Το ότι ο Πεπ Γκουαρντιόλα δεν πιστώνεται τακτικά
όλη αυτή τη μαγική εικόνα που προσφέρει η Μπαρτσελόνα, είναι κοινό
μυστικό. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Και απορεί κανείς γιατί, άραγε, ο πιο πετυχημένος προπονητής από
πλευράς τίτλων στην ιστορία της Μπάρτσα, αλλά και τεχνικός της
πληρέστερης ποδοσφαιρικής μηχανής από την εποχή της επανάστασης του
Αγιαξ στη δεκαετία του ’70, δεν παίρνει τα εύσημα για αυτό που
παρουσιάζει.
Το Σάββατο το βράδυ στο El Clasico, με την ομάδα του πίσω στο σκορ από το πρώτο λεπτό και με τη Ρεάλ να πιέζει για το 2-0, αποφασίζει να κάνει κάποιες κινήσεις που ο ιστορικός του μέλλοντος, ίσως, της καταγράψει ως το απόλυτο αποδεικτικό στοιχείο ότι {μία σπουδαία ομάδα χρειάζεται και έναν σπουδαίο τεχνικό στον πάγκο!}
Με το σκορ στο 1-0 για τη Ρεάλ, εγκαταλείπει το 4-3-1-2 με το οποίο είχε αρχίσει. Βλέποντας πως ο Σεσκ {Φάμπρεγκας} δεν μπορούσε να αποδώσει αυτά που περίμενε αγωνιζόμενος στην «τρύπα» πίσω από το επιθετικό δίδυμο, έφερε τον {Αλβες} πολύ μπροστά στα δεξιά για να ελέγξει τα τρεξίματα του {Μαρσέλο} και να διακόψει την υποστήριξη του Κριστιάνο {Ρονάλντο} και προώθησε ανάλογα τον {Αμπιντάλ}.
Αυτό σήμαινε πως ο Κάρλες {Πουγιόλ} έπρεπε να κινείται προς τα δεξιά με τον Σέρτζιο {Μπουσκέτς} να γίνεται και κεντρικός αμυντικός, κατά περίσταση, δίπλα στον {Πικέ}. Παράλληλα ο {Σάντσεζ} κινήθηκε πιο κεντρικά με διαγώνια κίνηση – με τον {Μέσι} να λειτουργεί ως ορθόδοξο δεκάρι- τον Ινιέστα να μετακινείται πιο αριστερά και τον Σεσκ πιο πίσω, κοντά στον {Τσάβι}.
Με μία πρώτη ματιά ο σχηματισμός έμοιαζε με ένα 4-2-3-1, σαν η Μπάρτσα να ήθελε να ταιριάξει το σχήμα της με εκείνο της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά στη συνέχεια το πραγματικό όφελος της αλλαγής έγινε σαφές. Ο Γκρέιαμ Σούνες αναλύοντας το ματς με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει, τόνισε αμέσως το πόσο αποτελεί κλειδί για την Μπάρτσα η παρουσία του Μπουσκέτς, που ξεκινά τις επιθέσεις από πίσω, αλλά είναι πάντα εκεί για να δίνει λύσεις!
«Εάν ένας παίκτης μπαίνει σε μπελάδες, μπορεί να βρει χείρα βοηθείας σε αυτόν», είπε ο Σούνες εξηγώντας πως όταν υπάρχει κάποιος που εμποδίζει διαρκώς την εύκολη κάθετη πάσα, τότε αναγκάζεις τον αντίπαλο να καταφύγει στο εξεζητημένο!
Η ισοφάριση από την ενέργεια του Μέσι και το σουτ του Σάντσεζ ανάγκασε τον Μουρίνιο να αφήσει το 4-2-3-1 και να πάει σε ένα σύστημα που έμοιαζε με 4-3-3. Το αρχικό σχέδιο του 4-2-3-1 ήθελε τη γηπεδούχο να πρεσάρει με πέντε παίκτες, έχοντας μόνο τον Ντιαρά να καλύπτει την αμυντική τετράδα, και μέχρι το σημείο της ισοφάρισης έμοιαζε να λειτουργεί άψογα.
Η μετακίνηση, όμως, του Σέρτζιο Μπουσκέτς πιο πίσω, έδωσε χρόνο και χώρο στην ομάδα του Γκουαρντιόλα. Εχοντας οπισθοχωρήσει, μπορούσε να αρχίσει και πάλι να διαμορφώνει τα πράγματα. Ρίσκαρε αφήνοντας τον Οζίλ ελεύθερο, αλλά επειδή το σκορ και η εικόνα μέχρι τότε ήταν εις βάρος της ομάδας του, ο Πεπ έπρεπε να επιλέξει.
Με την επιλογή αυτής της τακτικής σύντομα έφερε τα πάντα σε ισορροπία και από την ώρα που αυτή η ομάδα ξαναπατά στα πόδια της, είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε να την αντιμετωπίσει. Φυσικά αυτό το σύστημα δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε η Μπάρτσα το εφαρμόζει πρώτη. Η Ουνιβερσιδάδ της Χιλής, στο φετινό Κόπα Σουνταμερικάνα, πήρε τη νίκη στον πρώτο τελικό στο Εκουαδόρ επί της Λίγκα Ντε Κίτο με αυτή τη τακτική, όπως άλλωστε σε όλα τα εκτός έδρας ματς της στη διοργάνωση. Στην έδρα της γυρίζει σε ένα πιο ορθόδοξο 3-4-3.
Αυτή η εικόνα, όμως, της Μπαρτσα, όπως φάνηκε στο El Clasico επειδή μπήκε στα σπίτια όλου του πλανήτη, μπορεί να αποτελέσει μία καινούργια μόδα. Οι δύο μπακ τόσο ψηλά που να γίνονται χαφ είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί σε πολλές μορφές, αλλά ταυτόχρονα με τον αμυντικό μέσο ουσιαστικά στην ίδια ευθεία με τους κεντρικούς αμυντικούς που ξεκινούν το παιχνίδι από πίσω δίνοντας την ευκαιρία σε δύο χαφ να λειτουργούν επίσης σαν δεκάρια, είναι κάτι που ο άνθρωπος που έχει επηρεάσει το Γκουαρντιόλα σε τακτική σκέψη, ο Μαρσέλο Μπιέλσα εφαρμόζει εδώ και καιρό.
Στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, φέτος, ο Αργεντίνος τεχνικός χρησιμοποιεί πότε 3-3-2-2 ή 3-3-1-3 εντός έδρας μετατρέποντας και πάλι το «Σαν Μαμές» σε αληθινό κάστρο. Όπως γράφουν οι ισπανικές εφημερίδες, ο Μπιέλσα κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία παικτών αλλά και οπαδών της Αθλέτικ, επειδή το στυλ του είναι πραγματικά επιθετικό χωρίς να εγκαταλείπει την τακτική πληρότητα! Οσο για την ομάδα της Χιλής που δοκιμάζει εδώ και μερικούς μήνες το νέο σύστημα, περιττό να σας πω ότι προπονητής της είναι ένας μαθητής του Μπιέλσα, ο Χόρχε Σαμπαόλι!
Γιατί, όμως, ο Πεπ δεν πιστώνεται τη συμβολή του στα κατορθώματα της Μπάρτσα; Καλύτερη εξήγηση από αυτή που δίνει ο Γκρέιαμ Σούνες και να ήθελα δεν θα έβρισκα.
«Όταν στη Λίβερπουλ κερδίσαμε σε μία πενταετία από το 1976 μέχρι το 1981, τέσσερα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ όλοι έλεγαν πως η ομάδα είναι του Μπιλ Σάνκλι, που είχε σταματήσει από το 1974, και πως με τέτοιους παίκτες δεν χρειαζόμασταν προπονητή.
Ήταν άδικο για τον Μπομπ Πέισλι επειδή είχε φτιάξει το δικό του δημιούργημα, αλλά δεν το φώναζε τόσο πολύ όπως ο Μπράιαν Κλαφ. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον Γκουαρντιόλα. Ωστόσο, όποιος ξέρει ποδόσφαιρο καταλαβαίνει» ήταν τα λόγια του. Διαφωνεί κανείς;
ΥΓ: Ενας χρόνoς {aixmi.gr} Και ήδη το μωρό δεν περπατά μόνο αλλά τρέχει…
Χρόνια του πολλά και πάλι ένα μπράβο στον εμπνευστή της προσπάθειας Χρήστο Παναγιωτόπουλο. Γιατί πραγματικά οι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ!
Πηγή: aixmi.gr
Το Σάββατο το βράδυ στο El Clasico, με την ομάδα του πίσω στο σκορ από το πρώτο λεπτό και με τη Ρεάλ να πιέζει για το 2-0, αποφασίζει να κάνει κάποιες κινήσεις που ο ιστορικός του μέλλοντος, ίσως, της καταγράψει ως το απόλυτο αποδεικτικό στοιχείο ότι {μία σπουδαία ομάδα χρειάζεται και έναν σπουδαίο τεχνικό στον πάγκο!}
Με το σκορ στο 1-0 για τη Ρεάλ, εγκαταλείπει το 4-3-1-2 με το οποίο είχε αρχίσει. Βλέποντας πως ο Σεσκ {Φάμπρεγκας} δεν μπορούσε να αποδώσει αυτά που περίμενε αγωνιζόμενος στην «τρύπα» πίσω από το επιθετικό δίδυμο, έφερε τον {Αλβες} πολύ μπροστά στα δεξιά για να ελέγξει τα τρεξίματα του {Μαρσέλο} και να διακόψει την υποστήριξη του Κριστιάνο {Ρονάλντο} και προώθησε ανάλογα τον {Αμπιντάλ}.
Αυτό σήμαινε πως ο Κάρλες {Πουγιόλ} έπρεπε να κινείται προς τα δεξιά με τον Σέρτζιο {Μπουσκέτς} να γίνεται και κεντρικός αμυντικός, κατά περίσταση, δίπλα στον {Πικέ}. Παράλληλα ο {Σάντσεζ} κινήθηκε πιο κεντρικά με διαγώνια κίνηση – με τον {Μέσι} να λειτουργεί ως ορθόδοξο δεκάρι- τον Ινιέστα να μετακινείται πιο αριστερά και τον Σεσκ πιο πίσω, κοντά στον {Τσάβι}.
Με μία πρώτη ματιά ο σχηματισμός έμοιαζε με ένα 4-2-3-1, σαν η Μπάρτσα να ήθελε να ταιριάξει το σχήμα της με εκείνο της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά στη συνέχεια το πραγματικό όφελος της αλλαγής έγινε σαφές. Ο Γκρέιαμ Σούνες αναλύοντας το ματς με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει, τόνισε αμέσως το πόσο αποτελεί κλειδί για την Μπάρτσα η παρουσία του Μπουσκέτς, που ξεκινά τις επιθέσεις από πίσω, αλλά είναι πάντα εκεί για να δίνει λύσεις!
«Εάν ένας παίκτης μπαίνει σε μπελάδες, μπορεί να βρει χείρα βοηθείας σε αυτόν», είπε ο Σούνες εξηγώντας πως όταν υπάρχει κάποιος που εμποδίζει διαρκώς την εύκολη κάθετη πάσα, τότε αναγκάζεις τον αντίπαλο να καταφύγει στο εξεζητημένο!
Η ισοφάριση από την ενέργεια του Μέσι και το σουτ του Σάντσεζ ανάγκασε τον Μουρίνιο να αφήσει το 4-2-3-1 και να πάει σε ένα σύστημα που έμοιαζε με 4-3-3. Το αρχικό σχέδιο του 4-2-3-1 ήθελε τη γηπεδούχο να πρεσάρει με πέντε παίκτες, έχοντας μόνο τον Ντιαρά να καλύπτει την αμυντική τετράδα, και μέχρι το σημείο της ισοφάρισης έμοιαζε να λειτουργεί άψογα.
Η μετακίνηση, όμως, του Σέρτζιο Μπουσκέτς πιο πίσω, έδωσε χρόνο και χώρο στην ομάδα του Γκουαρντιόλα. Εχοντας οπισθοχωρήσει, μπορούσε να αρχίσει και πάλι να διαμορφώνει τα πράγματα. Ρίσκαρε αφήνοντας τον Οζίλ ελεύθερο, αλλά επειδή το σκορ και η εικόνα μέχρι τότε ήταν εις βάρος της ομάδας του, ο Πεπ έπρεπε να επιλέξει.
Με την επιλογή αυτής της τακτικής σύντομα έφερε τα πάντα σε ισορροπία και από την ώρα που αυτή η ομάδα ξαναπατά στα πόδια της, είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε να την αντιμετωπίσει. Φυσικά αυτό το σύστημα δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε η Μπάρτσα το εφαρμόζει πρώτη. Η Ουνιβερσιδάδ της Χιλής, στο φετινό Κόπα Σουνταμερικάνα, πήρε τη νίκη στον πρώτο τελικό στο Εκουαδόρ επί της Λίγκα Ντε Κίτο με αυτή τη τακτική, όπως άλλωστε σε όλα τα εκτός έδρας ματς της στη διοργάνωση. Στην έδρα της γυρίζει σε ένα πιο ορθόδοξο 3-4-3.
Αυτή η εικόνα, όμως, της Μπαρτσα, όπως φάνηκε στο El Clasico επειδή μπήκε στα σπίτια όλου του πλανήτη, μπορεί να αποτελέσει μία καινούργια μόδα. Οι δύο μπακ τόσο ψηλά που να γίνονται χαφ είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί σε πολλές μορφές, αλλά ταυτόχρονα με τον αμυντικό μέσο ουσιαστικά στην ίδια ευθεία με τους κεντρικούς αμυντικούς που ξεκινούν το παιχνίδι από πίσω δίνοντας την ευκαιρία σε δύο χαφ να λειτουργούν επίσης σαν δεκάρια, είναι κάτι που ο άνθρωπος που έχει επηρεάσει το Γκουαρντιόλα σε τακτική σκέψη, ο Μαρσέλο Μπιέλσα εφαρμόζει εδώ και καιρό.
Στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, φέτος, ο Αργεντίνος τεχνικός χρησιμοποιεί πότε 3-3-2-2 ή 3-3-1-3 εντός έδρας μετατρέποντας και πάλι το «Σαν Μαμές» σε αληθινό κάστρο. Όπως γράφουν οι ισπανικές εφημερίδες, ο Μπιέλσα κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία παικτών αλλά και οπαδών της Αθλέτικ, επειδή το στυλ του είναι πραγματικά επιθετικό χωρίς να εγκαταλείπει την τακτική πληρότητα! Οσο για την ομάδα της Χιλής που δοκιμάζει εδώ και μερικούς μήνες το νέο σύστημα, περιττό να σας πω ότι προπονητής της είναι ένας μαθητής του Μπιέλσα, ο Χόρχε Σαμπαόλι!
Γιατί, όμως, ο Πεπ δεν πιστώνεται τη συμβολή του στα κατορθώματα της Μπάρτσα; Καλύτερη εξήγηση από αυτή που δίνει ο Γκρέιαμ Σούνες και να ήθελα δεν θα έβρισκα.
«Όταν στη Λίβερπουλ κερδίσαμε σε μία πενταετία από το 1976 μέχρι το 1981, τέσσερα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ όλοι έλεγαν πως η ομάδα είναι του Μπιλ Σάνκλι, που είχε σταματήσει από το 1974, και πως με τέτοιους παίκτες δεν χρειαζόμασταν προπονητή.
Ήταν άδικο για τον Μπομπ Πέισλι επειδή είχε φτιάξει το δικό του δημιούργημα, αλλά δεν το φώναζε τόσο πολύ όπως ο Μπράιαν Κλαφ. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον Γκουαρντιόλα. Ωστόσο, όποιος ξέρει ποδόσφαιρο καταλαβαίνει» ήταν τα λόγια του. Διαφωνεί κανείς;
ΥΓ: Ενας χρόνoς {aixmi.gr} Και ήδη το μωρό δεν περπατά μόνο αλλά τρέχει…
Χρόνια του πολλά και πάλι ένα μπράβο στον εμπνευστή της προσπάθειας Χρήστο Παναγιωτόπουλο. Γιατί πραγματικά οι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ!
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου