Αλλάζει ή βουλιάζει ο Παναθηναϊκός

Από τη μία ο έχασε το πρώτο από τα δύο "do or die" παιχνίδια, από την άλλη ήταν τόσο τραγικός που στο τέλος πήγε να "κλέψει" ένα ματς που δεν άξιζε... Γράφει ο Άρης Λαούδης.

Χαμένη ευκαιρία ή και πάλι καλά; Ιδού το (αναπάντητο) ερώτημα... Από τη μία ο Παναθηναϊκός έχασε το πρώτο από τα δύο «do or die» παιχνίδια, από την άλλη ήταν τόσο τραγικός που στο τέλος πήγε να «κλέψει» ένα ματς που δεν άξιζε...
Κακά τα ψέμματα, όταν δεν παίζεις άμυνα στα πρώτα 20 λεπτά, όταν σκοράρεις με... αίμα, όταν είσαι μονοδιάστατος κι όταν σου λείπουν τα μεγάλα σουτ, τότε είναι... θρίαμβος να φτάνεις την Μακάμπι στα όρια της και να χάνεις το παιχνίδι από ένα σουτ του Νικ Καλάθη στο φινάλε...
Είναι εντυπωσιακό να σκέφτεσαι πως ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε πετύχει ήδη τον στόχο του, αν είχε πάει στο μπόνους των βολών στην τελευταία περίοδο και δεν κέρδιζε το πρώτο φάουλ της Μακάμπι στο 39', όντας πίσω στο σκορ. Κι αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει με τη διαιτησία (σ.σ. προσωπική μου άποψη είναι πως δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στον τελικό αποτέλεσμα), αλλά με τον τρόπο που οι Ισραηλινοί διαχειρίστηκαν τα φάουλ.
Το θέμα πλέον δεν είναι τι έγινε, αλλά τι θα γίνει την Πέμπτη και την απάντηση δεν μπορεί να την δώσει κανείς... «Τι είναι αυτά τα πλέι οφ» μονολογούσε ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα κι επειδή ήθελε να πει τον πόνο του αποφάσισε να τα συζητήσει με τους Ελληνες δημοσιογράφους. «Κοιτάχτε, ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος σαν ομάδα, αλλά στα πλέι οφ όλα γίνονται» συμπλήρωνε και δεν είχε καθόλου άδικο. Πράγματι, ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος θεωρητικά από την Μακάμπι...
Εχει περισσότερη εμπειρία, περισσότερο μυαλό, περισσότερες λύσεις, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα αν δεν το αποδείξει στο παρκέ. Μπορεί το μπάσκετ να είναι το πιο αξιοκρατικό άθλημα, να κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά ο καλύτερος αποδεικνύεται στο γήπεδο κι όχι στη θεωρία... Αυτό το «ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος» δεν το λένε μόνο οι δημοσιογράφοι, στην ουσία το αισθάνεται και η Μακάμπι κι έχω την εντύπωση πως ο φόβος της φάνηκε στο τελευταίο πεντάλεπτο, όταν η ελληνική ομάδα έκανε την τελική αντεπίθεση.
Εμοιαζε να βλέπεις μια ομάδα που το πίστευε επί 35 λεπτά, να «κολλάει» στην αντίδραση του αντιπάλου και να πηγαίνει σε προσπάθειες τραβηγμένες από τα μαλλιά, φανερά επηρεασμένη από το ψυχολογικό βάρος. Εμελλε να είναι ο Χέντριξ που με το επιθετικό ριμπάουντ έβγαλε τους Ισραηλινούς από το αδιέξοδο, αλλά έχω την αίσθηση πως αυτός ο φόβος... μυρίζει από μακριά κι αυτό είναι το μεγάλο ατού του Παναθηναϊκού στον τέταρτο προημιτελικό.
Από τη μία υπάρχει μία ομάδα (Παναθηναϊκός) που ξέρει και πιστεύει ότι είναι καλύτερη και από την άλλη υπάρχει μία Μακάμπι που έχει το αβαντάζ, θα 'χει τον κόσμο στο πλευρό της, αλλά δεν αισθάνεται σίγουρη μέχρι να... αποτελειώσει το θηρίο και να σιγουρετεί πως δεν υπάρχει επιστροφή.
Το βέβαιο είναι πως όσο κι αν το πιστεύει ο Παναθηναϊκός, το ζητούμενο είναι να... παίξει μπάσκετ. Και για να παίξει θα πρέπει να βάλει την Μακάμπι νωρίς από κάτω, να την φορτώσει με ακόμη μεγαλύτερο άγχος και να μην της επιτρέψει να παίξει στον δικό της ρυθμό. Αν οι «πράσινοι» δεχτούν 41 πόντους ξανά στο πρώτο ημίχρονο, τότε πιθανότατα θα έχουν την ίδια, ίσως και χειρότερη τύχη.
Το «κλειδί» για να νικήσεις την Μακάμπι στο Γιαντ Ελιάου είναι η «άμυνα», αυτήν που έπαιξε ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο, όταν δέχτηκε μόλις 25 πόντους. «Κλειδί» είναι να πάρει ΚΑΠΟΙΟΣ τα μεγάλα σουτ που δεν έβαλε κανείς στο παιχνίδι της Τρίτης και «κλειδί» είναι η εμφάνιση παικτών όπως ο Σάτο που θα πρέπει να συνέλθει άμεσα, γιατί με το rotation που ολοένα μικραίνει δεν υπάρχουν πολυτέλειες για κακές εμφανίσεις...
Πηγή: Sentragoal.gr