.
Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ο Ζαρντίμ, με μισοκακόμοιρο ύφος, απορεί φωναχτά, γιατί έφυγε από τον Ολυμπιακό! Ιδέα δεν έχει. Ούτε που έχει κάνει τον κόπο να ρωτήσει και έναν προκάτοχο της θέσης του, στο μακρινό παρελθόν, εκείνον τον Σρέτσκο Κάτανετς, ο οποίος πιθανά κιόλας να ζει και σήμερα (το πιθανότερο) με την ίδια "απορία" του Πορτογάλου, καθώς επίσης ήταν εκτός ιδιοσυγκρασίας, ψυχοσύνθεσης και "ερυθρόλευκης πραγματικότητας".
Μυστήριο "ράτσα", σκέτη άβυσσος αυτή η "γαύρικη φτιαξιά"! Στα 40 πρωταθλήματα έφτασε τον πήχη η ομάδα, κατακτά συχνά τα νταμπλ, "υπέρ-Κούποση" έχουν πάθει οι ώμοι των παικτών, "ξελιγώθηκαν" στους γύρους θριάμβων, σαν να έτρεξαν χιλιάδες μίλια, τις δύο τελευταίες δεκαετίες και η ικανοποίηση της απήχησης στο κοινό της, δεν έχει ταβάνι! Οι απαιτήσεις, σταθερά εκτός ορίων!
Ο φετινός τίτλος σχεδόν εξασφαλίστηκε πριν τις γιορτές, προτού προκύψει η άτυπη στέψη του πρωταθλητή χειμώνα. Η διαφορά από τις υπόλοιπες ομάδες – κι όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και σε κάθε έκφανση – εκτοξεύθηκε σε τόσο δυσθεώρητα ύψη, ανάλογα της απόστασης που χωρίζει τη γη από το φεγγάρι. Ο Ολυμπιακός είναι ζωντανός και φαβορί για θρίαμβο και στο Κύπελλο, πετυχαίνοντας δεύτερο σερί νταμπλ. Και δεν κυριάρχησε μόνο υπό κάθε έννοια στον ελλαδικό χώρο.
Έκανε ευρωπαϊκές εμφανίσεις στο Champions League, σημείωσε τρεις νίκες, στις λεπτομέρειες έμεινε έξω από την παρέα των "16" και μετακόμισε στο Europa, όπου τι πλήρωσε τελικά; Αναλογίστηκε κανείς άραγε; Την εσπευσμένη αλλαγή προπονητή, αφού η Λεβάντε τον απέκλεισε, συναντώντας τον στο στάδιο της μετάβασης από τον Ζαρντίμ στον Μίτσελ και με το Νικοπολίδη για λίγο ενδιάμεσα, ως τρίτο πρόσωπο στη χρονιά στον πάγκο της ομάδας.
Στρατηγική κίνηση ο Μίτσελ
Οι γενναίες και ριζοσπαστικές αποφάσεις όμως, έχουν πάντα το ρίσκο, την επικινδυνότητά τους και το ποσοστό πρόσκαιρης αποτυχίας τους. Η διοίκηση της πειραϊκής ΠΑΕ και προσωπικά ο Μαρινάκης, την πήραν Γενάρη μήνα, γιατί έβλεπαν ό,τι ακριβώς και ο απλός κόσμος. Ο ανώνυμος "ερυθρόλευκος" οπαδός, αυτός ο περίεργος και απαιτητικός, ο σχεδόν μόνιμα γκρινιάρης, εξαιτίας του πάθους του για την ομάδα.
Ο Ολυμπιακός κέρδιζε, ο Ολυμπιακός προπορευόταν, ο Ολυμπιακός έτρεχε ολοταχώς για το ιστορικό ρεκόρ του 4ου αστεριού στη φανέλα, αλλά κανείς δεν αρκούνταν σε όλα αυτά. Όταν μάλιστα η βαθμολογική απόσταση αποκτούσε σταδιακά "πυραυλοκίνητη φορά" προς τη …στρατόσφαιρα, ως "διαστημική υπερταχεία", τότε ήταν που μεγάλωνε κι ο πόθος για καλύτερη μπάλα. Για απολαυστικό θέαμα, για αποστομωτικές συντριβές και σαρώματα έναντι οιουδήποτε αντιπάλου εντός συνόρων.
Με τον Ζαρντίμ και την προπονητική του φιλοσοφία, δεν "έπαιζε" να το ζούσε αυτό το Καραϊσκάκη, στον αιώνα τον άπαντα! Έπρεπε συνεπώς κάτι να γινόταν. Οπότε με το βασικό στόχο (το Νο 40 τίτλο) εξασφαλισμένο, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ενήργησε στρατηγικά και για να κερδίσει γόνιμο χρόνο ενόψει της επόμενης σεζόν, έφερε μια ώρα αρχύτερα στον Πειραιά, τον "πρίγκιπα" της Μαδρίτης. Μια πρόσληψη, που για να μη ξεχνιόμαστε, κοστίζει στον Ολυμπιακό κάπου 3 εκατομμύρια για 2,5 χρόνια (νομίζω με την εφορία αλλά …δεν είμαι εφορία και δεν με απασχολεί τέτοια ακρίβεια στον αριθμητικό προσδιορισμό!).
Με την άνευ αντιπάλου ουσιαστικά, οικοδόμηση της κατάκτησης του τρίτου τίτλου στην τρέχουσα τριετία προεδρίας Μαρινάκη, ξεκίνησε από το Φεβρουάριο το βλέμμα της πειραϊκής διοίκησης να τρέχει σε βάθος χρόνου και να έχει κιόλας προγραμματίσει πάνω στον πιο βασικό άξονα, τον τεχνικό ηγέτη, την αναβάθμιση της επόμενης χρονιάς.
Διανύουμε ένα διάστημα, δηλαδή, που θα μπορούσε κάλλιστα να εκλειφθεί και ως εποχή της κρίσης για πολλούς και πολλά στο ποδοσφαιρικό τμήμα, σαν να είναι …Ιούλιος και Αύγουστος. Σαν να πρόκειται για τους μήνες της καλοκαιρινής προετοιμασίας και να δίνονται φιλικά αυτό τον καιρό ώστε να αποφασίσει ο Μίτσελ και να εισηγηθεί στη διοίκηση, ποιοι θα φύγουν, ποιοι θα μείνουν, ποιοι θα αποκτηθούν, ποιοι θα δοθούν δανεικοί.
Τεράστιο κέρδος θα ήταν για τον Ολυμπιακό αυτό το διάστημα, εφόσον κάποιοι στην ομάδα δεν τα είχαν παρατήσει κιόλας, μπερδεύοντας τους μήνες τελικά και ζώντας σε διακοπές. Οπότε, το στραβό κλήμα του Ζαρντίμ το ΄φαγε και η ψευδαίσθηση ορισμένων και ο Ολυμπιακός είναι αυτό το "χαλαρό πράμα" που είδαμε την Κυριακή στο ντέρμπι. Και που πάνε 5-6 ματς και βρίσκεται σε αυτό το χάλι. Εξαιρουμένων εκλάμψεων και νικηφόρων αποτελεσμάτων σε βάρος πολύ εύκολων αντιπάλων.
Όταν φουσκώνει το λιμάνι
Το πιο ενοχλητικό ασφαλώς είναι όταν ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει ντέρμπι. Δεν νικά τον Παναθηναϊκό κυρίως ή και τον ΠΑΟΚ βέβαια στο γήπεδο του. Και το ακόμα πιο ενοχλητικό είναι όταν εκτίθεσαι σαν παίκτης του Ολυμπιακού στα μάτια του παθιασμένου λαού του, κόντρα στην "πράσινη φανέλα". Αυτή η αδιαφορία είναι ένα ασυγχώρητο λάθος. Εκεί παύουμε να μιλάμε για απαίτηση της εξέδρας και προβάλλει το αυτονόητο της ιστορίας, της παράδοσης, των καταβολών αυτού του συλλόγου.
Είναι οι στιγμές που οι οπαδοί βγαίνουν από τα ρούχα τους. Που το ποτήρι της οργής ξεχειλίζει και το μεγάλο λιμάνι φουσκώνει τόσο που …τρομάζουν και τα κύματα της Χαβάης. Σε εκείνες ακριβώς τις εν θερμώ φάσεις, τότε που η …μπάλα της οχλαγωγίας παρασύρει δικαίους και αδίκους, ήρθε και η ύψιστη υπερβολή. Η τεράστια αδικία σε βάρος του προέδρου, όταν τα συνθήματα απλώθηκαν πάνω από τους ποδοσφαιριστές και την κακή αγωνιστική εικόνα, αλλά δυστυχώς αποδείχθηκε και πάνω από κάθε έννοια λογικής και κατάλυσης αξιών!
Στην εγκληματολογία ο όρος "φόνος εν βρασμώ ψυχής" είναι συνήθης. Και περιγράφει το συχνά κατάφωρης αδικίας έγκλημα, που είναι προϊόν της θολούρας. Της μη νηφάλιας ενέργειας. Τότε που ακόμα και για δευτερόλεπτα το ανθρώπινο ον μετατρέπεται σε αγρίμι, σε αιμοβόρο πλάσμα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται ώσπου να φτάσει στο έγκλημα.
Θέλω να πω ότι είναι το ευαίσθητο σημείο που πολλές φορές χάνει κανείς το δίκιο του όταν παραφερθεί και αγνοήσει το πού βρίσκεται, το ποιος είναι και τι κάνει. Φώναζαν μερικοί ότι ο Μαρινάκης έκανε τον Θρύλο …ΑΕΚ-άκι. Προφανώς οι ίδιοι που τον αποθέωναν πριν λίγο καιρό με το σύνθημα: "Μαρινάκη, Μαρινάκη, έκανες τον ΠΑΟ, ΑΕΚ-άκι"!
Του φώναξαν επίσης ότι …έπαιξε το ντέρμπι στο τζόγο! Δύο λεπτά μετά ο Μήτρογλου ισοφάριζε και οι ίδιοι φώναζαν "Ολυμπιακός", παροτρύνοντας για το δεύτερο γκολ. Κι αν ο "πιστολέρο" δεν ήταν οφσάιντ, οι ίδιοι πάλι της εξέδρας θα ανέκραζαν "ωσανά" και για την ομάδα και την επική ανατροπή της, αλλά και τον Μαρινάκη που – προφανώς – θα είχε …ξανακάνει τον ΠΑΟ, ΑΕΚ-άκι!
Είναι πάνω κάτω ο ίδιος και αυτός όχλος που "έκραζε" τον Σωκράτη Κόκκαλη, τότε που έφευγαν π.χ. από τον Ολυμπιακό, ο "Ρίμπο", ο Ερνέστο ή όταν η ομάδα τερμάτιζε τελευταία στη μία και μοναδική φορά που έχει παίξει πλέι οφ!
Αντιφάσεις οξύτατες, ανοσιουργείς, πάνω στην κακιά στιγμή της παραζάλης, του θυμού, της μεγάλης τσατίλας. Στιγμές που ξαναγυρίζουν στο θυμικό μας το απαράδεκτο συναίσθημα/πράξη αγνωμοσύνης, αναλογιζόμενοι πόσο πιο δίκαιο θα ήταν να είχε θεσπίσει μέτρα η νομοθεσία περί τούτου. Και κάθε φορά να ασκούνταν και από μία …εισαγγελική δίωξη.
Αλλά έπρεπε να μην υπήρχε ο Μαρινάκης το καλοκαίρι του '10 – και χωρίς να υποδύομαι ή να χρειάζεται συνήγορο υπεράσπισης – για να κατέληγε ο Ολυμπιακός πάλι σε χέρια κανενός υπόδικου, σαν τον Κοσκωτά, τον Σαλιαρέλη και τώρα τελευταία τον Λαυρεντιάδη. Τον οποίο, απ’ όσο θυμάμαι, ετοιμάζονταν κάποιοι στο Καραϊσκάκη να τον υποδεχθούν ως …Μεσσία!
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου