Toύτη τη φορά η εθνική Ελλάδας δεν έχασε επειδή ήταν άτυχη: οι Γερμανοί
κατάφεραν να δημιουργήσουν και να χάσουν τέσσερις κλασικές ευκαιρίες
ακόμη και στο πολύ «κλειστό» πρώτο ημίχρονο. Δεν ηττήθηκε λόγω
διαιτησίας: στον Σλοβένο δεν έτυχε ούτε μία δύσκολη καθοριστική φάση και
το πέναλτι του 4-2 που «γλύκανε» την ήττα στην Σούπερ Λίγκα θα
προκαλούσε αντιδικίες, τυπομαχίες και αναλύσεις επί έναν μήνα αν δινόταν
εναντίον του Ολυμπιακού, επί δύο εβδομάδες αν δινόταν εναντίον του
Παναθηναϊκού, για κάνα δεκαήμερο αν δινόταν εναντίον ΠΑΟΚ, ΑΕΚ.
Δεν ηττήθηκε λόγω κακής απόδοσης του γκολκίπερ της. Ηταν σχεδόν αλάνθαστος ο Μιχάλης Σηφάκης με εξαίρεση την έξοδο του… Μεσολογγίου στο 3-1 με κεφαλιά του Μίρο Κλόζε. «Εβγαλε» 6-7 γκολ, αυτή είναι η δουλειά του. Δεν ηττήθηκε επειδή είχε αδυναμίες το πλάνο. Μόνο έτσι μπορούσαμε, δεν νομίζω ότι διαφωνεί κάποιος με την στρατηγική του Σάντος. Κι αν διαφωνεί, ας θυμηθεί τι έλεγε και τι έκανε μετά το 1-1 του Γιώργου Σαμαρά… Δεν το κράτησε αυτό το γκολ για 15-20 λεπτά η ομάδα, όπως ενδεχομένως θα μπορούσε, και ηττήθηκε φυσιολογικά από την καλύτερη (διότι είναι και πιο ώριμη πλέον μετά το 2006 όταν άρχισε να χτίζει την καινούρια ομάδα της) Γερμανία της τελευταίας 20ετίας, μετά το Μουντιάλ του 1990.
Τι έλειψε περισσότερο χθες από την Εθνική Ελλάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν… τους είχε θα νικούσε; Οι πολλές ισχυρές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες! Όχι, δεν αρκούσε ο Καραγκούνης. Για υπερβάσεις «επιπέδου Γερμανίας» δεν αρκούν 2-3, το πολύ 4 παίκτες με πολλές παραστάσεις, «ψημένοι» στην Εθνική, με ισχυρό χαρακτήρα μέσα στο ματς, με μυαλό, με δυνατότητα καθοδήγησης και μεταδοτικότητας προς τους συμπαίκτες τους. Θυμηθείτε πόσους είχαμε το 2004: Ζαγοράκης, Δέλλας, Νικοπολίδης σε πρώτο πλάνο, Γιαννακόπουλος, Ντέμης, Τσιάρτας, αλλά και Μπασινάς, Φύσσας, Γιούρκας, Καραγκούνης με δεκάδες ευρωπαϊκά ματς. Ο «Κάτσο», ο Καψής, ο Χαριστέας ήταν οι πιο… άβγαλτοι!
Τώρα μας λείπουν. Πλην «Κάρα» και Κατσουράνη, άλλοι δεν υπάρχουν. Προσέξτε: δεν μιλάμε για ποδοσφαιρική ποιότητα. Μιλάμε για συνδυασμό πείρας – μυαλού – παραστάσεων και ισχυρού χαρακτήρα. Νομίζω λοιπόν, ότι έχει έρθει η ώρα της «βάφτισης». Ο Τοροσίδης με τον Παπασταθόπουλο σε πρώτο πλάνο και ο Σηφάκης με τον Μανιάτη σε δεύτερο. Αυτοί οι «2+2» πλέον πρέπει να αναλάβουν τον ρόλο της ηγετικής ομάδας στην εθνική, στον δρόμο προς το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Είτε παίζουν είτε όχι ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, αυτοί οι «2+2» πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες. Το «έχουν» ως χαρακτήρες, γι’ αυτό και τους πιστεύω. Ασφαλώς αυτό δεν αρκεί για την επιτυχία. Υπάρχουν πάμπολλες άλλες παράμετροι με βασικότερη την… εύρεση μέσων που θα μπορούσαν να «μπολιαστούν» στο κλίμα της Εθνικής. Διότι σε αμυντικούς μια χαρά είμαστε για το επίπεδό μας και ο Μήτρογλου με τον Αθανασιάδη και τον «Φέτφα» μοιάζουν έτοιμοι να προσφέρουν περισσότερα στον επιθετικό τομέα, μαζί με τον Φορτούνη. Χαφ όμως; Εδώ σε θέλω Φερνάντο μου! Τα κέρδη, πάντως, από την πορεία δεν είναι αμελητέα…
Δυο – τρία είναι τα βασικά οφέλη της πορείας της εθνικής, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να περιορίζεται στη νίκη επί της Ρωσίας, διότι και με την Πολωνία και με την Τσεχία, ανεξάρτητα από την λανθασμένη τακτική που εφαρμόστηκε σε σημαντικά διαστήματα του αγώνα, η Ελλάδα έκανε αξιοπρεπέστατη και ανταγωνιστική εμφάνιση. α) Εμαθαν πολλοί να την αγαπούν με τις αδυναμίες και τις αποτυχίες της και όχι μόνο όταν… σηκώνει το τιμημένο ή προκρίνεται στα τελικά ενός Euro ή ενός Mundial. Επαιξε σημαντικό ρόλο γι’ αυτό η νίκη επί της Ρωσίας, ο αντίπαλος στα προημιτελικά εν μέσω κρίσης που «ένωσε» περισσότερο τους φιλάθλους, η απουσία εσωτερικής αντιπαλότητας Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, o τρόπος με τον οποίο ο Καραγκούνης και όλοι οι παίκτες σεβάστηκαν και τίμησαν τον τραυματία Αβραάμ Παπαδόπουλο στη μεγαλύτερη στιγμή τους, στο ματς με τους Ρώσους.
Β) Παρέμεινε με τα αποτελέσματά της στην ελίτ της Ευρώπης! Όχι, με τους Ολλανδούς και τους Πορτογάλους ομοιάζουμε μόνο πληθυσμιακά και δυστυχώς δεν θα παράξουμε ποτέ αντίστοιχο στυλ ποδοσφαίρου, δεκάδες παικταράδες και σπουδαίους προπονητές. «Σχολή» ποδοσφαίρου η Ελλάδα δύσκολα θα δημιουργήσει. Όμως οι κατά Λεβ «καλλιτέχνες της επιβίωσης» κατόρθωσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάρος στη φανέλα, να προσθέσουν πολύτιμους πόντους στο σακούλι για να παραμένει η Εθνική επικεφαλής των προκριματικών ομίλων, ώστε να αυξάνουμε τις πιθανότητές μας για ταξίδια στις Πολωνίες και στις Βραζιλίες…
Γ) Η νέα γενιά πήρε ευθύνες. Και αυτές οι ευθύνες συνδυάστηκαν με επιτυχημένη πορεία. Κέρδισαν αυτοεποποίθηση, παραστάσεις, μάχες, αξέχαστα 90λεπτα. Αγχος, πίεση, ανατροπές, διαιτησία, αποβολές, όλα μέσα στον «σκληρό» του παίκτη αποθηκεύονται. Στου Σηφάκη και του «Τόρο», στου Τζαβέλλα και του Χολέμπας, στου «Πάπα» και του Κυριάκου, στου Φορτούνη και στου Νίνη. Αυτοί, μαζί με ορισμένους «παλιούς» και λιγοστούς καινούριους που είναι στη λίστα του Σάντος για τα προκριματικά θα δημιουργήσουν την «επόμενη» Εθνική. Αυτή που πλέον θα είναι και «απενοχοποιημένη». Διότι μετά από την ωραία περιπέτεια σ’ αυτό το τουρνουά, η κληρονομιά είναι ακόμη πιο βαριά και συναρπαστική. Νέοι στόχοι, νέα όνειρα κι όλα αυτά με εκκίνηση το 2004. Από τότε όλοι οι παίκτες, ανεξαρτήτως ομάδας, ηλικίας, θέσης, «ονόματος» συνειδητοποίησαν ότι η Εθνική είναι πάνω απ΄όλους!!!
Δεν ηττήθηκε λόγω κακής απόδοσης του γκολκίπερ της. Ηταν σχεδόν αλάνθαστος ο Μιχάλης Σηφάκης με εξαίρεση την έξοδο του… Μεσολογγίου στο 3-1 με κεφαλιά του Μίρο Κλόζε. «Εβγαλε» 6-7 γκολ, αυτή είναι η δουλειά του. Δεν ηττήθηκε επειδή είχε αδυναμίες το πλάνο. Μόνο έτσι μπορούσαμε, δεν νομίζω ότι διαφωνεί κάποιος με την στρατηγική του Σάντος. Κι αν διαφωνεί, ας θυμηθεί τι έλεγε και τι έκανε μετά το 1-1 του Γιώργου Σαμαρά… Δεν το κράτησε αυτό το γκολ για 15-20 λεπτά η ομάδα, όπως ενδεχομένως θα μπορούσε, και ηττήθηκε φυσιολογικά από την καλύτερη (διότι είναι και πιο ώριμη πλέον μετά το 2006 όταν άρχισε να χτίζει την καινούρια ομάδα της) Γερμανία της τελευταίας 20ετίας, μετά το Μουντιάλ του 1990.
Τι έλειψε περισσότερο χθες από την Εθνική Ελλάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν… τους είχε θα νικούσε; Οι πολλές ισχυρές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες! Όχι, δεν αρκούσε ο Καραγκούνης. Για υπερβάσεις «επιπέδου Γερμανίας» δεν αρκούν 2-3, το πολύ 4 παίκτες με πολλές παραστάσεις, «ψημένοι» στην Εθνική, με ισχυρό χαρακτήρα μέσα στο ματς, με μυαλό, με δυνατότητα καθοδήγησης και μεταδοτικότητας προς τους συμπαίκτες τους. Θυμηθείτε πόσους είχαμε το 2004: Ζαγοράκης, Δέλλας, Νικοπολίδης σε πρώτο πλάνο, Γιαννακόπουλος, Ντέμης, Τσιάρτας, αλλά και Μπασινάς, Φύσσας, Γιούρκας, Καραγκούνης με δεκάδες ευρωπαϊκά ματς. Ο «Κάτσο», ο Καψής, ο Χαριστέας ήταν οι πιο… άβγαλτοι!
Τώρα μας λείπουν. Πλην «Κάρα» και Κατσουράνη, άλλοι δεν υπάρχουν. Προσέξτε: δεν μιλάμε για ποδοσφαιρική ποιότητα. Μιλάμε για συνδυασμό πείρας – μυαλού – παραστάσεων και ισχυρού χαρακτήρα. Νομίζω λοιπόν, ότι έχει έρθει η ώρα της «βάφτισης». Ο Τοροσίδης με τον Παπασταθόπουλο σε πρώτο πλάνο και ο Σηφάκης με τον Μανιάτη σε δεύτερο. Αυτοί οι «2+2» πλέον πρέπει να αναλάβουν τον ρόλο της ηγετικής ομάδας στην εθνική, στον δρόμο προς το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Είτε παίζουν είτε όχι ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, αυτοί οι «2+2» πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες. Το «έχουν» ως χαρακτήρες, γι’ αυτό και τους πιστεύω. Ασφαλώς αυτό δεν αρκεί για την επιτυχία. Υπάρχουν πάμπολλες άλλες παράμετροι με βασικότερη την… εύρεση μέσων που θα μπορούσαν να «μπολιαστούν» στο κλίμα της Εθνικής. Διότι σε αμυντικούς μια χαρά είμαστε για το επίπεδό μας και ο Μήτρογλου με τον Αθανασιάδη και τον «Φέτφα» μοιάζουν έτοιμοι να προσφέρουν περισσότερα στον επιθετικό τομέα, μαζί με τον Φορτούνη. Χαφ όμως; Εδώ σε θέλω Φερνάντο μου! Τα κέρδη, πάντως, από την πορεία δεν είναι αμελητέα…
Δυο – τρία είναι τα βασικά οφέλη της πορείας της εθνικής, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να περιορίζεται στη νίκη επί της Ρωσίας, διότι και με την Πολωνία και με την Τσεχία, ανεξάρτητα από την λανθασμένη τακτική που εφαρμόστηκε σε σημαντικά διαστήματα του αγώνα, η Ελλάδα έκανε αξιοπρεπέστατη και ανταγωνιστική εμφάνιση. α) Εμαθαν πολλοί να την αγαπούν με τις αδυναμίες και τις αποτυχίες της και όχι μόνο όταν… σηκώνει το τιμημένο ή προκρίνεται στα τελικά ενός Euro ή ενός Mundial. Επαιξε σημαντικό ρόλο γι’ αυτό η νίκη επί της Ρωσίας, ο αντίπαλος στα προημιτελικά εν μέσω κρίσης που «ένωσε» περισσότερο τους φιλάθλους, η απουσία εσωτερικής αντιπαλότητας Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, o τρόπος με τον οποίο ο Καραγκούνης και όλοι οι παίκτες σεβάστηκαν και τίμησαν τον τραυματία Αβραάμ Παπαδόπουλο στη μεγαλύτερη στιγμή τους, στο ματς με τους Ρώσους.
Β) Παρέμεινε με τα αποτελέσματά της στην ελίτ της Ευρώπης! Όχι, με τους Ολλανδούς και τους Πορτογάλους ομοιάζουμε μόνο πληθυσμιακά και δυστυχώς δεν θα παράξουμε ποτέ αντίστοιχο στυλ ποδοσφαίρου, δεκάδες παικταράδες και σπουδαίους προπονητές. «Σχολή» ποδοσφαίρου η Ελλάδα δύσκολα θα δημιουργήσει. Όμως οι κατά Λεβ «καλλιτέχνες της επιβίωσης» κατόρθωσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάρος στη φανέλα, να προσθέσουν πολύτιμους πόντους στο σακούλι για να παραμένει η Εθνική επικεφαλής των προκριματικών ομίλων, ώστε να αυξάνουμε τις πιθανότητές μας για ταξίδια στις Πολωνίες και στις Βραζιλίες…
Γ) Η νέα γενιά πήρε ευθύνες. Και αυτές οι ευθύνες συνδυάστηκαν με επιτυχημένη πορεία. Κέρδισαν αυτοεποποίθηση, παραστάσεις, μάχες, αξέχαστα 90λεπτα. Αγχος, πίεση, ανατροπές, διαιτησία, αποβολές, όλα μέσα στον «σκληρό» του παίκτη αποθηκεύονται. Στου Σηφάκη και του «Τόρο», στου Τζαβέλλα και του Χολέμπας, στου «Πάπα» και του Κυριάκου, στου Φορτούνη και στου Νίνη. Αυτοί, μαζί με ορισμένους «παλιούς» και λιγοστούς καινούριους που είναι στη λίστα του Σάντος για τα προκριματικά θα δημιουργήσουν την «επόμενη» Εθνική. Αυτή που πλέον θα είναι και «απενοχοποιημένη». Διότι μετά από την ωραία περιπέτεια σ’ αυτό το τουρνουά, η κληρονομιά είναι ακόμη πιο βαριά και συναρπαστική. Νέοι στόχοι, νέα όνειρα κι όλα αυτά με εκκίνηση το 2004. Από τότε όλοι οι παίκτες, ανεξαρτήτως ομάδας, ηλικίας, θέσης, «ονόματος» συνειδητοποίησαν ότι η Εθνική είναι πάνω απ΄όλους!!!
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου