Στο τρυπάκι της σύγκρισης!!

Ο Κώστας Νικολακόπουλος επισημαίνει στο sport-fm.gr μία επώδυνη διαδικασία στην οποία μπαίνουν στον Ολυμπιακό.

** Πάντα υπήρχε αυτό στον Ολυμπιακό, αλλά εδώ και κάμποσα χρόνια το φαινόμενο έχει ενταθεί. Και μιλάω για τη διαδικασία σύγκρισης στην οποία μπαίνουν όλοι.

** Ένα τρυπάκι, που τελικά αποδεικνύεται επικίνδυνο. Για όλους. Όχι μόνο γι΄ αυτούς στους οποίους αναφερόμαστε, αλλά ακόμη και για μας τους ίδιους, αφού τελικά αυτό που συμβαίνει είναι να… χαλιόμαστε. Να εκνευριζόμαστε, να τσατιζόμαστε.

** Μπαίνουμε λοιπόν στο τρυπάκι της σύγκρισης. Τώρα συγκρίνουμε τον Μαρινάκη με τον Κόκκαλη. Πριν είχαμε τον Ζαρντίμ με το Βαλβέρδε. Τον Κοντρέρας με το Μέλμπεργκ. Παλιότερα τον Μπάγεβιτς με τον τάδε η, τον δείνα προπονητή. Τον Τζόρτζεβιτς με το Ριέρα και το Λέτο. Κλπ, κλπ, κλπ.

** Πρόκειται πραγματικά για μία διαδικασία που δεν οδηγεί πουθενά. Ο καθένας άνθρωπος, πρόεδρος, προπονητής, ποδοσφαιριστής έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, τα δικά του δυνατά και αδύναμα σημεία. Κόπιες δεν υπάρχουν. Ένας ήταν ο Κόκκαλης, ένας ο Βαλβέρδε, ένας ο Τζόλε. Κλπ, κλπ, κλπ.

** Άλλωστε, μιλάμε για διαφορετικές εποχές. Άλλη η Ελλάδα επί Κόκκαλη, άλλη επί Μαρινάκη. Άλλο το ρόστερ του Βαλβέρδε, άλλο του Ζαρντίμ. Άλλο ο Τζόλε που ήταν μια ζωή εδώ, άλλο ο Ριέρα που ήταν περαστικός. Κλπ, κλπ, κλπ.

** Ούτε εμείς κερδίζουμε τίποτα, ούτε ο Ολυμπιακός κερδίζει τίποτα από αυτή την ιστορία. Δεν μπορούμε εσαεί να συγκρίνουμε πρόσωπα που έγραψαν και γράφουν ιστορία. Πολύ απλά, γιατί ο καθένας ακριβώς γράφει τη δική του ιστορία. Και στο τέλος, όταν ο καθένας τελειώσει τη δική του ιστορία, κρίνεται. Από την ίδια του την ιστορία.

** Παρεμπιπτόντως, και τον Κόκκαλη τον «βρίζαμε» κάποια στιγμή και τον Μπάγεβιτς και τον Τζόρτζεβιτς. Κλπ, κλπ, κλπ. Αλλά κατά βάθος όλοι αναγνωρίζουμε την προσφορά τους στο σύλλογο.

** Γενικά, όμως, θέλω να πω κάτι: συνήθως δεν βγάζει πουθενά να τα βάζεις με τον κόσμο. Έτσι είναι ο κόσμος, με τα καλά του και με τα κακά του. Νιώθει την ομάδα δικιά του, παρασύρεται, ενθουσιάζεται εύκολα, απογοητεύεται πιο εύκολα, μερικές φορές ξεπερνάει τα όρια. Αλλά είναι πάντοτε ο κινητήριος μοχλός. Χωρίς κόσμο, δεν υπάρχει και ποδόσφαιρο. πηγή: sport-fm.gr