Η ΑΕΚ γνώρισε μία ακόμη ήττα στο Europa League την
ημέρα που η Ελλάδα πενθεί (και για τη Δημοκρατία) και ο Γιώργος
Τσακίρης γράφει για όσα έχουν συμβεί και δεν γίνεται να μην
επηρεάζουν...
Συγχωρέστε με αλλά ήμουν αποφασισμένος ανεξαρτήτου αποτελέσματος του
αγώνα της ΑΕΚ με αντίπαλο την Λοκομοτίβ Μόσχας να γράψω σε τούτο εδώ το
δικό ΜΑΣ χώρο πρώτα για όσα βιώνουμε στη χώρα που λατρεύουμε και στην
οποία ζούμε και έπειτα για το θέμα (την ΑΕΚ και το ποδόσφαιρο) που
υπάρχει για να μας διασκεδάζει...
Την ημέρα λοιπόν που η Ελλάδα πενθεί μια και έχασε ένα ακόμη παιδί της το οποίο διαδήλωνε την αντίθεσή του σε όσα αποφασίζουν για μας αλλά χωρίς εμάς όπως πάντα, αλλά και την ημέρα που φαίνεται πως η Δημοκρατία αργοσβήνει στη χώρα που την δημιούργησε, έτυχε να αγωνίζεται η ΑΕΚ στην Μόσχα και (επί της ουσίας) να βάζει τέλος στην ευρωπαϊκή της πορεία. Θα ασχοληθώ με την Ενωση, τον Μπέλεκ, τον Μανωλά και τον Καράμπελα στο τέλος του κειμένου. Τώρα επιτρέψτε μου (και μπορείτε να με κράξετε όσο θέλετε) να γράψω λίγα λόγια (κυριολεκτώ) για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στην Ελλάδα που θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι την αγαπάμε και ξέρουμε (και) τον λόγο.
Οι μέρες (και οι νύχτρες) που βιώνουμε είναι δύσκολες, σκληρές. Μπροστά υπάρχει το... χάος, το τίποτα, ένας γκρεμός. Και πίσω; Το ίδιο ακριβώς. Με τη διαφορά ότι το χάος που υπάρχει πίσω μας το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Μην στραβώσετε κάποιοι. Δεν εννοώ σώνει και ντε εμένα, τον Νίκο, ή τον Σπύρο και τη Σούλα, εννοώ όλους εκείνους που επί σειρά ετών συνηγορούν σε όσα γίνονται στη χώρα μας. Δυο μέρες τώρα παρακολουθώ με αγωνία όσα συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας. Τα είδα κι από κοντά για να μη με κατηγορήσει κανείς ότι από μακριά είναι εύκολα να βλέπεις και να κρίνεις.
Διαπίστωσα πως επί της ουσίας στην πλειονότητά τους όσοι διαδηλώνουν αξιώνουν απλά την ύπαρξή τους. Ζητάνε να τους σέβονται, να τους ακούνε, να είναι αξιοπρεπείς και κυρίως φωνάζουν και για να ακουστούν όταν απλά αυτό που θέλουν είναι να ζήσουν! Ναι, αυτό ζητάνε, να ζήσουν... Το πρωί στο κέντρο Ελληνες ήρθαν σώμα με σώμα με Ελληνες. Απίστευτο μίσος, πολύς πόνος, κακία, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή μέχρι που αυτή τελικά χάθηκε.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr
Την ημέρα λοιπόν που η Ελλάδα πενθεί μια και έχασε ένα ακόμη παιδί της το οποίο διαδήλωνε την αντίθεσή του σε όσα αποφασίζουν για μας αλλά χωρίς εμάς όπως πάντα, αλλά και την ημέρα που φαίνεται πως η Δημοκρατία αργοσβήνει στη χώρα που την δημιούργησε, έτυχε να αγωνίζεται η ΑΕΚ στην Μόσχα και (επί της ουσίας) να βάζει τέλος στην ευρωπαϊκή της πορεία. Θα ασχοληθώ με την Ενωση, τον Μπέλεκ, τον Μανωλά και τον Καράμπελα στο τέλος του κειμένου. Τώρα επιτρέψτε μου (και μπορείτε να με κράξετε όσο θέλετε) να γράψω λίγα λόγια (κυριολεκτώ) για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στην Ελλάδα που θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι την αγαπάμε και ξέρουμε (και) τον λόγο.
Οι μέρες (και οι νύχτρες) που βιώνουμε είναι δύσκολες, σκληρές. Μπροστά υπάρχει το... χάος, το τίποτα, ένας γκρεμός. Και πίσω; Το ίδιο ακριβώς. Με τη διαφορά ότι το χάος που υπάρχει πίσω μας το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Μην στραβώσετε κάποιοι. Δεν εννοώ σώνει και ντε εμένα, τον Νίκο, ή τον Σπύρο και τη Σούλα, εννοώ όλους εκείνους που επί σειρά ετών συνηγορούν σε όσα γίνονται στη χώρα μας. Δυο μέρες τώρα παρακολουθώ με αγωνία όσα συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας. Τα είδα κι από κοντά για να μη με κατηγορήσει κανείς ότι από μακριά είναι εύκολα να βλέπεις και να κρίνεις.
Διαπίστωσα πως επί της ουσίας στην πλειονότητά τους όσοι διαδηλώνουν αξιώνουν απλά την ύπαρξή τους. Ζητάνε να τους σέβονται, να τους ακούνε, να είναι αξιοπρεπείς και κυρίως φωνάζουν και για να ακουστούν όταν απλά αυτό που θέλουν είναι να ζήσουν! Ναι, αυτό ζητάνε, να ζήσουν... Το πρωί στο κέντρο Ελληνες ήρθαν σώμα με σώμα με Ελληνες. Απίστευτο μίσος, πολύς πόνος, κακία, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή μέχρι που αυτή τελικά χάθηκε.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου