Ο υπεράνθρωπος με το ένα πόδι...!!

Διαβάστε τη συνέχεια των ιστοριών ζωής με τον Τέρι Φοξ, που στα 19 του έχασε από καρκίνο το δεξί πόδι, στα 22 δοκίμασε να διασχίσει τον Καναδά και στα 23 έφυγε απ' τη ζωή.

Η ζωή του και κυρίως ο αγώνας του ενέπνευσαν τον συμπατριώτη του κι αστέρα του ΝΒΑ Στιβ Νας να κάνει μαζί του το σκηνοθετικό ντεμπούτο του. Το «30 for 30» του ESPN στάθηκε η αφορμή κι ο Τέρι Φοξ η αιτία. Και το άξιζε όσο λίγοι...
Γεννήθηκε στις 28/7/58 στη Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα στον Καναδά ως Τέρανς Στάνλεϊ Φοξ και με τα χρόνια να περνούν άρχισε να δείχνει σαφή κλίση προς τον αθλητισμό.
Ποδόσφαιρο, φούτμπολ και μπέιζμπολ ήταν οι πρώτοι έρωτές του, πριν τον χτυπήσει κεραυνοβόλα το μπάσκετ και φτάσει να αγωνίζεται μέχρι και για χάρη τού του Σάιμον Φρέιζερ Γιουνιβέρσιτι της πατρίδας του. Οι προσωπικές διακρίσεις του πολλές, κερδίζοντας ακόμη και το βραβείο του «Αθλητή της Χρονιάς».
Και στις 12/11/76 τα πάντα άλλαξαν...
Επιστρέφοντας στο σπίτι του, τα έργα για την κατασκευή μίας γέφυρας του απέσπασαν την προσοχή κι έστειλε το αυτοκίνητό του να καρφωθεί στο πίσω μέρος ενός φορτηγού. Οι πόνοι στο δεξί γόνατό του δεν ήταν ικανοί να τον εμποδίσουν να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ, αλλά τον Μάρτιο του '77 άρχισαν να γίνονται ανυπόφοροι. Οι γιατροί τον διέγνωσαν με οστεοσάρκωμα κι η πρώτη μάχη με τον καρκίνο μόλις είχε αρχίσει.
Η απόφαση να του κόψουν το πόδι δύσκολη, αλλά αναγκαία, συνεχίζοντας έκτοτε το δυστυχώς μικρό υπόλοιπο της ζωής του με τεχνητό πόδι.
Και τον Αύγουστο του '79 αποκάλυψε στους γονείς του την ιδέα του...
Θέλοντας να αφυπνίσει τον κόσμο για τον καρκίνο και να μαζέψει χρήματα για έρευνα, σκέφτηκε να διασχίσει τρέχοντας τον Καναδά!
«Σύντομα συνειδητοποίησα πως η αφύπνιση του κόσμου θα αποτελούσε τη μισή αποστολή μου, καθώς πέρασα 16 μήνες σωματικής και ψυχολογικής εξουθένωσης με τη χημειοθεραπεία κι αφυπνίστηκα απότομα από τα συναισθήματα που με περιέβαλαν στην κλινική. Υπήρχαν πρόσωπα με θαρραλέα χαμόγελα κι άλλα που είχαν πάψει να χαμογελούν. Υπήρχαν συναισθήματα άρνησης στην ελπίδα και συναισθήματα απελπισίας. Η αποστολή μου ήταν να μην είμαι εγωιστής. Δε θα μπορούσα να φύγω, γνωρίζοντας πως θα υπήρχαν ακόμα τέτοια πρόσωπα και τέτοια συναισθήματα, παρότι θα είχα απελευθερωθεί από τα δικά μου. Κάπου ο πόνος πρέπει να σταματήσει.... κι είμαι αποφασισμένος να φτάσω στα όριά μου για να το καταφέρω» ανάφερε στην επιστολή προς το το αντικαρκινικό ίδρυμα του Καναδά.
Κι αφού συγκέντρωσε τους απαραίτητους χορηγούς, στις 12/4/80 άρχισε τον προσωπικό «Μαραθώνιό» του...
Λίγο πριν από την εκκίνηση βούτηξε το δεξί πόδι του στον Ατλαντικό Ωκεανό και γέμισε δύο μπουκάλια με νερό του. Το ένα θα το κρατούσε για ενθύμιο, το άλλο θα το άδειαζε στον Ειρηνικό Ωκεανό με την ολοκλήρωσή του επίπονου ταξιδιού του.
Έπειτα από 143 ημέρες και 5.373χλμ., περίπου 2.500χλμ. πριν από τον τερματισμό, η ασθένειά του τον ανάγκασε να σταματήσει. Οι προτάσεις που δέχτηκε να ολοκληρώσουν άλλοι τη διαδρομή πολλές, αλλά τις απέρριψε όλες. Ή αυτός ή κανείς. Άλλωστε ήταν η δική του μάχη...
Ακολούθησαν αμέτρητες χημειοθεραπείες κι εισαγωγές σε νοσοκομείο.
Και στις 28/6/81 ηττήθηκε...
Αλλά όχι χωρίς να αφήσει την «κληρονομιά» του.
«Θυμάμαι να 'μαι 6 ετών και να ξυπνάω κάθε πρωί και να τρέχω στην τηλεόραση για να δώ πού βρισκόταν ο Τέρι εκείνη την ημέρα. Το να τον βλέπω να τρέχει και να δυσκολεύεται να διασχίσει τη χώρα για το πνεύμα της κοινωνίας και της αλληλεγγύης ήταν κάτι που με σημάδεψε. Το να βλέπω το πρόσωπό του να κρύβει τον πόνο και να ακούω τα λόγια του να μεταμφιέζουν τη θυσία του ήταν μία εμπειρία τόσο ενθαρρυντική όσο κι εκπαιδευτική που δεν την έχω ξαναζήσει» εξήγησε ο σκηνοθέτης Νας...
πηγή: gazzetta.gr