Από εκεί που γονάτιζε ευρωπαϊκά μεγαθήρια, ο
Ολυμπιακός επιστρέφει στην αρρωστημένη πραγματικότητα που τον θέλει να
κερδίζει "παραρτήματα" και μάλιστα με τη βοήθεια της διαιτησίας! Γράφει ο
Βασίλης Παπανικολάου.
Αυτό είναι το πραγματικό σοκ και όχι ο αποκλεισμός από το Τσάμπιονς λιγκ.
Το μεγάλο ξενέρωμα για τον οργανισμό «Ολυμπιακός», δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς λιγκ. Αυτό το κομμάτι είναι διαχειρίσιμο και –αργά ή γρήγορα– θα το ξεπεράσει. Η μεγαλύτερη αναγκαστική προσγείωση που έχει να αντιμετωπίσει, είναι η ψυχοφθόρα επιστροφή του στην επαρχιώτικη και μίζερη πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, χωρίς το πολυτελές διάλειμμα της Ευρώπης.
Δεν εννοώ τα γήπεδα και την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος. Αναφέρομαι στη σκληρή επιστροφή σε μία δηλητηριασμένη ποδοσφαιρική κοινωνία, όπου η ποιότητα αποτελεί θέμα ήσσονος σημασίας, ενώ το παρασκήνιο και οι κουτοπονηριές μείζονος.
Και αυτή η επιστροφή στο… χωριό, φάνηκε ήδη από την επομένη του ματς με την Αρσεναλ. Η κορυφαία σήμερα ελληνική ομάδα –με εμφανίσεις που έκαναν την UEFA και τις αντίπαλες ομάδες να εκφράσουν τον σεβασμό τους (κάποιες φορές και τον θαυμασμό) για το ποδόσφαιρο που έπαιξε– επιστρέφει στην Ελλάδα για να αποδείξει ότι… δεν είναι ελέφαντας. Είναι αναγκασμένη να ξεγράψει (ευτυχώς προσωρινά) το ευρωπαϊκό επίπεδο ποδοσφαιρικού πολιτισμού και να εστιάσει την προσοχή σε ένα πρωτάθλημα όπου όλα κρίνονται σε σχέση με τα… φαλτσοσφυρίγματα της διαιτησίας και τις αποφάσεις των παντός είδους προσωρινών επιτροπών.
Σε μια χώρα όπου όλοι θυμούνται ένα οριακό οφσάιντ αλλά ελάχιστοι το ωραίο γκολ ή μια εντυπωσιακή εμφάνιση μίας ομάδας ή ενός ποδοσφαιριστή. Στη χώρα όπου το «κόντεμα» του διπλανού ορίζει και το ύψος εκείνου που κρίνει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σοκ που περιμένει τον Μέλμπεργκ, τον Τζιμπούρ, τον Μανιάτη, τον Αβραάμ, τον Μιραλάς και κυρίως τον Μαρινάκη και τον Βαλβέρδε: η εκτός ορίων αμφισβήτηση που γίνεται στην ομάδα – όχι με αγωνιστικά κριτήρια αλλά με θεωρίες συνομωσίας που βρίσκονται σε πλήρη έξαρση πριν και έπειτα από κάθε ματς του Ολυμπιακού.
Και αυτή η διαστροφή που λέει ότι ακόμα και αν παίρνεις την ταυτότητα κορυφαίων ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ, χρειάζεσαι «βοήθειες» για να νικήσεις την Κέρκυρα και τον Παναιτωλικό, είναι τουλάχιστον σοκαριστική. Δεν αντέχεται τέτοια συνειδητή παραποίηση της αλήθειας, όσο και αν ο Ολυμπιακός μένει σταθερός στη γραμμή να μην ασχολείται με το τι λένε οι άλλοι. Μόνο όποιος το έχει ζήσει γνωρίζει για ποια κατάσταση μιλάμε.
Αυτό το κενό αέρος έχει να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός με τη διακοπή των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, ώστε να μπορέσει να συντονιστεί ξανά στις συχνότητες της ελληνικής κουλτούρας. Χρειάζεται δύναμη για να τα καταφέρει, αλλά –ευτυχώς γι’ αυτόν– έχει τον Βαλβέρδε που δεν ξέρει ελληνικά και κυρίως δεν νοιάζεται καθόλου για το τι λέγεται και το τι ακούγεται.
Το ίδιο κάνει και ο Μαρινάκης και μπράβο του που φέτος δεν ασχολείται με τίποτε άλλο πέραν της αγάπης του για τον Ολυμπιακό. Δικαίωσή του αποτελούν τα «μπράβο» που εισπράττει από την Ευρώπη. Για τους ντόπιους «πουθενάδες» που ρίχνουν λάσπη, αρμόδιος είναι ο κυρ-Σάββας.
Πηγή: Εξέδρα
Το μεγάλο ξενέρωμα για τον οργανισμό «Ολυμπιακός», δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς λιγκ. Αυτό το κομμάτι είναι διαχειρίσιμο και –αργά ή γρήγορα– θα το ξεπεράσει. Η μεγαλύτερη αναγκαστική προσγείωση που έχει να αντιμετωπίσει, είναι η ψυχοφθόρα επιστροφή του στην επαρχιώτικη και μίζερη πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, χωρίς το πολυτελές διάλειμμα της Ευρώπης.
Δεν εννοώ τα γήπεδα και την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος. Αναφέρομαι στη σκληρή επιστροφή σε μία δηλητηριασμένη ποδοσφαιρική κοινωνία, όπου η ποιότητα αποτελεί θέμα ήσσονος σημασίας, ενώ το παρασκήνιο και οι κουτοπονηριές μείζονος.
Και αυτή η επιστροφή στο… χωριό, φάνηκε ήδη από την επομένη του ματς με την Αρσεναλ. Η κορυφαία σήμερα ελληνική ομάδα –με εμφανίσεις που έκαναν την UEFA και τις αντίπαλες ομάδες να εκφράσουν τον σεβασμό τους (κάποιες φορές και τον θαυμασμό) για το ποδόσφαιρο που έπαιξε– επιστρέφει στην Ελλάδα για να αποδείξει ότι… δεν είναι ελέφαντας. Είναι αναγκασμένη να ξεγράψει (ευτυχώς προσωρινά) το ευρωπαϊκό επίπεδο ποδοσφαιρικού πολιτισμού και να εστιάσει την προσοχή σε ένα πρωτάθλημα όπου όλα κρίνονται σε σχέση με τα… φαλτσοσφυρίγματα της διαιτησίας και τις αποφάσεις των παντός είδους προσωρινών επιτροπών.
Σε μια χώρα όπου όλοι θυμούνται ένα οριακό οφσάιντ αλλά ελάχιστοι το ωραίο γκολ ή μια εντυπωσιακή εμφάνιση μίας ομάδας ή ενός ποδοσφαιριστή. Στη χώρα όπου το «κόντεμα» του διπλανού ορίζει και το ύψος εκείνου που κρίνει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σοκ που περιμένει τον Μέλμπεργκ, τον Τζιμπούρ, τον Μανιάτη, τον Αβραάμ, τον Μιραλάς και κυρίως τον Μαρινάκη και τον Βαλβέρδε: η εκτός ορίων αμφισβήτηση που γίνεται στην ομάδα – όχι με αγωνιστικά κριτήρια αλλά με θεωρίες συνομωσίας που βρίσκονται σε πλήρη έξαρση πριν και έπειτα από κάθε ματς του Ολυμπιακού.
Και αυτή η διαστροφή που λέει ότι ακόμα και αν παίρνεις την ταυτότητα κορυφαίων ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ, χρειάζεσαι «βοήθειες» για να νικήσεις την Κέρκυρα και τον Παναιτωλικό, είναι τουλάχιστον σοκαριστική. Δεν αντέχεται τέτοια συνειδητή παραποίηση της αλήθειας, όσο και αν ο Ολυμπιακός μένει σταθερός στη γραμμή να μην ασχολείται με το τι λένε οι άλλοι. Μόνο όποιος το έχει ζήσει γνωρίζει για ποια κατάσταση μιλάμε.
Αυτό το κενό αέρος έχει να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός με τη διακοπή των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, ώστε να μπορέσει να συντονιστεί ξανά στις συχνότητες της ελληνικής κουλτούρας. Χρειάζεται δύναμη για να τα καταφέρει, αλλά –ευτυχώς γι’ αυτόν– έχει τον Βαλβέρδε που δεν ξέρει ελληνικά και κυρίως δεν νοιάζεται καθόλου για το τι λέγεται και το τι ακούγεται.
Το ίδιο κάνει και ο Μαρινάκης και μπράβο του που φέτος δεν ασχολείται με τίποτε άλλο πέραν της αγάπης του για τον Ολυμπιακό. Δικαίωσή του αποτελούν τα «μπράβο» που εισπράττει από την Ευρώπη. Για τους ντόπιους «πουθενάδες» που ρίχνουν λάσπη, αρμόδιος είναι ο κυρ-Σάββας.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου