένοι, άλλοι αδίκησαν τον εαυτό τους μη δουλεύοντας αρκετά ώστε ν' αξιοποιήσουν τα τεράστια προσόντα τους (Χαλκιάς), άλλοι έπεσαν θύματα κακών εκτιμήσεων.
Για παράδειγμα ο Γιώργος Αλεξόπουλος "χάθηκε" με το που δόθηκε ως έμψυχο αντάλλαγμα στον Ηρακλή το 2001 για τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, παρότι στις πρώτες του εμφανίσεις θύμιζε έντονα Γιάννη Καλλιτζάκη, με πολύ καλύτερη τεχνική μάλιστα (για στόπερ παραήξερε μπάλα).
Ο Γιώργος Βακουφτσής κι ο Λάμπρος Χούτος αποφάσισαν μικροί να ξενιτευτούν για Ιταλία, θεωρώντας ότι η Παιανία ήταν μικρή για να στεγάσει το ταλέντο τους. Κατά καιρούς διαβάσαμε θερμά λόγια για την πρόοδό τους από τους υπεύθυνους των τμημάτων υποδομής Φιορεντίνα και Ρόμα (ειδικά ο μέγας παικταράς Μπρούνο Κόντι είχε να λέει τα καλύτερα για τον Χούτο), όμως έμειναν στάσιμοι, με αποκορύφωμα τον Λάμπρο που ξαναήρθε στα μέρη μας το 2000 (δυστυχώς για τους "απέναντι") , προλαβαίνοντας να βάλει μερικά σημαντικά γκολ (σε Τούμπα, Βέροια), ξεχωρίζοντας σε μια επιθετική γραμμή που διέθετε Αλεξανδρή, Αλβες, Ζιοβάνι, Ζάχοβιτς, Γκόγκιτς, Οφορίκουε (!)
Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα συνέβαινε αν ο Χούτος παρέμενε κάτοικος Παιανίας, αν κι επί "καπετάνιου" στο προπονητικό κέντρο -μαντρί δεν περνούσαν αιτήματα και κουτσαβακισμοί μπαμπάδων, αναφορικά με τον χρόνο συμμετοχής των βλασταριών τους στο βασικό σχήμα. Πιο αυθεντικό ταλέντο, ωστόσο, δεν πρέπει να έχει βγει από τα σπλάχνα του κλαμπ τα τελευταία χρόνια γι αυτό κι η κατάληξή του (μόλις στα 32 του!) γεμίζει μελαγχολία όσους απόλαυσαν στιγμές (μονάχα) της κλάσης του.
Πηγή: leoforos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου