FC: Με τον Θεό κανείς δεν τα βάζει. Ούτε η Μπάγερν!

Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ του Σαββάτου είδαμε έναν από τους πιο άθλιους τελικούς Champions League όλων των εποχών - τόσο άθλιος, που ούτε το σασπένς των πέναλτι δεν κατάφερε να τον σώσει. Είδαμε μια Μπάγερν να επιτίθεται από την αρχή μέχρι το 120’, που έπαιζε στο σπίτι της, που είχε τον αέρα του ματς, που ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα το βάλει το γκολ, όπως και έγινε. Το μόνο που δεν υπολόγιζε ήταν ότι με μισή ευκαιρία η Τσέλσι θα κατάφερνε να ισοφαρίσει με τρόπο «γερμανικό», προς το τέλος του και εντελώς κόντρα στη ροή του αγώνα. Κι από την άλλη είδαμε μια Τσέλσι περισσότερο ταμπουρωμένη κι από τα ματς με τη Μπάρτσα, παθητική, συμβιβασμένη με τον ρόλο όχι του αουτσάιντερ, αλλά την «μικρής ομάδας».
Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.
Αλλά με τον Θεό δεν γίνεται να τα βάλεις. Τι κι αν εσύ είσαι καλύτερος σε όλο τον αγώνα, έχεις τις ευκαιρίες, έχεις τις τελικές προσπάθειες, έχεις 15+ κόρνερ κι ο άλλος έχει τον Τσεχ και το πούλμαν παρκαρισμένο μπροστά στο τέρμα του; Θα σου βάλει το γκολ, θα πάει στην παράταση, μετά θα χαθεί το πέναλτι που πιθανότατα θα τέλειωνε και τον αγώνα και στο τέλος θα μιλήσει η ρέντα της ομάδας που είχε ρέντα σε όλη τη διάρκεια του τελικού, όπως είχε και στα προηγούμενα ματς. Η οποία ομάδα βέβαια, είχε πέρα από ρέντα και Τσεχ και τη μεγάλα τυπάρα που λέγεται Ντιντιέ Ντρογκμπά.

Τι έκανε ο Ντιντιέ; Τα πάντα! Πήγε την ομάδα του τελικό, την κράτησε ζωντανή με την ισοφάριση, πήγε να τη σπρώξει στο γκρεμό με το πέναλτι που έκανε στην παράταση (δεν έβαλε μυαλό από το πέναλτι που είχε κάνει και στο «Καμπ Νου», είπαμε ότι οι μακρυκάνηδες επιθετικοί δεν κάνουν τάκλιν μέσα στην περιοχή τους παρά μόνο πηδάνε για κεφαλιές) και στο τέλος ευστόχησε στο κρίσιμο πέναλτι, διότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όταν ο Χάινκες είχε πει γεμάτος έπαρση και αλαζονεία πριν τον τελικό ότι ο Ντρογκμπά υπήρξε ένας σπουδαίος επιθετικός αλλά τώρα είναι ένας σπουδαίος θεατρίνος, έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο σε έναν σπουδαίο παίκτη που ήδη είχε πολλούς και σημαντικούς λόγους να κάνει τα πάντα για να πάρει τον τίτλο: να δώσει μια μοναδική παράσταση για χατίρι του Χάινκες. Μια παράσταση που είχε δράση, παραλίγο τραγωδία, ανατροπές και δικαίωση του πρωταγωνιστή στο τέλος. Happy - end βέβαια δεν γίνεται να υπάρχει για όλους μετά από έναν τελικό.

Τι μας αφήνει σαν γεύση ο τελικός του Σαββάτου; Καταρχάς ανακούφιση: κανείς ποτέ ξανά δεν δικαιούται να μιλήσει για το Euro 2004 και το ταμπούρι ή αντι-ποδόσφαιρο της Εθνικής Ελλάδας, της ταπεινής Ελλαδίτσας, όταν κοτζάμ Τσέλσι των παιχταράδων και των ατέλειωτων εκατομμυρίων επέλεξε τρίδιπλο ταμπούρι για να κερδίσει. Το δεύτερο που μας διδάσκει, είναι ότι η αλαζονεία και το μπλαζέ υφάκι πληρώνεται καμιά φορά με τον πιο σκληρό τρόπο - και δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο, από το να βλέπεις τους υπερόπτες και αλαζόνες με το κεφάλι σκυμμένο. Αν δεν μάθεις στη ζωή σου να είσαι ταπεινός, να μην βλέπεις κανέναν αφ’ υψηλού, να σέβεσαι ακόμα κι αυτόν που στα μάτια σου δείχνει πιο αδύναμος, τότε κινδυνεύεις με στραπάτσο.

Μας άφησε και μια ωραία φωτογραφία ο τελικός μετά το τέλος του: την αγκαλιά του Ντρογκμπά, του Τέρι και του Λάμπαρντ. Τα κατάφερνα τα παλιοσείρια: καθάρισαν σαν αυγό τον Βίλας Μπόας και μετά καθάρισαν και την κούπα που έλειπε πολύ και στους ίδιους και στον «καλό πατερούλη» Ρομάν. Τον καλό και πλούσιο «πατερούλη», που θα φροντίσει να τους χαρίσει το βάρος τους σε χρυσό. Προλαβαίνουν τα παλικάρια να βάλουν μερικά κιλά τις επόμενες μέρες...


πηγή: sportfm.gr