Στο παιχνίδι υπάρχει η κλεψιά. Και δεν μιλάμε μόνο για την χαρτοπαιξία
και το μπαρμπούτι. Για τζόγο όπου το κίνητρο είναι το κέρδος. Τα λεφτά.
Μέχρι και στο "κρυφτό" ο πονηρός πιτσιρικάς θα βρει κάποιο τρόπο για να
κλέψει.
Δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση το ποδόσφαιρο. Το να ρίξεις τον αντίπαλο, ακόμα και να τον κλέψεις αν είναι δυνατόν, είναι μέρος του παιχνιδιού. Κάτι που ο ποδοσφαιριστής κάποιες φορές το κάνει σχεδόν από ένστικτο. Όπως τη κίνηση του χεριού όταν η μπάλα βγαίνει πλάγιο άουτ. Για να δείξει εννιά φορές στις δέκα στον βοηθό ότι η μπάλα είναι "δικιά μας". Κάτι που έχει μείνει από τον περασμένο αιώνα στην Αγγλία, που δεν υπήρχαν επόπτες κι οι ποδοσφαιριστές έδειχναν στον διαιτητή σε ποιον ανήκε η μπάλα. Πάντα δηλαδή στην ομάδα τους.
Σήμερα πέρα από διαιτητή και βοηθούς υπάρχουν στο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έξτρα βοηθοί, πίσω από τις εστίες. Υπάρχει η ποινή της κίτρινης κάρτας, για όποιον προσπαθήσει να ξεγελάσει. Το πέφτω, όμως, για να κερδίσω πέναλτι ή φάουλ, δεν σταματάει. Έχει περιοριστεί σημαντικά, αλλά εξακολουθεί να συμβαίνει. Σαν κάποιο κατάλοιπο στη φύση του ποδοσφαιριστή. Σαν μια κακιά συνήθεια. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Στην Αγγλία δεν πέφτανε ποτέ. Ακόμα και τώρα που οι Εγγλέζοι ποδοσφαιριστές είναι μειοψηφία. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους ποδοσφαιριστές.
Τι έλεγε ο Μπορμπόκης
Ο Βασίλης Μπορμπόκης έχει να το λέει όταν έπαιζε στη Σέφιλντ, βούτηξε για να κερδίσει πέναλτι. Έκπληκτος διαπίστωσε ότι τον αποδοκίμασαν οι οπαδοί της δικιάς του ομάδας. Φυσικά δεν τόλμησε να το ξανακάνει. Είναι -μπορείς να πεις- η παιδεία κι η αθλητική κουλτούρα του κάθε λαού. Οι Μεσόγειοι, οι Λατίνοι είναι άλλες ράτσες. Ο Μαραντόνα δεν είχε κανένα πρόβλημα να μιλήσει για το "χέρι του Θεού", που είχε δει όλος ο πλανήτης στο περιβόητο ματς με την Αγγλία.
Ο Ανρί τον μιμήθηκε στο ματς με την Ιρλανδία, που έστειλε την ομάδα του στο Μουντιάλ της Αφρικής. Πέρα, όμως, από τις κραχτές περιπτώσεις που μένουν στην ιστορία, υπάρχουν οι περιπτώσεις της καθημερινής ρουτίνας. Οι βουτιές για τα πέναλτι ακόμα και για τα φάουλ .
Στην Ελλάδα έχουν υπάρξει σχολές. Κι από μεγάλους ποδοσφαιριστές μάλιστα. Όπως ο Δημήτρης Σαραβάκος κι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Με τον δικό τους τρόπο πεσίματος, μόλιςς υπήρχε επαφή με τον αμυντικό λες και τους είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Συμπεριφορές που είχαν να κάνουν με τις ειδικότερες ποδοσφαιρικές συνθήκες. Την εποχή Βαρδινογιάννη όταν έπαιζε ο Σαραβάκος και την εποχή Κόκκαλη, όταν έπαιζε ο Γιαννακόπουλος. Και τους διαιτητές να συμπεριφέρονται ανάλογα.
Βλέποντας ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, σε καθημερινή σχεδόν βάση, διαπιστώνεις ότι εξόφθαλμη επιμονή των ποδοσφαιριστών στο ελληνικό πρωτάθλημα, να βουτάνε σώνει και καλά για να κερδίσουν πέναλτι. Με το που τους ακουμπήσει ο αντίπαλος μέσα στην περιοχή πέφτουν κάτω σαν πυροβολημένοι. Κι όχι μια φορά μόνο. Συνέχεια. Αφού σου λέει δεν το έδωσε την πρώτη φορά, θα το δώσει τη δεύτερη. Αφού δεν το έδωσε τη δεύτερη φορά, θα το δώσει την τρίτη.
Βούτα, βούτα, δε γίνεται
Βουτιά στη βουτιά οι ποδοσφαιριστές του Ατρομήτου στο 0-1 από τον Αστέρα. Ακόμα περισσότερες βουτιές του Άρη με τον Λεβαδειακό. Στο ΑΕΚ-ΠΑΟΚ ο Λυμπερόπουλος φοβήθηκε να μιλήσει για θέατρο. Είπε ότι "υπάρχει επαφή" και καθάρισε. Στην επανάληψη ο Λυμπερόπουλος πάει να βάλει γκολ με το χέρι. Διαιτητής και βοηθός που δεν είδαν τη φάση ήταν τυχεροί, αφού η μπάλα βρήκε στο δοκάρι. Στην ηλικία που είναι ο Λυπερόπουλος αυτή η συμπεριφορά δεν δικαιολογείται.
Στα 37 έχει φτάσει. Δεν είναι κανένα παιδάκι. Σε άλλη χώρα θα έχει αποβληθεί με δύο κίτρινες κάρτες. Στην Ελλάδα δεν δέχτηκε ούετ μια. Είναι σ' ένα βαθμό κι οι διαιτητές συνένοχοι σ' αυτή την ιστορία. Δεν βγάζουν, όπως επιβάλλουν οι κανονισμοί την κίτρινη κάρτα για θέατρο.
Κι αν τις βγάλουν όλες θα τις βγάλουν σε ποδοσφαιριστές μικρών ομάδων, όπως στον Μάντζιο και στον Τάτο την Κυριακή. Στις μεγάλες ομάδες είναι κατά κανόνα επιεικείς. Οι μπερδεύονται και κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Όπως ο Κωνσταντινέας στην Ξάνθη. Η φάση με τον Τοροσίδη είναι πέναλτι, αλλά ο θεαματικός τρόπος που πέφτει, ξεγελάει αντίστροφα τον Κωνσταντινέα που τον τιμωρεί με κίτρινη και τρώει το κεφάλι του.
ΠΗΓΗ: sport24.gr
Δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση το ποδόσφαιρο. Το να ρίξεις τον αντίπαλο, ακόμα και να τον κλέψεις αν είναι δυνατόν, είναι μέρος του παιχνιδιού. Κάτι που ο ποδοσφαιριστής κάποιες φορές το κάνει σχεδόν από ένστικτο. Όπως τη κίνηση του χεριού όταν η μπάλα βγαίνει πλάγιο άουτ. Για να δείξει εννιά φορές στις δέκα στον βοηθό ότι η μπάλα είναι "δικιά μας". Κάτι που έχει μείνει από τον περασμένο αιώνα στην Αγγλία, που δεν υπήρχαν επόπτες κι οι ποδοσφαιριστές έδειχναν στον διαιτητή σε ποιον ανήκε η μπάλα. Πάντα δηλαδή στην ομάδα τους.
Σήμερα πέρα από διαιτητή και βοηθούς υπάρχουν στο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έξτρα βοηθοί, πίσω από τις εστίες. Υπάρχει η ποινή της κίτρινης κάρτας, για όποιον προσπαθήσει να ξεγελάσει. Το πέφτω, όμως, για να κερδίσω πέναλτι ή φάουλ, δεν σταματάει. Έχει περιοριστεί σημαντικά, αλλά εξακολουθεί να συμβαίνει. Σαν κάποιο κατάλοιπο στη φύση του ποδοσφαιριστή. Σαν μια κακιά συνήθεια. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Στην Αγγλία δεν πέφτανε ποτέ. Ακόμα και τώρα που οι Εγγλέζοι ποδοσφαιριστές είναι μειοψηφία. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους ποδοσφαιριστές.
Τι έλεγε ο Μπορμπόκης
Ο Βασίλης Μπορμπόκης έχει να το λέει όταν έπαιζε στη Σέφιλντ, βούτηξε για να κερδίσει πέναλτι. Έκπληκτος διαπίστωσε ότι τον αποδοκίμασαν οι οπαδοί της δικιάς του ομάδας. Φυσικά δεν τόλμησε να το ξανακάνει. Είναι -μπορείς να πεις- η παιδεία κι η αθλητική κουλτούρα του κάθε λαού. Οι Μεσόγειοι, οι Λατίνοι είναι άλλες ράτσες. Ο Μαραντόνα δεν είχε κανένα πρόβλημα να μιλήσει για το "χέρι του Θεού", που είχε δει όλος ο πλανήτης στο περιβόητο ματς με την Αγγλία.
Ο Ανρί τον μιμήθηκε στο ματς με την Ιρλανδία, που έστειλε την ομάδα του στο Μουντιάλ της Αφρικής. Πέρα, όμως, από τις κραχτές περιπτώσεις που μένουν στην ιστορία, υπάρχουν οι περιπτώσεις της καθημερινής ρουτίνας. Οι βουτιές για τα πέναλτι ακόμα και για τα φάουλ .
Στην Ελλάδα έχουν υπάρξει σχολές. Κι από μεγάλους ποδοσφαιριστές μάλιστα. Όπως ο Δημήτρης Σαραβάκος κι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Με τον δικό τους τρόπο πεσίματος, μόλιςς υπήρχε επαφή με τον αμυντικό λες και τους είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Συμπεριφορές που είχαν να κάνουν με τις ειδικότερες ποδοσφαιρικές συνθήκες. Την εποχή Βαρδινογιάννη όταν έπαιζε ο Σαραβάκος και την εποχή Κόκκαλη, όταν έπαιζε ο Γιαννακόπουλος. Και τους διαιτητές να συμπεριφέρονται ανάλογα.
Βλέποντας ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, σε καθημερινή σχεδόν βάση, διαπιστώνεις ότι εξόφθαλμη επιμονή των ποδοσφαιριστών στο ελληνικό πρωτάθλημα, να βουτάνε σώνει και καλά για να κερδίσουν πέναλτι. Με το που τους ακουμπήσει ο αντίπαλος μέσα στην περιοχή πέφτουν κάτω σαν πυροβολημένοι. Κι όχι μια φορά μόνο. Συνέχεια. Αφού σου λέει δεν το έδωσε την πρώτη φορά, θα το δώσει τη δεύτερη. Αφού δεν το έδωσε τη δεύτερη φορά, θα το δώσει την τρίτη.
Βούτα, βούτα, δε γίνεται
Βουτιά στη βουτιά οι ποδοσφαιριστές του Ατρομήτου στο 0-1 από τον Αστέρα. Ακόμα περισσότερες βουτιές του Άρη με τον Λεβαδειακό. Στο ΑΕΚ-ΠΑΟΚ ο Λυμπερόπουλος φοβήθηκε να μιλήσει για θέατρο. Είπε ότι "υπάρχει επαφή" και καθάρισε. Στην επανάληψη ο Λυμπερόπουλος πάει να βάλει γκολ με το χέρι. Διαιτητής και βοηθός που δεν είδαν τη φάση ήταν τυχεροί, αφού η μπάλα βρήκε στο δοκάρι. Στην ηλικία που είναι ο Λυπερόπουλος αυτή η συμπεριφορά δεν δικαιολογείται.
Στα 37 έχει φτάσει. Δεν είναι κανένα παιδάκι. Σε άλλη χώρα θα έχει αποβληθεί με δύο κίτρινες κάρτες. Στην Ελλάδα δεν δέχτηκε ούετ μια. Είναι σ' ένα βαθμό κι οι διαιτητές συνένοχοι σ' αυτή την ιστορία. Δεν βγάζουν, όπως επιβάλλουν οι κανονισμοί την κίτρινη κάρτα για θέατρο.
Κι αν τις βγάλουν όλες θα τις βγάλουν σε ποδοσφαιριστές μικρών ομάδων, όπως στον Μάντζιο και στον Τάτο την Κυριακή. Στις μεγάλες ομάδες είναι κατά κανόνα επιεικείς. Οι μπερδεύονται και κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Όπως ο Κωνσταντινέας στην Ξάνθη. Η φάση με τον Τοροσίδη είναι πέναλτι, αλλά ο θεαματικός τρόπος που πέφτει, ξεγελάει αντίστροφα τον Κωνσταντινέα που τον τιμωρεί με κίτρινη και τρώει το κεφάλι του.
ΠΗΓΗ: sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου