Δεν χρειάζεται να πάρει κανείς στα σοβαρά τις ανακοινώσεις, τους
ψιθύρους και τις κραυγές. Ο χαρτοπόλεμος χρησιμεύει μόνο για εσωτερική
κατανάλωση και για να συντηρεί την πολεμική ατμόσφαιρα που αποτελεί
απαραίτητο συστατικό του ελληνικού αθλητισμού.
Οποιος κατορθώσει να παραμερίσει τον κουρνιαχτό, θα δει καθαρά την πικρή για τον μέχρι πρότινος κυρίαρχο του παιχνιδιού πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός θεωρείται πλέον πιο ελκυστικός προορισμός από τον Παναθηναϊκό, ακόμα και για αθλητές που γαλουχήθηκαν και ανδρώθηκαν ντυμένοι στα πράσινα.
Η αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έγινε βολικό άλλοθι στα χείλη παικτών που αναζήτησαν ανώδυνη δικαιολογία, από Βουγιούκα μέχρι Μπατίστ. Αλλοι, όπως ο Περπέρογλου και ο Καϊμακόγλου, έριξαν τη μαύρη πέτρα χωρίς πολλά πολλά «διότι» και «επειδή».
Η πραγματική αιτία τόσων διαζυγίων κρύβεται μάλλον σε αυτά που ακούγονται μακριά από τα ανοιχτά μικρόφωνα. Οι Έλληνες παίκτες του Παναθηναϊκού (και ορισμένοι «περπατημένοι» ξένοι όπως ο Μπατίστ και ο Γιασικεβίτσιους) δεν φοβήθηκαν την αλλαγή προπονητή, όσο τη διοικητική αστάθεια.
Οσο έβλεπαν στις πολεμίστρες τον Παύλο και τον Θανάση, θεωρούσαν τον γάιδαρο δεμένο. Ο Δημήτρης δίνει ακόμη εξετάσεις. Οσοι αγωνίζονταν στον Παναθηναϊκό την περίοδο 2009-10, θυμούνται ακόμη εκείνο το πρωτοσέλιδο της «Πράσινης» και ανατριχιάζουν.
Θα χρειαστεί να κοπιάσει πολύ (και να πληρώσει ακριβά) ο νέος πρόεδρος για να κερδίσει την εμπιστοσύνη όσων γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα γεγονότα εκείνων των ημερών.
Εάν ζούσαμε ακόμα στο 2011 ή στο 2010 ή στο 2009 ή σε οποιοδήποτε από τα προηγούμενα καλοκαίρια, ο Περπέρογλου δεν θα εξέταζε καν το ενδεχόμενο αποχώρησης από τον Παναθηναϊκό του Παύλου, του Θανάση, του Ζέλικο και των ευρωπαϊκών τίτλων.
Ο Παναθηναϊκός του 2012 είναι ένας άλλος Παναθηναϊκός, παγιδευμένος σε κινούμενη άμμο και ελαφρώς πανικόβλητος, σαν τον Ολυμπιακό της εποχής της ανομβρίας. Χάνει πλέον όλες τις «πενήντα-πενήντα μονομαχίες» (όπως η περίπτωση Μαυροειδή), λεονταρίζει για να κρύψει τις πληγές του και ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία.
Για καλή του τύχη, το πολυτιμότερο γρανάζι της μηχανής του είναι και το πιο σταθερό. Εάν είχε παρουσιάσει τάσεις φυγής και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, θα είχε παρασύρει μαζί του στην έξοδο τους περισσότερους από τους φιλάθλους που -ακόμη- υπόσχονται να στηρίξουν την επιχείρηση αναδόμησης.
«Θα πάω γήπεδο για να ανταποδώσω στην ομάδα όσα αυτή μου χάρισε», επιχειρηματολογούν στο Διαδίκτυο οι πιο πιστοί. Και πολύ σωστά. Ως πότε, όμως; Οπως αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια στην περίπτωση του Ολυμπιακού, του Ελληνος οπαδού ο τράχηλος παρουσιάζει περιορισμένη αντοχή στις σφαλιάρες.
Πηγή: sday.gr
Οποιος κατορθώσει να παραμερίσει τον κουρνιαχτό, θα δει καθαρά την πικρή για τον μέχρι πρότινος κυρίαρχο του παιχνιδιού πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός θεωρείται πλέον πιο ελκυστικός προορισμός από τον Παναθηναϊκό, ακόμα και για αθλητές που γαλουχήθηκαν και ανδρώθηκαν ντυμένοι στα πράσινα.
Η αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έγινε βολικό άλλοθι στα χείλη παικτών που αναζήτησαν ανώδυνη δικαιολογία, από Βουγιούκα μέχρι Μπατίστ. Αλλοι, όπως ο Περπέρογλου και ο Καϊμακόγλου, έριξαν τη μαύρη πέτρα χωρίς πολλά πολλά «διότι» και «επειδή».
Η πραγματική αιτία τόσων διαζυγίων κρύβεται μάλλον σε αυτά που ακούγονται μακριά από τα ανοιχτά μικρόφωνα. Οι Έλληνες παίκτες του Παναθηναϊκού (και ορισμένοι «περπατημένοι» ξένοι όπως ο Μπατίστ και ο Γιασικεβίτσιους) δεν φοβήθηκαν την αλλαγή προπονητή, όσο τη διοικητική αστάθεια.
Οσο έβλεπαν στις πολεμίστρες τον Παύλο και τον Θανάση, θεωρούσαν τον γάιδαρο δεμένο. Ο Δημήτρης δίνει ακόμη εξετάσεις. Οσοι αγωνίζονταν στον Παναθηναϊκό την περίοδο 2009-10, θυμούνται ακόμη εκείνο το πρωτοσέλιδο της «Πράσινης» και ανατριχιάζουν.
Θα χρειαστεί να κοπιάσει πολύ (και να πληρώσει ακριβά) ο νέος πρόεδρος για να κερδίσει την εμπιστοσύνη όσων γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα γεγονότα εκείνων των ημερών.
Εάν ζούσαμε ακόμα στο 2011 ή στο 2010 ή στο 2009 ή σε οποιοδήποτε από τα προηγούμενα καλοκαίρια, ο Περπέρογλου δεν θα εξέταζε καν το ενδεχόμενο αποχώρησης από τον Παναθηναϊκό του Παύλου, του Θανάση, του Ζέλικο και των ευρωπαϊκών τίτλων.
Ο Παναθηναϊκός του 2012 είναι ένας άλλος Παναθηναϊκός, παγιδευμένος σε κινούμενη άμμο και ελαφρώς πανικόβλητος, σαν τον Ολυμπιακό της εποχής της ανομβρίας. Χάνει πλέον όλες τις «πενήντα-πενήντα μονομαχίες» (όπως η περίπτωση Μαυροειδή), λεονταρίζει για να κρύψει τις πληγές του και ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία.
Για καλή του τύχη, το πολυτιμότερο γρανάζι της μηχανής του είναι και το πιο σταθερό. Εάν είχε παρουσιάσει τάσεις φυγής και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, θα είχε παρασύρει μαζί του στην έξοδο τους περισσότερους από τους φιλάθλους που -ακόμη- υπόσχονται να στηρίξουν την επιχείρηση αναδόμησης.
«Θα πάω γήπεδο για να ανταποδώσω στην ομάδα όσα αυτή μου χάρισε», επιχειρηματολογούν στο Διαδίκτυο οι πιο πιστοί. Και πολύ σωστά. Ως πότε, όμως; Οπως αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια στην περίπτωση του Ολυμπιακού, του Ελληνος οπαδού ο τράχηλος παρουσιάζει περιορισμένη αντοχή στις σφαλιάρες.
Πηγή: sday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου