Λίγες ώρες πριν τον μεγάλο ντέρμπι, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς με αυτές τις
λέξεις απέδωσε τα εύσημα σε ένα παιδί που τον τελευταίο μήνα αφήνεις του
πάντες άναυδους. Με την σοβαρότητά του, την ωριμότητα, ακόμα και την
ηγετικότητα που καταθέτει στο παρκέ.
Ο Κώστας Παπανικολάου δεν είναι ακόμα ένα ταλέντο, αιχμάλωτο της έλλειψης προσωπικότητας και πίστη, που αποδέχεται το χαμηλό ταβάνι του ρολίστα και φλερτάρει με την ιδιότητα του «χρήσιμου» μεν, «άμπαλου» δε! Θα ήταν έγκλημα αν το διέπραττε... Εγκλημα απέναντι στον εαυτό του και πιο σφαιρικά για το ελληνικό μπάσκετ.
Πολλοί θα σταθούν στα τρίποντα που βάζει ο Κώστας Παπανικολάου, ή στα θεαματικά καρφώματα, ή στα ...γιγάντια άλματα που κάνει όταν διεκδικεί τα ριμπάουντ. Κι όμως... Σύμφωνα με το δικό μου μάτι, η δουλειά, ή προσπάθεια και η ψυχολογία του μικρού, ξεδιπλώνονται και τον «εξοφλούν» για τους τόνους ιδρώτα που έχει χύσει, σε δύο φάσεις... Δύο πανομοιότυπες φάσεις.
Πρόκειται για αυτές, που ενώ βρίσκεται έξω από το τόξο, δεν εκτελεί, διαβάζει το close out του αντιπάλου, προσποιείται, βάζει τη μπάλα στο παρκέ και εκτελεί μετά από μία ντρίμπλα από τα 5 μέτρα. Δεν είναι υπερβολικό αυτό που θα γράψω... Δύο στα δύο σε παρόμοιες φάσεις, θα έκαναν ελάχιστοι παίκτες στην Ευρώπης... Και μάλιστα σε τέτοιο ματς, με τόση μεγάλη σημασία. Η ενέργεια υπάρχει... Το άλμα, η διάθεση, το πάθος είναι εγγενή στοιχεία και εν μέρει κομμάτι του ταλέντου του.
Αυτές οι δύο φάσεις όμως, αγαπητοί φίλοι, είναι η επιβεβαίωση του κόπου που έχει κάνει ο Παπανικολάου στις προπονήσεις... Ατομικές ή ομαδικές... Παλιότερα, τη σεζόν 1992-93, ως πιτσιρικάς παίκτης του Παναθηναϊκού τότε, είχα ακούσει τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς, να λέει σε μία προσπάθεια να μας τονίσει την έννοια της δουλειάς, ότι ο Τόνι Κούκοτς έμεινε κάτι λιγότερο από δύο ώρες στο γήπεδο, μετά το τέλος της προπόνησης, προκειμένου να ευστοχήσει σε δέκα συνεχόμενα σουτ... Από το ίδιο σημείο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
«Αστοχούσε στο 7ο, ή το 9ο... Ακόμα και στο 10ο... Αλλά δεν έφευγε... Εμεινε εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο για περίπου δύο ώρες. Μέχρι να ευστοχήσει σε 10 σερί σουτ» ακόμα θυμάμαι τον Παβλίσεβιτς να λέει... Ο Παπανικολάου είχε δύο στα δύο, κάτι που σημαίνει ότι από την αρχή της σεζόν, πρέπει να έχει δοκιμάσει χιλιάδες σουτ με τον ίδιο τρόπο...
Ξέρετε γιατί; Διότι ο μικρός του Ολυμπιακού, από τότε που έπαιζε στον Αρη, ουδέποτε ήταν μεγάλο σουτέρ. Ακόμα και το σουτ, η επαφή με το καλάθι, είναι προνόμιο... Ταλέντο! Ο Παπανικολάου έχει όλα τα υπόλοιπα, κορμί, αντίληψη, διάθεση, αθλητικά προσόντα. Η επαφή του όμως, ήταν ...γήινη. Προϊόν δουλειάς και όχι ταλέντου. Ανέκαθεν έλεγαν (και έλεγα) ότι ο Παπανικολάου πρέπει να δουλέψει στο σουτ για να σταθεί σε υψηλό επίπεδο.
Από πέρσι, όταν και πήρε χρόνο με την Εθνική ομάδα, μέχρι και φέτος στις πρώτες φάσεις της Ευρωλίγκα, ουδείς ένιωθε σίγουρος όταν ο Κώστας εκτελούσε από μακριά. Δεν είχε πείσει για την ικανότητά του στο σουτ. Κι όμως, στο μπάσκετ, κάποιος ο οποίος δεν έχει έμφυτη επαφή με το καλάθι, δε σημαίνει ότι δε μπορεί να γίνει καλός σουτέρ. Απλά πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. Πολύ περισσότερο. Και να το κάνει μέχρι να τελειώσει την καριέρα του, διότι αν το εγκαταλείψει, θα τον... εγκαταλείψει. Τι να κάνουμε, δε γίνεται να τα έχει όλα ένας παίκτης.
Από πέρσι το καλοκαίρι, όταν είχαμε μιλήσει στο Βίλνιους και η συνέντευξη του είχε δημοσιευτεί στο Sentragoal.gr. ο Παπανκολάου έλεγε (και το πίστευε κι αυτό είναι το πιο σημαντικό) ότι πρέπει να βελτιώσει την ικανότητά του στο σουτ, να γίνει ένας ολοκληρωμένος παίκτης.
Από την ημέρα που ο μικρός μπήκε στην προετοιμασία του Ολυμπιακού έπειτα από το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας (όπως μάθαμε) είναι ζήτημα αν ο πιτσιρικάς έχει καθίσει πέντε μέρες συνολικά. Είχε βάλει ένα στόχο. Και θα έκανε τα πάντα για να τον πετύχει. Κάθε πρωί είναι στο ΣΕΦ, ακόμα και όταν οι υπόλοιποι έχουν ρεπό... Σουτάρει με τις ώρες...
Σήμερα, την επόμενη της μεγάλης νίκης επί του Παναθηναϊκού (αλλά και της ονομαστικής εορτής του), η προπόνηση ήταν προγραμματισμένη για τη 1 το μεσημέρι... Αυτός, στις 11.45 πέρασε την πόρτα του ΣΕΦ και περίπου 15 λεπτά αργότερα, ήταν στη σάλα και σούταρε... Και σούταρε... Και σούταρε... Ασταμάτητα. Οπως κάνει από την αρχή της σεζόν. Η συγκεκριμένη κίνηση μετά από ντρίμπλα δε του είχε βγει σε κανένα παιχνίδι... Δεν το είχε επιδιώξει όμως...
Κόντρα στον Παναθηναϊκό του δόθηκαν δύο ευκαιρίες. Και τις εκμεταλλεύτηκε. Πλέον, ο αντίπαλος (κάθε αντίπαλος) γνωρίζει ότι το close out απέναντί του πρέπει να είναι ιδανικό. Και το rotation της άμυνας να μην τον αντιμετωπίζει ως τον αδύναμο κρίκο. Και να φανταστεί κανείς ότι μετά την κουβέντα που έκανε με τον Ιβκοβιτς, η αυτοπεποίθησή του δεν εκτινάχθηκε... Αυτή έτσι κι αλλιώς ήταν σε δυσθεώρατα ύψη μετά την Πόλη.
Οι έπαινοι από τον Ντούντα τον έκαναν να αισθανθεί εξαιρετικά, παράλληλα όμως, τον φόρτωσαν με ευθύνες. Διότι ο Παπανικολάου δεν εξέλαβε τις κουβέντα του Ντούντα ως μία απλή επιβράβευση, αλλά ως μία πάγια εντολή για διαρκή προσπάθεια και παραμονή σε αυτό το υψηλό επίπεδο... Χρησιμοποίησε τις λέξεις του προπονητή του ως ένα έξτρα κίνητρο, γνωρίζοντας όμως, από εκείνη τη στιγμή οι απαιτήσεις είναι πολύ περισσότερες. Υψηλότατες. Και πρέπει να τις δικαιώσει.
Η πίεση (ακόμα κι αυτή) δεν είναι μικρή. Ο Παπανικολάου όμως αυτή την πίεση την μετέτρεψε σε κηροζίνη για τη μηχανή της αυτοπεποίθησής του. Και απογειώθηκε. Κάτι που κάνουν και όλοι οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς του Ολυμπιακού. Γενικώς, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης και ο Κατσίβελης, μιλάνε πολύ μεταξύ τους. Εχουν πολλά κοινά και κυρίως την σταδιοδρομία στις εθνικές ομάδες. Και η μοίρα το έφερε ώστε να είναι μέλη της ίδιας ομάδας και παράλληλα η μεγάλη ελπίδα της για το μέλλον. Η σχέση που έχουν μεταξύ τους και ο κοινός στόχος που έχουν δημιουργήσει, εκτόξευσαν τον Ολυμπιακό.
Ολοι οι άνθρωποι που περιβάλλουν την ομάδα, μιλούν για παιδιά με απόλυτη σοβαρότητα, υπευθυνότητα και προσήλωση στο στόχο. Είναι γεγονός όμως, ότι δραστικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει και Βασίλης Σπανούλης. Οταν ο αρχηγός είναι καθημερινά στο γήπεδο και προπονείται, είναι ύβρις να μην το κάνει ο εκάστοτε μικρός που βρίσκεται στο ρόστερ. Ο Σπανούλης τράβηξε και τους υπόλοιπους και συχνά πυκνά μιλάει μαζί τους. Οπως και ο Αντιτς... Κι αυτοί τους ακούν... Σαν σφουγγάρια απορροφούν τη γνώση. Και ό,τι δεν τους κάνει το πετούν.
Ετσι πορεύεται μέχρι τώρα ο Παπανικολάου και αυτό που έχει καταφέρει είναι θεαματικό. Αρκεί να συνεχίσει έτσι, διότι (το γνωρίζει και ο ίδιος πως) το εύκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή. Το δύσκολο και ο στόχος είναι να παραμείνεις σε αυτή.
Πηγή: Sentragoal.gr
Ο Κώστας Παπανικολάου δεν είναι ακόμα ένα ταλέντο, αιχμάλωτο της έλλειψης προσωπικότητας και πίστη, που αποδέχεται το χαμηλό ταβάνι του ρολίστα και φλερτάρει με την ιδιότητα του «χρήσιμου» μεν, «άμπαλου» δε! Θα ήταν έγκλημα αν το διέπραττε... Εγκλημα απέναντι στον εαυτό του και πιο σφαιρικά για το ελληνικό μπάσκετ.
Πολλοί θα σταθούν στα τρίποντα που βάζει ο Κώστας Παπανικολάου, ή στα θεαματικά καρφώματα, ή στα ...γιγάντια άλματα που κάνει όταν διεκδικεί τα ριμπάουντ. Κι όμως... Σύμφωνα με το δικό μου μάτι, η δουλειά, ή προσπάθεια και η ψυχολογία του μικρού, ξεδιπλώνονται και τον «εξοφλούν» για τους τόνους ιδρώτα που έχει χύσει, σε δύο φάσεις... Δύο πανομοιότυπες φάσεις.
Πρόκειται για αυτές, που ενώ βρίσκεται έξω από το τόξο, δεν εκτελεί, διαβάζει το close out του αντιπάλου, προσποιείται, βάζει τη μπάλα στο παρκέ και εκτελεί μετά από μία ντρίμπλα από τα 5 μέτρα. Δεν είναι υπερβολικό αυτό που θα γράψω... Δύο στα δύο σε παρόμοιες φάσεις, θα έκαναν ελάχιστοι παίκτες στην Ευρώπης... Και μάλιστα σε τέτοιο ματς, με τόση μεγάλη σημασία. Η ενέργεια υπάρχει... Το άλμα, η διάθεση, το πάθος είναι εγγενή στοιχεία και εν μέρει κομμάτι του ταλέντου του.
Αυτές οι δύο φάσεις όμως, αγαπητοί φίλοι, είναι η επιβεβαίωση του κόπου που έχει κάνει ο Παπανικολάου στις προπονήσεις... Ατομικές ή ομαδικές... Παλιότερα, τη σεζόν 1992-93, ως πιτσιρικάς παίκτης του Παναθηναϊκού τότε, είχα ακούσει τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς, να λέει σε μία προσπάθεια να μας τονίσει την έννοια της δουλειάς, ότι ο Τόνι Κούκοτς έμεινε κάτι λιγότερο από δύο ώρες στο γήπεδο, μετά το τέλος της προπόνησης, προκειμένου να ευστοχήσει σε δέκα συνεχόμενα σουτ... Από το ίδιο σημείο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
«Αστοχούσε στο 7ο, ή το 9ο... Ακόμα και στο 10ο... Αλλά δεν έφευγε... Εμεινε εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο για περίπου δύο ώρες. Μέχρι να ευστοχήσει σε 10 σερί σουτ» ακόμα θυμάμαι τον Παβλίσεβιτς να λέει... Ο Παπανικολάου είχε δύο στα δύο, κάτι που σημαίνει ότι από την αρχή της σεζόν, πρέπει να έχει δοκιμάσει χιλιάδες σουτ με τον ίδιο τρόπο...
Ξέρετε γιατί; Διότι ο μικρός του Ολυμπιακού, από τότε που έπαιζε στον Αρη, ουδέποτε ήταν μεγάλο σουτέρ. Ακόμα και το σουτ, η επαφή με το καλάθι, είναι προνόμιο... Ταλέντο! Ο Παπανικολάου έχει όλα τα υπόλοιπα, κορμί, αντίληψη, διάθεση, αθλητικά προσόντα. Η επαφή του όμως, ήταν ...γήινη. Προϊόν δουλειάς και όχι ταλέντου. Ανέκαθεν έλεγαν (και έλεγα) ότι ο Παπανικολάου πρέπει να δουλέψει στο σουτ για να σταθεί σε υψηλό επίπεδο.
Από πέρσι, όταν και πήρε χρόνο με την Εθνική ομάδα, μέχρι και φέτος στις πρώτες φάσεις της Ευρωλίγκα, ουδείς ένιωθε σίγουρος όταν ο Κώστας εκτελούσε από μακριά. Δεν είχε πείσει για την ικανότητά του στο σουτ. Κι όμως, στο μπάσκετ, κάποιος ο οποίος δεν έχει έμφυτη επαφή με το καλάθι, δε σημαίνει ότι δε μπορεί να γίνει καλός σουτέρ. Απλά πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. Πολύ περισσότερο. Και να το κάνει μέχρι να τελειώσει την καριέρα του, διότι αν το εγκαταλείψει, θα τον... εγκαταλείψει. Τι να κάνουμε, δε γίνεται να τα έχει όλα ένας παίκτης.
Από πέρσι το καλοκαίρι, όταν είχαμε μιλήσει στο Βίλνιους και η συνέντευξη του είχε δημοσιευτεί στο Sentragoal.gr. ο Παπανκολάου έλεγε (και το πίστευε κι αυτό είναι το πιο σημαντικό) ότι πρέπει να βελτιώσει την ικανότητά του στο σουτ, να γίνει ένας ολοκληρωμένος παίκτης.
Από την ημέρα που ο μικρός μπήκε στην προετοιμασία του Ολυμπιακού έπειτα από το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας (όπως μάθαμε) είναι ζήτημα αν ο πιτσιρικάς έχει καθίσει πέντε μέρες συνολικά. Είχε βάλει ένα στόχο. Και θα έκανε τα πάντα για να τον πετύχει. Κάθε πρωί είναι στο ΣΕΦ, ακόμα και όταν οι υπόλοιποι έχουν ρεπό... Σουτάρει με τις ώρες...
Σήμερα, την επόμενη της μεγάλης νίκης επί του Παναθηναϊκού (αλλά και της ονομαστικής εορτής του), η προπόνηση ήταν προγραμματισμένη για τη 1 το μεσημέρι... Αυτός, στις 11.45 πέρασε την πόρτα του ΣΕΦ και περίπου 15 λεπτά αργότερα, ήταν στη σάλα και σούταρε... Και σούταρε... Και σούταρε... Ασταμάτητα. Οπως κάνει από την αρχή της σεζόν. Η συγκεκριμένη κίνηση μετά από ντρίμπλα δε του είχε βγει σε κανένα παιχνίδι... Δεν το είχε επιδιώξει όμως...
Κόντρα στον Παναθηναϊκό του δόθηκαν δύο ευκαιρίες. Και τις εκμεταλλεύτηκε. Πλέον, ο αντίπαλος (κάθε αντίπαλος) γνωρίζει ότι το close out απέναντί του πρέπει να είναι ιδανικό. Και το rotation της άμυνας να μην τον αντιμετωπίζει ως τον αδύναμο κρίκο. Και να φανταστεί κανείς ότι μετά την κουβέντα που έκανε με τον Ιβκοβιτς, η αυτοπεποίθησή του δεν εκτινάχθηκε... Αυτή έτσι κι αλλιώς ήταν σε δυσθεώρατα ύψη μετά την Πόλη.
Οι έπαινοι από τον Ντούντα τον έκαναν να αισθανθεί εξαιρετικά, παράλληλα όμως, τον φόρτωσαν με ευθύνες. Διότι ο Παπανικολάου δεν εξέλαβε τις κουβέντα του Ντούντα ως μία απλή επιβράβευση, αλλά ως μία πάγια εντολή για διαρκή προσπάθεια και παραμονή σε αυτό το υψηλό επίπεδο... Χρησιμοποίησε τις λέξεις του προπονητή του ως ένα έξτρα κίνητρο, γνωρίζοντας όμως, από εκείνη τη στιγμή οι απαιτήσεις είναι πολύ περισσότερες. Υψηλότατες. Και πρέπει να τις δικαιώσει.
Η πίεση (ακόμα κι αυτή) δεν είναι μικρή. Ο Παπανικολάου όμως αυτή την πίεση την μετέτρεψε σε κηροζίνη για τη μηχανή της αυτοπεποίθησής του. Και απογειώθηκε. Κάτι που κάνουν και όλοι οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς του Ολυμπιακού. Γενικώς, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης και ο Κατσίβελης, μιλάνε πολύ μεταξύ τους. Εχουν πολλά κοινά και κυρίως την σταδιοδρομία στις εθνικές ομάδες. Και η μοίρα το έφερε ώστε να είναι μέλη της ίδιας ομάδας και παράλληλα η μεγάλη ελπίδα της για το μέλλον. Η σχέση που έχουν μεταξύ τους και ο κοινός στόχος που έχουν δημιουργήσει, εκτόξευσαν τον Ολυμπιακό.
Ολοι οι άνθρωποι που περιβάλλουν την ομάδα, μιλούν για παιδιά με απόλυτη σοβαρότητα, υπευθυνότητα και προσήλωση στο στόχο. Είναι γεγονός όμως, ότι δραστικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει και Βασίλης Σπανούλης. Οταν ο αρχηγός είναι καθημερινά στο γήπεδο και προπονείται, είναι ύβρις να μην το κάνει ο εκάστοτε μικρός που βρίσκεται στο ρόστερ. Ο Σπανούλης τράβηξε και τους υπόλοιπους και συχνά πυκνά μιλάει μαζί τους. Οπως και ο Αντιτς... Κι αυτοί τους ακούν... Σαν σφουγγάρια απορροφούν τη γνώση. Και ό,τι δεν τους κάνει το πετούν.
Ετσι πορεύεται μέχρι τώρα ο Παπανικολάου και αυτό που έχει καταφέρει είναι θεαματικό. Αρκεί να συνεχίσει έτσι, διότι (το γνωρίζει και ο ίδιος πως) το εύκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή. Το δύσκολο και ο στόχος είναι να παραμείνεις σε αυτή.
Πηγή: Sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου