Με παρακάλια δεν γίνεται!!

Παλαιότερα είχαμε καταπιαστεί με τις εκτελέσεις πέναλτι. Αναφέραμε πως το τέλειο χτύπημα είναι αυτό που στέλνει την μπάλα με αρχική ταχύτητα εκατό χιλιομέτρων την ώρα προς τη γωνία. Γράφει ο Θανάσης Κελαντώνης.

Σε αυτήν την περίπτωση, ο τερματοφύλακας έχει τύχη αν έχει κινηθεί πριν από την εκτέλεση, αν έχει «κλέψει» λίγο δηλαδή, ώστε να «αρνηθεί» τα 0,2 δευτερόλεπτα που χρειάζεται το οπτικό νεύρο προκειμένου να «αποφασίσει» μετά ο εγκέφαλος την αντίδραση του σώματος.
Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το προηγούμενο Σάββατο υπήρξαν δύο τέτοιες εκτελέσεις. Του Ασλεϊ Κόουλ και του Νταβίντ Λουίζ. Του Ντιντιέ Ντρογκμπά δεν «έπιασε» την ιδεατή αρχική ταχύτητα.
Καταλάβαμε επίσης, με όσα διαβάσαμε, γιατί νίκησε η Τσέλσι. Ηταν πιο έτοιμη ψυχολογικά. Κάθε μέρα για τρεις εβδομάδες πριν από τον τελικό προπονούνταν στις εκτελέσεις πέναλτι. Η Μπάγερν απ' την άλλη πλήρωσε την αδυναμία ποδοσφαιριστών της να τα διαχειριστούν με την πίεση του «υποχρεωμένου» να ευστοχήσει. Αυτή που είχαν οι συνάδελφοί τους της Ρεάλ Μαδρίτης στον ημιτελικό. Αν προσέξετε, μάλιστα, οι Λαμ, Γκόμεζ, Σβάινσταϊγκερ που είχαν εκτελέσει πέναλτι στη Μαδρίτη άλλαξαν γωνία εκτέλεσης στο Μόναχο.
Η σειρά εκτέλεσης πριν από την έναρξη του τελικού ήταν Ρόμπεν, Γκόμεζ, Λαμ, Ριμπερί, Σβάινσταϊγκερ. Οταν έφτασε η ώρα επιλογής, ο Ρόμπεν δεν ήθελε να εκτελέσει (βλ. αστοχία στην παράταση) και ο Ριμπερί είχε βγει αλλαγή. Ανέβηκε πρώτος ο Λαμ. Ο Κρόοζ αρνήθηκε δηλώνοντας «άδειος» από δυνάμεις. Ο Τίμοστσουκ αρνήθηκε κι ας τον παρακαλούσε ο Μίλερ να αναλάβει την ευθύνη.
Ο Ουκρανός επέμεινε στο «όχι», ο Μίλερ απομακρύνθηκε απ' αυτόν τσαντισμένος και κλώτσησε μπουκάλι με νερό που βρήκε μπροστά του. Ο Νόιερ βγήκε μπροστά και ζήτησε να εκτελέσει αυτός τρίτος και ο Ολιτς, όταν ρωτήθηκε, είπε «ναι» και αποτέλεσε τον τέταρτο. Το παιχνίδι είχε χαθεί. Στον τελικό του 2001 στο Μιλάνο, όταν ο Οτμαρ Χίτσφελντ, τότε προπονητής της Μπάγερν, είχε κάνει την αντίστοιχη ερώτηση, είδε μόνο υψωμένα χέρια. Αυτή ήταν η διαφορά.
Πηγή: Goal