Ο Ανδρέας Δημάτος γράφει στο blog του για το
απόλυτα θετικό ισοζύγιο του ντέρμπι και καταγράφει τον θριαμβευτικό του
απολογισμό για το ποδόσφαιρό μας.
Μετά από τέτοια ματς έχουμε συνηθίσει να μιζεριάζουμε. Να γκρινιάζουμε
για το θέαμα, να καυτηριάζουμε συμπεριφορές, να καταγράφουμε καλά και
κακά, να υπερτερούν τα κακά, να ασχολούμαστε με τον διαιτητή και να
ψάχνουμε το ποιος θα έπρεπε να είναι ο νικητής.
Συνήθως τέτοια μέρα καταγράφουμε τα… θύματα. Σήμερα μπορούμε να καταγράψουμε μόνο νικητές με πρώτον απ' όλους τον Στέφανο Καπίνο. Δεν είναι όμως ο μόνος. Αν είχε δεχθεί το γκολ στο 83', σήμερα θα μιλούσαμε για τον Μέγερι. Και όχι μόνο.
Eίναι τόσα πολλά όσα μας άρεσαν!
Να γκρινιάξουμε για κάτι; Μόνο για το «φτωχό» τελικό 1-1. Αν… έπρεπε να έρθει ισόπαλο (για να σεβαστούμε και την ετυμηγορία του 90λεπτου), ας ήταν τουλάχιστον… 3-3.
Αν έπρεπε να υπάρξει νικητής, αυτός θα ήταν ο Ολυμπιακός. Χωρίς αυτό να είναι και το μείζον. Για 5-1 ή για 6-2 μίλησε με υπερτροφική για την ομάδα του σιγουριά ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Υπερβολικό… Θα μπορούσε να μιλήσει για 4-2 για να ήταν πιο πειστικός. Πέρα όμως από την πλάκα και η δική του στάση καμία σχέση δεν είχε με το πρόσφατο παρελθόν.
Μόνο το 100% αληθινό χαμόγελό του έφτανε για την αντιδιαστολή σε σχέση με τον σφιγμένο Μαρινάκη του παρελθόντος, που σου έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο υπέφερε παρά απολάμβανε να παρακολουθεί την ομάδα του. Καμία σχέση όπως τον είδαμε μετά το σαββατιάτικο ντέρμπι. Μία ακόμα απόδειξη για το πόσο το καλό ποδόσφαιρο σε λυτρώνει ασχέτως αποτελέσματος.
Δεν είναι απλή υπόθεση για έναν τέτοιο παράγοντα να δηλώνει (σε ελεύθερη μετάφραση) ότι… «έμεινα ικανοποιημένος από το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα μου και ουδόλως με νοιάζει που δεν κέρδισε»!
Πάμε όμως να καταγράψουμε όσα μας άρεσαν. Και είναι πάρα πολλά...
- Πάνω απ' όλα το ματς που είδαμε. Καταπληκτικός ρυθμός, οργανωμένο ποδόσφαιρο με μελετημένες ενέργειες και όχι μόνο αυτοσχεδιασμούς, πλούσιο και γεμάτο σε φάσεις και δύο ομάδες προσηλωμένες στο πλάνο τους. Ο Ολυμπιακός με κατοχή της μπάλας, καταιγιστικός στο διάστημα από το 30' έως το 65' και το απίστευτο τετ α τετ που χάνει ο Μιραλάς και απέναντί του ένας Παναθηναϊκός που χωρίς να είναι το ίδιο καλός όπως με την ΑΕΚ ή με τον ΠΑΟΚ να απειλεί ότι στο παραμικρό… τσακ μπορεί να βγάλει ευκαιρία και να «κλέψει» το ντέρμπι.
Ο Ολυμπιακός είχε το άγχος και από το 0-1 του Ζέκα και από την ανάγκη να αποδείξει ότι παραμένει ο καλύτερος και από την απουσία του Ιμπαγάσα, αλλά ανταποκρίθηκε. Απέναντί του ένας Παναθηναϊκός που εκτός όλων των άλλων διαθέτει μεγάλη ρέντα στην τωρινή χρονική συγκυρία. Λίγο έλλειψε στο δοκάρι του Λέτο να κάνει το ντέρμπι 0-2 με την τρίτη μόλις φάση του έως τότε στο ματς.
-Μας άρεσε που ακόμα και οι τσαμπουκάδες ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές, αλατοπίπερο σε τέτοια ματς, ήταν στη σωστή δοσολογία. Ακόμα και το πάθος και τα σκληρά μαρκαρίσματα δεν ξεπέρασαν τα όρια. Μας άρεσε και η ηρεμία τους μετά το ματς, χωρίς γελοιότητες και περιττούς λαϊκισμούς.
-Μας άρεσε η συμπεριφορά των δύο προπονητών με τον «χαμένο» από την ισοπαλία Ερνέστο Βαλβέρδε να σπεύδει πρώτος να συγχαρεί τον Ζεσουάλδο Φερέιρα.
-Μας άρεσε που η κοχλασμένη ατμόσφαιρα στο «Καραισκάκης» δεν ξεπέρασε ποτέ τα επιτρεπτά όρια. Ακόμα και η οργάνωση του ματς από τους γηπεδούχους δεν είχε καμία σχέση με χαμηλού επιπέδου συμπεριφορές που συνηθίζονται στο ποδόσφαιρό μας
- Μας άρεσε η ευρωπαϊκού επιπέδου διαιτησία του Γιάχου. Επέτρεψε με τον τρόπο που σφύριξε να παιχθεί πραγματικό ποδόσφαιρο και όχι κλωτσοπατινάδα με συνεχείς διακοπές. Για Ελληνα διαιτητή πρωτάρη σε τέτοια ντέρμπι έβγαλε τρομακτική αυτοπεποίθηση και ρίσκαρε υπέρ του ματς χωρίς να φοβηθεί μήπως το κάνει πολύ πιο δύσκολο για εκείνον.
- Εννοείται ότι μας άρεσε και ο Στέφανος Καπίνο. Οχι μόνο για τη φάση του 83', αλλά για τη συνολική ωριμότητά του, πρωτόγνωρη για ένα παιδί 17 ετών. Κάλυψε μέχρι και τον Μέγερι που ήταν επίσης καθοριστικός παράγοντας για τον Ολυμπιακό, έστω και με λιγότερη πίεση. Είναι δύο φάσεις στο δεύτερο ημίχρονο με Κουίνσι και Λέτο που ο Ούγγρος… συλλαμβάνει τον Παναθηναϊκό πάνω που πάει να ολοκληρώσει την κλοπή του στο Φάληρο!
-Όπως μας άρεσε και ο καταπληκτικός Ράφικ Τζιμπούρ. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε τη διάθεση να κερδίσει τον Παναθηναϊκό μόνος του. Να κάνει τα πάντα μόνος του. Να βρίσκεται παντού. Ενας πραγματικός τρομοκράτης – μαχητής. Ενας παίκτης και με ταλέντο αλλά και με καρδιά για μεγάλα παιχνίδια.
-Μας άρεσε που οι παίκτες του Παναθηναϊκού δήλωσαν ικανοποιημένοι, οι περισσότεροι, μόνο από το αποτέλεσμα και είχαν απόλυτη συναίσθηση ότι δεν ήταν τόσο καλοί όσο ο αντίπαλός τους ή όσο οι ίδιοι στα προηγούμενα παιχνίδια τους. Αν βγάλουμε έξω τον Καπίνο που έδειχνε ανακουφισμένος για το δικό του βάπτισμα του πυρός στο Καραισκάκης, όλοι οι υπόλοιποι πολύ σωστά είχαν την απαίτηση για κάτι περισσότερο από τους εαυτούς τους. Κάποια στιγμή στην Ελλάδα θα πρέπει να βλέπουμε το ποδόσφαιρο και πέρα από το αποτέλεσμα ασχέτως αν συγκυριακά μας ευνοεί ή μας αδικεί
Είδατε τελικά ότι αξίζει να ζητάμε το παραπάνω; Τι μας λείπει για να απολαμβάνουμε τις δύο κορυφαίες (και με διαφορά εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα) ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας; Και αμέσως μετά να μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο με τις όποιες διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν για την εξέλιξη ενός ματς;
Πρόκειται για ένα ντέρμπι πάνω στο οποίο θα πρέπει να επενδύσουμε. Γιατί και στο παρελθόν έχουν γίνει τέτοια ματς και μπορεί και καλύτερα. Αλλά αποτέλεσαν απλή εξαίρεση στη συνολική αθλιότητα.
Γιατί θα πρέπει συνεχώς να αδικούμε το ελληνικό ποδόσφαιρο; Και γιατί να επικρατούν όσοι έχουν από λάθος εκτιμήσει ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την επικράτηση της ομάδας τους; Και μάλιστα με κάθε τρόπο…
Πηγή: sentragoal.gr
Συνήθως τέτοια μέρα καταγράφουμε τα… θύματα. Σήμερα μπορούμε να καταγράψουμε μόνο νικητές με πρώτον απ' όλους τον Στέφανο Καπίνο. Δεν είναι όμως ο μόνος. Αν είχε δεχθεί το γκολ στο 83', σήμερα θα μιλούσαμε για τον Μέγερι. Και όχι μόνο.
Eίναι τόσα πολλά όσα μας άρεσαν!
Να γκρινιάξουμε για κάτι; Μόνο για το «φτωχό» τελικό 1-1. Αν… έπρεπε να έρθει ισόπαλο (για να σεβαστούμε και την ετυμηγορία του 90λεπτου), ας ήταν τουλάχιστον… 3-3.
Αν έπρεπε να υπάρξει νικητής, αυτός θα ήταν ο Ολυμπιακός. Χωρίς αυτό να είναι και το μείζον. Για 5-1 ή για 6-2 μίλησε με υπερτροφική για την ομάδα του σιγουριά ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Υπερβολικό… Θα μπορούσε να μιλήσει για 4-2 για να ήταν πιο πειστικός. Πέρα όμως από την πλάκα και η δική του στάση καμία σχέση δεν είχε με το πρόσφατο παρελθόν.
Μόνο το 100% αληθινό χαμόγελό του έφτανε για την αντιδιαστολή σε σχέση με τον σφιγμένο Μαρινάκη του παρελθόντος, που σου έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο υπέφερε παρά απολάμβανε να παρακολουθεί την ομάδα του. Καμία σχέση όπως τον είδαμε μετά το σαββατιάτικο ντέρμπι. Μία ακόμα απόδειξη για το πόσο το καλό ποδόσφαιρο σε λυτρώνει ασχέτως αποτελέσματος.
Δεν είναι απλή υπόθεση για έναν τέτοιο παράγοντα να δηλώνει (σε ελεύθερη μετάφραση) ότι… «έμεινα ικανοποιημένος από το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα μου και ουδόλως με νοιάζει που δεν κέρδισε»!
Πάμε όμως να καταγράψουμε όσα μας άρεσαν. Και είναι πάρα πολλά...
- Πάνω απ' όλα το ματς που είδαμε. Καταπληκτικός ρυθμός, οργανωμένο ποδόσφαιρο με μελετημένες ενέργειες και όχι μόνο αυτοσχεδιασμούς, πλούσιο και γεμάτο σε φάσεις και δύο ομάδες προσηλωμένες στο πλάνο τους. Ο Ολυμπιακός με κατοχή της μπάλας, καταιγιστικός στο διάστημα από το 30' έως το 65' και το απίστευτο τετ α τετ που χάνει ο Μιραλάς και απέναντί του ένας Παναθηναϊκός που χωρίς να είναι το ίδιο καλός όπως με την ΑΕΚ ή με τον ΠΑΟΚ να απειλεί ότι στο παραμικρό… τσακ μπορεί να βγάλει ευκαιρία και να «κλέψει» το ντέρμπι.
Ο Ολυμπιακός είχε το άγχος και από το 0-1 του Ζέκα και από την ανάγκη να αποδείξει ότι παραμένει ο καλύτερος και από την απουσία του Ιμπαγάσα, αλλά ανταποκρίθηκε. Απέναντί του ένας Παναθηναϊκός που εκτός όλων των άλλων διαθέτει μεγάλη ρέντα στην τωρινή χρονική συγκυρία. Λίγο έλλειψε στο δοκάρι του Λέτο να κάνει το ντέρμπι 0-2 με την τρίτη μόλις φάση του έως τότε στο ματς.
-Μας άρεσε που ακόμα και οι τσαμπουκάδες ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές, αλατοπίπερο σε τέτοια ματς, ήταν στη σωστή δοσολογία. Ακόμα και το πάθος και τα σκληρά μαρκαρίσματα δεν ξεπέρασαν τα όρια. Μας άρεσε και η ηρεμία τους μετά το ματς, χωρίς γελοιότητες και περιττούς λαϊκισμούς.
-Μας άρεσε η συμπεριφορά των δύο προπονητών με τον «χαμένο» από την ισοπαλία Ερνέστο Βαλβέρδε να σπεύδει πρώτος να συγχαρεί τον Ζεσουάλδο Φερέιρα.
-Μας άρεσε που η κοχλασμένη ατμόσφαιρα στο «Καραισκάκης» δεν ξεπέρασε ποτέ τα επιτρεπτά όρια. Ακόμα και η οργάνωση του ματς από τους γηπεδούχους δεν είχε καμία σχέση με χαμηλού επιπέδου συμπεριφορές που συνηθίζονται στο ποδόσφαιρό μας
- Μας άρεσε η ευρωπαϊκού επιπέδου διαιτησία του Γιάχου. Επέτρεψε με τον τρόπο που σφύριξε να παιχθεί πραγματικό ποδόσφαιρο και όχι κλωτσοπατινάδα με συνεχείς διακοπές. Για Ελληνα διαιτητή πρωτάρη σε τέτοια ντέρμπι έβγαλε τρομακτική αυτοπεποίθηση και ρίσκαρε υπέρ του ματς χωρίς να φοβηθεί μήπως το κάνει πολύ πιο δύσκολο για εκείνον.
- Εννοείται ότι μας άρεσε και ο Στέφανος Καπίνο. Οχι μόνο για τη φάση του 83', αλλά για τη συνολική ωριμότητά του, πρωτόγνωρη για ένα παιδί 17 ετών. Κάλυψε μέχρι και τον Μέγερι που ήταν επίσης καθοριστικός παράγοντας για τον Ολυμπιακό, έστω και με λιγότερη πίεση. Είναι δύο φάσεις στο δεύτερο ημίχρονο με Κουίνσι και Λέτο που ο Ούγγρος… συλλαμβάνει τον Παναθηναϊκό πάνω που πάει να ολοκληρώσει την κλοπή του στο Φάληρο!
-Όπως μας άρεσε και ο καταπληκτικός Ράφικ Τζιμπούρ. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε τη διάθεση να κερδίσει τον Παναθηναϊκό μόνος του. Να κάνει τα πάντα μόνος του. Να βρίσκεται παντού. Ενας πραγματικός τρομοκράτης – μαχητής. Ενας παίκτης και με ταλέντο αλλά και με καρδιά για μεγάλα παιχνίδια.
-Μας άρεσε που οι παίκτες του Παναθηναϊκού δήλωσαν ικανοποιημένοι, οι περισσότεροι, μόνο από το αποτέλεσμα και είχαν απόλυτη συναίσθηση ότι δεν ήταν τόσο καλοί όσο ο αντίπαλός τους ή όσο οι ίδιοι στα προηγούμενα παιχνίδια τους. Αν βγάλουμε έξω τον Καπίνο που έδειχνε ανακουφισμένος για το δικό του βάπτισμα του πυρός στο Καραισκάκης, όλοι οι υπόλοιποι πολύ σωστά είχαν την απαίτηση για κάτι περισσότερο από τους εαυτούς τους. Κάποια στιγμή στην Ελλάδα θα πρέπει να βλέπουμε το ποδόσφαιρο και πέρα από το αποτέλεσμα ασχέτως αν συγκυριακά μας ευνοεί ή μας αδικεί
Είδατε τελικά ότι αξίζει να ζητάμε το παραπάνω; Τι μας λείπει για να απολαμβάνουμε τις δύο κορυφαίες (και με διαφορά εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα) ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας; Και αμέσως μετά να μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο με τις όποιες διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν για την εξέλιξη ενός ματς;
Πρόκειται για ένα ντέρμπι πάνω στο οποίο θα πρέπει να επενδύσουμε. Γιατί και στο παρελθόν έχουν γίνει τέτοια ματς και μπορεί και καλύτερα. Αλλά αποτέλεσαν απλή εξαίρεση στη συνολική αθλιότητα.
Γιατί θα πρέπει συνεχώς να αδικούμε το ελληνικό ποδόσφαιρο; Και γιατί να επικρατούν όσοι έχουν από λάθος εκτιμήσει ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την επικράτηση της ομάδας τους; Και μάλιστα με κάθε τρόπο…
Πηγή: sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου